เมื่อเสือหาญต้องเห็นพ่อถูกโจรฆ่าตายต่อหน้าต่อตา ความแค้นถูกสลักลึกในหัวใจ… วันที่เขาเติบใหญ่ เขากลับมาเพื่อล้างบัญชีเลือด แต่ในเส้นทางแห่งการแก้แค้นนั้น เขากลับได้พบ “รักแท้” กับลูกสาวตำรวจผู้ซื่อสัตย์… รักที่เปรียบเสมือนแสงสว่างเดียวในชีวิตที่เต็มไปด้วยความมืดมิดของเขา
View Moreเสือหาญเดินตามไอ้จอมอย่างเงียบ ๆ ระยะห่างไม่ใกล้ไม่ไกลนัก พยายามไม่ให้ฝีเท้าเหยียบกิ่งไม้จนเกิดเสียงดัง ป่าตอนกลางคืนมีแต่เสียงแมลงร้องกับลมพัดใบไม้ เสือหาญเลยได้ยินเสียงก้าวเดินของมันชัดเจนไอ้จอมเดินลัดเลาะไปเรื่อย ๆ จนถึงลำธาร น้ำใสไหลเอื่อย สะท้อนแสงพระอาทิตย์วับวาว มันหยุดตรงริมตลิ่ง ก้มลงตักน้ำล้างหน้า เสียงน้ำกระเซ็นเบา ๆ ดังแข่งกับเสียงจิ้งหรีดเสือหาญแอบซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ สายตาจับจ้องไม่วาง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้จอมต้องออกมาอาบน้ำคนเดียว ยิ่งเห็นมันนั่งนิ่งจ้องน้ำไปเรื่อย ๆ ก็ยิ่งทำให้ใจคอไม่สบาย คล้ายว่ามันมีอะไรปิดบังอยู่ไอ้จอมยืนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนมันจะค่อย ๆ เอื้อมมือปลดเสื้อผ้าที่สวมอยู่ทีละชิ้น เสือหาญขมวดคิ้วแน่น "ชวนทีแรกไม่ยอมมา ทำไมกัน" เขาเกร็งตัวแน่น กลัวอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามอง แต่ก็อดจะมองต่อไม่ได้จนเมื่อเสื้อผ้าหลุดพ้นจากเรือนร่าง สิ่งที่เสือหาญเห็นกลับทำให้เขาถึงกับชะงัก หายใจสะดุดไปชั่วขณะ ตากลม ๆ ที่เคยคิดว่าเป็นเด็กหนุ่มแท้จริงแล้วกลับมีสัดส่วนชัดเจนของสตรีเนียนขาว อกอิ่ม และทรวดทรงที่ไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไปเสือหาญเบิกตากว้าง ใจเต้นแร
หลังจากช่วยกันแยกของมีค่าเสร็จแล้ว เสือบุญได้ส่งลูกน้องฝีมือดีเพียงแค่สองคนนำของมีค่าไปแจกจ่ายชาวบ้านที่ยากไร้ ส่วนเสือหาญกับไอ้จอมและไอ้กะบานไอ้สันขวานได้กลับไปยังที่พัก "เสร็จสักที" ไอ้จอมเอนตัวไปด้านข้าง กล้ามเนื้อช่วงเอวตึงแน่น ขณะที่บิดร่างกายอย่างช้าๆ จนได้ยินเสียงข้อต่อดัง กร๊อบ..เบาๆ ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวันค่อย ๆ คลายออกในขณะนั้นไอ้จอมยังไม่ทันรู้ตัว ว่าเสือหาญเดินมาจากด้านหลังเงียบ ๆ ปั๊ก!...เสียงเคาะเสือหาญยกมือเคาะหัวเบา ๆ พลางหัวเราะ..ฮ่า ๆ..ทำเหมือนตั้งใจทำให้ไอ้จอมหันมาโวยวายใส่"โอ๊ย..พี่เสือหาญอะไรกันเนี่ย" ไอ้จอมกล่าวจบก็รีบหันหน้ามามองปากไอ้จอมยกยิ้มมุมปากแบบกวนประสาท. ไอ้จอมรีบเดินสับ ๆ อย่างว่องไวเข้าไปใกล้โอ่งมังกรใบใหญ่ มือบางๆคว้าขันไม้ขึ้นมาตักน้ำเย็นๆในโอ่ง ก่อนจะเหวี่ยงข้อมือขณะเดียวกันรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ขึ้นมาบนใบหน้าเล็กๆ ฉ่า...! หยดน้ำสายกระจายกระเด็นไปที่พี่เสือหาญ เสียงหัวเราะคึกคักด้วยความชอบใจดังขึ้นทันที ก่อนที่ไอ้จอมจะหมุนตัววิ่งปร๋อขึ้นบันได ทิ้งให้เสือหาญยืนเปียก งง ๆอยู่คนเดียว"อะไรของมัน..."เสือหาญส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินตาม
หลังจากคุณภัทรเดินออกไปจาก ส.ภ ส่วนผึ่งตนไม่รอให้ถึงวันพรุ่งนี่แต่จะต้องเป็นตอนนี่ที่จะออกเดินทางแต่คุณชายนั้นไม่ได้ไปเพียงลำพังข้างกายเขามีชายฉกรรจ์สามคน ลูกน้องผู้ภักดีมาตั้งแต่สมัยยังอยู่บ้านใหญ่ที่กรุงเทพฯ แต่ละคนล้วนมีฝีมือจัดจ้านไม่แพ้ทหารฝึกดี ๆหมื่น มือดาบที่ขึ้นชื่อว่าฟันต้นไผ่ล้มได้ในทีเดียวคำรบ หนุ่มร่างล่ำ เชี่ยวชาญการยิงปืนยาว แม่นยำเสียจนไม่เคยพลาดเป้าสิน หน้าตาเจ้าเล่ห์ที่สุดในกลุ่ม คล่องแคล่ว ปราดเปรียว รู้จักป่าแทบทุกซอกมุมคุณชายภัทรหันไปมองทั้งสามก่อนเอ่ยเสียงชัด"คราวนี้เราจะเข้าไปกลางดงเสือ…ไม่ใช่เพื่อทองคำ ไม่ใช่เพื่อเกียรติ แต่เพื่อพาจอมขวัญกลับมา พวกมึงพร้อมหรือไม่?""พร้อมครับคุณชาย!" ทั้งสามตอบเป็นเสียงเดียว กำลังใจเต็มเปี่ยมเมื่อม้าถูกจูงออกมา คุณชายภัทรก็ขึ้นขี่ด้วยท่วงท่าสง่า เขาเหลียวมองเส้นทางที่ทอดยาวเข้าสู่ป่าใหญ่ สีหน้าฉายแววกังวล แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว"จอมขวัญ…พี่จะไม่ปล่อยให้เธอต้องอยู่ท่ามกลางพวกโจรนั่นเพียงลำพัง" คิดในใจแต่! ทันใดนั้น"หยุดนะ!"โจรสี่ห้าคนโผล่ออกมาจากสองข้างทาง หน้าตาเต็มไปด้วยรอยแผล แต่ละคนถือดาบและมีด พวกม
(ตัดภาพมาที่ฝั่งจ่าแฉล้ม)เช้าวันถัดมา แสงแดดอุ่น ๆ ส่องลงบนหลังคาสังกะสีของ สภ.อ.สวนผึ้ง บรรยากาศในโรงพักกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งหลังจากเงียบเหงาไปหลายวันจ่าแฉล้มเดินก้าวเข้ามาด้วยท่าทางมั่นคง แม้เพิ่งหายดีจากแผลถูกยิง แต่แววตายังคมกริบเหมือนเดิม เขาสวมเครื่องแบบเรียบร้อย หมวกตำรวจบังแสงแดดที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง"โอ๊ะ…จ่า! หายดีแล้วรึนั่น?"เสียงหมวดหนุ่มที่นั่งจัดแฟ้มเงยหน้าขึ้นทักด้วยรอยยิ้มโล่งใจจ่าแฉล้มยกยิ้มมุมปาก ตบที่สีข้างตัวเองเบาๆ "แผลมันก็ยังเจ็บ ๆอยู่แต่ยิงฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก"เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นในโรงพัก บรรยากาศผ่อนคลายลงถนัดตา แต่แววตาของทุกคนยังซ่อนความกังวล เพราะข่าวการอาละวาดของเสือใบและลูกน้องเริ่มหนาหูขึ้นทุกวันจ่าแฉล้มกวาดตามองรอบห้อง ก่อนจะถอนหายใจยาว เขาหยิบแฟ้มคดีบนโต๊ะขึ้นมาเปิด แล้วพูดเสียงหนักแน่น“พวกเสือหาญมันก็ยังเป็นปริศนา… แต่ไอ้เสือใบต่างหากที่เราต้องเร่งจัดการ ไม่งั้นชาวบ้านจะลำบากไปมากกว่านี้”ทันใดนั้นลูกน้องคนสนิทรีบเดินเข้ามา ทำความเคารพก่อนรายงานเสียงหนักแน่น"จ่า…ผมได้ข่าวสำคัญครับ"จ่าแฉล้มเลิกคิ้ว "ว่ามา…อย่าอ้อมค้อม"นายตำรวจหนุ
ไฟคบเพลิงในหมู่บ้านสนธยาถูกจุดไว้สว่างไสว ท่ามกลางความเงียบของค่ำคืน แต่เมื่อเงาร่างของเสือหาญกับไอ้สันขวานก้าวเข้ามา ทุกคนก็รีบลุกขึ้นยืนเรียงรายทันทีเสือบุญยืนอยู่แถวหน้า แขนกอดอก ดวงตาคมกริบจ้องทั้งสองคนที่เปื้อนเลือดและเหงื่อเต็มตัว ใบหน้าของเขานิ่ง แต่แววตาแฝงความคาดหมาย"กลับมาแล้วสินะ…" เสือบุญเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มหนัก ก่อนจะกวาดตามองทั้งคู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า"แล้วผลเป็นยังไง?"ทุกสายตาในหมู่บ้านจับจ้องไปยังเสือหาญ บ้างก็เต็มไปด้วยความสงสัย บ้างก็เปี่ยมด้วยความชื่นชมเสือหาญเช็ดเลือดที่เปื้อนข้างแก้ม พลางถอนหายใจเบา ๆ"ศพเกลื่อนป่า…แต่ตัวการยังไม่โผล่" น้ำเสียงเรียบเย็นเหมือนเหล็กแข็งกระแทกหินไอ้สันขวานหัวเราะหึ ๆ แล้วโบกขวานที่ยังเปื้อนเลือดโชว์ "ฮ่า ๆ ฉันว่าโจรมันคงเข็ดจนหัวหดไปพักใหญ่แน่ ๆ ลุงเสือบุญ…แต่เสือใบมันไม่จบง่าย ๆ หรอก"เสียงฮือฮาเบา ๆ ดังขึ้นจากกลุ่มคนในหมู่บ้าน ชายหนุ่มหลายคนมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้นปนหวาดกลัว ชาวบ้านที่ยืนมองอยู่ก็ปิดปากตัวเองด้วยความตกใจเสือบุญขยับก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตายังคงตรึงแน่นที่เสือหาญ "ฝีมือเจ้ายังไม่ตกจริง ๆ…เสือหาญ" เขาพูดช้า ๆ"แต
กลางค่ำคืน ณ เรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ลึกในป่า เสียงฝีเท้าม้าวิ่งตะบึงมาจนฝุ่นตลบ ชายคนหนึ่งร่างกร้านรีบกระโจนลงจากหลังม้า ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าเสือใบ หัวหน้าโจรผู้มีชื่อเสียงอันเลื่องลือ"นายท่าน…ข้า…ข้ามารายงาน…แผนลักลอบขนสินค้าครั้งนี้…ล้มเหลวสิ้นครับ!"เสือใบที่นั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ แววตาเย็นเฉียบ หรี่ตามองคนรายงานด้วยความกราดเกรี้ยว “ล้มเหลว…หมายความว่ายังไง?”"พวกมือสังหารที่ถูกส่งไป…ถูกฆ่าตายหมดสิ้นครับนายท่าน! ที่เหลือก็แตกหนีเอาชีวิตรอดมาเล่า…พวกเขาบอกว่าเป็นฝีมือ…ของเสือหาญ!"สิ้นคำรายงาน ความเงียบงันกดทับไปทั่วเรือนใหญ่ จนเสียงหายใจยังฟังชัดเจน เสือใบค่อย ๆ ลุกขึ้น ดวงตาวาวโรจน์"เสือหาญ…" เสียงต่ำทุ้มเต็มไปด้วยโทสะ "ไอ้ลูกเสือหลงคนนั้น…กลับกล้ามาเหยียบย่ำเส้นทางของกูอีกครั้ง!"เขากำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือ เลือดซึมออกมาทีละหยด ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความอาฆาต"ดี…ในเมื่อมันอยากเล่นกับกู…กูก็จะทำให้มันรู้ ว่าระหว่าง ‘เสือหาญ’ กับ ‘เสือใบ’…ใครคือเสือแท้ ใครคือหมาไร้เงา!"เสียงหัวเราะก้องสะท้อนลึกในค่ำคืน ทำเอาคนรายงานหน้าซีดเผือด กลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้น"ฟังใ
Comments