ตอนที่ 6

ตอนนี้เป็นเวลารุ่งสางของเช้าวันใหม่ ขบวนรถม้ากำลังนำทางพาคุณหนูทั้งสามของสกุลเยว่ไปส่งยังแคว้นเสียนหย่ง

เมื่อหนึ่งก้านธูปที่ผ่านมา รถม้าได้ผ่านประตูเมืองเทียนติ่ง ทำให้คุณหนูสามและคุณหนูสี่ได้เห็นภาพชวนสยองแสนจะหดหู่หัวใจ

ศีรษะของบิดาและพี่ชายถูกเสียบประจานที่หน้าประตูเมืองตามราชโองการเลือดที่ได้รับ สตรีทั้งสองเป็นลมล้มพับทันทีที่สายตาต้องเข้ากับใบหน้าซีดเผือดที่ไร้วิญญาณของทั้งสามคน เพิ่งจะฟื้นได้ไม่ถึงสิบเค่อก็ต้องรับมือกับเยว่อันหนิงที่ฤทธิ์ยาสงบใจเพิ่งหมดลง

"ดื่มน้ำก่อนเถิด"

เยว่จินจินเก็บทุกอย่างที่เจอมาทั้งคืนเอาไว้ในอก นางต้องเป็นเสาหลักให้น้อง ๆ ทั้งสอง ยื่นถุงน้ำทำจากหนังสัตว์ให้กับน้องเล็กสุดดื่ม

"พวกเราออกเดินทางกันตั้งแต่เมื่อใดเจ้าคะ"

เยว่อันหนิงฟื้นมาก็อยู่บนเกวียนรถม้าที่ไร้ที่กำบังลมและแดด ทิวทัศน์ทั้งสองข้างทางมีแต่ต้นหญ้าสูงท่วมหัว มองไกลออกไปเห็นสันเขาไกลลูกหูลูกตา พื้นดินแห้งเกรอะกรังบ่งบอกว่าออกสู่ชนบทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"สามชั่วยามได้"

นี่นางหลับนานขนาดนี้เลยหรือ แม้อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่นางไม่ได้สติแต่หากถามไปพี่สามพี่สี่นางคงไม่บอกให้กระจ่างเพราะมองว่านางยังเด็กนัก ครั้นมองจากสถานการณ์ตอนนี้ขบวนของมารดานางคงเดินทางไปต่างแคว้นแล้วเช่นกัน ส่วนบิดากับพี่ชายทั้งสองคง...

"ข้ายังขนลุกกับภาพติดตาหัวทั้งสามเมื่อเช้าอยู่เลย"

"เจ้าอย่าพูดขึ้นมาตอนนี้สิ แม้จะยังสว่างอยู่แต่ภาพนั้นติดตานัก คืนนี้ข้าจะหลับตาลงหรือเปล่า"

"เจ้าไม่คิดว่าพวกเขาน่าสงสารหรือ"

"จะไปสงสารกบฎทำไม หากไม่มักใหญ่ใฝ่สูงจะพบจุดจบเช่นนั้นหรือ"

"ใช่ ๆ เร่งเดินทางเถิด เดี๋ยวแยกข้างหน้าพวกเราก็มิได้อาศัยท่านทหารทั้งหลายคุ้มกันแล้ว มืดค่ำมันน่ากลัว"

เสียงชาวบ้านที่อาศัยขบวนทหารติดตามเดินทางมาด้วยพากันพูดถึงเรื่องของเยว่จิ้นกงและบุตรชายเขาที่ถูกโทษประหารเมื่อคืน ทำเอาเยว่อันหนิงที่นั่งอยู่บนเกวียนรถม้าใกล้ ๆ ได้ยินชัดถ้อยชัดคำทุกประโยค

มือแน่งน้อยกำเข้าหากันจนเลือดแทบไม่ไหลเวียน เยว่อิงเถาเห็นน้องเล็กนั่งนิ่งตัวเกร็งนานจึงรีบเรียกสติ

"หนิงเอ๋อร์"

"..."

"หนิงเอ๋อร์!"

"พี่สี่มีอันใดหรือเจ้าคะ"

เยว่อันหนิงได้ยินตั้งแต่ครั้งแรกที่พี่สี่นางเรียกชื่อแล้ว หากแต่ที่ยังไม่ปริปากขานรับเพราะกลัวว่าจะกระโดดลงไปอาละวาดใส่ชาวบ้านกลุ่มเมื่อครู่เลยต้องนิ่งพื่อคุมสติตนเองให้สงบก่อน

"เจ้าร้อนหรือไม่ มาหลบแดดบนตักพี่มา"

เยว่อันหนิงโคลงศีรษะปฏิเสธน้ำใจนี้เบา ๆ

"อากาศกำลังดีเจ้าค่ะ"

สายตาคู่สวยเหม่อมองไปไกลโพ้นอย่างไร้จุดหมาย

พี่สาวทั้งสองได้แต่มองหน้ากันพลางลอบถอนหายใจเบา ๆ

แม้พวกนางจะเป็นพี่น้องกัน หากแต่เยว่อันหนิงจะสนิทกับพี่ชายทั้งสองมากกว่าพวกนาง ทำให้บางครั้งเยว่จินจินกับเยว่อิงเถาก็เดาใจน้องเล็กผู้นี้ไม่ถูกว่านางคิดหรือต้องการอันใด

"หยุด!!"

เสียงทหารนำขบวนสั่งให้หยุดรถม้า ทำเอาชาวบ้านและทหารกลุ่มอื่น ๆ แตกตื่นเล็กน้อย

"เกิดอะไรขึ้น"

หัวหน้าทหารที่อยู่บนม้าตัวใหญ่ตะโกนถาม

"เรียนท่านเมี่ยว ด้านหน้ามีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งทำของหล่นกระจายขวางทางขอรับ"

เมี่ยวชุนชะเง้อมองไปด้านหน้าจึงเห็นชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังพากันเก็บข้าวของที่หล่นจากรถลากกระจัดกระจายเต็มถนน

"เจ้ารีบพาทหารส่วนหนึ่งไปช่วยจัดการจะได้เร่งเดินทางต่อ"

"ขอรับ"

เมี่ยวชุนถอนหายใจที่เจออุปสรรคตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งทาง ดูสิ แคว้นเสียนหย่งอยู่อีกตั้งเกือบพันลี้ เดินทางกี่วันถึงจะพบจุดหมาย ยิ่งมีเหตุมาให้เสียเวลาแม้เค่อเดียวก็ทำเขาหงุดหงิดใจแล้ว

"อ้าก!"

"โจรปล้น!"

ทหารที่รับคำสั่งไปช่วยชาวบ้านกลุ่มด้านหน้าเดินไปยังไม่ทันไรก็ส่งเสียงร้องตะโกนบอกว่ามีโจรปล้น เมี่ยวชุนยังไม่ทันได้ชักกระบี่ออกจากฝักลำคอหนาก็ถูกคมกระบี่กรีดเข้าสิ้นลมหายใจบนหลังม้า

"กรี้ด!!"

"ไว้ชีวิตพวกข้าด้วย!"

เสียงกรีดร้องขอความเมตตาของผู้บริสุทธิ์ดังระงมทั่วทั้งพื้นที่แห่งนี้เมื่อมีกลุ่มโจรชุดดำปิดหน้าปิดตาโผล่ออกมาจากโพรงหญ้าข้างทาง

โจรกลุ่มนี้อำมหิตยิ่งนัก พวกมันไม่ปรานีแม้สตรีและคนแก่ หากว่ามาเพื่อปล้นทรัพย์คงมิจำเป็นต้องฆ่าทุกคนที่อยู่ตรงนี้

"หนิงเอ๋อร์ระวัง!"

เยว่อิงเถาผลักน้องเล็กลงจากเกวียนรถม้าเมื่อมีโจรคนหนึ่งเล็งกระบี่มาที่พวกนาง

เสียงดัง 'ฉึก' ปักเข้ากลางแผ่นหลังพี่หญิงสี่พร้อมเลือดสีแดงขุ่นพุ่งออกจากปากงามจนลมหายใจดับสิ้นอย่างไร้การร่ำลา

"เสี่ยวเถา!"

เยว่จินจินเห็นน้องสี่ถูกฆ่าอย่างเลือดเย็นถึงกับตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก โชคดีที่เยว่อันหนิงผลักนางหลบคมกระบี่จากโจรอีกคนได้หวุดหวิดจึงได้หายใจต่ออีกหน่อย

"พวกเจ้ามิได้มาเพื่อปล้นทรัพย์?"

เด็กน้อยมองการกระทำของโจรกลุ่มนี้เพียงแวบเดียวก็สามารถวิเคราะห์จุดประสงค์การมาครั้งนี้ออก