รอด

เสียงไม้ไผ่ที่มัดไว้ด้วยเถาวัลย์ขาดทีละเส้น กร๊อบ…กร๊อบ คล้ายเสียงประหารนับถอยหลัง

คุณชายภัทรกัดฟันแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อและละอองน้ำที่สาดกระเซ็น เขาโอบรัดม้าไว้แน่น ใช้เท้าถีบไม้ไผ่ที่หลวมออก เพื่อให้แพเบาขึ้นแม้เพียงเล็กน้อย

เบื้องหน้า ตะวันกำลังลับขอบฟ้า ดินชื้นริมแม่น้ำอยู่ห่างออกไปไม่ถึงสิบก้าว แต่แพกลับเริ่มแตกออกเป็นสองท่อน เสียงไม้ไผ่ฉีกขาดดังสนั่น

"อีกเพียงนิดเดียว!" เขาตะโกนออกมา เสียงแผ่วแต่แฝงแรงฮึด

ทันใดนั้นแพก็เอียงกระทันหัน ไม้ไผ่หลุดออกทีละลำจนแทบไม่เหลือ ภัทรไม่รอช้า ใช้แรงเฮือกสุดท้ายกระโดดคว้าบังเหียนม้า พร้อมดึงมันกระโจนลงน้ำ ตูม!

สายน้ำเย็นจัดซัดร่างทั้งคู่ถาโถม แต่ภัทรใช้แขนแกร่งฝ่ากระแส ม้าคู่ใจก็พยายามว่ายตามแรงสัญชาตญาณ

หัวใจเขาเต้นโครมครามทุกวินาที ราวกับจะระเบิดออกมา

ในที่สุด... ซ่า! ร่างทั้งสองก็พุ่งขึ้นสู่ตลิ่งโคลนชื้น หอบหายใจแรงจนอกกระเพื่อม ภัทรล้มตัวลงนั่ง มือกำดาบไว้แน่นแม้แทบหมดแรง

เบื้องหลัง แพไม้ไผ่แตกกระจายหายไปในสายน้ำราวกับไม่เคยมีอยู่จริง

เบื้องหน้า ฝั่งอีกด้านคือป่าลึกเงียบสงัด และที่ไหนสักแห่งในความเงียบนั้น…คือทางสู่หมู่บ้านสนธยา

เข