ทั้งสามคนต้องมานอนเบียดกันในที่นอนเล็กๆ ของบ้านพัก จนจะทำให้รินล่วงจากเตียงได้ธนินเลยบอกให้เธอขยับเข้ามาใกล้ๆ เขามากกว่านี้
“ขยับเข้ามาใกล้ๆ กันก็ได้ครับ เดี๋ยวแทนคุณหลับผมก็จะลุกออกไปแล้ว ไม่ต้องห่วงนะผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”
“ฉันรู้ค่ะ เพียงแต่มันไม่ควรที่เราจะมาร่วมเตียงกันอย่างนี้” รินรู้สึกแปลกๆ ที่ธนินมานอนเตียงเดียวกับเธอทำเหมือนทั้งสองคนเป็นพ่อแม่ของแทนคุณจริงๆ มันยิ่งทำให้รินทำตัวไม่ถูก
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยครับ ผมทำเพื่อเจ้าหนูแทนคุณ คุณไม่ต้องคิดมากนะ”
แม้ว่าเขาบอกไม่ต้องคิดมากอะไร เธอก็ยังคิดอยู่ดี ในเมื่อเขาไม่รู้ว่าความจริงเธอยังโสดและซิงไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนเธอก็ต้องกลัวไว้ก่อน
สักพักแทนคุณก็หลับไปในอ้อมกอดของธนิน เขาค่อยๆ วางแทนคุณลงแล้วลุกขึ้นอย่างช้าๆ
รินก็ลุกตามเขาด้วยเพื่อจะเดินไปส่งเขาที่หน้าบ้าน
“ขอบคุณนะคะที่มาส่งแทนคุณเข้านอน” เธอบอกเขาเมื่อเขาเดินมาที่ประตู
“ครับ คุณก็ไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวพรุ้งนี้ต้องเข้าไร่ส้มอีกคุณเองก็เหนื่อยมาทั้งวัน” ธนินมองดูใบหน้าหญิงสาวที่ยืนอิดโรย
“ไม่ค่อยเหนื่อยหรอกค่ะ ขอแค่มีเงินไว้ซื้อนมให้แทนคุณฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะค่ะ”
“งั้นผมไปก่อนนะ นอนหลับฝันดีนะครับ"
“คุณเองก็เช่นกันนะคะ”
เมื่อเห็นธนินเดินไปจนสุดลูกหนูลูกตาเธอรีบเข้าห้องแล้วล็อคประตู นอนกอดแทนคุณแล้วหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
เช้ารุ่งขึ้นเธอก็รีบลุกขึ้นมาเตรียมข้าวเตรียมของให้แทนคุณ และป้อนข้าวเพื่อไม่เป็นภาระให้ป้าพรกับคุณหญิงมากนัก เช้าวันนี้คุณธนินไม่ได้เข้าไปที่ไร่ เขาได้ให้ตะวันมารับรินไปที่ไร่แทน
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณริน เมื่อคืนนอนหลับฝันดีมั้ยครับ" ตะวันเข้ามาทักทายรินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและดีใจเป็นอย่างมาก
"สวัสดีตอนเช้าค่ะ ทำไมวันนี้พี่ตะวันถึงได้มารับรินละคะ คุณธนินไปไหน?"
รินมองซ้ายขวาก็ไม่เจอธนิน เธอเลยถามด้วยความสงสัย
"คุณธนินให้ผมมารับน้องรินไปที่ไร่ด้วยกัน เห็นบอกว่าเมื่อเช้าตรู่ตำรวจได้โทรมาแจ้งคุณธนินให้เข้าไปพบที่ ส.น นะครับเรื่องพี่ชายของคุณธนิน ส่วนเรื่องรายระเอียดพี่เองก็ไม่ทราบเท่าไหร่ แล้วนี่น้องรินเตรียมตัวเสร็จรึยัง?"
เขามองสำรวจรินที่เตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่แทนคุณที่ป้าพรยังไม่มารับ
"เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวช่วยรอรินสักครู่นะคะ รินะพาแทนคุณไปหาป้าพรก่อน"
ไม่ทันที่เธอจะเดินไปหาป้าพรก็เดินมาหาเธอก่อนแล้ว
"ป้ามาแล้วจร๊ะ ไหนดูสิวันนี้คนเก่งของป้าอารมณ์ดีหรือเปล่า"
ป้าพรรีบมาอุ้มเอาแทนคุณจากอ้อมกอดของรินไป
"รินฝากแทนคุณด้วยนะคะ วันนี้รินป้อนข้าวเจ้าหนูแล้ว เลยพาเจ้าหนูไปหาป้าสาย ขอโทษด้วยนะคะ"
"วันหลังไม่ต้องก็ได้นะจร๊ะ เดี๋ยวป้าทำให้เองต่อจากนี้คุณธนินให้ป้าเลี้ยงดูแทนคุณอย่างเดียวงานที่บ้านป้าก็ไม่ได้ทำแล้ว หนูโชคดีมากเลยนะที่เจอเจ้านายที่ดีแบบนี้ ไปกันหนูแทนคุณป่านนี้คุณหญิงคงรอนานแล้ว"
ป้าพรได้พาแทนคุณเดินไปที่บ้านใหญ่ ส่วนรินกับตะวันก็พากันมาที่ไร่ พอมาถึงคนงานที่ไร่ก็ได้มาบอกตะวันว่าวันนี้คนงานที่ไร่ได้ลาป่วยไปสองคนทำให้เก็บส้มไม่ทันส่ง ต้องทำยังไงดี รินเลยอาสาที่จะไปเก็บส้มช่วยตะวัน
"น้องรินไหวแน่นะ วันนี้แดดร้อนด้วยเดี๋ยวก็ไม่สบายเอาพี่ตะวันว่าน้องรินไปคัดแยกส้มกับพวกผู้หญิงที่โรงคัดแยกเถอะ"
ตะวันบอกรินด้วยความเป็นห่วงช่วงนี้อากาศร้อนจริงๆ เหมือนจะมีพายุเข้า ใบหน้าของรินตอนนี้ก็เริ่มแดงเพราะฤทธิ์แดด
"รินไหวค่ะให้รินช่วยนะคะ รินทำได้"
เมื่อตะวันบอกไม่ฟังเขาก็ได้แต่อยู่ใกล้ๆ เธอด้วยความเป็นห่วง
ทางด้านธนินตำรวจได้โทรบอกให้เขาเข้ามาหาเพื่อแจ้งความคืบหน้าของคดี เขาได้เข้าไปหาตำรวจทันทีที่ ส.น เปิด
"สวัสดีครับผมธนินที่คุณตำรวจโทรไปหาเมื่อเช้านี้ไม่ทราบว่าความคืบหน้าไปถึงไหนแล้วครับ"
ร้อยเวรมองหน้าของธนินก่อนบอกให้เขาเข้าไปพบกับสารวัตรที่อยู่อีกห้องหนึ่ง เขาได้เดินมาส่งธนินที่ห้องก่อนออกไป
"มาแล้วเหรอครับคุณธนิน "
"สวัสดีครับสารวัตร"
"นั่งลงก่อนครับ เมื่อเช้าผมเองเป็นคนโทรไปหาคุณ พอดีทางเราจับตัวคนร้ายที่ฆ่าพี่ชายของคุณได้แล้ว คนร้ายรับสารภาพว่าที่ทำลงไม่ได้มีเจตนาอื่น พวกเขาเข้าไปปล้นเอาเงินแต่พี่ชายของคุณต่อสู้เขาเลยใช้ปืนยิงพี่ชายของคุณ พี่สะใภ้และลูกเข้ามาเห็นเหตุการณ์ คนร้ายเกิดความกลัวความผิดเลยจะปิดปากทั้งสองคนด้วย ตอนนี้คนร้ายได้อยู่ในห้องขังคุณจะไปดูเขามั้ยครับ ทางเราจะปิดคดีนี้แล้วนะครับในเมื่อได้ตัวคนร้ายมาแล้ว"
ธนินที่ได้ยินคำพูดของตำรวจและคำให้การของคนร้ายเขาไม่ได้เชื่อในทันที แค่ปล้นคงไม่ต้องฆ่าปิดปากทั้งครอบครัวก็ได้ ธนินได้ตามตำรวจไปดูหน้าคนร้ายที่ทำกับครอบครัวของเขา
"นี่ครับคนร้ายที่ปล้นชิงทรัพย์และฆาตกรรมครอบครัวของคุณ"
ตำรวจได้ชี้ให้ดูหน้าคนที่ทำกับครอบครัวเขา แต่ใบหน้าของคนร้ายที่เหมือนไม่ใช่คนร้ายดูเหมือนจะเป็นแพะรับบาปเสียมากกว่า แถมตอนนี้เขายังสั่นกลัวธนินเลยเข้าไปถามใกล้ๆ
"คุณทำแบบนี้กับครอบครัวผมทำไม ปล้นก็น่าจะเอาเงินทองไปสิ ไปฆ่าคนในครอบครัวทำไมห่ะ ตอบผมมาสิ"
ชายฉกรรจ์ไม่ตอบอะไรเขาเพียงแค่หันมองครู่เดียวก่อนหลบสายตา เสมือนกลัวเขารู้อะไรบางอย่าง
"ทำไมไม่ตอบ ตอบผมมาสิ"
ธนินตะโกนเสียงดังลั่น ทำให้นายตำรวจรีบมาพาตัวเขาออกมาจากตรงนั้น
เขาต้องกลับออกมาด้วยความโกรธแค้นยิ่งกว่าเดิม ในเมื่อเขาหวังความยุติธรรมจากตำรวจไม่ได้เขาเลยจะตามหาตัวคนร้ายเอง เขาได้โทรไปหาเพื่อนของเขาทันที เขาไม่ค่อยเชื่อตำรวจเพราะขัดแย้งอะไรหลายๆ อย่าง ถ้าเป็นการปล้นสมบัติทำไมของในบ้านรวมทั้งเงินทองเครื่องเพชรยังอยู่ครบเหมือนเดิม เมื่อติดต่อเพื่อนได้ เขาได้เล่ารายละเอียดให้เพื่อนของเขาฟัง และเพื่อนก็รับปากจะตามเรื่องนี้ให้ ธนินเลยขับรถกลับไปที่ไร่ของเขา ระหว่างทางกลับเขาเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าเด็กที่น่าจะเหมาะกับแทนคุณ เขาไม่ลืมที่จะแวะซื้อไปฝากเจ้าตัวเล็ก เขาเองก็เอ็นดูแทนคุณอย่างมาก เขารู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้
ส่วนในเรื่องของหลานชายตอนนี้เขาเองก็เริ่มท้อที่ไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลย เขาได้เอารูปของหลานส่งไปสำนักหนังสือพิมพ์ให้ลงตามหาคนหายก็ยังไร้ร่องรอย
บทที่ 36 บทสุดท้าย หลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดรินได้กลับมาที่ไร่ธนากรและธนินกับคุณหญิงก็ได้มาพร้อมกันกับริน ได้จัดงานทำบุญเพื่อระรึกถึงพี่ชายของธนินกับพี่สาวของริน ข่าวการตายและการทำสิ่งผิดกฏหมายของมานพก็ได้ออกข่าวตามช่องต่างๆ ตำรวจที่รับสินบนและหุ้นส่วนที่ทำงานร่วมกับเขาก็ถูกจับไปจนหมดรินได้ย้ายมาอยู่ที่ไร่ธนากรเพราะต้องมาทำหน้าที่ดูแลไร่แทนเจ้าหนูแทนคุณจะโตและสามารถมารับหน้าที่ตรงนี้ได้ ทำให้เธอกับธนินไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันแต่ทว่าเขาเองก็มาหาเธอแทบทุกวันอยู่ดี“เรื่องทุกอย่างคลี่คลายแล้ว และลงตัวคุณแม่เองก็มีความสุขในการเลี้ยงหลานแล้วเมื่อไหร่ผมกับคุณจะมีความสุขกับเขาเสียทีละครับ”รินที่นั่งทำบัญชีอยู่ก็ต้องหันมาสนใจคำพูดของธนินที่วันนี้เขาเข้ามาหารินที่ไร่“ทุกวันนี้รินก็มีความสุขมากแล้วนะคะ”“แต่ผมไม่นี่ครับ ผมอยากนอนหลับไปพร้อมกับคุณตื่นมาเมื่อไหร่ก็เจอคุณที่นอนอยู่ข้างๆ แต่งงานกับผมนะครับ อย่าทรมานผมอยู่อย่างนี้เลยนะ รู้มั้ยว่าผมอิจฉาพี่ตะวันขนาดไหน ทุกวันนที่ตะวันกับส้มพลอตรักกันทุกที่ในไร่ ผมก็ได้แต่นั่งดู”“โธ่ รินก็คิดว่าเรื่องอะไร ทุกวันนี้รินก็มอบความรักให้พี่ธนินจนหม
บทที่ 35 จุดจบของมานพ ที่ไร่ภูแสงจัดงานอย่างใหญ่โตอย่างสมฐานะของมานพ เขาได้เชิญแขกมาทั่วทุกสารทิศรวมทั้งคนของไร่ธนินทรด้วย เพื่อเย้ยธนิน"เจ้าสาวสวยมากเลยนะคะ""ขอบคุณค่ะ " ช่างแต่งหน้าได้เอ่ยปากชมรินอย่าไม่ขาดปาก แต่รินที่มีสีหน้ากังวลไม่รู้ว่าวันนี้จะผ่านไปได้ด้วยดีหรือไม่"คุณรินคะ คุณมานพให้ขึ้นมาตามใกล้จะถึงเวลาแล้ว" เนียนได้ขึ้นมาตามรินตามคำสั่งของเจ้านาย รินยืนขึ้นมองตนเองในกระจกก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องและเดินลงบรรไดมาเห็นมานพที่แต่งตัวด้วยชุดเจ้าบ่าว เขาเองก็เป็นคนที่หล่อมากเลยทีเดียวรินเองยังเสียดายในความหล่อของเขา แต่ทำไมจิตใจของเขาถึงได้โหดเหี้ยมเพียงนี้"เจ้าสาวของผมวันนี้ช่างสวยจริงๆ" เมื่อมานพเห็นรินในชุดเจ้าสาวสีขาวผ่องใสบวกกับที่รินแต่งหน้าทำให้มานพเองก็ตกตลึงในความสวยของรินทุกครั้งไป เขาผายมือรับเจ้าสาวของเขาเพื่อเดินออกมาตอนรับแขกๆ ในงาน รินมองเห็นธนินที่มางานแต่งนี้กับตะวันพร้ออมพยักหน้าให้กำลังริน"วันนี้คนเยอะจังนะคะ"'"ก็วันนี้เป็นวันสำคัญของผม คนก็ต้องมาร่วมแสดงความยินดีกับผมนะสิครับ""ค่ะ รินว่าวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของรินเช่นกัน มันเป็นวันที่สำคัญมากๆ ในชีวิตเล
บทที่ 34 แต่งงานกับผมมั้ย รินขึ้นมาตรงบรรไดและหลบไม่ให้มานพเห็นเมื่อเขาไม่เห็นรินลูกน้องของเขาก็พูดกับมานพขึ้นมา"โชคดีนะครับที่เราไม่ได้เอาของผิดกฏหมายไว้ในบ้าน คุณมานพนี่ฉลาดจริงๆ""ใครมันจะโง่เอาของแบบนั้นไว้ที่บ้านกัน ไม่งั้นฉันก็โดนจับไปนานแล้วนะสิ ว่าแต่ฉันอยากรู้จริงๆ เลยว่าใครเป็นคนไปแจ้งความกับตำรวจนายช่วยไปสืบให้ฉันหน่อย""ผมคิดว่าน่าจะเป็นคนในนะครับ ผมละอดสงสัยคุณรินไม่ได้เลย ""แล้วทำไมนายต้องสงสัยรินด้วยฮ่ะ ""คุณมานพลืมแล้วหรือครับว่าคุณเป็นคนสั่งฆ่าพี่สาวของคุณรินและพี่เขยของเขา เขาอาจจะมาแก้แค้นคุณหรือเปล่า”"แกหุบปากไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าแกไมพูดคนอื่นเขาจะรู้กันได้อย่างไร ตอนนี้คนที่ฆ่าครอบครัวนั้นก็ถูกจับตัวไปแล้วแถมยังยอมรับไปแล้วว่าปล้นฆ่าเพื่อชิงทรัพย์ แกก็อย่าโง่หน่อยเลย แกก็รู้ว่าคุณรินความจำเสื่อมเธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นคนสั่งฆ่าตอนนี้ัเป็นคนดีในสายตาเขาคุณรินไปแล้ว ไม่มีวันที่เธอจะคิดเช่นนั้นแน่นอน แกก็หุบปากของแกเอาไว้ด้วยเรื่องนี้มันผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว ""ครับๆ ได้ครับผมขอโทษครับที่บังอาจไปสงสัยในตัวคุณริน เดี๋ยวผมจะไปสืบให้นนะครับ แล้วของที่เราไปฝากไ
บทที่ 33 รินเข้ามาอยู่ในบ้านมานพ เมื่อมาถึงห้องมานพก็ให้รินพักผ่อน เขาก็ได้กลับมาห้องของตนเองพร้อมโทรไปหาส้มจะถามเรื่องรินหรือว่าเธอเข้ามาหาเขาจะมีแผนอะไรกันแน่"ว่ายังไงคะคุณมานพ""ฉันมีเรื่องจะถามเธอ วันนี้รินมาหาฉันที่บ้านพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น""เมื่อวานตอนเย็นส้มไปเดินสำรวจดู ก็เห็นว่าคุณธนินจะเข้าไปหารินที่ห้องแล้วรินเธอความจำเสื่อมจำธนินไม่ได้เลยว่าคิดว่าคุณธนินจะเข้าไปทำมิดีมิร้ายเลยโวยวายว่าจะไม่อยู่ที่นี่ พอทุกคนกลับไปนอนกันรินก็หนีออกจากไร่ไป ตอนนี้ทุกคนตามหาตัวกันให้ทั่ว""นี่เรื่องจริงใช่มั้ย แล้วเรื่องที่รินยังจำธนินไม่ได้ก็เรื่องจริงสินะ""ใช่ค่ะ แล้วตอนนี้ส้มก็ได้เอกสารมาแล้วนะคะ เดี๋ยวส้มจะหาเวลาเอาไปให้ คุณมานพออกมาหาส้มที่ตลาดหน่อยได้มั้ยคะ""ได้สิ แต่วันนี้ฉันยังไม่ว่าง ถ้าวันไหนฉันว่างฉันจะโทรไป แค่นนี้นะ""อย่าลืมค่าขนมนะคะ""เธอนี่มันหน้าเงินชัดๆ ถ้าเอกสารที่เธอได้มามันตรงกับที่ฉันต้องการฉันจะจ่ายเธออย่างสมน้ำสมเนื้อ""ส้มจะรอวันนั้นนะคะ"หลังจากที่วางสายมานพก็ออกไปข้างนอกเพราะมีนัดกับหุ้นส่วนไว้จะไปดูที่ทางของไร่ธนากรที่เขาต้อง
บทที่ 32 แผนของริน เมื่อทุกคนไม่สนใจส้มเธอจึงรีบหนีออกมา พอดีกับทางไร่ได้ออกไปส่งส้มที่ตลาดพอดี เธอจึงขอติดรถไปด้วยตอนนี้เธอคงจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ถ้าจะกลับไปหามานพก็กลัวว่าเขาเองจะฆ่าเธอและแม่ เธอจึงตัดสินใจกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าเพื่อหนีออกไปอยู่ที่อื่น ตอนนี้เรื่องอื่นไม่สำคัญเท่าชีวิตของเธอแล้ว"อ้าวแล้วนี่นางส้มมันไปไหนของมันเนี่ยะ" ป้าพรหันมาดูก็ไม่เจอส้มแล้ว"ช่างเถอะครับแม่ เธอคงไม่กล้าจะอยู่ที่นี่เพราะอายที่ทำเรื่องงามหน้าไว้ ผมว่าเธอน่าจะกลับไปที่้านของเรา เดี๋ยวผมจะไปดูเธอเอง""แล้วตะวันจะเอาอย่างไรกับส้มต่อไป” คุณหญิงเอ่ยถามตะวัน ตะวันตอบออกมาด้วยความเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว"ถึงส้มจะร้าย และเราก็รู้แล้วว่าส้มถูกจ้างมาผมก็ยังจะรับส้มเป็นเมียผมอยู่ครับ อย่างน้อยผมกับส้มเราก็มีอะไรกันจริงๆ ส่วนเรื่องนิสัยผมว่าผมน่าจะให้ส้มเปลี่ยนเพื่ออนาคตที่ดีได้ ""เอาอย่างนั้นก็ได้ คนเราต้องรู้จักให้อภัยกันทุกคนต่างก็เคยทำผิดกันหมดทุกคน ไปเถอะไปบอกส้มว่าทุกคนให้อภัย หนูรินให้อภัยมั้ยจร๊ะ' คุณหญิงหันมาถามริน"รินให้อภัยก็ได้ค่ะ เป็นเพราะรินเองที่ไม่หนักแน่นเชื่อความรักที่คุณธนินมีให้ริน ไม่
บทที่ 31 รินจำได้ ทันทีที่รินรับสายและเห็นหน้าของคนที่อยู่ในมือถือก็จำได้ทันที"คุณหญิง เจ้าหนูแทนคุณ"ธนินได้ยินก็ดีใจคิดว่ารินจำได้ละจะจำเขาได้เช่นกัน"คุณจำได้ "(หนูจำฉันได้ใช่มั้ย ดูสิเจ้าหนูแทนคุณคิดถึงหนูมากเลย รีบรักษาตัวให้หายจะได้กลับมาหาเจ้าหนูนะลูก)"คุณหญิงคะ ช่วยรินด้วยรินกลัวผู้ชายคนนี้มากเลย อยู่ๆ ก็มาหาว่ารินเป็นคู่หมั้นของเขา "(ใครกัน ธนินนะหรือ เขาเป็นลูกชายของฉันเองและเป็นคู่หมั้นของหนูจริงๆ จร๊ะ) เมื่อรินได้ยินเธอจึงคิดว่านี่อาจจะเป็นเรื่องจริงแล้วทำไมความทรงจำระหว่างเธอกับเขาถึงได้ถึงไม่มีในความทรงจำของรินเลย"เรื่องจริงหรือคะ แล้วพี่วริษากับพี่ธนาพ่อของเจ้าหนูแทนคุณละคะไปอยู่ไหน แล้วทำไมเจ้าหนูถึงไปอยู่กับคุณหญิงได้"คุณหญิงได้ยินชื่อที่เธอไม่ได้ยินมานานก็ถึงกับต้องตกใจ(หนูรินว่าอะไรนะ พ่อกับแม่ของเจ้าหนูแทนคุณชื่ออะไร)"ก็พี่วริษากับพี่ธนาเจ้าของไร่ธนากรไงคะ " ธนินที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ รินจึงรีบแย่งมือถือไปจากเธอ"คุณแม่ครับ เดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังตอนนี้ผมขอถามความจริงจากรินก่อนนะครับ"(ได้สิ) คุณหญิงทำอะไรไม่ถูกเธอร้องไห้ออกมาหลานที่เธอตามหามาตลอดกลั