ปาปารัสซี่

ขนาดว่าวิ่งตามออกมาเร็วแล้วแท้ๆ แต่พอเปิดประตูจากคลับออกมา กลับไม่พบว่าสองคนนั้นเดินหายไปทางไหน เพลินตาเหลียวซ้ายแลขวาด้วยความร้อนรน กลัวว่าคืนนี้จะพลาดโอกาสในการปกป้องศักด์ศรีให้พี่สาวได้ จนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นด้านข้างซอกตึกที่มีรถยนต์คันหนึ่งจอดบังเอาไว้ สายตาก็มองฝ่าทะลุความมืดเข้าไปเห็นว่าตรงจุดนั้นมีเงาตะคุ่มของคนสองคนยืนกอดนัวเนียกันโดยที่ฝ่ายหญิงถูกดันตัวเอาไว้ให้ยืนพิงติดกับประตูรถคันที่จอดอยู่

"อี๋ ไอ้คนทุเรศ! คอยดูเถอะจะถ่ายแม่งสักร้อยรูปแล้วส่งไปให้พี่พราวดูให้หมดเลย อยากจะรู้นักว่าถ้าพี่พราวได้เห็นเต็มๆ แบบนี้แล้วจะว่ายังไง"

ถ้อยคำสบถถูกพ่นออกมาพร้อมกับข้อเท้าที่กระทืบลงไปบนพื้นถนนอย่างแรง กำปั้นน้อยบีบกำเป็นหมัดเข้าหากัน ริมฝีปากงามกัดแน่นจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงเข้าไปแล้วจัดการหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา น้ำเสียงมุ่งมาดบวกกับร่างกายที่เริ่มจะโงนเงนด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทำเอาเพลินตาเดินเซเล็กน้อยไปข้างหน้า สมาร์ทโฟนในมือถูกยกขึ้นมาชูไว้ก่อนจะจิ้มกดปุ่มลงไป พร้อมทั้งแสงแฟลชที่สว่างวาบขึ้นมา

"ว้าย มีคนแอบถ่ายรูปเราค่ะ"

เสียงร้องของผู้หญิงที่กำลังถูกบดบังเอาไว้ด้วยอ้อมกอดของคนตัวใหญ่นั้นร้องดังขึ้น พร้อมทั้งที่ตัวเธอก็รีบหันหน้าหนียกมือขึ้นปิดบังใบหน้าแล้วโผซบเข้าที่กลางอกนั่น ก่อนที่คนทั้งสองคนจะผละแยกออกจากกัน แล้วต่างก็มองมายังตรงจุดที่เพลินตายืนอยู่

แน่นอนว่าเธอเห็นมันแล้ว ว่าสายตาที่สองคนนั้นมองมายังเธอนั้นเป็นอย่างไร ปฏิธานคงน่าจะหัวเสียน่าดูในขณะที่ยกมือขึ้นไปบีบขมับ ส่วนผู้หญิงคนนั้นจิกจ้องมองมายังเธอราวกับว่าอยากจะกรีดร้องลั่นใส่หน้าเพราะว่าถูกเธอเข้ามาขัดจังหวะ แต่ก็อย่างที่บอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้ และไม่ว่าคืนนี้จะเป็นยังไง สองคนนี้ก็จะไม่มีทางได้ไปต่อกันแน่ๆ

"อีกแล้วเหรอเพลิน"

เสียงแว่วที่ได้ยินมาบอกว่าฝ่ายนั้นกำลังเบื่อหน่ายหลังจากกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับผู้หญิงตรงหน้าจนฝ่ายนั้นยอมจากไปแล้วปฏิธานก็มุ่งหันหน้ามาทางเธอ

เรือนร่างสูงใหญ่ในส่วนสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซ็นติเมตรก้าวเดินตรงใกล้มาหา ในขณะที่ตัวเธอเองสูงเพียงแค่ไหล่อันแสนกว้างใหญ่ของเขาเท่านั้น ก่อนที่ใบหน้าเคร่งขรึมเมื่อสักครู่นั้นจะเปลี่ยนไป เหลือไว้แค่เพียงใบหน้าและน้ำเสียงที่ยียวนกวนประสาทเท่านั้น

"นึกว่าใครที่ไหนที่ตามแอบมาถ่ายรูปพี่ ที่แท้ก็คุณหนูเพลินตาคนเก่ง แฟนคลับเบอร์หนึ่งของพี่นี่เอง"

"นี่พี่เต็มพูดบ้าอะไร พี่หมายถึงใครไม่ทราบ"

ปฏิธานยิ้มเท่ก่อนจะยิ่งขยับเดินชิดเข้ามาใกล้อีกจนเพลินตาต้องขยับถอยหนี เมื่อจมูกได้สูดเอากลิ่นกายของบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าที่ถูกคลุกเคล้าเจือปนไปกับกลิ่นบุหรี่ ยามที่ตัวเขาถูกสายลมพัดปะทะเข้ามาหา

"เอ้าถามแปลก พี่ก็หมายถึงน้องเพลินไง ถ้าไม่ใช่ พี่จะเห็นน้องเพลินคอยตามมาแอบถ่ายรูปพี่บ่อยๆ ไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเหรอ ใช่ไหมครับ"

"เพลินเปล่า"

"กล้าเปิดโทรศัพท์ให้พี่ดูหรือเปล่าล่ะ"

พอเธอปฏิเสธ เขาก็รีบสวนกลับ เพลินตายังคงทำเป็นว่าไม่รู้ไม่ชี้และไม่คิดที่จะยอมรับง่ายๆ เพราะถึงยังไงเสียนาทีนี้ปฏิธานก็คงจะไม่ยอมที่จะปล่อยให้เธอวิ่งหนีกลับบ้านไปได้ง่ายๆ อยู่แล้ว ก็เลยยังยืนกรานปฏิเสธแบบกระต่ายขาเดียวไปก่อน

"กรุณาอย่ามาแสดงอำนาจแถวนี้นะคะ เพราะว่าวันนี้มันไม่ใช่เวลาทำงาน เพลินก็แค่ออกมาเที่ยวกับเพื่อนเฉยๆ แล้วก็กำลังจะกลับกันแล้ว รบกวนพี่เต็มถอยไปด้วยค่ะ"

"ถอยก็ได้ แต่ว่าเพลินจะต้องลบรูปที่แอบถ่ายพี่ไปเมื่อตะกี้ก่อน"

หนอยแน่ะ กลัวล่ะสิถึงได้รีบตามมา มันก็แหงอยู่แล้วล่ะ ถูกเธอถ่ายได้แบบคาหนังคาเขาขนาดนั้น ปฏิธานคงจะกลัวว่าเธอจะเอารูปที่ถ่ายได้ไปส่งให้กับพราวมุกพี่สาวของเธอ ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นที่คู่หมั้นของตัวเองและกำลังเรียนปริญญาโทอยู่ที่อังกฤษแน่ๆ

"ทำไมคะ หรือว่าพี่เต็มกลัวว่าเพลินจะเอารูปที่พึ่งถ่ายได้เมื่อตะกี้ส่งให้พี่พราวดู"

"พี่ไม่ได้กลัวว่าเพลินจะเอามันไปส่งให้ใครดู แต่พี่แค่ไม่อยากให้รูปนี้หลุดไป เพราะมันอาจจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนเอาได้"

"เอ..ว่าแต่ไอ้ 'คนอื่น' ที่พี่เต็มว่านี่ ใช่หมายถึงนางเอกเบอร์หนึ่งของช่องสีฟ้าที่ตอนนี้กำลังมีข่าวกับคู่จิ้นพระเอกลูกครึ่งอยู่หรือเปล่านะคะ แถมละครเรื่องใหม่ก็กำลังใกล้ที่จะออนแอร์แล้วด้วย ขืนรูปภาพพวกนี้หลุดไป มีหวังดับฝันชาวจิ้นจนเรตติ้งละครหลุดฮวบแน่ๆ เลยค่ะ"

เพลินตายังคงแกล้งพูดวกวนเพื่อยียวนกวนประสาทต่อ และดูเหมือนว่าเธอเองจะยังไม่ได้รับรู้ว่าความอดทนของคนตรงหน้านั้นใกล้จะหมดลงเต็มที

"ตกลงว่าเพลินจะลบ หรือไม่ลบ"

"เสียใจด้วยนะคะ พอดีว่าวันนี้เป็นเย็นวันศุกร์ ไม่ใช่เวลาทำงาน เห็นทีว่าเพลินคงจะไม่สามารถทำตามคำสั่งความต้องการของพี่เต็มได้ เอาไว้ถ้าถึงวันจันทร์แล้วพี่เต็มอยู่ในสถานะเจ้านาย ถึงเวลานั้นค่อยมาสั่งเพลินใหม่นะคะ ตอนนี้ ขอตัวค่ะ"

หลังจากปล่อยทิ้งปฏิธานเอาไว้ตรงนั้นโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมอง เพลินตาก็กลับเข้ามานั่งดื่มเม้าท์มอยถึงสิ่งที่พึ่งทำลงไปกับมินตราต่อ จนกระทั่งเห็นว่าดึกดื่นจึงได้แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่ต่างคนต่างกลับ

ทันทีที่กลับขึ้นมานั่งในรถ โทรศัพท์มือถือก็ถูกหยิบขึ้นมาเปิดไปยังแอพพลิเคชั่นหนึ่งที่ใช้ติดต่อสื่อสาร ก่อนจะจัดการกดอัพโหลดรูปส่งไปถึงพี่สาวที่อยู่แดนไกลทันที จากนั้นก็รีบกดลบรูปภาพทั้งหมดนั่นทิ้งไป แล้วก็ยิ้มร้ายหัวเราะคิกคักชอบใจเมื่อปฏิบัติภารกิจได้สำเร็จ โดยไม่ทันได้สังเกตว่าตรงด้านข้างตัวรถนั้นได้มีใครบางคนยืนมอง

"ว้าย!"

เสียงร้องดังขึ้นด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆ ประตูรถฝั่งที่เธอนั่งอยู่ก็ถูกดึงเปิดออกแบบไม่ทันตั้งตัว เพลินตาตกใจมาก เพราะไม่คิดว่าจะมีใครมาทำอะไรแบบนี้ เนื่องจากว่าที่นี่มีแต่ลูกค้าระดับวีไอพี รถที่เข้ามาจอดที่นี่แต่ละคันจึงมีมูลค่ามากจนต้องมีระบบการรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนา ส่วนคนที่จะเข้าออกต้องมี คาร์การ์ด ที่ทางคลับมอบให้ตอนเข้ามาจอดรถไว้เท่านั้นถึงจะเข้ามาในนี้ได้ จนกระทั้งเห็นว่าใครคือคนที่เปิดประตูรถเธอเข้ามาแย่งเอามือถือเธอไป อาการตกใจจึงได้เปลี่ยนเป็นโมโหเเทนจนใบหน้าสวยยับยุ่งคิ้วขมวดราวกับว่าพร้อมที่จะเอาเรื่องสุดๆ

"พี่เต็ม เอามือถือของเพลินคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ รู้ตัวหรือเปล่าว่าทำแบบนี้เขาเรียกว่า ไม่มีมารยาท"

"หืม มารยาท? นี่เพลินรู้จักคำนี้ด้วยเหรอ ปกติพี่เห็นแต่เพลินชอบแอบตามถ่ายรูปพี่โดยที่พี่ไม่เคยอนุญาติเพลินเลยสักครั้ง อย่างกับพวกปาปารัสซี่อะไรอย่างนั้น พี่ก็เลยนึกว่าเพลินเองก็ ไม่มี"

"พี่เต็มไม่ต้องมายอกย้อนเลยค่ะ ส่งมือถือเพลินคืนมาให้เพลินเดี๋ยวนี้"

เพลินตาโมโหเสียงแข็งเมื่อคนที่ถูกเธอกล่าวหาว่าทำตัวไม่มีมารยาทนั้นยังคงยืนกดเลื่อนสไลด์ไปตามหน้าจอเพื่อเปิดดูรูปในโทรศัพท์มือถือเธอ และดูเหมือนว่าเขานั้นไม่ได้มีท่าทีที่มันสะทกสะท้านเลยสักนิด นิ้วเรียวยาวเลื่อนไถมือถือของเธอขึ้นเลื่อนลงอย่างตามแต่ใจ จนเพลินตาทนไม่ไหวพุ่งตัวเข้าไปหมายจะแย่งกระชาก

"บอกแล้วไงว่าเอาคืนมา ว้าย!"

ทันทีที่เธอพุ่งตัวเข้าใส่ ปฏิธานก็เบี่ยงโทรศัพท์มือถือหนีแล้วใช้แขนข้างหนึ่งรวบเข้าที่เอวเล็กคอดของคนตัวเล็กในชุดมินิกระโปรงยีนต์ตัวสั้นกับเสื้อกล้ามสายเดี่ยวเอวลอยมากอดเอาไว้ กลิ่นน้ำหอมประจำกายบุรุษลอยเข้ามาปะทะใบหน้าของทั้งสองแนบชิดจนเพลินตานิ่งเฉยราวกับตกอยู่ในภวังค์ ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะเผยให้เห็นรอยยิ้มร้ายอันทรงเสน่ห์ เพลินตาถึงได้ละสายตาแล้วใช้มือพยายามแกะปลอกแขนเหล็กนั่นออก แต่ว่าก็ไม่สามารถทำได้

"ชอบพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ปล่อยเพลินนะ นี่พี่เต็มพูดถึงเรื่องอะไร"

"ก็ในมือถือเพลินนี่ไง เห็นมีแต่รูปแอบถ่ายพี่เต็มไปหมด ทำแบบนี้ถ้าไม่เรียกว่า 'ชอบ' แล้วจะเรียกว่าอะไร เพราะว่าเพลินเองก็คงไม่ใช่พวกสต๊อกเกอร์โรคจิตอะไรแบบนั้นหรอกใช่ไหม"

"ไม่จริง เพลินไม่ได้เป็นอย่างที่พี่ว่า พี่เต็มอย่าหลงตัวเองมากเกินไปหน่อยเลย ที่เพลินถ่ายพี่ ก็เพื่อจะได้เก็บเอาไว้ส่งไปให้พี่พราวดูต่างหาก"

"เหรอครับ งั้นแสดงว่าตอนนี้เพลินก็ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าตามแอบถ่ายพี่จริงๆ"