ตอนที่ 7

"เจ้าฉลาดมากเด็กน้อย แต่รู้ไปแล้วช่วยอะไรได้ ในเมื่อสายเลือดตระกูลเยว่ทุกคนจะต้องตายตามบิดากับพี่ชายไปเช่นกัน!"

โจรผู้นั้นกล่าวจบก็เงื้อกระบี่หมายฟาดฟันลงกลางร่างของเยว่อันหนิง หากแต่ด้วยความรู้ที่เคยร่ำเรียนวิชากระบี่จากพี่ชายทั้งสองมาทำให้นางหลบพ้นคมกระบี่นั้นได้หวุดหวิด

"หนิงเอ๋อร์ หนีไป!"

ยังไม่ทันได้หันไปตอบกลับพี่หญิงสามคมกระบี่อ่อนของโจรผู้หนึ่งพุ่งมาจากด้านหลังนาง ปักเข้าขั้วหัวใจเยว่จินจินอย่างแม่นยำ

"พี่สาม! อึก!"

เยว่อันหนิงไม่ทันระวังตัวจึงถูกฟันเข้าที่แผ่นหลังน้อยล้มหน้าคมำลงกับพื้นที่บัดนี้ชุ่มไปด้วยสีแดงของเลือดผู้บริสุทธิ์นับสิบชีวิต

ความเจ็บแปลบจากบาดแผลเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่จากนั้นแปรเปลี่ยนเป็นความชาไปทั้งร่างกายเมื่อกระบี่นี้อาบไปด้วยยาพิษ

โจรชุดดำเจ้าของคมกระบี่เมื่อครู่ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหมายจะลงกระบี่อีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าร่างน้อย ๆ นี้สิ้นลมหายใจแน่แท้ หากแต่เสียงฝีเท้าม้าเร็วกลับดังมาแต่ไกลทำให้โจรกลุ่มนี้ต้องล่าถอยก่อนที่จะถูกพบเข้า

ท้องฟ้าที่เคยสว่างปลอดโปร่ง บัดนี้กลับถูกปกคลุมไปด้วยเมฆครึ้มของพายุ เพียงไม่นานเม็ดฝนบนฟากฟ้าก็ค่อย ๆ ตกลงสู้พื้นดินราวกำลังชะล้างกลิ่นคาวเลือดนี้ให้หมดไป

"อึก!"

เยว่อันหนิงค่อย ๆ ได้สติจากเม็ดฝนที่ตกลงมาเปียกชุ่มร่างกาย ใบหน้าน้อยตั้งขึ้นทอดสายตามองบนพื้นที่เต็มไปด้วยร่างที่ไร้วิญญาณของผู้ร่วมเดินทาง ดวงตาสีอ่อนมองเห็นร่างของพี่สามอยู่ไม่ไกลจึงกัดฟันคลานเข้าไปหา

"พ..พี่...สาม"

เรี่ยวแรงนางอ่อนล้าเต็มกลืน พิษจากคมกระบี่กำลังฝังเข้าสู่เส้นเลือดของนาง อีกไม่นานเด็กน้อยนางนี้คงสิ้นใจตามทุกคนไป

"ท่า...น พ่อ..."

สายตาดรุณีน้อยฝ้าฟางจนมองเห็นภาพลวงตาตรงหน้าเป็นบิดาที่คิดถึงกำลังยื่นมือมาหานาง

อา...หรือว่าท่านพ่อกับพวกพี่ใหญ่กำลังมารับนางไปอยู่ด้วย

อืม... เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว นางไม่อยากมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนโลกที่เน่าเฟะใบนี้

หมับ!

"แม่นางน้อย แม่นางน้อย"

'เสียงใครกัน พี่สามหรือ นางกำลังเรียกข้าอยู่ใช่หรือไม่'

"พานางกลับหุบเขาก่อน"

ร่างเล็กค่อย ๆ ลอยสูงจากพื้นดินด้วยอ้อมกอดของใครบางคน

ไม่นานสติที่เหลือน้อยนิดของเยว่อันหนิงก็ดับลง

เสียงเหล็กกล้าดังสะท้อนไปทั่วหุบเขาเขียวขจี เมื่อมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังประลองกระบี่กันอย่างเอาจริงเอาจัง

"เจ้าแพ้แล้ว"

ปลายกระบี่อ่อนแหลมคมจ่อไปที่ลูกกระเดือกบุรุษสูงแปดฉื่อ คู่ท้าประลองเจ้าของกระบี่บุปผากล่าวอย่างราบเรียบไม่มีแววยินดีกับการชนะครั้งนี้ของตน

"วันหลังอย่าได้ออมมืออีก"

สตรีสวมอาภรณ์สีแดงโดดเด่นกล่าวพร้อมปรายหางตาเฉี่ยวคมมองคู่ต่อสู้เมื่อครู่อย่างไร้ความรู้สึก

"โธ่...เสี่ยวฮวา เจ้าก็อย่าจริงจังนักเลย เราแค่ซ้อมกระบี่กันเองนะ"

บุรุษที่เพิ่งพ่ายแพ้ให้กับสตรีนางนี้กล่าวด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

"เสียนต้วนอี้ ท่านเป็นถึงศิษย์เอกของหุบเขาไร้เงาสมควรพูดคำนั้นหรือ"

แม่นางฮวาผู้นี้ดูภายนอกเป็นคนจริงจังเสียทุกอย่าง แต่แววตานางกลับไร้อารมณ์ความรู้สึกจนยากจะเข้าใจได้ว่าตอนนี้นางกำลังคิดหรือรู้สึกอะไรอยู่

"ได้ ๆ ข้าจะไม่พูดเล่นอีกแล้ว เราไปหาท่านประมุขกัน"

เสียนต้วนอี้ที่เพิ่งถูกตำหนิรีบเดินนำหน้าสตรีชุดแดงไปยังเรือนรับรองที่อยู่กลางเขาสูงตระหง่านลูกนี้ทันที

"ท่านประมุข"

เสียงบุรุษและสตรีคู่เดิมดังขึ้น

ตรงหน้าพวกเขาคือแท่นประทับสำหรับประมุขแห่งหุบเขาไร้เงานามว่า 'กู่เหนียง'

ร่างสูงระหงแม้จะอายุสี่สิบกว่าแล้วแต่ยังดูเยาว์วัยผิวพรรณเต่งตึงยิ่งนัก

"พวกเจ้ามาก็ดี ข้ามีงานใหม่ให้ทำ"

จดหมายฉบับหนึ่งมีตราประทับอักษรกู่ปิดผนึกอีกชั้นถูกยื่นให้เสียนต้วนอี้ศิษย์เอก

"ครั้งนี้เป็นสาส์นจากปรโลกของผู้ใดกัน"

เสียงกล่าวกึ่งขบขันดังขึ้น

'สาส์นจากปรโลก' คือจดหมายลับในการสั่งฆ่าคนด้วยการเขียนชื่อเป้าหมายและเหตุผลการจ้างวานฆ่าในแต่ละครั้ง

เสียนต้วนอี้รีบคลี่จดหมายฉบับนั้นออกเพื่ออ่านเนื้อความด้านใน

"รับสินบน ปล้นคนจน ผู้นำจวนสกุลซุย"

หลังจากเสียนต้วนอี้อ่านจบก็ยื่นจดหมายฉบับนี้ให้สตรีที่อยู่ข้าง ๆ ดู

"ฮวาเอ๋อร์ เจ้าจะรับงานนี้หรือไม่"

ประมุขกู่เหนียงถามสตรีที่นางฝึกเองกับมือด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

หุบเขาไร้เงา หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า หุบเขานักฆ่า สถานที่แห่งนี้คนนอกที่จะเข้ามาได้ต้องเป็นคนที่ไร้ลมหายใจแล้วเท่านั้น

ประมุขกู่เหนียงเคยมีความแค้นกับคนชั่วกลุ่มหนึ่งและไม่ได้รับความเป็นธรรมจึงหันมาตั้งศาลเตี้ยแทน

เปิดรับคนที่มีวรยุทธ์เข้ามาเป็นนักฆ่าใต้ปกครองของนาง จนทุกวันนี้หุบเขาไร้เงามีนักฆ่าที่ร่วมเป็นร่วมตายกับประมุขกู่เหนียงกว่าร้อยชีวิต

พวกเขาเปิดรับคำว่าจ้างจากคนที่อยากแก้แค้น กฎง่าย ๆ ในการจ้างวานคือ...

ระดับเขียวกำจัดคนธรรมดาหรือขุนนางชั้นล่างสุด อันตรายน้อยผลสำเร็จสูง จ่ายร้อยตำลึงเงิน