พร้อม

“พี่สาวสี โอโรสขับผิวพี่สาว หรือว่าสีแดงเหมือนข้าดี สีเหลืองไหมรับรอง หนุ่มๆ มองกันจนตาไม่กระพริบ”

“555มองเพราะสมเพช นะสิคงคิดว่าทำไมขี้เหร่ขนาดนี้”

“ไม่นะ อย่างน้อยตอนนี้บ่าวก็บอกว่าหลิ่งจือมายืนรอพี่สาวหน้าบ้าน” วรากรยิ้มจางๆ

หลวนคุนยืนอยู่ข้างนอกนั้น พร้อมกับกล้องไม้ใบใหญ่ ยืนเคาะประตูทั้งๆที่มันเปิดอยู่วรากร เพียงแค่เหลือบตามองก่อนจะแกล้งเดิน ไปหาเลือกชุด

“ข้าให้เจ้าแม่นางชินอี้สวมมันเสียวังหลวงหาใช่ที่จะแต่งกายตามใจ” อิงหลิวเดินมารับ หลวนคุนหันหลังกลับทันที อิงหลิวถือวิสาสะเปิดกล่องออกดู เสื้อสีชมพูปนขาวบางเบางดงาม อิงหลิวทำตาโต

"พี่สาว สวยจริง ๆ คุณชายหลวนคุนมีน้ำใจกับเราสองคนเหลือเกิน” วรากรยิ้ม^_^

ไม่มีบทฮาๆ ในเมื่อเข้าหน้าเขาไม่ติด อิงหลิวเดินมาถอดชุดของ วรากรออกสวมชุดใหม่ให้ทันที

ใครอีกคนในกระจก ใบหน้าสวยใส ริมฝีปากสีเดียวกับชุด ผมถูกกล้าครึ่งหัวปล่อย ด้านหลังยาวสลวย อิงหลิวค่อยๆ ปักปิ่นหยกสีแดงให้ หันตัววรากรไปมา

“พี่สาวสวยที่สุดเลยคืนนี้ ข้าน้อยขอคารวะ” อิงหลิวย่อตัวทีเล่นทีจริง วรากรยิ้ม

“สู้เจ้าได้หรือน้องสาว ประเมินข้าสูงไปแล้ว”หัวเราะพร้อมกัน

“หากความกังวลในใบหน้าหายไป พี่สาวจะกลายเป็นหญิงงามที่สุดแม้แต่ข้ายังไม่อาจเทียบเคียง”

“เราจะสวยไปด้วยกัน” วรากรฝืนพูดติดตลก อิงหลิวหัวเราะเสียงดังคิกคัก

“ไปกันเถอะพี่สาว ไปทำให้หนุ่มๆในวังหลวงหัวใจสั่นไหวกันดีกว่า” สองคนหัวเราะประสานเสียงกัน หลวนคุนยืนพิงกำแพงไม่ไกลนักอมยิ้ม รู้สึกโล่งอกที่วรากรหัวเราะได้

ข้างนอกห้องพักประดับด้วยโคมไฟสีแดงสีเหลืองสวยงาม ต้นเหมยมีกระดาษเขียนคำอวยพรให้กับญาติพี่น้องและคนรัก ห้อยระย้าสวยงามวรากรตื่นตาตื่นใจ ลืมเรื่องราวที่รบกวนจิตใจไปจนสิ้น

หลวนคุนเผลอมองวรากรเสียจนลืมตัว วรากรแกล้งดึงเชือกรัด ชายกระโปรงให้หลวม ไม่ให้เห็นเอวคอดกิ่วเหมือนอิงหลิว พยายามทำให้ตัวเองน่าเกลียด (เพื่ออะไร)

“แม่นางชินอี้ เจ้างดงามเหลือเกินในคำคืนนี้” หลิ่งจือกล่าวทักทาย อิงหลิวใช้ศอกกระทุ้งวรากรที่ยืนนิ่ง ผิดไปกับวรากรคนเดิม

“ท่านชมอิงหลิวบ้างสิ ข้าเป็นคนแต่งตัวให้นาง”

“แม่นางอิงหลิวก็งดงามไม่แพ้กัน” ชมเหมือนจะเอาใจวรากร

หลวนคุนกระแอมเบาๆ

“ไปเถอะใกล้เวลาแล้ว วันนี้ฝ่าบาทเสด็จบนหอจ้านเทียนเหมินพร้อมกับฮองเฮาและองค์รัชทายาท เพื่อโปรยเหรียญทองเป็นของขวัญแก่ราษฎร จากนั้นองค์รัชทายาทเชิญพวกเราที่ตำหนักของพระองค์ ร่วมงานฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ร่วมกัน” วรากรรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยจะได้เห็นฮ่องเต้ตัวเป็นๆ จะต่างกับองค์รัชทายาทคนนั้นไหมที่เดินดุ่มๆ เหมือนคนปกติไร้ผู้ติดตาม

สองข้างทางมีการละเล่นมากมายผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใสบ้างก็หัวร่อต่อกระซิก หนุ่มสาวควงคู่ เด็กน้อยเกาะเกี่ยวมือแม่ ขนมสีสรรแปลกตา และในอย่างที่วรากรไม่เคยเห็น หลิ่งจือซื้อน้ำตาลปั้นมาส่งให้วรากรกับอิงหลิวคนละอัน พยายามจะเดินเคียงคู่กับวรากรให้ได้ หลวนคุนเดินเอามือไพล่หลัง เดินตามอิงหลิวชี้ชวนให้วรากรนั้นนี่พอให้ได้สำราญใจ

เดินมาได้สักพักเสียงเปล่งร้องแสดงความสรรเสริญดังระงมวรากรเร่งฝีเท้าจูงมืออิงหลิวไปด้วยกันหลิ่งจือวิ่งตามไปติดๆ ฮ่องเต้สูงวัยที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนที่ทรงอำนาจด้วยท่าทีที่ไม่ธรรมดา ใบหน้าละม้ายองค์รัชทายาทที่วรากรเคยเจอ ข้างๆ ฮองเฮาที่ยังสาวและสวยอย่างประหลาด วรากรเดาอายุคงยังไม่ถึงสามสิบปีด้วยซ้ำไป ยืนโปรยเหรียญเงินเหรียญทองลงสู่พื้น ราษฎรเรือนร้อยก้มลงเก็บเหรียญวรากร ก็ไม่วายไปเก็บกับเขาด้วยวิ่งแย่งเขาไปมาไม่ได้สักเหรียญนึกสนุกขึ้นมา ดึงชายกระโปรงขึ้นให้รองรับเหรียญ อิงหลิวก็ตามมาเก็บด้วยหลวนคุนกับหลิ่งจือมอง อย่างตกตะลึงกับสิ่งที่วรากรทำ แต่สุดท้ายแล้วทั้งสองก็อดขำไม่ได้ องค์รัชทายาทกำเหรียญทองไว้ในมือ กำลังจะโปรยลงมามองเห็นวรากรพอดี โค้งคำนับฮ่องเต้ก่อนจะ รวบเอาเหรียญใส่ไว้ในมือเต็มกำมือเดินลงบันได

วรากร หันหน้าหันหลังชนเข้ากับ ผู้ชายร่างใหญ่เซแซดๆๆ กำลังจะล้มเพราะมัวแต่ห่วงเหรียญที่ชายกระโปรง หลิ่งจือกับหลวนคุนถลาเข้าไปรับพร้อมกัน กลายเป็น รวบร่างบางไว้ทั้งคู่ วรากร ทรงตัวลุกขึ้นยินไม่มองสบตาใครให้ใจสั่นไหวอีกแล้วT_T

ข้างหน้านั่นองค์รัชทายาทยืนอยู่ ดึงมือวรากรลุกขึ้นยืนคว้ามือบางเทเหรียญทองใส่ไว้ในกำมือเล็ก เหรียญทำท่าจะร่วงเขาจึงกำรวบทั้งมือทั้งเหรียญไว้ในมือเขา ความอบอุ่นจากมือใหญ่แผ่ซ่านจนถึงหัวใจวรากรหน้าแดง