บทที่ 2 ไม่อยากเผชิญหน้า

เมื่อร่างงามของลินดาเดินย่างเท้าเข้าไปในห้องทำงานที่ใหญ่โตโออ่าและเช่นเดียวกับตัวอาคารสูงใหญ่หลังนี้  เธอจ้องมองร่างสูงใหญ่ที่ใบหน้าหล่อสะดุดตา  ท่านประธานเครือพีพีไอกรุ๊ปนั้นยังหนุ่มมากและก็หล่อมากอีกด้วย  และแล้วดวงตาของเลขาสาวก็เบิกกว้าง  เขา… รู้สึกว่าเขาเคยแนะนำตัวกับเธอว่าชื่อธนาคิม ใช่แล้ว  คือคนที่เคยนัดพบเธอที่ร้านอาหารเพื่อเสนอเงินฟาดหัวเธอให้ไปให้พ้นจากอดีตน้องเขยของเขา ใช่แล้ว เธอจำเขาได้แล้ว 

ใบหน้าหล่อคมคายของธนาคิม  เอื้ออังกูร ประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ใช้ดวงตาคมกริบจ้องมองหน้าหวานของเลขาสาวตัวปัญหานิ่ง และมันดูข่มขวัญไม่น้อยเลย  “ มาแล้วหรือ คุณเลขาฯ นั่งก่อนสิ ผมมีอะไรจะพูดกับคุณ ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสดงอำนาจ  ลินดารู้สึกว่าขาตนเองนั้นสั่นเล็กน้อยยิ่งได้รู้ว่าท่านประธานที่ต้องการพบเธอคือเขา  ความไม่สบายใจเล็กๆก็ก่อเกิดขึ้นทันที  เธอเดินไปเลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้วนั่งลงแต่โดยดี  เพราะอย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาคือเจ้าของบริษัทและเธอก็คือลูกจ้างของเขาไปโดยปริยาย

“ เอาละ คุณคงจะรู้เรื่องการควบรวมบริษัทแล้ว ” เขายกแฟ้มบางๆ ขึ้นกางอ่านมันต่อหน้าของเธอ “ ผมคิดว่าเงินเดือนของคุณในตำแหน่งเลขาสูงเอาการนะ  สำหรับบริษัทเล็กๆอย่างเช่นดีน่า นายเก่าของคุณนี่ใจดีมากนะ ”  จากที่เขาพูดทำให้เธอรู้ว่าแฟ้มบาง ๆ ที่เขากำลังอ่านนั้นมันคือแฟ้มประวัติของเธอ และเธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่เขาเรียกเธอมาวันนี้ด้วยเรื่องอะไรกันแน่ หรือว่าเขาไม่ได้ต้องการถามเธอเรื่องงาน แต่ต้องการไล่เธอออก หัวใจของลินดาหล่นวูบไปทันที แต่ก็ยังฝืนทำใบหน้าเรียบเฉย เพราะถึงแม้เขาไล่เธอออกเธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี  

เพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าท่านประธานบริษัทพีพีไอกรุ๊บที่เพิ่งจะซื้อกิจการของดีน่าคอสเมติคไปคือเขาพี่ชายของผู้หญิงที่เป็นภรรยาของพาทิศ เพื่อนสนิทของเธอ ตอนนี้พวกเขาแยกกันอยู่และกำลังจะหย่าขาดจากกัน หลังจากที่ถูกน้ำหวานภรรยาเก่าของเขาเข้าใจผิดว่าพาทิศกับเธอมีอะไรกัน  และลอบเป็นชู้กันลับหลัง  โดยไม่ยอมฟังคำอธิบายใดๆ ของสาม่ีและลินดาเลยสักนิด ทั้งๆที่ลินดากับอีตาพาทิศเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ประถมแล้ว  และเจ้าหมอนี่ก็อ่อนไหวเหลือเกิน  

เวลามีปัญหาอะไรก็มักจะนึกถึงเธอและมาปรึกษาปัญหากับเธอตลอดมาไม่ว่าจะเป็นเรื่องใด ทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว  แม้แต่เรื่องที่แยกกันอยู่กับภรรยาก็ตาม  แต่พาทิศเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว  เขากับเธอเป็นเพื่อนสนิทกันและเขาก็มักจะปรึกษาเรื่องราวต่างๆกับเธอ  ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องงานมาตลอดตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้  และนั่นทำลินดาถูกมองด้วยสายตาเหมือนไม่พอใจเธอนัก  ทั้งน้ำหวานน้องสาวและท่านประธานบริษัทหนุ่มใหญ่ที่ก็หล่อและแสนจะเพอร์เฟคคนนี้  

ที่จริงลินดาคิดว่าเขาหล่อมากนะ  หล่อจนสาวๆต้องกรี๊ดเขาอย่างแน่นอน และหากมีการจัดอันดับหนุ่มฮอต  เขาจะต้องติดหนึ่งในสิบอย่างแน่นอน  ทั้งหล่อเหลือร้ายและที่สำคัญรวยมากๆ  รวยจนแม้แต่จะไปจีบดาราดังๆ  ก็คงจะง่ายดายและในที่่สุดเขาก็คงจะจีบได้สำเร็จในเวลาอันรวดเร็ว  ลินดาแอบคิดทั้งๆที่ตอนนี้เรื่องของตนเองยังเอาไม่รอด ยังกล้าไปครุ่นคิดเรื่องของคนอื่นได้อีกนะ  ลินดาตำหนิตนเองในใจ

อย่าว่าแต่เรื่องแฟ้มประวัติของเธอที่ท่านประธานหนุ่มหล่อแสร้งทำเป็นกางอ่านมันต่อหน้าของเธอเลย  แต่เขารู้แทบทุกอย่างเกี่ยวกับตัวของเธอมาก่อนหน้านี้แล้ว

เพราะเขาให้นักสืบไปสืบเรื่องทุกอย่างของลินดาจนรู้แทบทุกอย่างในชีวิตของเธอ  เขาตั้งใจที่จะซื้อกิจการของบริษัทดีน่ากรุ๊ปที่เป็นบริษัทขนาดเล็กเพื่อจะได้เป็นเจ้านายโดยตรงของเธอ  หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเจ้านายของเจ้านายและของเจ้านายอีกที ฯลฯ  

เขาทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อน้ำหวานน้องสาวของเขา  ที่ร่างกายไม่ค่อยจะแข็งแรงมาตั้งแต่เด็ก และต้องการให้น้ำหวานได้คืนดีกับพาทิศสามีที่เธอรักมาก  เขามีน้องสาวแค่เพียงคนเดียว  สิ่งใดที่เขาทำเพื่อน้ำหวานได้เขาก็จะทำ  เพราะพวกเขาเหลือกันแค่เพียงสองพี่น้องเท่านั้น 

ส่วนพ่อกับแม่ของเขาเสียไปตั้งแต่ทั้งสองคนยังเล็ก  ทิ้งให้พวกเขาอยู่ในความดูแลของป้าของเขา  เมื่อน้องสาวอยากจะได้สามีคืนมา  เขาก็ย่อมจะทำเพื่อให้น้องสาวเขาสมหวังโดยไม่สนวิธีการใดๆ  แต่ในเมื่อเคยใช้เงินฟาดหัวแล้วไม่สำเร็จ  เขาก็จะตัดท่อน้ำเลี้ยงของผู้หญิงคนนี้เสีย  หรือไม่ก็เป็นท่อน้ำเลี้ยงให้หล่อนเสียเอง และย้ายหล่อนมาไว้ที่นี่มาอยู่ในสายตาของเขา ให้เขาได้จับตามองหล่อนเอาไว้อย่างใกล้ชิด  และแยกหล่อนเอาไว้ให้ห่างจากน้องเขยของเขาให้มากที่สุด 

“ เอาละ ผมสัญญากับคุณสมพงษ์เอาไว้ว่าจะไม่ไล่พนักงานของเขาออกเลยแม้แต่คนเดียว  เพราะฉะนั้นแม้ว่าผมอยากจะไล่คุณออกมากแค่ไหนก็คงจะทำอย่างที่ต้องการไม่ได้  เพราะฉะนั้น คุณย้ายมาทำงานแทนเลขาของผม เพราะคุณเจนจิราไม่สบาย เธอจะลาไปผ่าตัดและคงจะต้องพักฟื้นอีกหลายเดือน มันพอดีกับที่ผมต้องการคนมาทำงานแทนเธอ ”  

ลินดาได้ยินก็รู้สึกไม่สบายใจเลยสักนิด  เธอไม่อยากมาทำงานกับคนที่ดูเหมือนไม่ชอบเธอนัก  แต่เธอจะปฏิเสธได้อย่างไรกัน เพราะตอนนี้เขาคือเจ้านายและอย่างที่เขาพูด เขาคือเจ้านายของเจ้านายเลยด้วยซ้ำ แล้วจะให้เธอทำอย่างไรได้อีก  เขาสามารถออกปากไล่เธอออกแล้วแล้วก็ให้เงินเดือนล่วงหน้าตามกฏหมาย แล้วเธอจะทำอะไรได้ จะไปร้องแร่แห่กระเฌอก็ไม่มีประโยชน์อันใด  และที่สำคัญลินดาเสียดายเงินเดือนของเธอที่ได้รับจำนวนสูงพอสมควรสำหรับตำแหน่งเลขาประธานบริษัทขนาดเล็ก  หากเธอไปเริ่มต้นใหม่เงินเดือนก็คงจะไม่ได้เท่านี้  เธอไม่อยากจะเสี่ยง

เธอจำต้องเก็บข้าวของแล้วย้ายไปทำงานที่สำนักงานใหญ่  เพราะเป็นคำสั่งของนายเหนือหัวนั่น   เมื่อไปถึงก็พบเข้ากับเลขาคนเมื่อวานนี้ “ มาพอดีเลยค่ะ  พี่กำลังรอคุณอยู่ทีเดียว พอดีพี่มีผ่าตัดเนื้องอกและคงจะต้องลาหยุดอีกหลายเดือน เลยต้องมีคนมาทำงานแทน พอดีบอสต้องการคุณเพราะเคยทำงานเลขามาก่อน เอาละพี่จะบอกรายละเอียดที่จำเป็นกับคุณ แต่มีอะไรหลังจากนี้ที่คุณไม่เข้าใจก็ไลน์มาหาพี่ได้นะคะ  พี่ชื่อเจนจิราค่ะ  ลืมแนะนำตัวไป อ้อ..เรียกพี่เจนก็ได้ค่ะ ส่วนน้องชื่อลินดา มีชื่อเล่นไหมคะ ”  เลขาสาววัยน่าจะประมาณสามสิบกว่าทักทายอย่างอารมณ์ดี  ดูเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดีไม่น้อย 

“ เรียกดาก็ได้ค่ะ ”  เลขาวัยมากกว่าพยักหน้ารับ แล้วก็ลงมืออธิบายงานบางอย่างที่คิดว่าลินดาอาจจะไม่รู้มันมีรายละเอียดบางอย่างที่แตกต่างกัน เพราะลินดาจะต้องมาเป็นเลขาของท่านประธานใหญ่ของเครือพีพีไอกรุ๊ป ซึ่งเป็นบริษัทที่ใหญ่โตมาก ถ้าเทียบกับดีน่าคอสเมติคที่ทำงานเก่าของเธอ  

เมื่ออธิบายรายละเอียดบางอย่าง  บอกเล่าคร่าวๆ เรื่องเจ้านายที่มักจะชอบอะไรบ้างหรือไม่ชอบอะไร  แล้วบอกว่าสิ่งที่ลินดาต้องใช้งานเป็นประจำอยู่ที่ใดบ้างแล้ว ทั้งสองแลกไลน์กัน เพื่อที่ลินดาจะได้เอาไว้สอบถามบางอย่างที่หล่อนไม่รู้  เมื่อคิดว่าสอนงานลินดาไปมากพอสมควรแล้ว  เลขารุ่นพี่ก็พาลินดาเข้าไปรายงานตัวกับบอสใหญ่  เขาหันมามองเล็กน้อย พยักหน้ารับ  แล้วก็ก้มหน้ากับคอมฯของเขาต่อไป  เหมือนการมาของลินดาไม่ได้สำคัญอะไร  แต่มันก็ควรเป็นเช่นนั้นไม่ใชหรือ  ลินดาครุ่นคิดแล้วสลัดความสงสัยเล็กๆน้อยๆออกไปเสีย

เจนจิราพาลินดาออกมานั่งทำงานอยู่กับเธอที่ด้านนอก  ตอนกลางวันทั้งสองลงไปทานอาหารในห้องอาหารของพนักงาน  เมื่อเสร็จแล้วก็มานั่งทำงานกันต่อ  ส่วนเจนจิราก็มีต้องเข้าไปในห้องทำงานของบอสใหญ่ในบางครั้เง  ส่วนลินดานั่งทำงานของตนเองต่อไป  จนใกล้ถึงเวลาเลิกงาน เจนจิราคิดว่าลินดาเคยเป็นเลขามาถึงห้าปีย่อมต้องทำงานนี้ได้อย่างสบาย  จึงวางใจมากและสบายใจที่ได้มีคนมาทำงานแทนระหว่างที่เธอลาป่วยนานหลายเดือนนี้ 

ลินดาแม้ไม่อยากจะมาทำงานกับบอสหนุ่มคนนี้เลยสักนิดในวันต่อมา เพราะวันนี้เธอจะต้องเผชิญกับเขาตามลำพังแล้ว  เพราะเลขารุ่นพี่นั้นมาทำงานเมื่อวานเป็นวันสุดท้ายแล้ว  แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก  จึงคิดเสียว่าอย่างน้อยที่สุด ดีกว่าตกงานไปโดยไม่ได้อะไรเลย  

และจะต้องออกไปเตะฝุ่นอีกนานแค่ไหนก็ยังไม่รู้  กว่าจะได้งานที่เงินเดือนที่พอรับได้ ที่พอผ่อนคอนโด  ค่าบัตรเครดิต  และเงินที่ส่งให้แม่ที่ต่างจังหวัดทุกๆเดือนอีกด้วย  เธอมีภาระที่ต้องรับผิดชอบ  ตอนนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตกงานยังไม่ได้  สู้ๆ ลินดา เธอต้องสู้นะ  ลินดาบอกตนเอง  ขณะที่ก้าวเข้าไปในห้องท่านประธานที่จ้องมองเธอตาเขม็งและแน่นอนไม่มีความเป็นมิตรเลยสักนิด  เพื่อจะวางเอกสารรายงานการประชุมที่เธอเพิ่งจะทำเสร็จต่อจากเลขารุ่นพี่แล้ววางลงตรงหน้าของบอสคนใหม่ของเธอ