Mag-log inShare
บทที่ 8 ไม่ใช่น้องสาว
Huling Na-update:
2025-06-06 12:34:50“ฉันอยู่ตรงนี้ มีอะไรก็รีบพูดมา”
บุรินทร์มองท่าทางตื่นกลัวของคนตรงหน้า หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาหรูหราราคาแพง ไม่ยอมละสายตาจากเธอไปไหน
“…..” เดมี่เอาแต่ยืนก้มหน้า สองมือประสานกันไว้ดูท่าทางสำรวม บุรินทร์ดูเปลี่ยนไปมาก จนแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“ฉันให้เวลาแค่ห้านาที”
“ทำไมเฮียต้องทำร้ายพี่ครามด้วย”
“มันทำงานพลาดก็สมควรแล้ว”
“แต่พี่ครามไม่ผิด มี่เป็นคนผิดเองค่ะ ไม่เห็นจะต้องทำถึงขนาดนี้”
“…..” ชายหนุ่มหยิบมวนบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาจุดสูบ ถอนหายใจลากยาวพลางขบกรามไว้แน่นเมื่อเดมี่ออกหน้ารับแทนผู้ชายคนอื่น
“มี่ไปเดินห้างกับเพื่อน ไม่รู้ว่าเฮียจะโกรธขนาดนี้ มะ…มี่ขอโทษค่ะ” เดมี่รวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหา ก่อนจะคุกเข่านั่งลงบนพื้นอย่างสำนึกผิด
สองมือวางบนต้นขาแกร่งเหมือนที่เคยชอบทำตอนเป็นเด็กเวลาออดอ้อนอยากให้คนอื่นตามใจ “มี่ทำตัวไม่น่ารักเอง เฮียอย่าดุมี่กับพี่ครามได้มั้ย”
“เอามือของเธอออกไป!”
“…..” หญิงสาวสะดุ้งรีบดึงมือออก เขาเคยดุยังไง มาวันนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
“จะเอาอะไรก็พูดมา” ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้พูดออกมาแต่เขาก็พอจะเดาออกว่าเดมี่กำลังมีบางสิ่งบางอย่างในใจ
“มี่อยากได้โทรศัพท์ค่ะ เวลาไปไหนมาไหนจะได้โทรบอกพี่คราม”
“ไอ้ครามมันเป็นผัวเธอหรือไง ถึงต้องคอยรายงานมัน”
“งั้นมี่จะเอาไว้โทรบอกเฮียก็ได้ค่ะ”
“…..”
“ซื้อให้มี่หน่อยนะคะ ไม่ต้องเอาแพงมากก็ได้ เอาไว้แค่โทรหาเฮีย” อย่างน้อยเวลาไปไหนมาไหน เธอจะได้เอาไว้โทรขออนุญาตหรือติดต่อสื่อสาร
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพาคุณเดมี่ไปซื้อเองครับนาย” ครามออกความคิดเห็น
“ไม่ต้อง!”
“…..” ริมฝีปากอิ่มสวยเม้มเข้าหากันอย่างคิดกังวล ลูกน้องทุกคนต่างดูเกรงกลัวบุรินทร์จนรู้สึกได้
“เดี๋ยวกูพาเด็กนี่ไปเอง”
“แล้วคืนนี้นายจะกลับโกดังหรือเปล่าครับ”
“กูจะค้างที่นี่”
“เดี๋ยวผมสั่งคนไปเตรียมห้องไว้ให้ครับ”
“อืม”
“เฮียกินข้าวมาหรือยัง มี่ได้ของกินมาเยอะแยะเลย” เสียงใสของหญิงสาวช่วยดึงสติของบุรินทร์ให้กลับมาอีกครั้ง
มาเฟียหนุ่มมองสิ่งของมากมายที่วางอยู่ ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “เอาเงินที่ไหนซื้อมา”
“เพื่อนซื้อให้ค่ะ”
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
ถึงแม้จะถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เธอเองก็สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจ
“ผู้หญิงค่ะ มี่มีเพื่อนสองคนนะชื่อเทียนหอมกับเชอลีน พวกเขาใจดีและดีกับมี่มาก”
“…..”
“ทำไมที่ผ่านมา เฮียถึงไม่มาหามี่บ้าง อยู่บ้านคนเดียวมันเหงานะ” เดมี่พูดเสียงเบา นัยน์ตาดูเศร้าหมอง ถึงแม้จะได้อยู่บ้านหลังใหญ่โตใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายแต่กลับอยู่อย่างโดดเดี่ยว มีแค่ครามที่คอยอยู่เป็นเพื่อนพูดคุย ส่วนลูกน้องคนอื่นไม่แม้แต่จะกล้าเดินเข้าใกล้เธอ
“เดี๋ยวจะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อน”
“เฮียมาอยู่ที่นี่กับมี่ได้มั้ยคะ มาอยู่ด้วยกัน”
“ฉันมีงานต้องทำ”
“…..” หญิงสาวพยักหน้าไปมาอย่างเข้าใจ
“มาอยู่ที่นี่ก็หัดทำตัวให้มีประโยชน์ ฉันไม่ได้เอาเธอมาเลี้ยงให้อยู่ฟรีกินฟรี”
“มี่เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าเฮียอยากให้ทำอะไรบอกมาได้เลย” บุรินทร์เป็นเหมือนผู้มีพระคุณให้ชีวิตใหม่ ถ้าไม่มีเขาที่ช่วยเหลือป่านนี้ชีวิตของเธอคงลำบากเร่ร่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้
“ชงเหล้ามาให้ฉัน”
“…..” เดมี่มองขวดเหล้าราคาแพงที่วางอยู่ข้างบุรินทร์อย่างชั่งใจ แอลกอฮอล์หรือของมึนเมาตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยแตะต้องมันเลยสักครั้ง
“มัวนั่งนิ่งทำไม”
“ไม่เคยกิน ทำไม่เป็น”
“น่ารำคาญจริง!”
หมับ! สิ้นประโยคนั้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อฝ่ามือหนาเลื่อนเข้ามาจับที่ใบหน้าจิ้มลิ้ม ก่อนที่บุรินทร์จะหยิบขวดเหล้าขึ้นมากรอกปากเธออึกใหญ่
น้ำสีอำพันอึกใหญ่ไหลผ่านริมฝีปาก รสชาติขมเฝื่อนบาดลึกลงไปถึงลำคอ ทำเอาหญิงสาวถึงกลับสำลักหน้าดำหน้าแดง
“อื้อ…แค่ก…”
“กลืนให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่หยดเดียว”
“…..” ลูกน้องคนสนิทที่เห็น เหตุการณ์ต่างพากันยืนก้มหน้าไม่กล้ามีปากเสียง
“พวกมึงออกไป อย่าให้ใครเข้ามาบริเวณนี้จนกว่ากูจะสั่ง”
“ครับนาย”
“…..” เดมี่กลั้นความรู้สึกกระอักกระอ่วน มองตามชายฉกรรจ์ที่พากันเดินออกไป ทำให้บริเวณห้องโถงใหญ่มีแค่คนทั้งสองที่อยู่ด้วยกัน
บรรยากาศรอบตัวค่อยๆ เงียบลงจนเงียบสงัด มีเพียงเสียงหอบหายใจหนักๆ ของหญิงสาวที่ดังพอให้ได้ยิน
“มานั่งบนตักฉัน”
“…..” หญิงสาวหยุดชะงักหลังจากได้ยินประโยคคำสั่ง เลิกคิ้วมองคนตัวสูงอีกครั้งเผื่อได้ยินอะไรผิดไป
“ฉันสั่งไม่ได้ยินหรือไง มานั่งตักฉัน”
“…..” คนถูกเรียกสะดุ้งก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปหาอย่างระมัดระวัง พลางหย่อนตัวนั่งลงบนตักแกร่งของมาเฟียหนุ่ม
“เคยโดนมาบ้างหรือยัง”
“เฮียหมายถึงอะไร”
ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ขยับใบหน้าคมคายเข้าใกล้กระซิบถามข้างใบหู “ฉันหมายถึง…เธอเคยโดนใครเอามาบ้างหรือยัง”
ไม่ถามเปล่าแต่ค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ สอดฝ่ามือที่กำลังสั่นเทาอย่างหนักเข้าไปลูบไล้ที่ต้นขาขาว ฝังปลายจมูกสูดดมกลิ่นไปตามซอกคอนวลเนียน กลิ่นที่คลั่งไคล้โหยหามาตลอดเวลาระยะเวลาเกือบสิบปี
“ถ้าเธอเคยเป็นของใคร ฉันจะตามจัดการมันให้หมด”
“ไม่เลย มะ…มี่ไม่เคยเป็นของใคร”
“เด็กดี” บุรินทร์ลูบศีรษะของหญิงสาวเบาๆ ราวกับเอ็นดูหลังจากได้ยินคำตอบที่น่าพึงพอใจ
เขาแทบจะไม่ทนไม่ไหว อยากกระแทกความเป็นชายเข้าไปในตัวเธอตอนนี้
“เฮียเฟย อย่าทำแบบนี้…มี่กลัวนะ”
“ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ทั้งนั้น!”
“แต่มี่เป็นน้องเฮียนะ แล้วมี่ก็คิดว่าเฮียเป็นพี่ชาย” เดมี่เกิดความสับสนอย่างหนัก เพราะที่ผ่านมาเธอมองเขาเป็นเหมือนพี่ชายมาโดยตลอด
แต่เหมือนว่าความคิดของบุรินทร์จะไม่ได้เป็นแบบนั้น เขาไม่เคยคิดเห็นเธอเป็นน้องสาวเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเมื่อตอนสิบปีที่แล้วหรือแม้กระทั่งตอนนี้
“ไหนเคยบอกว่าชอบฉัน”
“มี่จำไม่ได้”
“แต่ฉันจำได้” บุรินทร์เลื่อนฝ่ามือเข้าไปประคองใบหน้าจิ้มลิ้มไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จ้องมองดวงตาคู่สวยอย่างเอาเรื่อง “เธอชอบฉัน เธอเคยบอกว่าชอบฉัน เธอชอบฉัน!”
“เฮียเฟย มี่กลัวนะ” เดมี่พยายามผลักอกแกร่งให้ถอยห่าง เขาเอาแต่พูดประโยคเดิมซ้ำๆ วนไปวนมา
สายตาของผู้ชายคนนี้ดูว่างเปล่า จนเธอไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของเขาได้เลย
“ฉันมีแค่เธอ รอแค่เธอ”
หญิงสาวถูกผลักในนอนราบไปบนโซฟาตัวใหญ่ ก่อนที่กระโปรงนักศึกษาตัวยาวคลุมเข่าจะถูกถกขึ้นมาโชว์ต้นขาขาว “ฮะ…เฮียจะทำแบบนั้นกับมี่จริงๆ เหรอ”
“…..”
“งั้นขอเวลาให้มี่สักหน่อยได้ไหม มี่สัญญาว่าจะเป็นของเฮีย” สัญชาตญาณการเอาตัวรอดทำให้เธอตัดสินใจพูดออกไปแบบนั้น แล้วมันก็ได้ผลเมื่อบุรินทร์ยอมหยุดการกระทำ “มี่จะเป็นเด็กดีของเฮีย มี่จะยอมให้เฮียทุกอย่างเลย”
“ที่บอกว่าขอเวลา ต้องการกี่วัน”
“…..”
Pinakabagong kabanata
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 20 – บทส่งท้าย 2
FAHKIN PART บรี๊น…เสียงมอเตอร์ไซค์คันเก่าท่อดังบิดคันเร่งสนั่นจนควันขโมงไปทั่วบริเวณ เจ๊ติ๋มชะเง้อคอมองตามคอยสอดส่อง ในถือตะหลิวเตรียมจะเขวี้ยงใส่ไอ้พวกเด็กแว๊นที่ชอบมาเบิ้ลรถแถวนี้ เสียงท่อดังจนหมาข้างบ้านตกใจเห่าร้องประสานกันระงมสร้างความรำคาญใจให้แก่คนที่อยู่แถวนั้น “ขับรถรีบไปตายที่ไหนวะ ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่…” “พ่อกับแม่ผมไปดีแล้วป้า ทิ้งลูกเต้าไว้ให้คนอื่นเลี้ยง” แต่พูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงที่คุ้นเคยทำให้รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร “ที่แท้เป็นฟาคินนี่เอง ป้าก็นึกว่าใคร” ฟาคินขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าคู่ใจมาหาจีบสาวที่แอบชอบมานาน “พี่รี่อยู่ไหม” “นังรี่มันอยู่ในครัว เดี๋ยวป้าไปตามมันให้” จากขุ่นเคืองแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีหลังจากเห็นลูกชายมหาเศรษฐีมาตามจีบลูกสาวทุกวี่ทุกวัน “รีบไปรีบมาเลยนะ ฝากบอกลูกสาวป้าด้วยว่าผมคิดถึง” ตึกตัก เสียงหัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงทุกครั้งยามได้เห็นหน้า หมาเด็กกับพี่คนสวยน่าจะเป็นฉายาที่เหมาะสมกับเขาที่สุด “มีอะไรหรือเปล่า” “ไปนั่งรถเ
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 19 - บทส่งท้าย
4ปีผ่านไปPHARAOH PART “เฮียเป็นไร ทำไมไม่ยอมคุยกับน่าน” น่านฟ้าที่อยู่ในอาการมึนเมา หยุดยืนอยู่ที่ปลายเตียงด้วยท่าทางโอนเอนทรงตัวแทบไม่ไหว จ้องมองชายหนุ่มที่นอนคลุมโปงส่งเสียงสะอึกสะอื้น “ไม่ต้องมายุ่ง ออกไปให้พ้น” “งอนอะไรอีก” “ไม่ต้องมายุ่ง อยากอยู่คนเดียว” เพราะเธอออกไปพบปะสังสรรค์กับเพื่อนร่วมรุ่นเลยกลับบ้านช้าผิดเวลาไปนิดหน่อย “น่านบอกแล้วไงว่ามินนี่เป็นแค่รุ่นน้อง ไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย” “ถ้าไม่มีอะไรแล้วไปกินข้าวด้วยกันทำไม ฉันโทรหาก็ไม่ยอมรับสาย ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ” “ก็แบตมันหมด น่านเคยบอกไปแล้ว ทำไมถึงไม่เชื่อกันบ้าง” “คนเจ้าชู้แบบเธอมันไว้ใจไม่ได้ ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก เราเลิกกัน!” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างงุนงงพลางถอนหายใจหนักๆ “พองอนทีไรบอกเลิกน่านตลอดเลย” “…..” “ถ้าน่านไปจริงอย่ามาง้อแล้วกัน” น่านฟ้าแสร้งพูดขึ้นเสียงดัง จงใจให้แฟนหนุ่มได้ยิน แล้วมันก็ได้ผลเป็นอย่างดีเมื่อคนตัวโตหยุดการเคลื่อนไหวราวกับรอฟังว่าจะเกิดอะไรขึ้นต
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 18 – จุดจบของจุดเริ่มต้น
หลายวันต่อมา ร่างสูงคมคายของบุรินทร์ทอดสายตามองผืนน้ำทะเลกว้างใหญ่ที่ไกลจนสุดสายตา แสงท้องฟ้ากลายเป็นสีทองอร่ามในขณะที่พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้าเมื่อถึงเวลาของมัน สายลมและเสียงเกลียวคลื่นที่ดังกระทบเข้าฝั่งให้ความรู้สึกสงบทุกครั้งที่ได้ยิน “มี่ตามหาตั้งนาน หลบมายืนอยู่ตรงนี้นี่เอง” เดมี่เดินเข้าไปสวมกอดสามีจากทางด้านหลัง ภาพเบื้องหน้ามีลูกทั้งห้าคนที่กำลังส่งรอยยิ้มพูดคุยอย่างสนุกสนาน “ดูพวกเขาเล่นกัน” ฟาคินนั่งก่อประสาททรายโดยมีฟรังค์และฟาโรห์นอนอาบแดดอยู่ข้างกัน ส่วนฟรานเป็นคนขับเจสกีมีฟาเรนนั่งซ้อนท้ายส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นไปทั่วบริเวณ “มี่ไม่เคยเห็นพวกเขามีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย” “แล้วเธอมีความสุขไหม” “ความสุขของมี่ก็คือแด๊ดดี้ไง” “ฉันคงเป็นพ่อที่แย่ ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้เธอกับลูก” ถึงแม้จะมีเงินมากมายแต่สิ่งที่ซื้อไม่ได้ก็คือเวลา บุรินทร์ใช้เวลาทุ่มเทให้กับธุรกิจของตัวเอง เขาทำงานอย่างหนักก่อนจะวางมือเพื่อให้ลูกได้ดูแลสืบสานต่อ “มี่รู้ว่าแด๊ดดี้ทำเพื่อพวกเรา มี
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 17 – บ้านนี้มีอาถรรพ์
แกร๊ก…บานประตูห้องนอนถูกเปิดออกในยามวิกาล ดวงตาคู่สวยทอดสายตามองแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าของสามี ริมฝีปากสีคล้ำคาบมวนบุหรี่พ่นควันจนลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ “ดึกแล้วนะ ทำไมยังไม่นอน” ร่างเล็กเดินเข้าไปหาด้วยความระมัดระวัง วางใบหน้าสะสวยซบลงบนแผ่นหลังกว้างของสามีที่เต็มไปด้วยรอยสักน่าเกรงขาม บุรินทร์หันกลับมาเผชิญหน้า ก้มลงมองภรรยาคนสวยที่มีความสูงแค่ระดับแผงอกของเขาเพียงเท่านั้น “ลูกหลับแล้วเหรอ” “มี่ส่งเข้านอนครบทุกคนแล้วค่ะ” “แล้วฟาคินเป็นยังไงบ้าง ไม่สบายดีขึ้นหรือยัง” “อาการดีขึ้นแล้วค่ะ คงเป็นเพราะได้ยาดีจากแด๊ดดี้แน่เลย” “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เด็กนั่นกลัวเข็มจะตายไป” บุรินทร์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ใช้ฝ่ามือหนาบีบเข้าที่ปลายคางของคนตัวเล็กให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วบรรจงจูบที่ริมฝีปากอิ่มสวยเบาๆ “วันนี้เด็กดีสวยมาก สวยทุกวันเลยรู้มั้ย” “แด๊ดดี้ก็หล่อมากเหมือนกัน หล่อที่สุดในสายตามี่เลยรู้มั้ย” “ต้องการอะไรแค่พูดมา จะให้ทุกอย่าง” “อาทิตย์หน้าเราพาลูกๆ ไปเที่ยวเกาะกันดีไหมค
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 16 – คนเก่งของพ่อ
หลายเดือนผ่านไป พลั่ก! ตุบ! ตุบ! เสียงหมัดหนักๆ กระแทกเข้ากับกระสอบทรายอย่างบ้าคลั่ง สายตาเรียบนิ่งของเด็กชายจ้องแน่วแน่ไปที่เป้าหมายไม่มีวอกแวก ก่อนที่จะกระแทกหมัดหนักๆ ตรงไปยังพี่เลี้ยงที่เป็นผู้ฝึกซ้อม “ลูกชายคนเล็กของเสี่ยหน่วยก้านดีนะ ผมว่าอนาคตได้เป็นดาวรุ่งแน่นอน” บุรินทร์นั่งมองภาพฝึกซ้อมผ่านจอมอนิเตอร์ในห้องทำงาน ฟาคินมีใจรักทางด้านศิลปะการต่อสู้ ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ห้ามอีกทั้งยังสนับสนุนหาพี่เลี้ยงระดับมือโปรมาฝึกให้ “เดือนหน้ามีเดิมพันใหญ่ ถ้าเสี่ยตกลงบอกผมได้เลย” “ถ้าชนะแล้วได้อะไร” “เดิมพันด้วยชีวิตและท่าเรือ” “…..” บุรินทร์หลับตาลงพลางใช้ความคิดหลังจากได้ยินข้อเสนอที่แสนยั่วยวน ท่าเรือเดิมพันมีมูลค่ามหาศาล ถ้าได้มันมาคงจะต่อยอดธุรกิจของเขาได้ไม่น้อย “เสี่ยอยากได้ท่าเรือของไอ้ปีเตอร์มานานแล้วไม่ใช่เหรอ ลองเสี่ยงดูสักตั้งจะเป็นอะไรไป” “ข้อเสนอถือว่าไม่เลว” “ยิ้มแบบนี้แปลว่าตกลงใช่ไหม” “ตามนั้น” “แล้วรอบนี้เสี่ยจะส่งใครขึ้นชก ผมจะได้เตรีย
เมื่อไหร่จะเลิกร้าย บทที่ 15 เณรเจ้าปัญหา
“วันนี้ตัวทำเมนูอะไรมาบ้าง” ฟาโรห์ตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่ ลุกขึ้นมาทำอาหารเพื่อใส่บาตรในวันนี้ เขาสวมชุดนอนสีชมพูสดใสพร้อมกับที่มาร์คหน้าเห็นเพียงดวงตาและริมฝีปากเหมือนอย่างเคย “วันนี้มีแซนด์วิชแซลมอนรมควันท็อปด้วยไข่ปลาคาเวียร์ให้หลวงตาแบบฉ่ำๆ มีอูนินำเข้าเกรดพรีเมี่ยมด้วยนะ และก็มีกุ้งล็อบสเตอร์อบชีส” เรื่องงานบ้านงานเรือนถือได้ว่าไม่เป็นที่สองรองใคร ทำได้หมดทั้งอาหารคาวหวาน ใครที่ได้เป็นผัวมีหวังโชคดียิ่งกว่าถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง “น้ำแร่บริสุทธิ์จากเทือกเขาประเทศสวิตส่วนผลไม้ส่งตรงจากออสเตรเลีย” “แค่ใส่บาตร มันต้องขนาดนี้เลยเหรอตัว” “แบบนี้ดีที่สุด ถ้าตายเราจะได้ไปสวรรค์” “…..” “นั่นไงหลวงตามาแล้ว” ฟรานยิ้มกว้างยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม มองไปทางหลวงตาและสามเณรฟาเรนที่เดินตามหลังกันเป็นขบวน อีกทั้งยังมีฟาคินคอยเป็นเด็กวัดสะพายย่ามถือข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ ตั้งแต่น้องชายอาการดีขึ้น ปู่ก็เลยบังคับให้บวชเณรเพื่อต่อชะตาชีวิต ฟาเรนไม่มีทางเลือกจึงต้องยอมจำนนเข้าพิธีบวชเณ
Maaari mong magustuhan
Crazy in love วิศวะคลั่งรัก (เจเจ) NC18+
เรนเดียร์ B-525.4K viewsBad Engineer พิษรักร้ายวิศวะหวงรัก
BlueSoda3.9K viewsกำราบรักวิศวะเลว
BlueSoda5.4K viewsPAKIN | รัก(ไม่)ลับ
Ballamira2.3K viewsKing of Engineering ตื้อรักราชาแห่งวิศวะ
SOEUR1.4K viewsคุณหนูตัวร้ายพ่ายรักนายมาเฟีย | เจมส์ x ลินดา
Aoybabyz2.4K viewsสาวช่างศิลป์กับหนุ่มวิศวะ
จื่อเมา603 viewsจะว้ากให้เธอรัก
รอยหยัก - หนิงอัน605 views
