ใบหน้าอัปลักษณ์ของหญิงสาวที่เข้าใจผิดว่าเป็นลูกสาวของศัตรูทำให้จอมโจรผงะถอยหลัง ใบบัวเห็นแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วกระถดตัวหนี มือที่สั่นระริกดึงผ้าถุงให้ปิดบังร่างกายท่อนล่างจนมิดชิด
“มึงเป็นใคร!”
เสียงเหี้ยมเกรียมเอ่ยถาม ความโกรธเกรี้ยวไม่พอใจทำให้สาวน้อยสะดุ้งโหยง ตัวสั่นงก ๆ อย่างน่าสงสาร
“ฉะ.. ฉัน ฉันชื่อใบบัวจ้ะ”
“กูไม่ได้อยากรู้ชื่อมึง! กูถามว่ามึงเป็นใคร ทำไมถึงไม่ใช่อีจันทร์”
“ฉันก็.. ไม่รู้จ้ะ”
“แม่ง!”
ราชันสบถคำหยาบคายออกมายาวเหยียด ทั้งโมโหที่แผนการล่มไม่เป็นท่า ผสมปนเปกับความอยากของร่างกายเพราะยาดีที่กินเข้าไปออกฤทธิ์
ท่อนเนื้อยาวใหญ่แข็งชันเครียดขึง ราชันเอื้อมมือลงไปบีบนวดหนัก ๆ หวังเพียงให้มันสงบลงบ้าง
แต่ก็ไม่เป็นผล
จอมโจรหันไปมองหญิงสาวหน้าตาประหลาดอีกครั้ง เขาทำเป็นไม่สนใจใบหน้าขาวกระจ่าง ที่มีรอยแดงบริเวณแก้มซ้ายไปจนถึงหางตา ถ้าตัดรอยน่าเกลียดนั้นออกไปผู้หญิงคนนี้ก็ดูดีไม่หยอก อย่างน้อยก็มีผิวขาว ๆ และเนื้อตัวที่อวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ
โดยเฉพาะสองเต้าตูม ๆ นั่น
ราชันอยากจนปวดไปทั้งท่อนลำ เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ขณะจ้องมองเนินอกอิ่มที่ถูกดันออกมาจากผ้าถุงเพราะเก็บความอวบใหญ่ได้ไม่หมด
“ซี้ดดด”
มือใหญ่สาวท่อนเนื้อในมือเข้าออกอย่างห้ามใจไม่อยู่ ดวงตาดุจดจ้องที่เนินอกอิ่ม ก่อนไล่ลงไปตามร่างกายขาวผ่องเต่งตึง รวมถึงเรียวขาที่โผล่พ้นจากผ้าถุงออกมาอย่างจาบจ้วงหื่นกระหาย
เป็นเพราะยา เพราะยาเท่านั้น
“อาา”
ใบบัวขดตัวเข้ากับซอกมุมของกระท่อม แขนทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองไว้แน่น สาวน้อยพยายามไม่หันไปมองว่าคนตัวใหญ่ยักษ์กำลังทำอะไร แม้ร่างกายจะรู้สึกร้อนผ่าวแปลก ๆ กับเสียงครางต่ำมีสเน่ห์นั้นก็ตาม
“อาา ซี้ด.. กูอยาก”
ราชันคำราม ปวดร้าวกลางกายจนอยากจะจับผู้หญิงสักคนมากระแทกให้หนำใจ แต่เวลานี้จะหาจากที่ไหนได้
เมียก็ถูกจับไป ส่วนคนที่ตั้งใจจะพามาย่ำยีก็หนีรอดไปได้อย่างไม่น่าให้อภัย หากไม่ได้กินยาปลุกกำหนัดเข้าไปคงไม่แย่ขนาดนี้ ราชันมีทางออกเพียงทางเดียวคือระบายมันกับใครสักคน
ตาคมเหลือบมองคนที่ซุกตัวอยู่ในมุมมืด ท่าทางเหมือนกระต่ายหนีราชสีห์ทำให้ท่อนเนื้อแข็งกร้าวราวกับหิน
ราชันวางตะเกียงไว้ที่มุมห้อง ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้กายน้อยที่สั่นระริกช้า ๆ
“มึง”
“ยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะจ๊ะ ฉันไม่ใช่คนที่พี่จะจับมาก็ปล่อยฉันไปเถิด ฉันกลัว”
“แต่กูอยาก”
พูดพร้อมกับกระชากมือเล็กมาวางบนท่อนลำร้อนผ่าว มือหยาบด้านของหญิงสาวทำให้ราชันครางต่ำอย่างพึงพอใจ
“ฉะ ฉันกลัว”
ใบบัวส่ายหน้าหนีเป็นพัลวัน มือที่ถูกบังคับให้จับส่วนแปลกปลอมชื้นไปด้วยเหงื่อ ยิ่งได้สัมผัสใบบัวก็ยิ่งขวัญเสีย เพราะมันทั้งใหญ่ แข็ง แล้วก็ร้อนจัด
น่ากลัวเหลือเกิน
“มึงยังไม่เคยเอากับใครหรือ”
ราชันเลิกคิ้วขึ้นถาม เห็นท่าทางของผู้หญิงคนนี้เขาก็พอจะเดาได้
ท่าทางจะยังไม่เคยมีผัว
ใบบัวส่ายหน้าแรง ๆ แทนคำตอบ หวังว่าจะถูกปล่อยตัวถ้าหากตอบไปแบบนั้น
แต่มันกลับตรงกันข้าม
ราชันส่งเสียงหัวเราะหึในลำคอ ก่อนดึงร่างอิ่มให้นอนแผ่ไปกับเตียงไม้ไผ่แข็ง ๆ อีกครั้ง ดึงสิ่งป้องกันออกจากความแข็งแกร่งที่ปวดหนึบ
กายใหญ่ทาบทับลงไป ราชันจับท่อนลำอวบใหญ่ที่ปวดร้าวแทบระเบิดจ่อเข้าที่เนินเนื้อนุ่ม ใบบัวดิ้นพล่านทันที เพราะจำได้ดีว่าเมื่อครู่มันเจ็บปวดเพียงใด ยามที่ราชันพยายามยัดเยียดมันเข้ามา
“อย่าดิ้น!”
จอมโจรกดร่างเล็กกว่าด้วยกำลังเพียงเล็กน้อย เพียงแค่นั้นใบบัวก็แทบขยับไม่ได้ ได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อขอให้ราชันเห็นใจ
“พี่จ๋า อย่าทำเลยนะ ใบบัวกลัว”
“กลัวทำไม เรื่องธรรมชาติ ใคร ๆ เขาก็เอากัน”
“ไม่เอา มันใหญ่ เมื่อครู่มันทำให้ใบบัวเจ็บ”
เสียงหวานสั่นเครือ และน้ำตาที่คลอเบ้าของสาวน้อยทำให้หนุ่มวัยสามสิบปีหยุดชะงัก ราชันเหมือนได้สติกลับคืนมา เขามองใบบัวที่นอนยกมือไหว้ร้องขอความเมตตาอย่างน่าสงสาร
ที่จริง ราชันไม่ใช่โจรที่เลวร้าย
ส่วนมากเขาจะปล้นเฉพาะข้าราชการที่โกงกิน หรือคนชั่วที่ทำผิดกฎหมายแต่กฎหมายทำอะไรมันไม่ได้เท่านั้น ก็ในเมื่อกระบวนการยุติธรรมมันไร้น้ำยา ราชันจึงตั้งตนเป็นศาลเตี้ยจัดการคนเลวพวกนั้นเอง เขาทำแบบนี้ตั้งแต่อายุสิบแปดปี บ้านแรกที่ราชันลงมือปล้นคือบ้านของนักการเมืองที่เผาบ้านและที่ดินของพ่อกับแม่ เพื่อบังคับให้ทั้งคู่ขายที่ให้ โชคร้ายที่พ่อกับแม่ถูกไฟครอกตายในกองเพลิงนั้นอย่างทรมาน แต่กฎหมายกลับไม่เอาผิดพวกมันเพราะอำนาจเงิน นั่นคือจุดเริ่มต้นชีวิตโจรของราชัน
“พี่จ๋า ให้ใบบัวทำอะไรก็ได้ แต่อย่าใส่เข้ามาเลยนะ ใบบัวเจ็บ”
เสียงร้องขอของหญิงสาวทำให้สำนึกความเป็นคนของราชันกลับคืนมา จอมโจรยอมคลายแรงกดทับลง แต่กลับไม่ยอมลุกขึ้นให้ใบบัวได้เป็นอิสระ
“ทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ”
“จ้ะ”
“ทุกอย่างใช่ไหม”
“จ้ะ ใบบัวยอมหมดเลย ขอแค่อย่าเอามันเข้ามาก็พอ”
“งั้นก็นอนนิ่ง ๆ”
พูดจบราชันก็ยันตัวขึ้น พร้อมจับท่อนเนื้อร้อนไปจ่อที่เนินนุ่มอีกครั้ง
“พี่!”
“อยู่เฉย ๆ กูแค่จะถู ดิ้นมาก ๆ หลุดเข้าไปกูไม่รับผิดชอบหรอกนะ”
“ถะ.. ถูหรือจ๊ะ”
“เออ!”
จอมโจรกระแทกเสียงตอบ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“นี่กูตกอับ อดอยากปากแห้งถึงเพียงนี้เลยหรือวะ”
แต่สุดท้ายราชันก็สลัดความน่าอดสูออกไป มือใหญ่จับท่อนเนื้อสีเข้มวางทาบกับกลีบเนื้อสีน้ำนม เด็กคนนี้ทั้งขาวทั้งสะอาด ขนสักเส้นก็ไม่มี พอมีท่อนลำสีเข้มเข้าไปใกล้ ๆ มันทำให้ราชันรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังรังแกเด็กอยู่ก็ไม่ปาน
“มึงอายุเท่าไร”
“สะ.. สิบแปดจ้ะ”
“ก็ยังดี”
ยังดีที่สิบแปดแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ได้พรากผู้เยาว์
จอมโจรเลิกสนใจใบบัวแล้วหันมาหาความสุขใส่ตัว มือใหญ่บังคับท่อนเนื้อให้ถูไถกับเนื้อนุ่ม ภาพท่อนเนื้อสีเข้ม ที่เสียดสีกับเนินเนื้อสีน้ำนมอย่างลามกทำให้ราชันเสียวไปทั้งตัว
“เสียวโว้ย!”
จอมโจรครางเสียงดัง ถูไถท่อนลำถี่ขึ้น น้ำเมือกจากหัวบานใหญ่ไหลรินออกมา ทำให้สามารถทำอะไร ๆ ได้สะดวกขึ้น
“อะ.. อื้อ”
เสียงครางเล็ก ๆ จากเจ้าของร่างขาวทำให้ราชันหยุดชะงัก เขามองสาวน้อยที่นอนจับปมผ้าถุงแน่นพร้อมหลับตาปี๋ ก่อนหลุบตามองถ้ำน้อย ๆ ที่ปล่อยน้ำหล่อลื่นโดยไม่รู้ตัว
“มึงเองก็อยากหรือ”
ใบบัวส่ายหน้า สวนทางกับน้ำหวานที่ถูกขับออกมาจนเปียกไปทั่วท่อนเนื้อสีเข้ม ราชันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะจับขาของใบบัวให้แบะออก
“พี่!”
“กูไม่ใส่มันเข้าไปหรอก กูไม่เคยคืนคำ”
“แต่...”
“กูไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว สนุกสุขสมคนเดียวแล้วปล่อยให้มึงต้องค้างคา ไม่ต้องเถียงว่ามึงไม่อยาก น้ำเยิ้มเปียกกูขนาดนี้”
ใบบัวเม้มปากแน่น เธอไม่รู้หรอกว่าร่างกายตัวเองเป็นอะไร และน้ำที่ว่าคือน้ำอะไร แต่ก็ไม่กล้าเถียงราชันอีก
ราชันจับขาขาวให้อ้าออกกว้าง เขาหลุบตามองกลีบสาวอวบอูมที่ปิดแน่นสนิท แต่ก็ยังไม่วายคายน้ำเสียวออกมาจนเฉอะแฉะ
มือใหญ่จับท่อนเนื้อสีเข้มจ่อเข้าที่ปากถ้ำ เขาไม่ได้กดเข้าไปตามสัญญา แต่ใช้หัวหยักกระแซะพูเนื้อไปมา ขยี้หนัก ๆ ที่ติ่งน้อย ๆ สีแดงก่ำจนสาวน้อยดิ้นพล่าน
“อื้อ”
“เสียวฉิบหาย”
ราชันบังคับให้หัวใหญ่ถูไถแบบนั้นอยู่สักพัก ก่อนจะวางทาบท่อนเนื้อลงไปทั้งหมด พร้อมยกขาเรียวขึ้นวางบนหน้าขา จัดแจงท่าทางไม่ต่างจากกำลังหลับนอนกันจริง ๆ
“ทำตัวให้สบาย เดี๋ยวกูจะพาไปเที่ยวสวรรค์”
หมู่บ้านกอบัวเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีประชากรราวห้าสิบครัวเรือน ชาวบ้านมีรายได้จากการค้าขายพืชผลทางการเกษตร นับว่าโชคดีที่ราชันได้ผืนดินตรงนี้มา เพราะมันอุดมสมบูรณ์และปลูกพืชผักผลไม้ได้ทั้งปี อากาศไม่ร้อนมาก และยังมีน้ำไหลผ่านแม้ในหน้าแล้ง ชาวบ้านจึงไม่เคยต้องอดยาก ทั้งยังนำผลผลิตออกไปขายสร้างรายได้ให้ครอบครัวได้อีกด้วยหลังจากฝึกงานและสอบปฏิบัติผ่าน ราชันก็ขนลูกเมียกลับมายังหมู่บ้านทันที ใบบัวนั้นบ่นทุกวันว่าไม่ชอบเมืองหลวง คนเป็นผัวจึงไม่อยากโอ้เอ้อยู่ที่นั่นนานอยู่บ้านตัวเองมันดีกว่าเป็นไหน ๆ“ค่อย ๆ เดินคนดี” ฝ่ามือใหญ่โอบประคองร่างเมียรักอย่างเบามือ “อีกนิดเดียว อึ๊บ!”“ร้อน”เพียงแค่คำพูดเดียวราชันก็รีบหยิบพัดขึ้นมาโบกตรงหน้า สีหน้าหงุดหงิดของเมียรักดูผ่อนคลายขึ้นให้คนเป็นผัวได้เบาใจใบบัวเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อห้าเดือนก่อน ตอนนั้นเขาและครอบครัวย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ ได้เพียงสองเดือน เช้าวันหนึ่งใบบัวมีอาการอ่อนเพลียและหงุดหงิดง่าย อะไรไม่ถูกใจเพียงเล็กน้อยก็พร้อมจะโวยวายทุกเมื่อ คราแรกราชันคิดว่าเป็นเพราะอากาศหรือไม่ก็สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป จนกระทั่งอีกสามวันต่อมาใบบัวกลับอาการห
ใบบัวกลับบ้านมาพร้อมกับความโกรธและความเสียใจ ดีแค่ไหนที่ครานี้เธอไม่ได้พาลูกชายไปด้วย ไม่อย่างนั้นลูกคงเสียใจมากกว่าเธอเป็นร้อยเท่าพันเท่าที่ไม่ได้เจอหน้าพ่อหากไม่ใช่เพราะใบบัวรู้สึกแปลกใจกับจดหมายฉบับล่าสุด ที่ราชันบอกว่าไม่ต้องมาเยี่ยมหากันสักเดือนแล้วตัดสินใจนั่งรถไฟไปหา เธอก็คงกลายเป็นคนโง่งมที่ไม่รู้อะไรเลยต่อไป และคงไม่มีวันได้รู้ว่าราชันนั้นกำลังโกหกหลอกลวงกันถึงขั้นนี้ผู้ชายเฮงซวย!ป่านนี้คงมีความสุขกับรักใหม่ ผู้หญิงคนใหม่ไปแล้ว ปล่อยให้เธอรอคอยเหมือนคนโง่ตั้งสามปี ช่างเสียเวลาเสียจริงใบบัวนั้นไม่มีแม้สักวันจะเลิกรักราชัน ต่อให้ติดคุกติดตารางใบบัวก็ยังเฝ้ารอเสมอ จะสามปีสิบปีก็ยังรอไม่เปลี่ยนแปลง ใช่ว่าที่ผ่านมาจะไร้คนมาเกี้ยวพาราสี ทว่าเธอรักมั่นเพียงราชัน รอเพียงราชันคนเดียวไม่เคยหันไปทางอื่นแม้แต่เพียงหางตานี่หรือคือสิ่งที่คนจงรักภักดีแบบเธอได้รับตอบแทน“แม่จ๋าทำอะไร”“เก็บเสื้อผ้าจ้ะ”“แม่จ๋าจะไปไหนจ๊ะ”“แม่ไม่ได้ไปไหน” ดวงตากวางวาวโรจน์ เธอไม่ร้องไห้หรอก เธอไม่อยากเสียน้ำตาให้คนเฮงซวย “คนบางคนต่างหากที่ต้องไป”เรือนนี้เป็นเรือนของเธอ คนที่ต้องไปคือคนทรยศต่างหาก เธอไม่
“แม่จ๋า” เสียงใส ๆ ของลูกชายปลุกให้ใบบัวตื่นจากภวังค์ “ย้องไห้ทะมาย”มือเล็กพยายามเช็ดน้ำตาบนแก้มนวล เด็กชายเบะปากอยากจะร้องไห้ตามเมื่อเห็นน้ำตาของแม่“แม่เปล่าจ้ะ”“เด็กดี ต้อมม่ายโกหกน้า”ใบบัวหลุดหัวเราะกับคำพูดคำจาของลูกน้อย คชสารอายุเกือบสองขวบ อยู่ในวัยกำลังพูดกำลังจำ ไม่ว่าจะสอนอะไรก็เชื่อฟังทุกอย่าง“แม่คิดถึงพ่อ”"เดี๋ยวพ่อกาบมา" เด็กน้อยพูดตามที่แม่บอก เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว แม่ใบบัวพร่ำบอกแบบนี้มาตลอด“ใช่จ้ะ เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว”..หนึ่งปีต่อมาเวลาเดินไวจนน่าใจหาย ทว่ามันกลับยาวนานในความรู้สึกของทั้งคนที่รอ และคนที่ถูกคุมขัง ราชันอดีตจอมโจรนั่งเหม่อมองท้องฟ้าและนกที่บินไปมาด้วยความริษยา มันดูเป็นอิสระและมีความสุขกับการโบยบิน ต่างจากตัวเขาที่ต้องถูกจองจำในเรือนจำที่มีผู้คุมมากมายเขาคิดถึงใบบัว คิดถึงลูกชาย ไม่รู้ว่ายามนี้เมียรักจะทำอะไรอยู่ราชันไม่ได้พบใบบัวบ่อยเท่าไหร่นัก เพราะเขาถูกคุมขังที่เมืองหลวง ใบบัวที่อยู่ตอนเหนือของประเทศไม่สะดวกเดินทางบ่อย ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเมียรักก็มักจะนั่งรถไฟพาลูกมาเยี่ยมหาเดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย รวมถึงส่งจดหมายมาหาอาทิตย์ละครั้งไม่เคยข
“พี่ราชันเองก็มีลูก ย่อมต้องเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่” เสียงสั่นเครือทั้งอ้อนวอนทั้งตำหนิอยู่ในที “เราไม่อาจอยู่แบบบ้านป่าเมืองเถื่อนได้ ลูกหลานเราต้องได้เรียน ได้รับการช่วยเหลือจากรัฐ”ช่วงเกือบสองปีที่ผ่านมาหลังจากเปลี่ยนที่ตั้งของหมู่บ้าน ราชันก็ตัดสินใจยกเลิกวิถีชีวิตแบบโจร เขาและชาวบ้านใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป ปลูกข้าวปลูกผักเลี้ยงสัตว์ขายหารายได้เข้าหมู่บ้าน มีการติดต่อสื่อสารกับโลกภายนอก ไปมาหาสู่กัน หลายคนพบรักกับคนข้างนอกและพากลับมาสร้างครอบครัว จากที่มีชาวบ้านไม่ถึงร้อยคน วันนี้มีผู้อาศัยราวสี่สิบครัวเรือนหรือเกือบสองร้อยชีวิตแล้วทว่า หมู่บ้านที่เริ่มขยายใหญ่เป็นหมู่บ้านที่ยังไม่ได้รับการจัดตั้งตามกฏหมาย สวัสดิการจากรัฐยังเข้าไม่ถึง และหากยังไม่รีบจัดตั้งหมู่บ้านให้ถูกต้อง วันข้างหน้าพวกเขาอาจจะถูกไล่ที่โดยไม่เป็นธรรม นั่นคือสาเหตุที่พักนี้ราชันมักจะได้ยินประโยคพวกนี้จากชาวบ้านเสมอ และส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้มาอยู่ใหม่ที่ต้องการความเจริญมากกว่าวิถีเดิม ๆ ที่ไม่ต่างอะไรจากคนป่า“หากยื่นเรื่อง อดีตที่ฉันทำไว้คงถูกขุด”นี่เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ราชันยังคงลังเล หากจะจัดตั้งหมู่บ้านเรื่อ
ย่างเข้าเดือนที่เก้า ใบบัวมีอาการปวดเมื่อยมากขึ้นเพราะท้องที่ขยายใหญ่ เดิมทีร่างกายของเธอไม่ได้ผอมแห้งแต่ก็นับว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็ก เมื่อต้องมาโอบอุ้มท้องขนาดใหญ่จึงรู้สึกเหนื่อยง่าย ปวดเนื้อปวดตัวเป็นประจำราชันคอยดูแลเมียรักอย่างดี เขาเปลี่ยนที่นอนให้เมียใหม่ ซื้อเบาะนั่งนุ่ม ๆ มาให้เมียนั่ง คอยบีบนวดไม่ห่าง ทำหน้าที่ผัวที่ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง เมียอยากได้อะไรราชันหามาให้ทุกอย่าง ใคร ๆ ก็บอกว่าใบบัวโชคดีที่ได้ผัวเข้าใจคนท้องอย่างราชันแต่ราชันกลับเถียงทุกครั้งว่าเป็นตัวเขาต่างหากที่โชคดี ใบบัวเสียสละเหลือเกิน ชายหนุ่มเห็นท้องที่ใหญ่ขนาดนี้ก็ได้แต่คิดว่าใบบัวหายใจออกหรือไม่ นอนหลับสนิทบ้างหรือเปล่า จะหนักแค่ไหนที่ต้องอุ้มเด็กคนหนึ่งไว้ตลอดเวลาก่อนท้องใบบัวจะเข้านอนทีหลังและตื่นก่อนราชันเสมอ แต่หลังจากเข้าเดือนที่เจ็ดใบบัวก็นอนมากขึ้น เธอเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำและตื่นสาย หน้าที่ภรรยาไม่สามารถทำได้อีกต่อไป แต่แทนที่ราชันจะรู้สึกไม่พอใจ เขากลับยินดีกินอาหารที่ไม่ถูกปากเพื่อให้เมียได้นอนพักผ่อนนานขึ้นกว่าเดิม“พี่รักใบบัวเหลือเกิน”ราชันจุมพิตปรางนวลเนียน นับวันความรักของเขายิ่งมากล้น ไม่มีท
“ค่อย ๆ นะ ค่อย ๆ เดินจ้ะใบบัว ไม่ต้องรีบ”ทันทีที่ร่างอุ้ยอ้ายปรากฎตัวสองก็รีบปรี่เข้าไปดูแลอย่างรวดเร็ว ทว่าใบบัวกลับส่ายหน้าเบา ๆ แล้วชี้ไปด้านหลัง“พี่สองช่วยไปดูพี่ราชันหน่อยได้ไหมจ๊ะ ตั้งแต่เช้ายังอ้วกไม่หยุดเลย”“ห้าเดือนกว่าแล้วนา ทำไมถึงยังแพ้หนักแบบนี้”ใบบัวตั้งท้องได้ห้าเดือนกว่าแล้ว ท้องสาวขยายใหญ่จนเริ่มเดินลำบาก ปกติในเวลานี้อาการแพ้ท้องจะเริ่มหายไป แต่ราชันที่รับหน้าที่แพ้ท้องแทนเมียกลับยังมีอาการเหมือนเดิมไม่ลดน้อยลงถ้าบอกว่าลูกแกล้ง ลูกคงแค้นมากจริง ๆ“อย่างนั้นพี่ไปดูพี่ราชันก่อนแล้วกัน”“จ้ะ”“ไม่ต้อง” พูดถึงราชัน ราชันก็มา ร่างกำยำยืนใช้สองมือค้ำยันกรอบประตูด้วยท่าทางโรยแรง “มึงดูใบบัวไปให้ดี อย่าให้สะดุดเชียว”“พี่สองไปดูแลพี่ราชันดีกว่า ใบบัวไม่เป็นอะไร”“สอง มึงดูแลใบบัวนั่นแหละ กูชินแล้ว”“แต่พี่ราชันหน้าซีดมากนะจ๊ะ”“พี่ไม่เป็นอะไรเลยใบบัว ห่วงตัวเองเถิด ถ้าใบบัวเป็นอะไรพี่คงขาดใจตาย”“เอ่อ..”สองที่เป็นคนกลางทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองสองผัวเมียที่ต่างคนต่างห่วงหากันจนโยนให้เขาไปดูแลอีกฝ่ายตาปริบ ๆ“อ่า เอาแบบนี้ดีกว่า ฉันดูแลพี่ราชัน ส่วนแม่มะลิก็ดูแลใบบัว”