เมื่อหมอเป็นห่วง (4)

ซะที่ไหน!

ที่บอกไปว่าไม่มีปัญหา เธอคิดแบบนั้นจริงๆ แต่ใครจะคิดล่ะว่าปัญหาจะไม่ได้อยู่ที่เธอ แต่อยู่ที่เขา!

ลัลนาชำเลืองมองคนที่กำลังบังคับพวงมาลัยอยู่ด้วยใบหน้าเฉยชา นึกถึงเหตุการณ์ในกองถ่ายเมื่อสองชั่วโมงก่อน ที่บอกว่าเขาจะมาดูด้วย เธอก็คิดแค่ว่า  รพีภัทรจะนั่งดูอยู่ห่างๆ เหมือนที่ผ่านมา

แต่คุณหมอหนุ่มเล่นนั่งข้างผู้กำกับที่คุมมอนิเตอร์อยู่ ที่สำคัญพี่โจ้ที่ปกติด่าทุกคนที่ขัดขวางการทำงาน แต่วันนี้กลับนั่งเงียบกริบด้วยความเกรงอกเกรงใจ เมื่อคนที่นั่งข้างๆ ต่อสายตรงไปยังผู้จัดละครเพื่อขอให้เธอได้พักแขนสองวัน

หลังจากนั้นทั้งผู้จัด ผู้บริหารค่าย ก็มีคำสั่งลงมาให้ถ่ายฉากที่เขาใหญ่ให้จบเร็วที่สุด ก่อนจะจัดตารางคิวงานใหม่ทั้งหมด ส่วนทีมงานได้แต่รับฟังแต่ไม่กล้าโอดครวญสักคน

"มองอะไร" เขาถามเธอเสียงเข้ม ไม่แม้แต่จะปรายตามองกันสักนิด

เหอะ! รู้ดีไปหมด

"คุณใช้อำนาจในทางที่ผิด!"

"ตรงไหน?" ยังจะกล้าถามอีก!? มะนาวขึงตามองคนข้างๆ อย่างกรุ่นโกรธ

"ก็เรื่องที่กองไง คุณทำแบบนั้นคนอื่นเขาก็ต้องเคลียร์คิวใหม่ เสียหายกันหมด"

"แล้วยังไง"

"แล้วยังไงเหรอ? คุณกำลังทำให้กองถ่ายทำงานรวน"

"แล้วคุณแขนโดนพันเป็นมัมมี่แบบนี้ มีใครเห็นใจคุณไหม" เมื่อเขาพูดมาแบบนั้นคนตัวเล็กก็เงียบลงทันที ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าหลายๆ คนก็เป็นห่วงเธอนั่นแหละ แต่ยังไงทุกคนก็ย่อมอยากให้งานจบไวๆ อยู่ดี

"แต่คุณก็ไม่น่าไปทำแบบนั้น"

"ผมแค่ให้เขาเลื่อนคิวคุณ ไม่ได้ให้งดถ่ายทั้งหมด เขาก็แค่ถ่ายฉากอื่นได้"

"แต่ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุนี่"

"คุณจะเดือดร้อนอะไร คุณไม่ใช่ต้นเหตุจริงๆ  ทุกคนในกองเขารู้ดี ไม่มีใครเขาโทษคุณหรอก เขาโทษตัวต้นเรื่องนู่น"

ลัลนาลอบมองสีหน้าด้านข้างของคนขับรถ พยายามมองหาความผิดปกติในนั้น แต่ไม่พบ นี่เขาไม่ได้ถือโอกาสนี้แก้แค้นอะไรมนิสราใช่ไหม แต่...สองคนนี้ก็ดูไม่ได้มีปัญหาอะไรกันนี่

แล้วเขาทำแบบนี้...เพื่อเธองั้นเหรอ?

เขาอยากให้ตัวต้นเรื่องอย่างมนิสราต้องได้รับผลบ้าง อย่างน้อยเป็นคนทำตารางคนอื่นรวน ตัวเองก็ต้องได้ผลนั้นเหมือนกัน ดูจากที่พี่โจ้สั่งเป็นกรณีพิเศษว่าสองวันต่อจากนี้ขอคิวนางเอกของเรื่องทั้งวัน

"แต่คุณก็ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้น" เล่นสายตรงหาผู้บริหารขนาดนั้น เจ้าตัวจะโดนมองไม่ดี หาว่าบ้าอำนาจรึเปล่า

"ถือว่าขอถอนทุนหน่อยละกัน เฮียพัชสปอนที่นี่ไว้เยอะอยู่เหมือนกัน ยังไม่เคยได้อะไรเลย" 

"สปอนเซอร์เหรอคะ"

"อืม..มาขอหลายเรื่องแล้ว เฮียก็ให้พอประมาณ" ดูแล้วไม่น่าจะพอประมาณอย่างที่เขาพูด ดูจากผู้บริหารรีบสายตรงมาแบบนั้น

"คุณอะ ฉันจะโดนมองยังไงเนี่ย!" เธอโอดครวญอย่างเซ็งๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอก แต่ยิ่งอายุมากขึ้นก็ยิ่งอยากอยู่วงการอย่างสงบ ป่านนี้เรื่องนี้คงดังไปทั้งวงการแล้วมั้ง

"คุณควรเลิกแคร์คนอื่น แล้วหันมาแคร์ตัวเองบ้าง" ลัลนานิ่งฟังไม่ตอบอะไร ในขณะที่คนข้างๆ วันนี้พูดเยอะเป็นพิเศษ "อย่าเอาเรื่องคนอื่นมาใส่ใจมากนักเลย ตัวคุณเป็นยังไงตัวเองรู้ดีที่สุด ถือว่าเป็นการคัดคนด้วย ใครที่คิดแบบนั้นกับคุณ ก็ถือว่าไม่เหมาะสมที่จะอยู่ในชีวิตเรา"

คนตัวเล็กมองคนที่กำลังเทศนาตาปริบๆ ไม่คิดว่าพอเขาพูดอะไรยาวๆ จะน่าฟังแบบนี้ แถมยังสะกิดใจอะไรเธอหลายๆ อย่าง

สิ่งที่เขาพูดก็ไม่ผิดนัก หากการที่ทุกคนจะกล่าวโทษว่าเป็นความผิดเธอ หรือมองว่าเธอใช้อำนาจในทางที่ผิด ก็ถือว่าเป็นการคัดคนออกไปจากชีวิตง่ายๆเลย

"หิวไหม" ลัลนาเสหลบตาทันที เมื่อคนข้างๆ หันกลับมาถาม

"ก็...เริ่มหิวแล้วค่ะ" หลังจากที่ถ่ายละครเสร็จ คนตัวสูงก็รีบลากเธอออกจากกองจนแทบไม่ได้ร่ำลาใคร ก่อนจะยัดเธอเข้าในรถ แล้วออกเดินทางกลับกรุงเทพฯ 

ลัลนาสำรวจมองรอบๆ เห็นว่าเข้าเขตกรุงเทพฯ มาสักพักแล้ว ไม่น่าเริ่มรู้สึกหิว นี่ก็มืดแล้ว

"คุณอยากทานอะไร" คนตัวเล็กมองข้างทางไปเรื่อย อย่างคนที่ไม่รู้จะกินอะไร "ว่าไง..ผมจะได้ขับไปถูก" เขาเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง

"คือ...ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกินได้ไหม"

เขาเลิกคิ้วหันมองเธอขณะที่รถติดไฟแดง "อะไร?"

"ก่อนถึงเพนท์เฮ้าส์ฉันชอบกินสุกี้แห้งร้านนึง แต่ว่ามันเป็นร้านข้างทาง ฉันไม่แน่ใจว่าคุณจะกินได้ไหม..."

"ร้านป้าภา?"

"คุณรู้จักเหรอคะ" ลัลนาเบิกตากว้างตกใจ ที่เขาเอ่ยชื่อป้าเจ้าของร้านออกมา

"รู้สิ ผมก็ชอบกินร้านนั้นเลยซื้อเพนท์เฮ้าส์ตรงนั้นแหละ จะได้เดินลงมากินบ่อยๆ" ลัลนาอ้าปากเหวอ มองคนข้างๆ เหมือนคนไม่เคยรู้จัก

สาบานว่าซื้อคอนโดราคาเกือบร้อยล้านเพราะอยากกินสุกี้!!

ป๊อก

"โอ๊ย!" ลัลนายกมือคลำหน้าผากตนเองป้อยๆ เมื่อคนขับรถยกมือเขกหน้าผากเธออย่างแรง

"อย่าบอกนะว่าเชื่อ"

"อ้าว? นี่หลอกกันเหรอ" 

"เชื่อคนง่ายแบบนี้ได้ไง" เขาส่ายหน้าอย่างหนักใจ ก่อนจะเปลี่ยนเกียร์ออกรถเมื่อไฟจราจรเปลี่ยนสี

"คุณนั่นแหละ หลอกคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง!" ลัลนามองคนที่ยกยิ้มหัวเราะเสียงเบาอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่ตัวเองจะเริ่มหัวเราะตาม 

นั่นสิ! เธอกลายเป็นเชื่อคนง่ายแบบนี้ได้ยังไง เขาพูดอะไรก็เชื่อ หรือความจริง...มันเป็นเพราะคนพูดคือเขากันแน่นะ เธอถึงเชื่ออย่างสนิทใจ