Episode-07 ขอบเขตของความรู้สึก

ในทุก ๆ วันก็เหมือนเดิมค่ะ มองบ้างเวลาเดินผ่าน ฉันไม่มองเขา เขาก็มองฉันจนคนอื่นคิดว่าเรากำลังศึกษาดูใจกันอยู่แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่ใช่เลย ไม่ใช่คนคุยหรืออะไรทั้งนั้น พูดให้เข้าใจง่าย ๆ คือไม่ได้เป็นอะไรกันนั่นแหละ

“งานสัปดาห์วิทยาศาสตร์กูไม่อยากไปเลย”

“ไม่ไปก็ได้ แต่ไม่ได้คะแนน แต่อาจารย์ไม่ได้บังคับนะ”

“ใช่ไหม? อาจารย์ไม่บังคับแต่ไม่ให้คะแนน”

“เออ”

... : ฮ่า ๆ

อีกสามวันต้องไปดูการทดลองที่ศูนย์วิทยาศาสตร์ค่ะ แบ่งไปสามวัน ทีละสองระดับฉัน ฉันไปวันที่สามพร้อมพี่มอหก ที่บอกว่าไม่อยากไปคือมันน่าเบื่อไง แต่ดีตรงที่เจอเพื่อนโรงเรียนอื่นด้วยนี่แหละ

“ขนมที่มึงคุ้นเคย” ไอ้จูนเอ่ยพร้อมกับคุกกี้ที่วางลงตรงหน้าฉัน

“ใครให้เหรอจูน แบ่งกูบ้างสิ” ไอ้น้องแทรกขึ้นมาบ้าง

“พี่ทิวฝากมาให้ไอ้ตาล”

แอม : เอ็งกับพี่ทิวนี่ยังไง ข้าไม่อยากยุ่งหรอกแต่ข้าอยากรู้

พลอย : เออ กูเห็นให้ขนมนี่ตั้งแต่มอหนึ่งละ สรุปยังไง

“ไม่ยังไง ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย”

ป๊อป : อะไรวะ! สถานะไม่ชัดเจนซะงั้น

“กูแค่แอบปลื้มเขาเฉย ๆ ไม่ได้จะอะไรขนาดนั้นสักหน่อย” ฉันพูดออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง ยอมรับค่ะว่ามีบ้างที่แอบหวงเวลาที่คนอื่นเข้าใกล้พี่ทิว แต่ฉันก็ต้องเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าขอบเขตความรู้สึกเราอยู่ตรงไหนเพราะใครรู้สึกมากกว่าคนนั้นจะเจ็บ

จูน : กูว่ามันต้องมีตัวกระตุ้น

อีต้น : ยังไงวะ

“ไม่รู้ กูยังคิดไม่ออก”

มุข : เหมือนจะมีสาระนะ แต่ก็ได้แค่เหมือน

ข้ามไปวันจริงเลยแล้วกันนะคะ รถบัสทั้งหมดสิบคันค่ะ ฉันนั่งคันที่สอง ก็จะมีแต่เพื่อนในห้องและพี่สตาฟมอหกคละกันมาเพื่อดูแลน้อง แต่ความจริงก็ไม่เห็นจำเป็นหรอกพวกเราดูแลตัวเองได้

“มึงเชื่อกูไหมว่าคนสุดท้ายที่ขึ้นมาเป็นพี่ทิว” 

“ถ้ามึงรู้อยู่แล้วก็ไม่ต้องเดาหรอกจูน”

“ดีใจอะดิ”

“ดีใจกับผีสิ” ก่นด่ามันไปอย่างนั้นแหละลึก ๆ ในใจก็แอบรู้สึกดีอยู่บ้าง พี่ทิวมากับเพื่อนทั้งหมดห้าคนค่ะรวมถึงพี่ริวก็ด้วย ไอ้หมูนี่เก็บอาการไม่อยู่เลยทีเดียว

“ดูท่าทางกูจะต้องเปลี่ยนที่นั่ง”

“ถ้ามึงลุกกูโกรธ”

“แน่ใจ?”

“เออ” 

จูนมันไม่ได้ย้ายที่นั่งค่ะแต่มันลุกไปเต้นโน่น ไม่ได้อยู่กับที่เลยตั้งแต่รถออก เพลงมันก็สนุกแหละแต่ฉันชอบความสันโดษมากกว่า ในระหว่างที่ทุกคนสนุกสนานอีนี่ใส่หูฟังจ้ะเปิดเพลงเล่นเกมส์ไปเรื่อย กระทั่งใครบางคนนั่งลงตรงที่ว่างข้างฉัน แต่ไม่ใช่พี่ทิวค่ะเป็นแกรมนั่นเอง

“เมื่อไหร่จะรับเพื่อนสักที”

“โทษที เรายังไม่ได้จับคอมเลย”

“งั้นเอาเบอร์เธอมา”

“เรา... เดี๋ยวนะมานั่งคันนี้ได้ไง” ความจริงมันต้องอยู่คันที่หนึ่งค่ะ

“รถเต็ม”

“ใช่เหรอ?”

“เออน่า... เอาเบอร์เธอมา”

“ไอ้แกรม! มานั่งกับกูนี่ม่อสาวอยู่ได้” คนนี้ชื่อพี่หนึ่งค่ะเขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพี่ทิวและมีส่วนร่วมในวงดุริยางค์ของโรงเรียนด้วย มาถึงเขาก็กอดคอแกรมไปเลย 

“เฮ้ยพี่ผมจะได้เบอร์อยู่แล้วเชียว”

“เบอร์รองเท้ากูนี่เอาไหม”

แม้ว่าเสียงเพลงจะดังแต่ก็พอได้ยินเสียงหัวเราะจากคนด้านหลังอยู่ดี ฉันมองตามไปแต่กลับปะทะเข้ากับสายตาดุ ๆ ของพี่ทิวแทน เห็นแบบนั้นจึงเบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่างและเลิกสนใจเขา

 ใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมงก็มาถึง คันของฉันถูกแบ่งเป็นสองกลุ่ม แต่ละกลุ่มจะมีพี่สตาฟดูแลด้วย ฉัน ไอ้จูน อีต้น แล้วก็มุขอยู่สายบี ที่เหลืออยู่สายเอซึ่งมีพี่ริวกับพี่หนึ่งคอยดูแล หลังจากนัดแนะตกลงกันเสร็จก็แยกย้ายกันเข้าไปดูนิทรรศการด้านใน การทดลองวิทยาศาสตร์ต่าง ๆ เพื่อนโรงเรียนอื่นก็เยอะค่ะ มีกิจกรรมให้ทำหลายอย่างเลย 

“มึง... กระเทยปวดฉี่ค่ะ” อีต้นมันว่าขึ้น

“ไปดิ ห้องน้ำอยู่ข้างหน้านี่เอง” 

แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมารอพวกมันด้านหน้า แต่อีต้นกับไอ้จูนมันมารออยู่ก่อนแล้ว ไม่รู้ว่าคุยกับใครเป็นเพื่อนต่างโรงเรียนด้วย มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง

“คนนี้ชื่อน้ำตาล อย่าลืมที่บอกนะ” ไอ้จูนมันแนะนำพร้อมกับชี้มือมาทางฉัน ส่วนอีต้นก็เอาแต่อมยิ้มใส่

“อะไร?”

“เพื่อนต่างโรงเรียนไง แล้วอีพลอยกับมุขออกมายังจะได้ไปกันต่อ” นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วอีต้นยังเปลี่ยนเรื่องอีกด้วย ช่างมันเถอะ คงไม่มีอะไรหรอก

“มึง! คนเมื่อกี้เป็นไง” 

“อะไรของมึงจูน”

“คนเมื่อกี้ไง สูง ๆ อะ”

“ปกติ ก็ไม่เป็นไง”

“กูให้เบอร์มึงไปด้วยแหละ”

“ว่าไงนะ?”

“มันชื่อต้น เรียนอยู่โรงเรียนชื่อดังในกรุงเทพฯ ไม่ไกลจากเราและไม่ใกล้ด้วย”

“...”

“อย่ามองกูแบบนี้ดิ มึงก็ไม่มีใครนี่หว่า มันโทรมาก็คุยจะปิดกั้นตัวเองทำไม ไอ้พี่ทิวมันก็ไม่ได้เข้ามาจีบมึงสักหน่อย แค่มองกันไปมองกันมา เสียเวลาฉิบหายรักษาความเป็นตัวเองหน่อยดิวะ” ที่ไอ้จูนพูดก็จริงค่ะ ฉันควรเปิดใจกับคนอื่นบ้าง

ระหว่างวันก็เดินดูนั่นดูนี่ตามปกติจนถึงเวลาเรียกรวม เขาจะมีลานเฉพาะสำหรับรอขึ้นรถอยู่แล้วไง ในนี้ก็จะมีโรงเรียนอื่นอยู่ด้วย ระหว่างนั่งรออีต้นมันก็สะกิดฉัน

“มึง...คนข้าง ๆ มึงอะไอ้ต้น” เบือนหน้าไปมองเล็กน้อยแต่คนตรงหน้ากลับยิ้มให้ฉันแทน ฉันก็ยิ้มตอบกลับตามมารยาท ไม่รู้จะพูดอะไรจนเขาเป็นฝ่ายพูดก่อน

“หวัดดี เราชื่อต้นนะ”

“อืม เราชื่อน้ำตาล เรียกตาลหรือน้ำก็ได้”

“ไว้เราจะโทรหานะรถมาแล้ว บ้ายบายครับ” มีการหันมาโบกมือให้ด้วย ยอมรับเลยค่ะว่าต้นยิ้มเก่งมาก 

“แฮ่ม! เก็บอาการหน่อยมึงจะถูกแดกหัวอยู่แล้ว” เสียงไอ้จูนดังรอดผ่านไรฟันขึ้นมา พอเงยหน้าไปมองก็เห็นพี่ทิวกำลังจ้องมองอยู่ แถมแววตาของเขายังดูไม่สบอารมณ์มากอีกด้วย แต่แล้วไงล่ะฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

“เรื่องของเขาดิ”

พอขึ้นมาบนรถ ไอ้จูนมันก็หายตัวอีกตามเคยค่ะ ที่นั่งข้างฉันจึงว่างไปโดยปริยาย แต่ก็แค่ไม่นานเพราะพี่ทิวมานั่งแทน

“นิสัยไม่ดีนั่งที่คนอื่น”

“ก็ไม่เห็นมีชื่อติดไว้นะ”

“เหอะ” อยากนั่งก็นั่งไปส่วนฉันก็ใส่หูฟังเข้าสู่โลกส่วนตัวเหมือนเดิมจนกระทั่งรถจอดพักที่ปั๊มน้ำมัน

“ตาลไปเข้าห้องน้ำ... โอ้โห... มีบอดี้การ์ดส่วนตัวซะด้วย” ไอ้หมูมันว่าขึ้นเพราะมันนั่งอยู่เบาะหน้าฉันไง

“บอดี้การ์ดห่าไร” ฉันสวนกลับมันไปค่ะ แต่ใครอีกคนกลับทำเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนพี่ริวต้องมาตาม

“คุณทิวครับ เชิญกลับมานั่งที่ได้แล้วหมดเวลาของมึงแล้วครับ” พี่ทิวมองฉันแวบหนึ่งก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา “หน้าเป็นส้นตีนแบบนี้แสดงว่ายังไม่ได้พูด?”

“เออ”

พูด? ... พูดอะไรนะ แล้วทำไมเราต้องสนใจด้วย