Semua Bab เมื่อนางร้ายเกิดใหม่เป็นเมียหมอผีเเห่งกรุงศรีอโยธยา: Bab 1 - Bab 10

แพรวพราว ดาราสาวดาวร้ายดวงดังแห่งเมืองไทย ยืนชื่นชมความงามของตึกหรูใจกลางเมืองติดแม่น้ำเจ้าพระยา ในขณะที่พ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นวงกว้าง ด้านหลังเป็นชายหนุ่มที่นอนเปลือยหลังกล้ามเป็นมัดๆ ที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ภายในห้องสูทโรงแรมหญิงสาวผมสีดำขลับยาวถึงกลางหลัง รับกับเอวคอดได้รูปสวยกับหน้าอกหน้าใจใหญ่โตเกินหน้าเกินตาใครเหยียดยิ้มมุมปาก ในทีวีกำลังฉายภาพของหล่อนที่กำลังให้สัมภาษณ์กับสื่อเจ้าดังด้วยชุดราตรีในนิทรรศการ Pride of All Genders งาน LGBTQ+ ที่หล่อนเปิดตัวว่าให้ความสนับสนุนทุกเพศอย่างเท่าเทียมและไม่ติดใจถ้าคนรักและแฟนคลับจะเป็นเพศไหน พร้อมจะโอบกอดทุกคนจนได้รับเสียงชื่นชมมากมายสมกับเป็นดาราสาวหน้าเฉี่ยว ดาวดวงใหม่แห่งวงการละครโทรทัศน์ในประเทศไทย ทั้งสวย รวย เก่ง และมีความคิดสมัยใหม่เลือกก้าวออกมาจากกรอบที่โด่งดังเป็นพลุแตกยิ่งกว่านางเอกแถวหน้าหลายต่อหลายคนเสียอีกชีวิตของแพรวพราวกำลังขาขึ้นแบบสุดๆ เธอยิ้มหวานทอดมองภาพแม่น้ำสายใหญ่เบื้องล่าง ที่ไหลเป็นอิสระดั่งเช่นตัวเธอเอง คอยเป็นแรงขับเคลื่อนอุตสาหกรรมการคมนาคมไม่ต่างกับตัวท็อปสตาร์อย่างเธอ ในขณะที่ชายหนุ่มที่นอ

แรงกระแทกกระทั้นพัดโบกรุนแรงมิต่างจากลมพายุด้านนอก ต้นไม้ที่เอนไหวลู่ตามลม สะบัดพัดไปตามแรงจนสั่นไหวหนักหน่วงนั่นมิต่างจากแพรวพราวที่ยังมิรู้สึกตัวว่าตนเองนั้นได้ทะลุภพชาติมากลายเป็นโสเภณีตัวร้ายช่างริษยาแห่งพระนคร หล่อนแอ่นสะโพกบดคลึงเบาๆ ยอมรับความเสียวซ่านอย่างเต็มใจ โดยมิรู้เลยว่าคนตรงหน้าที่มีดวงหน้าละม้ายคล้ายคลึงพาร์ทเนอร์บนเตียงนั้นคือชายในอดีตกาล แถมยังเป็นจอมขมังเวทย์ผู้เลื่องชื่อในพระนครอีกด้วยกว่าจักจบบทรักช่างแสนยาวนานราวชั่วกัปชั่วกัลป์ อีกคนแสนขยาด อีกคนแสนสุขเสร็จสมเต็มอิ่มด้วยความหนักหน่วงที่ถูกกระทั้น กว่าจักรู้สึกตัวหล่อนก็สลบไสล นอนเปลือยกายอยู่บนพื้นกระดานอย่างหมดสภาพไม่ต่างกระไรกับผ้าผ่อนที่กระจายเต็มพื้นเรือน สิ่งที่พ่อครูทำทันทีที่นุ่งภูษากลับมาเช่นเดิมคือดวงตาที่กดมองร่างอรชรที่เต็มไปด้วยเหงื่อกาฬอย่างเหยียดหยัน เพราะหล่อนเป็นได้เพียงหญิงที่ไว้ร่วมเตียงในยามที่ต้องการผลประโยชน์เท่านั้นหล่อนจักมิมีวันได้ตกไปถึงพระยาสิงห์ดอก หล่อนมิมีสิทธิ์นั้น ด้วยแรงริษยาจักถูกเหยียบย่ำด้วยปลายเท้าเหยียบอาคมคู่นี้ เขาจักสั่งสอนบดขยี้หล่อนให้หลาบจำว่าพระนครที่ไร้โสเภณีอย่างอี

แพรวพราวค่อยๆ วางผ้าดึงให้ตึงแล้วถูไปตามพื้นเรือน นี่คือวันที่สามที่หล่อนอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าต้องปรับตัวอย่างแรงกล้า เพราะวันๆ ต้องคลุกอยู่กับการทำงานบ้านงานเรือน แถมข้าวที่ได้กินก็เป็นเพียงห่อข้าวใบตองกับปลาย่างตัวเล็กๆ และน้ำพริกแห้ง บางอย่างที่คนรวยไม่ติดดินอย่างเธอไม่รู้จัก ห่อข้าวนิดเดียวพอทน (เพราะเธอชอบไดเอต) แต่น้ำพริกอะไรไม่รู้โคตรเผ็ด แต่พอจิ้มกินกับปลาย่างก็อร่อยดี แต่ผักที่แกล้มมาเป็นไปได้เธอจะเอาไปให้สุนัขที่พ่อครูคันศรเลี้ยงไว้กินแทนสุนัขตัวนั้นเป็นสุนัขจรจัด เป็นหมาพันธุ์ไทยหลังอานตัวสีดำสนิท หน้าตาดูดุแถมยังตัวใหญ่ แต่เพราะแพรวพราวเป็นทาสหมามาก่อน เธอเคยเลี้ยงสุนัขจรจัดอยู่ตัวหนึ่ง มันเป็นเรื่องบังเอิญจากความใจบุญของพ่อ แต่ถ้าให้เล่าคงยาว ตอนนี้ก็คิดถึงเหมือนกันแต่กลับไปไม่ได้แล้ว แต่ผักน่ะให้กินเพราะไม่อยากกินด้วยล่ะนะ แต่มันก็ยอมกินให้อย่างเอร็ดอร่อยว่านอนสอนง่าย น่ารัก กินง่ายอยู่เป็น ชอบมาอ้อนขอผักขอข้าวจากหล่อนได้สองวันแล้วไม่รู้ว่าพ่อหมอนั่นตั้งชื่อมันว่าอะไรเพราะวันๆ หน้าเธอเขาแทบไม่อยากจะมอง ก็เลยตั้งชื่อให้มันว่า ‘โรเบิร์ต’ แทนก็ถ้าทานอะไรเหลือ ดูอีกฝ่ายจะ

“ใช่แล้วไอ้แก้ว อีปิ่น หญิงผู้นี้หลงอยู่กลางป่ากล้วย มาขอที่พักที่หมู่บ้านข้าในหนึ่งคืน”“ในที่สุดหมู่บ้านของเราก็มีแขกมาเยี่ยมเยือนเสียที!” เด็กหัวจุกเปลือยกายแสดงสีหน้าดีใจออกมาพลางกระโดดโหยงๆ สีหน้าของแพรวพราวที่มองเหล่าเด็กน้อยนั้นยิ่งยากจะอธิบาย ยิ่งเมื่อชายที่ซ้อนคชสารด้านหลังเน้นย้ำว่าที่นี่คือศรีอโยธยา แม้เป็นแค่รูปประโยคสั้นๆ แต่ชวนให้หล่อนตื่นตัวสิ้นดีนี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่!แพรวพราวฉลาดพอที่จะเก็บความตกใจระคนสับสนเอาไว้จนกระทั่งชายตรงหน้ากดส้นเท้ากระแทกกลางลำตัวช้างเป็นสัญญาณให้เจ้ากานพลูหมอบลงพร้อมกับลงจากหลังช้างโดยไม่ลืมที่จะรอรับหล่อนลงมาด้วยคำถามแรกที่ก่อขึ้นภายในใจก็คือ เธอสามารถไว้ใจผู้ชายตรงหน้าได้มากแค่ไหน?เขาเป็นคนแปลกหน้า และเป็นคนที่เคยรู้จักกับพ่อครูคันศรที่เรียกได้ว่าพยายามรังแกหล่อนทุกวิถีทางแถมยังหลอกให้ฝ่าดงกล้วยจนฟ้ามืด สุดท้ายจะไม่หลงเป็นพวกเดียวกันหรือไงแต่คิดว่าหล่อนมีทางเลือกมากแค่ไหนกัน?กระท่อมหลังเล็กนั้นเต็มไปด้วยเทียนไขที่ถูกจุดให้สว่างในยามค่ำคืน ตะวันตกดินแล้วฟ้าก็มืดครึ้ม หมู่บ้านที่ตั้งอยู่กลางป่านั้นเต็มไปด้วยเสียงร้องของจิ้งหร

“ลงมาชำระกายกับข้าไหม... แพรวพราว”เป็นคำชวนแรกจากผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงครึ่งวัน หญิงสาวชะงักไป หล่อนไม่ได้เกิดความรู้สึกอยากลงไปในลำธารนิ่งสงบนั่นเสียเท่าไหร่ ทำแค่เพียงสลับกลับมานั่งพับเพียบอย่างเรียบร้อย พร้อมกับสบตาอีกฝ่ายอยู่ที่เนินตลิ่งอย่างใช้ความคิด“ไม่ดีกว่าค่ะ” สุดท้ายจึงเลือกที่จะปฏิเสธออกไป“มิไว้ใจข้าหรือ” ดวงหน้าคมคายนั้นฉีกยิ้มพรายทรงเสน่ห์ เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีแถมเรือนกายกำยำล่ำสัน ที่ถ้าเป็นผู้หญิงใจง่ายทั่วไปคงแทบวิ่งเข้าใส่ หากแต่หญิงสาวยังตกอยู่ในความตะลึงพรึงเพริดจากเหตุการณ์ก่อนหน้าจนยากจะอธิบาย ถ้าพูดให้ถูกคือชายตรงหน้าเป็นใครก็ไม่รู้ เธอไม่เคยรู้จักเขา แถมเขาไม่ใช่คนในยุคสมัยที่เธอจากมา ถึงจะช่วยเหลือกันไว้แต่หญิงสาวก็ยังไม่ไว้เนื้อเชื่อใจนัก ก็เขาเลี้ยงสมิงไว้ทั้งฝูงนี่ เผลอๆ อาจจะหาทางทำมิดีมิร้ายเธอก็ได้ต้องคิดลบไว้ก่อนเพราะตอนนี้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันชวนสับสนมึนงงไปหมด“ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่เราเพิ่งจะรู้จักกัน จะให้ฉันถอดเสื้อถอดผ้าลงไปอาบน้ำกับผู้ชายคงไม่ดีเท่าไหร่” อีกอย่างการที่จะได้ ‘กิน’ ผู้ชายสักคนเนี่ย แพรวพราวต้องแน่ใจเสียก่อนว่ารู้ตัวตนและโปรไ