เป็นเมียหมอผี บทที่ ๒ (๔) จบตอน

คนที่พรานสมิงใฝ่หานักหนา จนกระทั่งหล่อนจากไปด้วยอายุขัย

แต่อีแพรวมิเหมือนนาง อีแพรวเป็นหญิงชั่วสารเลว นางคิดคดทรยศทุกคนที่หยิบยื่นโอกาส คิดชั่วทำชั่ว หวังมาดร้ายฆ่าคนพรากลูกพรากแม่มิรู้กี่รายต่อกี่ราย แถมยังเล่นของทำเสน่ห์มนตร์ดำด้วยวิธีสกปรกโสมม ด้วยคาดหวังว่าหญิงที่เป็นเมียเอกของชายที่มาหลงใหลล้วนต่างต้องตายโหงทั้งสิ้น

จักให้เขาปล่อยนางกาลีนี่ไปได้ลงคออย่างงั้นหรือ

เนื้อร้ายจำเป็นต้องกำจัดทิ้งเท่านั้น

มิว่าจักชาตินี้หรือชาติไหน

“เฮือก!”

แพรวพราวลืมตาตื่นขึ้นในความมืดสนิทของป่า มองไปรอบๆ มีแต่ลำธารและดงกล้วยรกครึ้ม เสียงครางครืนของบางสิ่งบางอย่างที่มีขนาดใหญ่มหึมาดังอยู่ข้างกาย แต่เมื่อหันกลับไปก็พบกับพรานสมิงที่วักน้ำล้างตัวอยู่ไม่ไกลนัก พร้อมกับถูลำตัวใหญ่โตเปียกปอนของเจ้ากานพลูจนฝ่ายช้างป่าครางฮืมในลำคอเป็นเหตุให้ได้ยินสุ้มเสียงครางจนตื่น เขาเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่กลางลำธาร แสงจันทร์สีนวลสาดส่องจนเห็นบาดแผลสีชาดรอบตัว มันส่องสว่างเมื่อเขาเหลียวมามองราวกับรู้สึกตัวว่าหล่อนตื่นแล้ว

“ฟื้นแล้วหรือ” เสียงทุ้มพร่าดังอยู่กลางลำธารที่แผ่นน้ำเรียบนิ่งไม่เชี่ยวกรากจนน่าหวาดหวั่นทั้งที่ตรงหน้านั้นเป็นหุบเหว แพรวพราวยังคงสั่นกลัวจากเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย เมื่อเขาเรียกชื่อหล่อน เธอก็เผลอสะดุ้งเฮือกแล้วหยัดตัวกระถดถอยหนีทันที “กลัวข้าหรือ?”

“มะ... ไม่” ถึงจะอธิบายออกมาตรงๆ ไม่ได้ว่ากลัวเพราะเขาอาจไม่ใช่คน แต่อีกฝ่ายก็ช่วยชีวิตเธอไว้ไม่ใช่เหรอ? เมื่อคิดได้แบบนั้นแพรวพราวจึงเปล่งเสียงออกมาเพียงสั้นๆ “คุณเป็นใครกันแน่คะ?”

ชายตรงหน้านิ่งไป ก่อนที่จะฉีกยิ้มท่ามกลางรัตติกาล

“ข้าเป็นพราน”

“...”

“เป็นพรานป่าที่บังเอิญเลี้ยงเสือสมิงไว้หลายตัวน่ะ”

“... เสือสมิง!?”

เคยได้ยินว่าเสือสมิงเป็นผีหรือปีศาจที่แปลงกายเป็นเสือโคร่ง เคยเป็นละครมาก่อนจากรุ่นพี่นักแสดงที่เคยโด่งดังในอดีตกาล แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะได้มาเจอกับตัวเองจริงๆ ถ้าอย่างนั้นชาวบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านเหล่านั้น ต่างก็เป็นเสือสมิงที่แปลงกายมาทั้งนั้นหรือ

งั้นก็หมายความว่าก่อนหน้านี้หล่อนก็อยู่ในดงเสือทั้งนั้นเลยสิ

แพรวพราวสับสน เธอแยกไม่ออกแล้วว่าอยู่ที่ไหนจะอันตรายกว่ากัน เพราะอีกฝ่ายก็เป็นหมอผีมีวิชาแล้วส่งผีมาตามล่าเธอ ส่วนฝ่ายที่ช่วยเธอเอาไว้ก็เลี้ยงเสือสมิงที่เป็นอสุรกายพื้นบ้านไทยเอาไว้เป็นฝูง

ไม่ว่าใครก็ตาม... ที่นี่ก็ไม่มีคนปกติทั้งนั้น

“พวกเขาชอบแม่นะ มิได้มองแม่เป็นศัตรูเช่นผีกะตนนั้น” แต่พรานสมิงก็พยายามฟอกขาวให้กับเหล่าเสือที่เขาเลี้ยงเอาไว้ ชายหนุ่มรู้ดีว่าสมิงเหล่านั้นคือเหล่าคนที่ถูกขับไล่จากหมู่บ้านใหญ่ บ้างก็ถูกตามล่าเพื่อฆ่าเป็นอวิชชา เขาซึ่งสงสารจึงเลี้ยงเอาไว้และสร้างหมู่บ้านให้อาศัยกลางป่า แต่ก็ใช้อาคมพรางตาเอาไว้ แต่หญิงผู้นั้นฝ่าอาคมมาได้ และหลุดเข้ามาในวังวนของหมู่บ้านแห่งนี้

หมู่บ้านเล็กๆ และลำธารที่พ่อครูคันศรว่านั้นไม่มีอยู่จริง มีเพียงป่ากล้วยรกชัฏสุดลูกหูลูกตา มันคงกะจะให้นางวกวนหลงทางในนี้จนอดตาย แลถูกพี่กะตายโหงไล่ล่าฆ่าทิ้งในป่ากล้วยอย่าน่าเวทนา

ยอมรับว่าหญิงคนนั้นชะตาต้องตายในวันข้างหน้า แต่ว่า... เกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นเมื่อดวงจิตในอดีตกาลถูกแทนที่ด้วยดวงจิตในชาติภพใหม่ เนื่องจากชาติภพนั้นหล่อนตายก่อนอายุขัยที่แท้จริง จึงต้องวนเวียนมาชดใช้กรรมที่หนักหนาในอดีต

มันไม่ต่างกับโลกคู่ขนานนักหรอก ในขณะที่แพรวพราวหลงมาที่นี่ ยุคสมัยของเธอก็ยังดำเนินต่อไป เขาเห็นนิมิตนั้นแล้ว... เธอคือดาราสาวหน้าตาสะสวยในรูปที่ตั้งหน้าพิธีศพนั่นเอง แฟนคลับมากมายต่างหลั่งไหล่ไปเคารพศพ พร้อมกับร่วมพิธีอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ในชาติปัจจุบันหล่อนมีคนรักมากมายแตกต่างจากภพนี้

ภพที่มีแต่คนรังเกียจเดียดฉันท์จากการคิดชั่วจนกระทั่งตัวตาย

เขาไม่เหมือนพ่อครูคันศรที่มองแต่ปัจจุบันว่าหญิงผู้นี้ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงตนเองได้ อคตินั้นบังตาพอๆ กับความรัก หากแต่พรานสมิงผู้ผ่านชีวิตมานับร้อยหนาว เขามองไปถึงอนาคต และต้องการหยิบยื่น ‘โอกาส’ ให้ผู้หญิงคนนี้ชดใช้กรรมในภพนี้ต่อไป

การที่ดวงจิตในภพชาติปัจจุบันวนเวียนผันผ่านนั้น ไม่น่าใช่เรื่องอาเพศของกาลเวลา กาลเวลาไม่เล่นกับความเป็นความตาย

แลการที่หล่อนตามหาหมู่บ้านพรายสมิงจนเจอ... ก็เป็นเรื่องที่พิเศษมากสำหรับเขา

“ลงมาชำระกายกับข้าไหม... แพรวพราว”