บทลงโทษ

เพลินตาเลิกลั่กหลังจากที่ตัวเองดันเผลอตกหลุมพรางคนเจ้าเล่ห์จนหลุดปากยอมรับไปได้ จึงได้ทำเป็นเบี่ยงหลบสายตาเฉไฉแล้วรีบแกะดึงฝ่ามือใหญ่ที่ยังคงตะปปเอาไว้ที่บริเวณหน้าท้องแบนราบของเธออยู่ออก

"ปล่อยเพลินนะคะพี่เต็ม แล้วก็เอาโทรศัพท์ของเพลินคืนมาด้วยค่ะเพลินจะกลับบ้าน"

"พี่ปล่อยแน่ แต่ต้องหลังจากที่เด็กนิสัยไม่ดีถูกลงโทษเสียก่อน"

"ลงโทษ นี่พี่เต็มหมายความว่ายังไง"

เพลินตาใจหายวาบและมีความตระหนกฉายชัดขึ้นในแววตา ราวกับว่าคำพูดของปฏิธานนั้นกำลังมีความหมายบางอย่างแอบแฝงและมันก็ยิ่งหน้าตกใจขึ้นเมื่อร่างของเธอถูกดันให้ถอยหลังไปอีกหน่อยจนชนเข้าติดกับตัวรถและเขาก็เปลี่ยนเป็นวางโทรศัพท์มือถือของเธอไว้ที่หลังรถ ก่อนจะกำสองมือของเธอตรึงไว้จนไม่สามารถขยับได้

"พี่เต็ม นี่พี่จะทำอะไร"

ปฏิธานยิ้มเท่ก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามากระซิบเบาๆที่ข้างใบหูขาว ทำเอาเพลินตานั้นขนลุกขึ้นเกลียวไปทั้งตัวและลมหายใจติดขัด หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ายระส่ำรุนแรง ยิ่งเขาขยับ กลิ่นน้ำหอมประจำกายก็ยิ่งโชยชัดเข้าจมูกจนต้องสูดมันเข้าไป 

"ทำโทษ เพลินคงไม่รู้ใช่ไหมว่าเด็กดื้อต้องโดน..."

"อื้อ"

เพียงแค่เสียงกระซิบที่ข้างหูแผ่วเบาลง ริมฝีปากร้ายของคนตัวใหญ่ก็เลื่อนเข้ามาประกบ เพลินตารู้สึกช็อกกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่จนเหมือนกับว่าสรรพสิ่งรอบกายนั้นได้หยุดการเคลื่อนไหวลง ริมฝีปากเล็กถูกลิ้นร้ายชอนไชเปิดทางสะดวกเข้าไปภายในได้จนสำเร็จ ราวกับว่ามีกระแสไฟวิ่งแปลบปลาบไปทั่วทั้งร่าง จนแข้งขาที่เคยมีแข็งแกร่งนั้นพลันหมดเรี่ยวแรงลง

ปฏิธานกำลังจูบเธอ ผู้ชายร้ายๆที่เธอตั้งแง่รังเกียจในความเจ้าชู้กำลังใช้เรี่ยวแรงที่มีมากกว่าบังคับจูบเธอเอาเสียง่ายๆ เรียวลิ้นชื้นของคนตัวใหญ่ดูดรัดฟัดเกี่ยวไล่ต้อน ทำเอาคนที่ไร้ประสบการณ์ในด้านนี้ถึงกับทำตัวไม่ถูก รสสัมผัสที่แปลกใหม่ บวกกับฤทธิ์ของเหล่าเหล้ายาแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปนั้นยังเจืออยู่ ทำให้ร่างกายของหญิงสาวเกิดยากต่อการควบคุม ไม่รู้เลยว่าช่วงเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จนกระทั่งคนตัวใหญ่ค่อยๆปล่อยริมฝีปากเธอให้เป็นอิสระแล้วหยุดมองสบตา ดวงตากลมโตที่แสนสดใสนั้นก็ค่อยกลับมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ

"โดนจูบแค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยหรือไงเพลิน"

"พี่เต็มทำแบบนี้กับเพลินทำไม"

"บอกแล้วไงว่าดื้อแบบเพลิน ต้องเจอแบบพี่"

"พี่มันทุเรศ ทำไมถึงได้กล้าทำอะไรบ้าๆแบบนี้"

"ไม่เอาน่า ทำอย่างกับว่าเพลินเสียจูบแรกให้พี่ไปได้"

ก็ใช่ไง นี่มันจูบแรกของเธอ ทำไมเธอถึงจะต้องเสียมันให้กับผู้ชายเจ้าชู้อย่างปฏิธานด้วย เขาไม่ได้คู่ควรเลยสักนิด

"เพลินเกลียดพี่ ไอ้คนสารเลว เมื่อตอนหัวค่ำยังจูบกับผู้หญิงอื่นอยู่เลย แหวะ จะอ้วก ฮือๆ"

"อยากจะแหวะจะอ้วกหรือว่าจะทำอะไรก็ตามสบายได้เต็มที่เลย แต่ว่าตอนนี้เพลินต้องขึ้นรถ พี่จะไปส่ง"

"ไม่! พี่เต็มปล่อยมือเพลินนะ เพลินไม่ไป"

"จะยอมให้พี่ขับไปส่งที่คอนโดดีๆ หรือว่าจะให้พี่ขับพาเพลินกลับไปส่งที่บ้าน"

ไปส่งที่บ้านงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ ขืนถูกพากลับไปส่งที่บ้านในสภาพแบบนี้ มีหวังเธอคงถูกคุณนายเพียงรดาผู้เป็นมารดาบ่นร่ายยาวเรื่องการแต่งตัวไปอีกสิบปีไม่มีวันจบ มารดาไม่เคยชอบเวลาที่เห็นว่าเธอแต่งตัวน้อยชิ้นแบบนี้ ไม่เหมือนกับผู้ที่เป็นพี่สาว รายนั้นน่ะสวยสง่ายิ่งกว่าผ้าที่ถูกจับจีบเอาไว้ งดงามสมกับการเป็นผู้ดีสมศักดิ์ศรีกับเป็นคุณหนูพราวมุก ได้ดั่งใจบิดามารดา

หลังจากถูกปฏิธานบังคับจูบไปจนร้องไห้ออกมาตาแดง เวลานี้เพลินตาก็ยังถูกเขาบังคับให้ขึ้นรถมาโดยที่มีเขาเป็นคนขับ รถยนต์สัญชาติยุโรปรุ่นใหม่ป้ายแดงที่บิดาพึ่งจะให้มาเป็นของขวัญในวันเกิดอายุครบรอบยี่สิบสองปี ถูกปฏิธานขับมันพาเธอทะยานมุ่งหน้ากลับสู่คอนโดมิเนียมหรูกลางใจเมือง ระหว่างทางเพลินตายังคงนั่งเงียบไร้การสื่อสาร สายตามองออกไปยังถนนด้านนอกที่เริ่มมีเม็ดฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนัก ภายในสมองเองก็คอยเอาแต่คิดถึงสิ่งที่พึ่งจะเกิดขึ้นไป ว่าเหตุใดปฏิธานถึงได้แกล้งเธอแรงแบบนี้

"คิดอะไร"

"เรื่องของเพลิน"

"หรือว่ากำลังคิดเรื่องที่ถูกพี่จูบ"

"พี่เต็ม!"

น้ำเสียงแข็งกร้าวและแววตาดุดันหันขวับกลับไปมองหน้าคนที่กำลังทำเป็นขับรถอย่างอารมณ์ดี หากแต่ว่าแอบมีรอยยิ้มกวนประสาทประดับไว้อยู่ที่มุมปากจนน่าหมั่นไส้ เพลินตาไม่เคยชอบรอยยิ้มนั่น ถึงแม้ว่ามันจะมีเสน่ห์และดูดีมากเพียงใด แต่ปฏิธานก็มอบแจกรอยยิ้มของเขาให้กับสาวๆทุกคน เพลินตารู้สึกว่ามันไม่แฟร์ ในเมื่อปฏิธานคือว่าที่คู่หมั้นของพี่สาวเธอ รอยยิ้มของเขาที่มีมันก็ควรที่จะเป็นของพี่สาวเธอคนเดียว ไม่ใช่มีไว้ให้กับผู้หญิงคนอื่น 

"เดี๋ยวจอดส่งเพลินเสร็จแล้วพี่ขอยืมรถขับกลับบ้านหน่อยนะ พอดีเมื่อตอนหัวค่ำพี่มากับเพื่อน ก็เลยไม่ได้เอารถมา"

มากับเพื่อนหรือว่ามากับหญิงคะเอาดีๆ เพราะตั้งแต่ที่เธอเห็นเขาเดินกอดเอวกับผู้หญิงคนนั้นเดินกันเข้ามา เพลินตาก็ไม่เห็นว่าปฏิธานจะมีเพื่อนคนไหนอยู่แถวๆนั้นอย่างที่เขาว่าเลยสักคน

"เห็นทีว่าคงไม่ได้หรอกค่ะ รถเพลินไม่ใช่รถสาธารณะ แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้เช้าเพลินเองก็มีธุระให้ต้องไปทำด้วย เพลินจำเป็นต้องใช้รถ พี่เต็มเรียกรถแท็กซี่เอาเองสิคะ"

ก็อย่างที่บอกว่ารถคันนี้บิดาอุตส่าห์ซื้อให้มาเป็นของขวัญวันเกิด ถึงแม้ว่ารถที่ปฏิธานขับอยู่ปกติจะเป็นซุปเปอร์คาร์ที่แพงระยับกว่ารถเธอเป็นสิบยี่สิบเท่า แต่อยู่ดีๆเธอคงไม่ยอมปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ยืมรถที่บิดาซื้อให้ขับไปไหนต่อไหน หรือไม่ก็ขับไปรับใครในบรรดาจำพวกผู้หญิงของเขาหรอก คงอัปมงคลสิ้นดี

"พึ่งรู้นะว่าเพลินใจร้ายขนาดนี้ พี่อุตส่าห์เห็นว่าเพลินเมาก็เลยอาสาขับมาส่งให้ ข้างนอกฝนตกหนักขนาดนี้แท็กซี่ที่ไหนจะผ่านเข้ามา"

"สมัยนี้มีทั้งแกร็บทั้งอูเบอร์นะคะเผื่อว่าพี่เต็มไม่รู้"

"ใช่ พี่ไม่รู้ ถ้าเกิดว่าเพลินอยากให้พี่ใช้ก็เรียกให้สิ แต่ว่าตอนนี้ปวดฉี่ ขอขึ้นไปเข้าห้องน้ำก่อน"

ว่าแล้วรถยนต์ของเธอก็ถูกปฏิธานขับเลี้ยวเข้าไปจอดยังที่จอดรถกลางแจ้งในขณะที่เม็ดฝนยังคงโปรยปรายลงมาอย่างหนัก ทำเอาคนสองคนที่ต้องวิ่งตากฝนเข้ามาต่างก็พากันเนื้อตัวเปียกชื้น

"ชั้นไหน กดเร็วเข้าสิ"

ท่าทางลังเลกับท่าทีที่ดูเหมือนว่าไม่มั่นใจนั้นแสดงออกมาบนใบหน้าสวยอย่างเห็นได้ชัด เพลินตาค่อนข้างมั่นใจเลยว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้นั้นไม่ใช่สิ่งที่ถููก ถึงแม้ว่าระหว่างเธอและเขา ครอบครัวเราทั้งสองคนจะรู้จักกันมานาน แต่การที่เธอจะพาตัวเองเข้าไปอยู่ในที่ลับตากับคนที่กำลังจะได้ชื่อว่าเป็น 'ว่าที่พี่เขย' นั้นย่อมเป็นสิ่งที่มันไม่ควร จริงอยู่ที่เธอไม่ใช่คนหัวโบราณ แต่ก็ประเมินเอาจากเหตุการณ์ที่เธอพึ่งถูกผู้ชายคนนี้จูบไปเมื่อตะกี้ว่ามันไม่สมควรอย่างแรง

"เพลินว่า.."

"อย่าบอกนะว่ากลัวพี่ ปกติเห็นเพลินเก่งออก หรือว่าพอโดนพี่จูบไปทีเดียว ก็เลยใจป๊อดไม่กล้าอยู่ใกล้พี่ขึ้นมา เพลินคงไม่ใช่สาวน้อยวัยใสที่ไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรักหรอกจริงไหม ถ้าใช่นี่น่าอายตายเลยนะพี่ว่า ปีนี้อายุตั้งยี่สิบสองแล้ว แต่ว่ายังขาดประสบการณ์เรื่องรักๆใคร่ๆ..."

หนอยแน่ะ อีตาบ้านี่ ดันมาทำเป็นอ่านใจเธอออกอีก ขืนถ้าบอกว่า ใช่ ก็คงจะเสียชื่อเพลินตาหมด รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูเปรี้ยวจี๊ดแบบเธอ ถึงแม้ว่าจะปฏิเสธออกไปก็คงยากที่จะมีใครเชื่ออยู่ดี เพราะฉะนั้นยังไงเสียเธอก็จะไม่ยอมให้ปฏิธานหยามได้ 

"ไม่ใช่สักหน่อย เพลินไม่ได้กลัวอย่างที่พี่ว่าหรอก มันก็แค่.."

"แค่?"

"ก็แค่ ห้องเพลินมันรก ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มีเวลาได้ทำความสะอาด ขืนเพลินให้พี่ขึ้นไปเห็น พี่ก็คงเอาเพลินไปล้อเสียๆหายๆก็แค่นั้น ส่วนเรื่องรักๆใคร่ๆ เพลินเองก็ผ่านมาหมดแล้ว ถึงได้ดูออกว่าเจ้าชู้อย่างพี่เต็มน่ะ ไม่เหมาะกับพี่พราวพี่สาวเพลินเลยสักนิด"

"อืมงั้นเหรอ ถ้าไม่กลัวก็ดี ตกลงว่าห้องเพลินอยู่ชั้นไหนล่ะ ขืนมันโอ้เอ้ช้าอีกหน่อยพี่คงต้องฉี่มันหน้าลิฟท์นี้แล้วล่ะ"

"โอ๊ยบอกก็ได้ค่ะ ชั้นสิบห้า รีบฉี่แล้วก็รีบกลับล่ะ พรุ่งนี้เช้าเพลินมีธุระต้องไปทำต่อ"

เพลินตารีบพูดตัดความรำคาญแล้วนิ้วมือเล็กก็กดจิ้มลงไปยังหมายเลขชั้นที่อยู่ด้านหน้า โดยที่ไม่ทันได้หันมาสังเกตเลยว่าคนที่ก้าวเท้าเดินตามเธอเข้าไปตามหลังนั้นผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาตรงมุมปาก