บทที่5.ข้อเสนอ 3

“ปิดไฟได้ไหมคะ ดอกปีบ....อาย!” เปรมหยัดกายลุกขึ้นยืน เดินตรงไปที่แผงไฟ ปลายนิ้วกดปิดสวิทซ์แสงไฟฟ้าจนแสงสว่างดับสนิท ภายในห้องเหลือแค่แสงสลัวเลือนราง กับดวงตาเป็นประกายของคนทั้งคู่

“อายอะไรกัน ร่างกายมนุษย์คือประติมากรรมสวรรค์สร้าง สวยงามและอ่อนช้อย คุณก็เป็นหนึ่งในประติมากรรมที่สวยที่สุด และน่าชื่นชมมากกว่าที่จะแอบซ่อน” ชายหนุ่มหย่อนกายนั่งบนเตียง รั้งเรือนกายอวบอัดน่าปรารถนาเข้าสู่อ้อมแขน เริ่มต้นตะโบมจุมพิตกลีบปากหวานๆ ของกาสะลอง สองมือโอบประคองเต้าทรวงขนาดใหญ่ขย้ำขยี้อย่างเมามัน กายร้อนผ่าวเบียดส่ายและผลักดันเรือนกายบอบบางให้เอนราบไปตามความยาวของที่นอน ปลายจมูกร้อนลากไล้ตั้งแต่หน้าผากกลมกลึง จนมาหยุดเหนือเนินหน้าท้องเนียนเรียบ เอวบางส่ายไหวกระถดตัวหลบ เมื่อเกิดความประหม่า มือหนาจับยึดเอวบางไว้มั่น จรดปลายจมูกซุกไซ้แอ่งบุ๋มๆ กลางแผ่นท้องแบนเรียบ ผิวกายกาสะลองกระตุกเยือก!! เมื่อชายหนุ่มตวัดปลายลิ้นเลีย กลุ่มไหมงดงามซ่อนตัวใต้ซับในตัวเล็กๆ ชายหนุ่มสอดปลายนิ้วใต้ไส้ไก่เส้นเล็กกระตุกเพียงน้อยนิดก็สามารถปลดออกไปจากสะโพกงามงอนได้สำเร็จ ความมืดสนิทพรางสายตาวาววามของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี ห