ใบบัวตัวสั่นงั่นงก สวรรค์ที่ราชันพูดถึงคือที่ใดกัน ใช่ที่เดียวกับที่พ่อขึ้นไปอยู่หรือเปล่า
เช่นนั้นก็หมายความว่าเธอจะต้องตายอย่างนั้นหรือ
“พี่...”
“หุบปาก”
สาวน้อยรีบปิดปากฉับ กลัวว่ามือใหญ่ ๆ นั่นจะบีบคอหัก ช่างน่ากลัวเหลือเกิน
ราชันกดท่อนเอ็นทาบกับเนื้อนุ่ม จัดท่าทางให้แท่งเนื้อได้สัมผัสกับความเนียนนิ่มแนบแน่น แล้วเริ่มขยับเอวซอยช้า ๆ
“พี่”
ท่อนเนื้ออุ่นจัดครูดไปกับเนินสาว ลำท่อนมันพองโตทั้งใหญ่ทั้งยาวจนดูน่ากลัว สีเข้มและขรุขระเพราะเต็มไปด้วยเส้นเลือดและเส้นเอ็น พอมันเสียดสีเข้ากับติ่งเนื้อน้อย ๆ ใบบัวก็ผวาเฮือก มือเล็กยกขึ้นคว้าและบีบกล้ามใหญ่ของราชันแน่น
“อ๊ะ.. พี่”
“เสียวหรือมึง”
“สะ เสียวคืออะไรจ๊ะ อื้ออ”
“อาา ให้ตาย”
ราชันสบถ นี่กูนอนกับเด็กหรืออย่างไร ที่จริงอายุสิบแปดมันไม่เรียกว่าเด็กแล้ว ผู้หญิงส่วนมากออกเรือนตั้งแต่สิบห้าด้วยซ้ำ
เด็กคนนี้มันจะใสไปไหน ใสจนราชันนึกละอายใจที่รังแกเด็กมัน แต่จะให้หยุดก็คงไม่ได้ ยาที่กินเข้าไปก็ออกฤทธิ์ดีเสียจริง
“เดี๋ยวก็รู้”
ราชันตัดบท ก่อนจะโน้มตัวลงไปทาบทับร่างเล็กแต่อวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ ตาจ้องมองเนินอกขาว ๆ ที่ล่อน้ำลาย ขาวแบบนี้หัวนมคงสีชมพูน่าดูด แต่เพราะความเป็นคนยังเหลืออยู่ ราชันจึงไม่แตะต้องใบบัวไปมากกว่านี้
แขนแกร่งยันไว้กับเตียงไม้ไผ่ ราชันมองใบหน้าที่มีแผลเป็น เขาต้องพยายามจินตนาการเป็นหน้าสวย ๆ ของอีจันทร์ จะได้เสร็จไว ๆ
เอวสอบขยับซอยต่อเนื่อง ท่อนลำใหญ่ไถลไถเถือกไปกับเนื้อนุ่ม น้ำเสียวที่ใบบัวปล่อยออกมาทำให้ราชันสามารถทำอะไรได้สะดวกขึ้น
“พะ พี่จ๋า อา”
“อื้มม”
ราชันขานรับแต่ไม่หยุดขยับเอว เขาส่งเสียงครางในลำคอตลอดเวลา เสียวไปทั้งลำทั้ง ๆ ที่ไม่ได้สอดใส่
แล้วถ้าได้สอดเข้าไปจริง ๆ จะเสียวขนาดไหน...
ราชันสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นทิ้งไป ครานี้มันคับขันถึงต้องรังแกคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาไม่อยากทำให้เด็กที่ไม่เกี่ยวข้องกับความแค้นต้องมีมลทินไปมากกว่านี้ เสร็จกิจคืนนี้ก็จะเอากลับไปส่งที่เดิม
โจรหนุ่มซอยเอวเร็วขึ้น เสียงเตียงไม้ไผ่ขยับดังเอี๊ยด ๆ ร่างที่เล็กกว่าสั่นไหวไปทั้งตัว ผ้าผ่อนหลุดลุ่ยจนเห็นนมครึ่งเต้า
กรอด!
กูไม่อยากทำก็ยั่วกูจัง
ราชันโทษใบบัว แต่ดวงตาดุกลับไม่หยุดจ้องมองนมใหญ่ ๆ ที่กระเด้งกระดอนไปมา เขาขยับกระแทกกระทั้นแรงขึ้น สุดท้ายผ้าถุงที่หมิ่นเหม่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ก็หลุดออกจากกันจนได้
โอ้โห... นี่นมเด็กสิบแปดหรือวะ
ราชันน้ำลายสอ จ้องมองเต้านมอวบใหญ่ขาวเนียน กับหัวนมสีชมพูน่าดูดตาเป็นมัน อยากเลีย อยากดูด แต่ต้องห้ามใจไว้
“พี่.. อ๊าาา!”
โจรหนุ่มขยี้เอวหนักขึ้นจนสาวน้อยร้องครางเสียงหลง เอวคอดยกขึ้นเข้าหาราชันโดยไม่รู้ตัว มือทั้งสองข้างจิกกล้ามแน่นตึง ปากร้องครวญครางส่งเสียงหวานเป็นระยะ
“เสียวโคตร”
ราชันคำรามเสียงต่ำ เหงื่อเม็ดใหญ่หยดลงบนผิวขาว ภาพที่เห็นเร้าอารมณ์จนโจรหนุ่มต้องขยับบดกระแทกหนัก ๆ ให้สาแก่ใจ
“พี่ อ๊าา ยะ หยุดก่อน”
“อะไรของมึงอีก” ราชันเอ่ยถามเสียงดุ ทั้ง ๆ ที่เอวยังซอยยิก ๆ ไม่หยุด
ให้หยุดตอนนี้ เอามีดมาแทงกันดีกว่า
“บะ ใบบัวปวดฉี่ อื้อ”
คำพูดซื่อ ๆ ของสาวน้อยทำให้ราชันเสียววาบไปทั้งตัว เขาขยับเอวสอบถี่ยิบ บดขยี้ติ่งเนื้อบวมฉ่ำด้วยท่อนลำแข็งขืนขรุขระ
เธอกำลังจะเสร็จ และราชันมั่นใจว่าคงเป็นครั้งแรกของเด็กคนนี้
“ปล่อยออกมาสิ”
“ไม่เอา พี่ อ๊าา เมตตาใบบัวด้วย”
“กูสั่งให้ปล่อยออกมา”
ราชันสั่งพร้อมบดเบียดแท่งเนื้อแนบแน่น เขากระแทกแรงและถี่รัวจนเตียงไม้โย้ไปโย้มาแทบหัก ใบบัวหลับตาปี๋ อับอายเหลือเกินที่ต้องปลดทุกข์ให้คนอื่นดู แต่เธอกลั้นมันไม่ไหวแล้ว
“พี่ ฮือ ใบบัวไม่ไหว”
“ปล่อยออกมา”
“ฮึก อ๊าา ไม่ไหว ใบบัวไม่ไหว พี่.. อ๊าา!!”
ขาเรียวตวัดขึ้นเกี่ยวเอวสอบแน่น ร่างกายเกร็งกระตุกรุนแรงหลายครั้งก่อนจะสงบลง เธอขนลุกไปทั้งตัวเพราะรู้สึกแปลก ๆ เหมือนถูกโยนขึ้นไปบนฟ้าก่อนจะตกลงมาบนที่นอนนุ่ม ๆ ในหัวว่างเปล่าขาวโพลน
“ฮึก”
ใบบัวร้องไห้ออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทำอะไรลงไป อับอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เธอปล่อยของเสียใส่ราชันไปแล้ว เธออาจต้องถูกฆ่าตายอยู่ที่นี่อย่างทรมาน
ใบบัวไม่ได้กลัวความตาย แต่เธอไม่ปรารถนาจะตายอย่างทรมาน หากต้องตาย ก็ขอตายแบบไม่ต้องเจ็บปวดมากนัก
แต่ทว่า.. ราชันกลับไม่ได้โมโหหรือบีบคอเธออย่างที่กลัว เขาเริ่มขยับสะโพกต่อ เสียงแจ๊ะ ๆ ดังคลอให้สาวน้อยแก้มร้อนจัด
“พี่.. อ๊ะ หยุด อื้อ หยุดก่อน”
“มึงแตกไปแล้ว ขอกูแตกบ้าง”
“ตะ.. แตก แตกอะไรจ๊ะ อ๊ะ”
“เมื่อกี้เขาเรียกน้ำแตก ไม่ใช่เยี่ยว!”
“อะ อ๊ะ เดี๋ยว.. พี่ อ๊าา”
“ซี้ดด”
ราชันไม่สนใจเสียงร้องห้ามของใบบัวอีกต่อไป เขาตั้งหน้าตั้งตาหาความสุขใส่ตัว ท่อนเนื้อสีเข้มผลุบ ๆ โผล่ ๆ บนหน้าท้องของหญิงสาว เต้านมกลมใหญ่กระเด้งกระดอนไปมา ราชันซอยถี่ในช่วงเวลาสุดท้าย ก่อนจะเกร็งค้างแล้วส่งเสียงคำรามออกมาดังลั่น
“อาา!! อื้มม!”
“อ๊ะ!”
น้ำอุ่นจัดจนเกือบร้อนพวยพุ่งมาหยดแหมะบนหน้าท้อง บางส่วนกระเด็นมาถึงอกและปลายคาง ใบบัวที่ไม่รู้อะไรใช้ปลายนิ้วแตะมันขึ้นมาดู ก่อนจะเอียงคอถามโจรหนุ่มด้วยเสียงใส ๆ ว่า
“น้ำอะไรหรือจ๊ะพี่”
!!!
“อ๊ะ มะ มันแข็งอีกแล้ว”
“มึงนี่มัน.. อย่าหาว่ากูรังแกเด็กก็แล้วกัน”
.
.
เช้าวันต่อมาท้องฟ้าสดใส ฝนที่ตกเมื่อคืนทำให้หมู่บ้านเล็ก ๆ เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ชาวบ้านชายหญิงตื่นมาดูแลสวนผักและไร่นาตั้งแต่เช้ามืด ที่นี่ไม่มีงานอะไรให้ทำนอกจากปลูกผักผลไม้ เลี้ยงสัตว์ และปลูกข้าวไว้กินกันเอง
อยู่ที่นี่ไม่ต้องใช้เงินสักบาท แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชาวบ้านจะไม่มีสมบัติติดตัวไว้เลย ทุกครั้งที่ราชันออกปล้น นอกจากจะนำเงินไปให้คนจนคนยากลำบากที่อื่นแล้ว เขายังแลกเงินเป็นทองแล้วแจกจ่ายให้ทุกคนในหมู่บ้านอย่างเท่าเทียม
ชาวบ้านทุกคนรักที่นี่ แม้จะมีกันไม่มากแต่ก็ไม่วุ่นวาย ราชันเองก็ใจดี ข้าวปลาอาหารไม่เคยขาด ทำให้ไม่มีใครอยากไปไหน แม้หลัง ๆ มาราชันจะไม่ค่อยได้ออกปล้นแล้วก็ตาม
“พี่ราชันยังไม่ตื่นอีกหรือ”
สวย หญิงสาวคนหนึ่งในหมู่บ้านเอ่ยถามสอง คนสนิทของราชันที่กำลังผ่าฝืนอยู่ที่หน้าเรือนของจอมโจร
สวยเป็นสาวสะพรั่งที่หน้าตาสะสวยสมวัยตามชื่อ อายุสิบแปดปี เป็นลูกสาวคนเดียวของยายปลูกกับตาอิ่ม สวยนั้นมีใจให้ราชัน เพียงแต่ราชันไม่เคยมองมากกว่าน้อง
ตอนที่มะลิเข้ามาเป็นเมียของราชัน สวยร้องไห้ไปสามวันเจ็ดวัน ข้าวปลาไม่กินจนยายปลูกกลุ้มใจ แต่สุดท้ายเด็กมันก็คิดได้ กลับมากินนอนเหมือนเดิม ทั้งยังพยายามทำอะไรอร่อย ๆ ไปให้ชายผู้เป็นที่รักเหมือนเดิม จนมีปากเสียงกับมะลิเป็นประจำ
ส่วนมะลินั้นเป็นหญิงสาวหน้าตาสวยจัดจากในเมือง ราชันในเวลาปกติก็เป็นแค่ราชัน ไม่ใช่จอมโจรจากที่ไหน พอเข้าเมืองไปซื้อของก็เจอเข้ากับมะลิ ไม่รู้ว่าตกหลุมรักกันได้อย่างไรถึงพากลับมาที่หมู่บ้าน อยู่กินกันเป็นปี ๆ ก่อนมะลิจะถูกไอ้มิ่งจับตัวไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน
“วันนี้พี่ราชันคงไม่ตื่นง่าย ๆ หรอกสวย”
สองตอบพลางยิ้มกรุ่มกริ่ม เมื่อคืนแค่เดินผ่านกระท่อมนั้นก็รู้แล้วว่ายาคงแรงพอสมควร เสียงตับ ๆ เอี๊ยด ๆ ดังไม่หยุดจนเกือบเช้า
“ทำไมล่ะ”
“ก็..”
“ไอ้สอง!”
เสียงดุดันดังขึ้นจากรั้วบ้าน สองรีบวางขวานลง ก่อนจะวิ่งจู๊ดเข้าไปหาลูกพี่ทันที
“พี่ราชัน ตื่นแล้วหรือพี่ เอาไข่ลวกไหมจ๊ะ เมื่อคืนคงเสียแรงไปเยอะสิท่า”
มันยังคงไม่รู้ชะตากรรม เอ่ยเย้าราชันทั้ง ๆ ที่ใบหน้าคมเข้มไม่ได้อารมณ์ดีเลยแม้แต่น้อย
“มึงจับใครมา!”
ผลั่ก!
ราชันดันร่างอวบอิ่มออกมาตรงหน้า ใบบัวที่ถูกลากมาทั้ง ๆ ที่ยังง่วงงุนล้มลงกับพื้น
“ก็ลูกจันทร์..”
“มึงดูดี ๆ ก่อนตอบกู!”
สองกล้า ๆ กลัว มันค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ร่างบนพื้น ก่อนจะดันใบหน้าที่ก้มงุดให้เงยขึ้น
“เฮ้ย! ใครวะเนี่ย!!”
“กูก็ไม่รู้ แต่คืนนี้มึงเอามันไปส่งที่เดิมเลยนะ!”
“ได้จ้ะพี่”
“มะ ไม่นะจ๊ะ!”
จู่ ๆ คนที่ไม่ได้พูดอะไรสักก็คำร้องลั่น แขนเล็กรีบกอดขาของราชันไว้แน่น
“อะไรของมึง ปล่อย!”
“พี่จ๋า ไม่เอาใบบัวไปส่งที่เดิมนะ ให้ใบบัวอยู่ที่นี่ด้วย”
“มึงจะบ้าหรืออย่างไร แทนที่จะกลับบ้านมึงไป”
“ที่นั่นไม่ใช่บ้านของใบบัว”
“แต่ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของมึง!”
ได้ยินแบบนั้นใบหน้าที่มีรอยแดงน่าเกลียดก็สลดลง
ที่นี่ไม่ใช่บ้าน และบ้านจริง ๆ ก็ไม่ต้อนรับเธอ แม่ขายเธอให้กำนันมิ่งแล้ว ชีวิตลูกสาวแท้ ๆ แลกกับเงินเพียงแค่ไม่กี่ร้อยบาท ใบบัวกลายเป็นสมบัติของกำนันมิ่งโดยที่เธอไม่ได้เต็มใจ
หากใบบัวกลับไปที่บ้านกำนันมิ่ง อย่างไรก็คงไม่แคล้วต้องตกเป็นเมียของชายแก่คราวพ่อ ทำหน้าที่เป็นแม่พันธุ์ผลิตลูกชายให้กำนันมากเมีย
ใบบัวไม่อยากกลับไปที่นั่น อยู่ที่นี่อย่างน้อยราชันก็ไม่คิดข่มเหงกัน เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ใบบัวมั่นใจว่าราชันคงไม่นึกพิศวาสเธออีก แม้เขาจะเรียกร้องจากเธอทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน แต่เสียงทุ้มก็คอยกระซิบบอกไม่ขาดปากว่าเป็นเพราะยาปลุกกำหนัดเท่านั้น
และที่สำคัญ ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาแบบเขาคงมีผู้หญิงเข้ามาไม่ขาด คนอัปลักษณ์แบบเธอคงไม่อยู่ในสายตา
แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อราชันไม่ยินยอมให้เธออยู่ที่นี่...
ทำไมเกิดเป็นใบบัวมันถึงได้ยากขนาดนี้
“ถ้าอย่างนั้น.. พี่ก็ฆ่าใบบัวเถอะจ้ะ”
“อะไรนะ!”
“ใบบัวไม่มีที่ไปแล้ว พี่ฆ่าใบบัวให้ตายเถอะนะ ให้ใบบัวตายดีกว่าต้องกลับไปที่นั่น”
ราชันพูดไม่ออก แม้แต่สองเองก็ไม่กล้าสอดขึ้นมา ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะร้องขอความตายจากโจรอย่างไม่กลัวเกรง
“ฆ่าใบบัวเถิดนะจ๊ะ ใบบัวไหว้ก็ได้”
ราชันหลุบตามองร่างที่นั่งพับเพียบบนพื้นดิน สองมือยกขึ้นไหว้ปลก ๆ อย่างน่าเวทนา
“มึงแน่ใจนะ”
โจรหนุ่มถามพร้อมดึงมีดออกมาจากฝักข้างเอว ปลายแหลมคมชี้ไปยังใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นสีแดงระเรื่อ ใบบัวจ้องตาราชัน ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความแน่วแน่เกินวัย
“ฆ่าใบบัวเถิดจ้ะ”
หมู่บ้านกอบัวเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีประชากรราวห้าสิบครัวเรือน ชาวบ้านมีรายได้จากการค้าขายพืชผลทางการเกษตร นับว่าโชคดีที่ราชันได้ผืนดินตรงนี้มา เพราะมันอุดมสมบูรณ์และปลูกพืชผักผลไม้ได้ทั้งปี อากาศไม่ร้อนมาก และยังมีน้ำไหลผ่านแม้ในหน้าแล้ง ชาวบ้านจึงไม่เคยต้องอดยาก ทั้งยังนำผลผลิตออกไปขายสร้างรายได้ให้ครอบครัวได้อีกด้วยหลังจากฝึกงานและสอบปฏิบัติผ่าน ราชันก็ขนลูกเมียกลับมายังหมู่บ้านทันที ใบบัวนั้นบ่นทุกวันว่าไม่ชอบเมืองหลวง คนเป็นผัวจึงไม่อยากโอ้เอ้อยู่ที่นั่นนานอยู่บ้านตัวเองมันดีกว่าเป็นไหน ๆ“ค่อย ๆ เดินคนดี” ฝ่ามือใหญ่โอบประคองร่างเมียรักอย่างเบามือ “อีกนิดเดียว อึ๊บ!”“ร้อน”เพียงแค่คำพูดเดียวราชันก็รีบหยิบพัดขึ้นมาโบกตรงหน้า สีหน้าหงุดหงิดของเมียรักดูผ่อนคลายขึ้นให้คนเป็นผัวได้เบาใจใบบัวเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อห้าเดือนก่อน ตอนนั้นเขาและครอบครัวย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ ได้เพียงสองเดือน เช้าวันหนึ่งใบบัวมีอาการอ่อนเพลียและหงุดหงิดง่าย อะไรไม่ถูกใจเพียงเล็กน้อยก็พร้อมจะโวยวายทุกเมื่อ คราแรกราชันคิดว่าเป็นเพราะอากาศหรือไม่ก็สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป จนกระทั่งอีกสามวันต่อมาใบบัวกลับอาการห
ใบบัวกลับบ้านมาพร้อมกับความโกรธและความเสียใจ ดีแค่ไหนที่ครานี้เธอไม่ได้พาลูกชายไปด้วย ไม่อย่างนั้นลูกคงเสียใจมากกว่าเธอเป็นร้อยเท่าพันเท่าที่ไม่ได้เจอหน้าพ่อหากไม่ใช่เพราะใบบัวรู้สึกแปลกใจกับจดหมายฉบับล่าสุด ที่ราชันบอกว่าไม่ต้องมาเยี่ยมหากันสักเดือนแล้วตัดสินใจนั่งรถไฟไปหา เธอก็คงกลายเป็นคนโง่งมที่ไม่รู้อะไรเลยต่อไป และคงไม่มีวันได้รู้ว่าราชันนั้นกำลังโกหกหลอกลวงกันถึงขั้นนี้ผู้ชายเฮงซวย!ป่านนี้คงมีความสุขกับรักใหม่ ผู้หญิงคนใหม่ไปแล้ว ปล่อยให้เธอรอคอยเหมือนคนโง่ตั้งสามปี ช่างเสียเวลาเสียจริงใบบัวนั้นไม่มีแม้สักวันจะเลิกรักราชัน ต่อให้ติดคุกติดตารางใบบัวก็ยังเฝ้ารอเสมอ จะสามปีสิบปีก็ยังรอไม่เปลี่ยนแปลง ใช่ว่าที่ผ่านมาจะไร้คนมาเกี้ยวพาราสี ทว่าเธอรักมั่นเพียงราชัน รอเพียงราชันคนเดียวไม่เคยหันไปทางอื่นแม้แต่เพียงหางตานี่หรือคือสิ่งที่คนจงรักภักดีแบบเธอได้รับตอบแทน“แม่จ๋าทำอะไร”“เก็บเสื้อผ้าจ้ะ”“แม่จ๋าจะไปไหนจ๊ะ”“แม่ไม่ได้ไปไหน” ดวงตากวางวาวโรจน์ เธอไม่ร้องไห้หรอก เธอไม่อยากเสียน้ำตาให้คนเฮงซวย “คนบางคนต่างหากที่ต้องไป”เรือนนี้เป็นเรือนของเธอ คนที่ต้องไปคือคนทรยศต่างหาก เธอไม่
“แม่จ๋า” เสียงใส ๆ ของลูกชายปลุกให้ใบบัวตื่นจากภวังค์ “ย้องไห้ทะมาย”มือเล็กพยายามเช็ดน้ำตาบนแก้มนวล เด็กชายเบะปากอยากจะร้องไห้ตามเมื่อเห็นน้ำตาของแม่“แม่เปล่าจ้ะ”“เด็กดี ต้อมม่ายโกหกน้า”ใบบัวหลุดหัวเราะกับคำพูดคำจาของลูกน้อย คชสารอายุเกือบสองขวบ อยู่ในวัยกำลังพูดกำลังจำ ไม่ว่าจะสอนอะไรก็เชื่อฟังทุกอย่าง“แม่คิดถึงพ่อ”"เดี๋ยวพ่อกาบมา" เด็กน้อยพูดตามที่แม่บอก เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว แม่ใบบัวพร่ำบอกแบบนี้มาตลอด“ใช่จ้ะ เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว”..หนึ่งปีต่อมาเวลาเดินไวจนน่าใจหาย ทว่ามันกลับยาวนานในความรู้สึกของทั้งคนที่รอ และคนที่ถูกคุมขัง ราชันอดีตจอมโจรนั่งเหม่อมองท้องฟ้าและนกที่บินไปมาด้วยความริษยา มันดูเป็นอิสระและมีความสุขกับการโบยบิน ต่างจากตัวเขาที่ต้องถูกจองจำในเรือนจำที่มีผู้คุมมากมายเขาคิดถึงใบบัว คิดถึงลูกชาย ไม่รู้ว่ายามนี้เมียรักจะทำอะไรอยู่ราชันไม่ได้พบใบบัวบ่อยเท่าไหร่นัก เพราะเขาถูกคุมขังที่เมืองหลวง ใบบัวที่อยู่ตอนเหนือของประเทศไม่สะดวกเดินทางบ่อย ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเมียรักก็มักจะนั่งรถไฟพาลูกมาเยี่ยมหาเดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย รวมถึงส่งจดหมายมาหาอาทิตย์ละครั้งไม่เคยข
“พี่ราชันเองก็มีลูก ย่อมต้องเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่” เสียงสั่นเครือทั้งอ้อนวอนทั้งตำหนิอยู่ในที “เราไม่อาจอยู่แบบบ้านป่าเมืองเถื่อนได้ ลูกหลานเราต้องได้เรียน ได้รับการช่วยเหลือจากรัฐ”ช่วงเกือบสองปีที่ผ่านมาหลังจากเปลี่ยนที่ตั้งของหมู่บ้าน ราชันก็ตัดสินใจยกเลิกวิถีชีวิตแบบโจร เขาและชาวบ้านใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป ปลูกข้าวปลูกผักเลี้ยงสัตว์ขายหารายได้เข้าหมู่บ้าน มีการติดต่อสื่อสารกับโลกภายนอก ไปมาหาสู่กัน หลายคนพบรักกับคนข้างนอกและพากลับมาสร้างครอบครัว จากที่มีชาวบ้านไม่ถึงร้อยคน วันนี้มีผู้อาศัยราวสี่สิบครัวเรือนหรือเกือบสองร้อยชีวิตแล้วทว่า หมู่บ้านที่เริ่มขยายใหญ่เป็นหมู่บ้านที่ยังไม่ได้รับการจัดตั้งตามกฏหมาย สวัสดิการจากรัฐยังเข้าไม่ถึง และหากยังไม่รีบจัดตั้งหมู่บ้านให้ถูกต้อง วันข้างหน้าพวกเขาอาจจะถูกไล่ที่โดยไม่เป็นธรรม นั่นคือสาเหตุที่พักนี้ราชันมักจะได้ยินประโยคพวกนี้จากชาวบ้านเสมอ และส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้มาอยู่ใหม่ที่ต้องการความเจริญมากกว่าวิถีเดิม ๆ ที่ไม่ต่างอะไรจากคนป่า“หากยื่นเรื่อง อดีตที่ฉันทำไว้คงถูกขุด”นี่เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ราชันยังคงลังเล หากจะจัดตั้งหมู่บ้านเรื่อ
ย่างเข้าเดือนที่เก้า ใบบัวมีอาการปวดเมื่อยมากขึ้นเพราะท้องที่ขยายใหญ่ เดิมทีร่างกายของเธอไม่ได้ผอมแห้งแต่ก็นับว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็ก เมื่อต้องมาโอบอุ้มท้องขนาดใหญ่จึงรู้สึกเหนื่อยง่าย ปวดเนื้อปวดตัวเป็นประจำราชันคอยดูแลเมียรักอย่างดี เขาเปลี่ยนที่นอนให้เมียใหม่ ซื้อเบาะนั่งนุ่ม ๆ มาให้เมียนั่ง คอยบีบนวดไม่ห่าง ทำหน้าที่ผัวที่ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง เมียอยากได้อะไรราชันหามาให้ทุกอย่าง ใคร ๆ ก็บอกว่าใบบัวโชคดีที่ได้ผัวเข้าใจคนท้องอย่างราชันแต่ราชันกลับเถียงทุกครั้งว่าเป็นตัวเขาต่างหากที่โชคดี ใบบัวเสียสละเหลือเกิน ชายหนุ่มเห็นท้องที่ใหญ่ขนาดนี้ก็ได้แต่คิดว่าใบบัวหายใจออกหรือไม่ นอนหลับสนิทบ้างหรือเปล่า จะหนักแค่ไหนที่ต้องอุ้มเด็กคนหนึ่งไว้ตลอดเวลาก่อนท้องใบบัวจะเข้านอนทีหลังและตื่นก่อนราชันเสมอ แต่หลังจากเข้าเดือนที่เจ็ดใบบัวก็นอนมากขึ้น เธอเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำและตื่นสาย หน้าที่ภรรยาไม่สามารถทำได้อีกต่อไป แต่แทนที่ราชันจะรู้สึกไม่พอใจ เขากลับยินดีกินอาหารที่ไม่ถูกปากเพื่อให้เมียได้นอนพักผ่อนนานขึ้นกว่าเดิม“พี่รักใบบัวเหลือเกิน”ราชันจุมพิตปรางนวลเนียน นับวันความรักของเขายิ่งมากล้น ไม่มีท
“ค่อย ๆ นะ ค่อย ๆ เดินจ้ะใบบัว ไม่ต้องรีบ”ทันทีที่ร่างอุ้ยอ้ายปรากฎตัวสองก็รีบปรี่เข้าไปดูแลอย่างรวดเร็ว ทว่าใบบัวกลับส่ายหน้าเบา ๆ แล้วชี้ไปด้านหลัง“พี่สองช่วยไปดูพี่ราชันหน่อยได้ไหมจ๊ะ ตั้งแต่เช้ายังอ้วกไม่หยุดเลย”“ห้าเดือนกว่าแล้วนา ทำไมถึงยังแพ้หนักแบบนี้”ใบบัวตั้งท้องได้ห้าเดือนกว่าแล้ว ท้องสาวขยายใหญ่จนเริ่มเดินลำบาก ปกติในเวลานี้อาการแพ้ท้องจะเริ่มหายไป แต่ราชันที่รับหน้าที่แพ้ท้องแทนเมียกลับยังมีอาการเหมือนเดิมไม่ลดน้อยลงถ้าบอกว่าลูกแกล้ง ลูกคงแค้นมากจริง ๆ“อย่างนั้นพี่ไปดูพี่ราชันก่อนแล้วกัน”“จ้ะ”“ไม่ต้อง” พูดถึงราชัน ราชันก็มา ร่างกำยำยืนใช้สองมือค้ำยันกรอบประตูด้วยท่าทางโรยแรง “มึงดูใบบัวไปให้ดี อย่าให้สะดุดเชียว”“พี่สองไปดูแลพี่ราชันดีกว่า ใบบัวไม่เป็นอะไร”“สอง มึงดูแลใบบัวนั่นแหละ กูชินแล้ว”“แต่พี่ราชันหน้าซีดมากนะจ๊ะ”“พี่ไม่เป็นอะไรเลยใบบัว ห่วงตัวเองเถิด ถ้าใบบัวเป็นอะไรพี่คงขาดใจตาย”“เอ่อ..”สองที่เป็นคนกลางทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองสองผัวเมียที่ต่างคนต่างห่วงหากันจนโยนให้เขาไปดูแลอีกฝ่ายตาปริบ ๆ“อ่า เอาแบบนี้ดีกว่า ฉันดูแลพี่ราชัน ส่วนแม่มะลิก็ดูแลใบบัว”