เมียเสือหาญจอมโจร

ในสมัยราชการที่ 8 พ.ศ 2477-2494 ช่วงเวลานั้นประเทศไทยมีความเปลี่ยนแปลงทางการเมืองและสังคมสูงมาก ทำให้ชุมโจร หรือผู้ร้ายมือฉมังโดยเฉพาะ ชนบท หุบเขา หรือพื้นที่ทุรกันดาร ในยุคปราบโจรย่อมมีตำรวจน้ำดีค่อยปกป้องประชาชนต่อสู้กับอำนาจมืดที่อยู่เบื้องหลัง เช่นนั้นการจะปราบโจรนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย พล. ต.อ เผ่า ศรียานนท์ จึงมีคำสั่งให้ จ่าแฉล้ม หรือพันตำรวจตรีแฉล้มลงพื้นที่ประจำการอยู่ที่ อำเภอสวนผึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของจังหวัดราชบุรีติดกับชายแดนพม่า มีภูมิประเทศเป็นภูเขาสูงและป่าทึบ ทำให้เป็นพื้นที่ ที่ชุมโจรใช้เป็นที่หลบซ่อนพลางตัว

ปังๆ....เสียงลูกปืนดังปะทะกันดังก้องไปทั่วป่าต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน

"หยุดก่อน"  ชายวัยกลางคนลั่นออกคำสั่งให้หยุดกะทันหันในระหว่างที่กำลังต่อสู้กับโจรชั่ว ผู้นั้นคือพันตำราจจ่าแฉล้มถูกขนานนามว่าเป็นตำรวจน้ำดี ไม่มีใครไม่รู้จักเขาแม้กระทั่งในหมู่กลุ่มโจร 

"จ่า ทำไมถึงไม่ตามพวกมันเข้าไป" ลูกน้องมือปืนตำรวจถามด้วยความสงสัย จ่าแฉล้มยังไม่ได้เอ่ยอะไรตนนั้นเดินออกจากจุดที่ไม่คุ้นเคยกลับไปตั้งหลักยังที่ปลอดภัย เมื่อตนนั้นมาถึงจุดที่จอดรถจึงเอ่ยปากออกมาทันที 

"พวกนายไม่รู้สึกแปลก ๆ เลยใช่ไหม "  จ่าแฉล้มถามในขณะที่ตนนั้นนั่งลงบนโขดหิน

"สารวัตรแปลกยังไงก็ปกติเหมือนทุกครั้งที่ออกล่าโจร" ลูกน้องขมวดคิ้วชนกันพลางนึกย้อนภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในระหว่างนั้นลูกน้องอีกคนก็ก็พูดแทรกกลางบทสนทนาเหมือนว่ากำลังนึกอะไรบางอย่างออกแล้ว 

หรือว่า....? 

"หรือว่าอะไรของนาย"

" พวกมันจะล่อเราเข้าไปยังเขตของมัน" 

"ใช่ เราจะประมาทไม่ได้ ถึงแม้ว่าเราจะมีวิชาติดตัวมาบ้างแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะสู้พวกมันได้ตลอด" จ่าแฉล้มกล่าว 

ช่วยด้วย ! ช่วยด้วย ! เสียงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือลากน้ำเสียงยาวจนสุดเสียง เด็กสาวสองคนวิ่งหนีอะไรบางอย่างมา จ่าแฉล้มจึงพาลูกน้องวิ่งตามเสียงไปทันที 

"อย่านะอย่าทำอะไรฉันเลย" เด็กสาวสองคนจนมุมไม่มีทางหนีทั้งยกมือไหว้ร้องขอชีวิตให้โจรชั่วปล่อยพวกเธอไปแต่มันพวกมันกลับหัวเราะเยาะโดยไม่สะทกสะท้าน

 "ฮ่า ๆ ขอร้อง ข้อร้องอีกกูชอบว่ะ "   

ในขณะนั้นเด็กสาวจึงเอื้อมมือที่ซ่อนอยู่ด้านหลังค่อย ๆ ยื่นมือหยิบไม้เพื่อหวังจะสู้กับโจรส่วนเด็กสาวอีกคนนั้นได้แอบยื่นมือหยิบหินลูกใหญ่กว่ากำปั้นแล้วรอจังหวะจู่โจมตอนพวกมันเผลอ 

" เห้ยมึงเฝ้ามันไว้ กูจะไปทำธุระ " 

"เออ ๆ "    

โอกาสนี่แหละ

ฟลั่ว " เด็กสาวปาไม้และก้อนหินทุบไปยังที่ศีรษะของมันจนเลือดอาบ มันนั้นยืนมึนงงมือค่อย ๆลูบบริเวณที่แผลปริออก

" เลือด นังสารเลว "  ทันใดนั้นเด็กสาวรีบวิ่งหนีแต่ในขระนั้นไอ้ชั่วได้ชักปืนขึ้นเหนือหัวไหล่พร้อมกดกลไกลตรงไปยังเด็กสาว  ปัง !   

กริ๊ด ?  เด็กสาวทั้งสองหันกลับหลังไปมองพร้อมกันใบหน้าถึงกับซีดเชียวเพราะสิ่งเด็กสาวเจอ คือไอ้ชั่วมันโดนยิงเข้าที่ขมับซ้ายจนทะลุขมับขวา 

"หนู หนูมาจากไหน"  เมื่อเสียงปืนเงียบลงลูกน้องจ่าแฉล้มได้จับตัวชายอีกคนได้ทันเวลา ส่วนเด็กสาวทั้งสองเริ่มลดความกลัวลงเมื่อเห็นว่าชายตรงหน้าคือตำรวจ 

" หนูแค่มาหาเห็ดไปให้พ่อกับแม่ที่นอนป่วยไม่คิดว่าแถวนี่จะมีโจรจ๊ะ"  น้ำเสียงสั่นเครือจนมือไม้สั่น

จ่าแฉล้มพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"ออกจากที่นี่เถอะ ฉันกลัวว่าพวกมันจะไม่ได้มีแค่นี้"    เด็กสาวน้ำตาคลอดีใจเหลือเกินที่ตัวเองกับน้องสาวนั้นรอดตายแล้ว  

รถกะบะคันเก่าวิ่งฝุ่นตะหลบเข้ามายังหมู่บ้านที่เด็กสาวอาศัยอยู่ชาวบ้านตาดำ ๆ ที่กำลังตากแดดทำไร่ทำสวนต่างเงยหน้าลุกขึ้นมามองอย่างสงสัยเกิดความอยากรู้อยากเห็นเป็นเรื่องธรรมดา ทุกคนรีบก้าวฝีเท้าขึ้นจากไร่สวนเพื่อตามไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะนาน ๆ ที่จะมีรถตำรวจมาเยือนที่หมู่บ้าน

เสียงล้อรถทั้งสี่เบรคเสียงดังจนคนในหมู่บ้านเริ่มทยอยกันออกมาดูหนึ่งในนั้นมีพ่อแม่ของเด็กสาวอยู่ด้วย ในสภาพหน้าซีดเดินห่อเหี่ยวไร้ชีวาเพ่งมองหญิงสาวที่กำลังเดินมาพร้อมตำรวจ 

"นั้นมันลูกสาวเราไม่ใช่รึ"  แม่กล่าว

"ใช่ ๆ ทำไมถึงมาพร้อมกับตำรวจ" พ่อกล่าวเสริม 

"แม่จ๊ะ พ่อจ๊ะ"   

น้ำเสียงสั่นเครือกลั้นน้ำตาไหวไม่อยู่ในขณะที่กำลังโอบกอดพ่อแม่ไม่ยอมปล่อย ชาวบ้านทุกคนต่างเดินมามุ้งดูอยู่ใกล้ ๆ

"เกิดอะไรขึ้น"  ชาวบ้านกล่าวถามอย่างร้อนใจ  

ทันทีที่ชาวบ้านเอ่ยถามจ่าแฉล้มจึงอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี่ให้ฟังพร้อมกับตักเตือนชาวบ้านไปพร้อม ๆ กัน เมื่อรู้ความจริงแล้วต่างคนต่างเกิดความหวาดระแวงจึงหันซ้ายหันขวามองหาลูก ๆ ที่กำลังเข้าวัยหนุ่มสาว บางคนก็เรียกลูกสาวมาฟังที่จ่าแฉล้มนั้นเตือนจะได้ไม่กล้าออกไปเที่ยวหาผู้ชายยามดึก ๆ 

" ขอบใจท่านตำรวจ หากไม่ได้ท่านลูกสาวฉันคงไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร"  ผู้เป็นแม่ทรุดตัวลงอาแขนทั้งสองข้างโอบลูกสาวไว้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลเช็ดหัวเข่าจนบวมแดง 

"ถ้าเช่นนั้น ผมต้องขอตัวกลับก่อนครับ "  จ่าแฉล้มกล่าว

ในขณะที่จ่าแฉล้มกำลังจะหันหลังขึ้นรถ จู่ ๆ เสียงชายชราได้เอ่ยตะโกนถามว่า 

"จ่า ท่านชื่อว่าอะไร ตาแก่ ๆ คนนี้ยังไม่รู้จักชื่อพ่อหนุ่มเลย"