ตอนที่7 ความจริงอันน่าตื่นตะลึง

"แม่ ผมว่ารอพ่อกลับมาและลองปรึกษาเรื่องนี้กับเขาดูดีไหม" คำพูดของลูกชายทำใหนางจางหันไปมองหน้าของเขาก่อนจะรีบส่ายหัวปฎิเสธ

"ไม่ได้! พ่อแกเป็นประเภทเสียหน้าไม่ได้ หากเขารู้ว่ามีเรื่องใหญ่แบบนี้เกิดขึ้นเขาได้ชังน้ำหน้าของพวกเราแน่ อีกอย่างไม่แน่ว่าอาจจะไปเข้าข้างบ้านรองก็ได้"

"แม่ พูดมาก็มีเหตุผล ว่าแต่ไอ้กาฝากนั่นมาอยู่บ้านเราก็ตั้งหลายปีทำไมเรื่องแค่นี้มันกลับตอบแทนบุญคุณพวกเราไม่ได้กัน" ฟางหลานหันขวับไปมองหน้าสามีอย่างสนใจระคนใคร่รู้หลังได้ยินคำพูดของเขา

"สามี เรื่องนี้คุณหมายความว่ายังไง"

"อาฉี! เรื่องนี้แม่เคยบอกแกไปแล้วว่าให้เงียบ" นางจางแสร้งตำหนิลูกชายแบบไม่จริงไม่จัง

"แม่คะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่" ความมีลับลมคมในของแม่สามียิ่งทวีความอยากรู้ให้ฟางหลานเป็นอย่างมากจนหล่อนไม่อาจทนเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ได้อีก น้ำเสียงของหล่อนเต็มไปด้วยความอยากรู้และรู้สึกว่าตนเองกำลังถูกกีดกันออกจากเรื่องสำคัญ

จางหลินและเสิ่นฉีสบตากันอย่างรวดเร็ว แววตามีความลังเลและไม่สบายใจฉายชัด จางหลินเม้มปากพยายามจะปั้นหน้าเรียบเฉย "ไม่มีอะไรหรอกน่า เรื่องไร้สาระน่ะ เถียงกันไปก็อารมณ์ขึ้นเป็นธรรมดา" นางพยายามจะปัดเรื่องนี้ทิ้ง

แต่ฟางหลานไม่ยอมรามือ หล่อนขยับเข้าไปใกล้แม่สามีมากขึ้น จ้องมองเข้าไปในดวงตาของหญิงสูงวัยอย่างแน่วแน่ 

"ไม่ไร้สาระหรอกค่ะแม่! เมื่อกี้พี่ฉีพูดเหมือนกับว่าอาหานไม่ใช่...ไม่ใช่ลูกแม่จริง ๆ อย่างนั้นแหละค่ะ! แถมแม่ยังบอกให้พี่ฉีเงียบอีก มันต้องมีอะไรที่หนูไม่รู้แน่ ๆ!"

หล่อนหันไปมองหน้าเสิ่นฉี "สามีคะ บอกฉันมาเถอะค่ะ ไม่ว่าเรื่องอะไรตอนนี้เราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว มีปัญหาอะไรเราจะได้ช่วยกันคิดช่วยกันแก้ไขนะคะ หรือคุณจะปล่อยให้พวกบ้านรองมันเหิมเกริมขึ้นแบบวันนี้อีก" ฟางหลานใช้คำพูดกระตุ้นสามีและแสดงตนเป็นพวกเดียวกับแม่สามีอย่างชาญฉลาด

เสิ่นฉีมีท่าทีลังเล เขามองหน้าแม่สลับกับภรรยา ความคับข้องใจที่อัดอั้นเกี่ยวกับน้องชายต่างสายเลือดก็ปะทุขึ้นมาจนแทบจะระเบิดแต่เขาก็ยังคงยำเกรงแม่ของตน

จางหลินถอนหายใจยาวมองลูกสะใภ้ที่จ้องเขม็งมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นางรู้ว่าฟางหลานฉลาดและช่างสังเกต หากไม่บอกความจริงวันนี้ต่อไปก็คงปิดได้ไม่นาน สู้บอกไปตอนนี้แล้วดึงมาเป็นพวกเดียวกันอย่างสมบูรณ์เลยน่าจะดีกว่า 

"ก็ได้..." นางตัดสินใจในที่สุด ลดเสียงลงราวกับกลัวว่าจะมีใครได้ยิน "แต่เรื่องนี้ แกต้องสัญญาว่าจะไม่แพร่งพรายออกไปให้ใครรู้เด็ดขาด! โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ห้ามให้พ่อแกรู้ด้วยว่าแกรู้ความลับนี้ เข้าใจไหม!" นางจางกำชับเสียงเข้ม

ฟางหลานตาโตพยักหน้ารับคำอย่างรวดเร็ว "ค่ะแม่ ฉันสัญญา! ฉันจะไม่บอกใครแน่นอนค่ะ!"

จางหลินมองซ้ายมองขวาอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ นางก็โน้มตัวเข้าไปกระซิบกับลูกสะใภ้คนโตด้วยน้ำเสียงที่แฝงทั้งความลับและความขมขื่น

"ความจริงแล้ว...ไอ้เสิ่นหานน่ะ มันไม่ใช่ลูกในไส้ของแม่กับพ่อแกหรอก..."

ฟางหลานอ้าปากค้าง หัวใจเต้นแรงด้วยความตกตะลึง!

"หลายปีก่อน ตอนที่เรายังลำบากอยู่ที่เก่า" จางหลินเล่าต่อเสียงเบา "มีผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มไอ้เสิ่นหานตอนยังเป็นทารกมาหาแม่กับพ่อแก หล่อนบอกว่ามีเหตุจำเป็นต้องไปไกลเลี้ยงลูกไม่ได้ ขอฝากไอ้เสิ่นหานไว้กับพวกเราสักสิบปีแล้วจะกลับมารับคืนโดยให้เงินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งมาเป็นค่าเลี้ยงดู..."

ฟางหลานพยักหน้าห่อปากตาโต หลังจากนั้นเสิ่นฉีก็ได้เสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง "แต่ไอ้กาฝากมันกลับไม่สำนึกบุญคุณ แม่กับพ่อเลี้ยงมันมาอย่างยากลำบากแม้ว่าจะมีเงินของแม่มันก็ตามแต่เวลาก็ล่วงเลยมาเกินสิบปีแล้วพ่อแม่ก็ยังเลี้ยงมัน"

ฟางหลานนิ่งอึ้งไป สมองประมวลผลข้อมูลใหม่ด้วยความเร็ว... มิน่าล่ะ! มิน่าแม่สามีถึงลำเอียงรักแต่สามีของเธอ  ทำเหมือนเสิ่นหานเป็นอากาศธาตุหรือคนที่ต้องคอยทวงบุญคุณตลอดเวลา ที่แท้ก็ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน เป็นแค่เด็กลูกติดที่คนอื่นเอามาฝากเลี้ยงไว้พร้อมเงินก้อนโตนี่เอง!

ความสงสัยก่อนหน้านี้มลายหายไปสิ้นถูกแทนที่ด้วยความเข้าใจ...และความรู้สึกเหนือกว่าอย่างประหลาด ไหนจะความคิดที่ว่า...สัญญาคือสิบปี แล้วนี่มันกี่ปีแล้ว? ผู้หญิงคนนั้นจะกลับมาเมื่อไหร่? หรือถ้าไม่กลับมา...

แววตาของฟางหลานฉายประกายวาววับขึ้นมาทันที ความลับนี้...มันไม่ใช่แค่เรื่องในอดีตแต่มันอาจจะเป็นอาวุธสำคัญในการจัดการกับเสิ่นหานและครอบครัวในปัจจุบันและอนาคตได้เลยทีเดียว!

"อย่างนี้นี่เอง..." ฟางหลานพึมพำออกมาเสียงเบา รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นที่มุมปาก "ฉันเข้าใจแล้วค่ะแม่...ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว" ตอนนี้หล่อนรู้แล้วว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปเพื่อช่วยสามีและรักษาผลประโยชน์ของครอบครัวตนเอง

ทางด้านของเสิ่นเมี่ยว บรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยความเงียบและความตึงเครียด เสิ่นหานนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้ายังคงสับสนและเจ็บปวดกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นโดยมีเซี่ยอวิ๋นซือนั่งอยู่ด้านข้างเธอคอยลูบหลังสามีเบา ๆ อย่างปลอบโยน

ทว่าแววตาของหล่อนเองก็เต็มไปด้วยความกังวลแฝงความแน่วแน่บางอย่าง ส่วนเสิ่นหยวนนั่งทำการบ้านอยู่เงียบ ๆ ที่มุมโต๊ะแต่หูก็คอยเงี่ยฟังความเป็นไปรอบตัว

มีเพียงเสิ่นเมี่ยวที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ ดวงตาเหม่อลอยเล็กน้อยแต่ภายในหัวกำลังสื่อสารกับเอไอคู่ใจอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวหม่าว ได้ข้อมูลรึยัง?

เรียบร้อยครับเจ้านาย! จากการวิเคราะห์ข้อมูลตลาดในเมืองนี้และบริเวณใกล้เคียงปี 1980 พบว่า...โอกาสทางธุรกิจซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้ามีสูงมากครับ! ยุคนี้คนเริ่มมีวิทยุ พัดลม บางบ้านก็เริ่มจะมีโทรทัศน์ขาวดำหรือเครื่องซักผ้าฝาบนรุ่นแรก ๆ บ้างแล้ว แต่ศูนย์ซ่อมมาตรฐานยังแทบไม่มี ช่างฝีมือดีเองก็หายาก ส่วนใหญ่เป็นการซ่อมแบบตามมีตามเกิด ถ้าพ่อของเจ้านายพอมีความรู้ด้านนี้อยู่บ้างและเราสามารถหาเครื่องมือพื้นฐานกับอะไหล่บางอย่างได้ การเปิดร้านซ่อมขนาดเล็กหรือรับซ่อมตามบ้านมีโอกาสทำเงินได้ดีเลยครับ โดยเฉพาะถ้าซ่อมได้ในราคาไม่แพงและงานดีย่อมที่จะมีคนบอกปากต่อปากอย่างแน่นอน เสียงใสแจ๋วของเสี่ยวหม่าวกล่าวรายงานอย่างละเอียด

เสิ่นเมี่ยวพยักหน้าในใจอย่างเงียบ ๆ ตรงกับที่คิดไว้ แล้วเรื่องแยกบ้านล่ะ?

อ้างอิงจากราคาค่าเช่าบ้าน หากอยู่ในลานบ้านเดียวกับคนอื่น ราคาอยู่ประมาณ 100-300 หยวนครับ หากเป็นราคาที่ดินเปล่าชานเมืองที่พอจะสร้างเพิงพักแบบเรียบง่ายได้ในตอนนี้ คาดว่าต้องใช้เงินทุนเริ่มต้นประมาณ 800-1,000 หยวนเป็นอย่างน้อยครับเจ้านาย ซึ่ง...ดูจากสถานะการเงินปัจจุบันผมคิดว่าครอบครัวเจ้านายน่าจะยังไม่มีเงินเก็บถึงขนาดนั้นนะครับ

เสิ่นเมี่ยวขมวดคิ้ว ตัวเลขนี้สูงกว่าที่เธอคิดไว้เล็กน้อยหากอยากมีที่ดินเป็นของตัวเองตามราคาที่รัฐให้เช่า ยิ่งตอกย้ำว่าการหาเงินเป็นเรื่องเร่งด่วนที่สุด

แล้วมีทางอื่นอีกไหม? ทางที่จะหาเงินก้อนแรกได้เร็วมากกว่านี้ ฉันแค่คิดว่าจะอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวจากนั้นเมื่อเก็บเงินได้สักก้อนฉันจะชวนทุกคนย้ายไปยังหมู่บ้านหลงเหมินเมืองหางโจวบ้านเดิมของแม่

เมื่อชาติก่อนเธอจำได้ว่าแม่เสียใจมากที่ไม่ได้กลับไปเยี่ยมตายายเลยจนกระทั่งสองผู้เฒ่าวัยชราที่รักและหวังดีกับลูกสาวคนเดียวมาโดยตลอดจากไปในวัยอันควรอย่างโดดเดี่ยว ทั้งนี้ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะแม่ของเธอมัวแต่เกรงใจย่ามหาประลัยนั่นเอง

ในระหว่างที่เสิ่นเมี่ยวตกอยู่ในภวังค์ เสียงใส ๆ ของเสี่ยวหม่าวก็ดังขึ้นในหัวของเธออย่างเห็นดีเห็นงาม

หนทางนะพอมีครับ เอาไว้ผมจะหาข้อมูลเพิ่มเติมให้ ส่วนอนาคตเจ้านายคิดจะไปอยู่หางโจว...ที่หมู่บ้านหลงเหมิน...นั้นผมคิดว่าเป็นเป้าหมายระยะยาวที่ดีเลยครับ เพราะการย้ายไปอยู่ที่นั่นจะช่วยให้ครอบครัวเจ้านายหลุดพ้นจากอิทธิพลของย่าและลุงได้อย่างถาวร และหางโจวในฐานะเมืองเอกของมณฑลเจ้อเจียงกำลังจะกลายเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจที่สำคัญในอนาคตอันใกล้ อีกทั้งที่นั่นยังมีโอกาสทางธุรกิจมากกว่าที่นี่อีกด้วย

คำพูดของเสี่ยวหม่าวเธอเองก็รู้ดีเพราะเธอเองก็มาจากอนาคตเพียงแต่....เสิ่นเมี่ยวถอนหายใจออกมาสั้น ๆ อย่างกลัดกลุ้มหลังได้ยินคำพูดต่อมาของเอไอคู่หู

การย้ายถิ่นฐานไกลขนาดนั้นต้องใช้เงินทุนสูงกว่าการแยกบ้านอยู่ในละแวกนี้มากนะครับ ทั้งค่าเดินทาง ค่าตั้งรกรากใหม่ ค่าเช่าหรือซื้อที่อยู่อาศัย... ตัวเลข 1,000 หยวนที่เราคุยกันเมื่อครู่อาจจะไม่เพียงพอ และที่สำคัญที่สุดคือ เรายังไม่มีเงินก้อนแรกนั้นเลยครับ ดังนั้น แผนเร่งด่วนตอนนี้ยังคงต้องเป็นการหารายได้และสะสมทุนให้ได้ก่อนครับเจ้านาย

ฉันเองก็เข้าใจในเรื่องนี้เหมือนกันนั่นแหละ เสิ่นเมี่ยว ตอบก่อนจะพูดในสิ่งที่คิดออกมาเพิ่มเติม

เป้าหมายคือหางโจวก็จริง แต่ก้าวแรกคือต้องหาเงินให้ได้ก่อนและต้องทำให้พ่อเริ่มมีช่องทางทำกินเป็นของตัวเองนอกเหนือจากงานในโรงงาน...เพราะในอนาคตโรงงานนี้ก็จะปิดตัวลงเหมือนกัน เอาล่ะเสี่ยวหม่าว ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องมาเริ่มแผนขั้นแรกกันแล้ว

เสิ่นเมี่ยวสูดหายใจลึกรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นสบตาพ่อกับแม่ที่ยังคงนั่งเงียบอยู่ข้างกัน

"พ่อคะ..." เธอเอ่ยเรียก ทำให้เสิ่นหานหลุดจากภวังค์หันมามอง "เรื่องงานของพ่อ หนูคิดว่ายกให้เขาไปเถอะค่ะ" เสิ่นเมี่ยวเอ่ยเข้าเรื่องทันทีอีกทั้งเธอไม่ได้เรียกเสิ่นฉีว่าลุงอย่างแต่ก่อนอีกด้วย