บทที่ 1 เลขาท่านประธาน

ทันทีที่ลินดาเพิ่งมาทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ประจำของเธอ  ที่อยู่หน้าห้องประธานบริษัทที่เป็นเจ้านายเก่า  หลังจากเธอลุกขึ้นไปชงกาแฟเมื่อครู่  เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น  และหลังจากวางหูลงแล้ว  ลินดาก็จำต้องหยิบกระจกส่องหน้าบานเล็กมาสำรวจตัวเองเล็กน้อยแล้วก็เติมเครื่องสำอางค์ที่ใบหน้านิดหน่อยเพื่อไม่ให้ซีดเซียวจนเกินไป เพราะเธอจะต้องรีบไปที่สำนักงานใหญ่ในตอนนี้เลย  ตามคำสั่งด่วนจากในโทรศัพท์เมื่อครู่

ลินดาเรียกแกร๊ปเพื่อมุ่งหน้าไปที่อาคารหลังใหญ่ที่เป็นที่ตั้งของบมจ.พีพีไอกรุ๊ป ริมถนนสุขุมวิทที่เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีบริษัทลูกอีกมากมาย และหนึ่งในนั้นก็คือบ.ดีน่าคอสเมติคที่เธอกำลังทำงานอยู่นี้ด้วย  เพื่อไปพบท่านประธานบริษัทที่เพิ่งจะเข้าซื้อกิจการของดีน่ากรุ๊ปที่เป็นบริษัทอาหารเสริมและเครื่องสำอางค์ขนาดเล็กที่บริหารงานโดยคุณสมพงษ์อดีตเจ้านายของลินดา  เพราะเมื่อวานเป็นวันสุดท้ายแล้วที่เขามาทำงาน  เขาตัดสินใจขายกิจการให้กับเครือพีพีไอกรุ๊ป  บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีบริษัทเล็กบริษัทน้อยมากมายอยู่ในเครือ  มีการลงทุนในหลากหลายธุรกิจ  

และดีน่าก็เพิ่งจะได้เข้าเป็นส่วนหนึ่งของเครือพีพีไอเมื่อไม่กี่วันนี้  แต่ก่อนที่จะจากกันคุณสสมพงษ์บอกว่าหนึ่งในข้อตกลงที่เขาขายกิจการก็คือ  ขอให้ประธานบริษัทพีพีไอกรุ๊ปรับพนักงานเดิมของดีน่าคอสเมติคเอาไว้ทั้งหมด  เพราะคุณสมพงษ์อดีตเจ้าของบริษัทดีน่าไม่สบายใจนัก  หากหลังจากที่เขาขายกิจการไปแล้ว  เพื่อจะเกษียณก่อนเวลาสักเล็กน้อย  เขาจะไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิดของเขาที่ภาคเหนือกับภรรยาและลูกๆ แล้วปรากฏว่าอดีตพนักงานทั้งหมดของเขาถูกลอยแพในภายหลัง  เขาจึงต้องขอสัญญานี้กับเจ้าของบริษัทคนใหม่  และก็ได้รับการตอบตกลงและนั่นก็ทำให้ลินดาใจชื้นขึ้นมาก 

สาเหตุก็คงจะเหมือนๆกับอีกหลายๆคนในบริษัทนี้  ก็เพราะภาระที่มีมากล้นอยู่และยังไม่ได้รับการแก้ไขเลยสักนิด เพราะเธอเองก็ผ่อนคอนโดและเพิ่งจะตัดสินใจซื้อมันได้แค่เพียงสามปีเท่านั้น  แล้วยังมีหนี้บัตรเครดิตอีกสองสามใบ  เพราะเธอนั้นก็เริ่มมือเติบไม่น้อยในระยะหลัง  

แม้ตอนนี้จะบอกให้ตนเองว่าต้องประหยัดแล้วเพราะทุกสิ่งมันไม่แน่นอน ขนาดเจ้าของบริษัทที่ไม่มีทีท่าว่าจะขายกิจการมาก่อน  อยู่ๆ เขาก็เกิดจะขายกิจการเพื่อจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดกับครอบครัวเสียอย่างนั้น   ลินดาอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว  หลังเรียนจบก็มาสมัครงานเป็นเลขาท่านประธานบริษัทเล็กๆแห่งนี้ และก็ทำงานที่นี่มาตลอด และก็ทำงานได้อย่างราบรื่นเพราะพนักงานที่นี่นั้นสนิทสนมกันและส่วนมากเป็นพนักงานที่อายุมากสักหน่อยเพราะเป็นรุ่นที่ทำงานมาตั้งแต่เริ่มก่อตั้งบริษัท

ลินดานั่งแกร๊ปไปลงหน้าอาคารสำนักงานใหญ่บมจ.พีพีไอ กรุ๊ปที่ เป็นตึกสูงใหญ่และโอ่อ่ามาก เธอเงยหน้าขึ้นมองตึงสูงใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าแล้วก็ต้องห่อใหล่   เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย  เพราะที่นี่ต่างกับบริษัทดีน่าที่อยู่ในสำนักงานเล็กๆตั้งอยู่แถวลาดพร้าว ส่วนตัวโรงงานผลิตที่เป็นโรงงานที่ไม่ได้ใหญ่มากนั้นอยู่ที่ลำลูกกา จ.ปทุมธานี ส่วนเธอนั้นเป็นเลขาของท่านประธานประจำอยู่ที่สำนักงาน  แต่ก็เคยมีติดตามท่านประธานคนเก่าไปที่โรงงานอยู่บ่อยครั้ง

ลินดาเปิดประตูกระจกบานใหญ่มากออกมันเป็นประตูที่หมุนเป็นวงกลม เมื่อผลักเข้าไปอีกด้านก็จะผลักออกมา เมื่อย่างเท้าเข้าไปก็พบห้องโถงที่กว้างใหญ่มาก มีสีขาวสะอาดตา พื้นในห้องปูด้้วยหินอ่อนสีขาวสะอาดตา  และตรงหน้าของเธอมีเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ตั้งอยู่  ส่วนด้านหน้าของเคาน์เตอร์นั้นก็จะเป็นเก้าอี้สำหรับแขกที่มาติดต่อ เป็นเก้าอี้หนังราคาแพงที่ดูนั่งสบายเรียงรายเป็นแถวอยู่ด้านหน้าเคานเตอร์ประชาสัมพันธ์นั้น 

หูของลินดาได้ยินเสียงน้ำตกลงมาดังสนั่นเป็นระยะ  เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าในอาคารหลังนี้มีน้ำตกขนาดเล็กที่ไหลรินลงมาจากชั้นบน  มันซัดสาดลงมาจากชั้นสามของอาคารจนลงมาถึงบริเวณบ่อน้ำขาดไม่ใหญ่มากด้านล่างนั้น  ทุกอย่างบริเวณน้ำตกนั้นสร้างเลียนแบบธรรมชาติและมีการจัดแต่งเป็นสวนเล็กๆน่ารัก  บรรยากาศน่านั่งสบายนัก  มีโขดหินขนาดใหญ่ประดับตกแต่งเอาไว้เข้ากับบรรยากาศของน้ำตกที่กำลังไหลรินเป็นระยะไม่ขาดสาย รอบๆบ่อน้ำนั้นก็มีขอบบ่อที่ทำจากหินอ่อนที่มีสีที่เข้ากับโทนสีของห้องเป็นที่นั่งพัก  หากใครต้องการนั่งเล่นรับบรรยากาศเย็นสบายของสายน้ำตกที่กำลังไหลริน

ลินดาหันมาสนใจประชาสัมพันธ์สาวสวยตรงหน้า  แจ้งหล่อนว่าผู้จัดการฝ่ายบุคคลเรียกเธอมาพบ  จึงได้รับป้ายเล็กๆที่เขียนว่าผู้มาติดต่อให้ติดอกเสื้อ แล้วก็ผายมือชี้ทางไปที่ลิฟท์ให้กับเธอ ประชาสัมพันธ์สาวสวยแจ้งว่าให้เธอขึ้นไปที่ชั้น 29 ลินดารับบัตรมาติดเสื้อเสร็จแล้วจึงได้ก้าวเดินไปขึ้นลิฟท์ทางซ้ายมือของประชาสัมพันธ์

และเมื่อเธอขึ้นไปถึงชั้น 29 แล้วนั่งรอพบผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่เป็นคนโทรเรียกให้เธอมาที่นี่ได้ครู่หนึ่ง  เขาก็ให้เลขาเดินออกมาบอกเธอว่า  ท่านประธานให้เธอขึ้นไปพบเขาที่ชั้น 49 ในตอนนี้เลย ให้ติดต่อเลขาหน้าห้องท่านประธานได้เลย และก็บอกให้เธอรีบขึ้นไปเพราะท่านประธานทราบแล้วว่าเธอมาถึงแล้ว  

ทำเอาลินดาแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง ว่าท่านประธานใหญ่ของพีพีไอกรุ๊ป จะมาอยากพบเลขาเล็กๆ อย่างเธอไปทำไมกัน หรือเขาอาจจะอยากถามเธอเกี่ยวกับเรื่องในบ.ดีน่าหรือเปล่า ก็อาจจะเป็นไปได้้ เพราะเธอเป็นเลขาของท่านประธานเจ้าของบริษัท  อาจจะมีบางเรื่องที่เขาต้องการทราบก็เป็นได้ ลินดาคิดว่าคงจะเป็นอย่างนั้น  เพราะเธอก็คิดเหตุผลอื่นนอกจากนี้ไม่ออก

เมื่อขึ้นลิฟท์ไปถึงชั้น 49 แล้ว ลินดารู้สึกว่าเธอเกิดประหม่าขึ้นมาอีก หลังจากที่เมื่อครู่ก็รู้สึกดีขึ้นมาแล้ว เธอก้มมองเสื้อผ้าของตนเองก็ให้รู้สึกว่าแต่งตัวไม่ดีพอสำหรับการตกแต่งในอาคารนี้เลยจริงๆ โดยเฉพาะเมื่อเห็นการแต่งกายของพนักงานหลายๆคนที่เธอผ่านมา เธอรู้สึกว่าเธอค่อนข้างจะแต่งตัวตามสบายไปหน่อย แต่ลินดาก็คิดไปเสียว่าช่างมันเถอะเพราะเธอคงมาที่นี่เพียงแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว  เพราะพวกเขาคงจะเรียกมาสอบถามอะไรบางอย่างเพียงเท่านั้น 

เธอก้าวออกจากลิฟท์แล้วก็เดินไปตามทางจนพบกับโต๊ะทำงานที่ตัวใหญ่มาก และตั้งอยู่เพียงตัวเดียวนั่นคือโต๊ะของเลขาหน้าห้องของท่านประธานดังที่เธอเองก็เป็นเช่นนั้น  แต่ที่นี่มันใหญ่โตมาก  และบรรยากาศมันก็ข่มให้ลินดาเหมือนตัวเล็กนิดเดียว ลินดาหยุดยืนอยู่หน้าเลขาที่น่าจะวัยประมาณสามสิบกว่า นางเงยหน้าขึ้นสบตากับลินดา

“ คุณคงจะเป็นคุณลินดาใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้นรีบเข้าไปในห้องท่านได้เลย ท่านคงจะรอคุณอยู่แล้ว ” เลขาคนนั้นเดินออกมาจากหลังโต๊ะทำงานแล้วเดินนำหน้าลินดาเข้าไปในทางเดินเล็กๆ ที่มีประตูอยู่ด้านใน เธอหยุดเคาะประตรงตรงหน้า แล้วปิดประตูออกกว้าง หันมาพยักหน้าให้กับลินดา แล้วลินดาก็ก้าวเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธานสูงสุดของพีพีไอกรุ๊ปด้วยอาการประหม่าที่ยังไม่หาย