Lahat ng Kabanata ng เหลี่ยมกามเทพ: Kabanata 1 - Kabanata 10

บทที่1.คุณหญิงประกาย พงษ์ไพศาสกิจ“ดอกปีบ...ไปตามพ่อหลานชายตัวดีของฉัน ให้มาพบฉันสักหน่อยซิ! ใจคอจะปล่อยให้ย่าแก่ๆ รออยู่อย่างเดียวดายโดยไม่คิดจะเหลียวแลเลยรึยังไงหะ” เสียงแหบเครือของหญิงสูงวัยบอกกาสะลอง เด็กรับใช้ใกล้ชิดที่คุณหญิงประกายรับเลี้ยงมาแต่เยาว์วัย“ค่ะ...คุณท่าน” เธอรับเสียงหวาน กระถดตัวถอยหลัง ออกไปจากห้องนอนโอ่อ่า เธอหยัดกายลุกขึ้นยืน ถอนหายใจเฮือกๆ ด้วยความหนักใจ เมื่อคิดถึงเขา... เปรม เจนาส พงษ์ไพศาสกิจ หลานชายเพียงคนเดียวของคุณหญิงประกาย เขาเข้มแข็งองอาจ รูปงามประหนึ่งเทพบุตรในนิทาน และเพราะความสามารถ เขาประสบความสำเร็จในถนนนักธุรกิจได้อย่างงดงาม โดยไม่ได้อาศัยชื่อเสียงของพงษ์ไพศาสกิจเป็นฐานมันเป็นเรื่องราวแต่หนหลัง ที่กาสะลองเกิดไม่ทัน...ประชัน พงษ์ไพศาสกิจบุตรชายคุณหญิงประกายได้ภรรยาตอนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ โดยที่ไม่ได้รับการเห็นชอบจากครอบครัว เขาปกปิดเรื่องภรรยาเป็นความลับ มารดาของเปรมถูกรังเกียจ และไม่ยอมรับจากครอบครัวฝ่ายชาย เธอจำใจหอบลูกน้อยกลับบ้านเกิด หลังถูกขับไล่และไม่ได้รับการเหลียวแล พิทีเซียจากไปพร้อมเด็กชายแรกเกิดที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เธอหายไป...จากช

กาสะลองเดินคอตกกลับไป หญิงสาวชำเลืองประตูหน้าห้องทำงานของชายหนุ่มผู้กุมชะตาชีวิตของคุณหญิงประกาย เธอรู้สึกความผิดหวังและแอบเศร้าใจแทนประมุขของพงษ์ไพศาลกิจ ที่จะต้องอดทนรอความปราณีจากหลานชายต่อไป“คนใจดำ คนใจร้าย” เรียวปากอิ่มขยับต่อว่า รู้สึกเจ็บปวดแทนคุณหญิงประกายเมื่อต้องรับความผิดหวังทั้งๆ ที่กำลังตั้งตารอบ้านพงษ์ไพศาลกิจ...รั้วกำแพงสีน้ำตาลไหม้เด่นตระหง่านอยู่เบื้องหน้า แต่กาสะลองละล้าละลังไม่กล้าแม้จะผ่านประตูรั้วบ้านเข้าไป เธอไม่อยากแจ้งข่าวร้ายให้ผู้เป็นเจ้านายได้รับรู้ และรู้สึกความผิดหวังปี๊น!เสียงแตรรถยนต์กดถี่ๆ ด้านหลัง หญิงสาวจึงหมุนตัวกลับไปมอง“คุณผู้ชาย!”“มาทำอะไรตรงนี้ดอกปีบ ทำไมไม่รีบเข้าไปในบ้าน ยืนตากแดดอยู่ตรงนี้ทำไมหะ” กระจกรถยนต์ถูกลดลง เมื่อผู้สูงวัยต้องการตำหนิหญิงสาวที่ยืนขวางทางเข้าออก“ดอกปีบกำลังจะเข้าไปพอดีค่ะ” หญิงสาวรีบแก้ตัว แล้วจึงเดินออกไปจากหน้าประตูใหญ่ เปิดโอกาสให้รถยนต์คันโตได้เลี้ยวผ่านเข้าไปด้านใน“มากวนใจคุณท่านอีกสินะ คุณผู้ชายมาแต่ละที คุณท่านสุขภาพทรุดลงตลอด” หญิงสาวบ่นอุบ เร่งฝีเท้าเดินตามท้ายรถยนต์เข้าไปด้านใน เธอเป็นห่วงคุณหญิงประกาย

“แหมแก้ว เปรียบซะเห็นภาพเลยแก พูดเหมือนตัวเองไม่ใช่ชะนีอย่างนั้นแหละ”“แก้วไม่ใช่ชะนีนะมะลิ แก้วไม่ได้ร้องหาผัวๆ” แก้วกุดั่นลอยหน้าตอบจนเพรีและกาสะลองหัวเราะคิกคัก“ใครจะไปกล้ากับแกแก้ว ปากแกอย่างกับกรรไกร” เพรีต่อว่าเพื่อนรักเสียงใส“ผู้ชายมันไม่น่าปลื้มนี่ แต่ละคนเห็นแล้วอ่อนใจ แก้วยอมนอนบนคานดีกว่าจะมาปวดหัวเพราะนิสัยเน่าๆ ของผู้ชายพวกนั้น” แก้วกุดั่นไหวไหล่อย่างไม่แคร์ถ้าหาคนดีไม่ได้ ก็จะขออยู่เป็นโสดแบบนี้ให้สบายใจ ดีกว่าปวดหัวเพราะวีรกรรมของคู่ครอง“มะลิก็คงเหมือนแก้วล่ะ เหนื่อยใจกับนิสัยเจ้าชู้เห็นแก่ตัวของผู้ชาย คงไม่มีเจ้าชายในฝันเหมาะสำหรับเราสองคนเนอะแก้ว”“ดอกปีบล่ะคิดจะมีไหมแฟนอะ”“ไม่ล่ะจ้ะ ดอกปีบจะอยู่ดูแลคุณท่าน คงไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่”“ผู้ชายรู้ความคิดของพวกเราคงจะแปลกใจนะ ดูแม่พวกนั้นสิ ระริกระรี้อยากมีผัวจนตัวสั่น แต่พวกเราขอบาย”“สวย เริ่ด เชิดโสด ไม่ง้อค่ะฉันรวย” แก้วกุดั่นแอ่นอกคุยโอ่ เมื่อหาคนที่ดีพร้อมไม่ได้ ก็จะขอเก็บพรหมจรรย์ไว้กับตัวเองให้มันหายไปกับกาลเวลา“มาแล้วๆ” เพรีสะกิดแก้วกุดั่นยิกๆ เมื่อพระเอกของงานปรากฏตัวขึ้น เขาสวมสูทสีน้ำตาลไหม้ผ่าหน้า มองเห็นเส

ลลิตาหวีดเสียงร้องดังลั่น เธอกระทืบเท้าลงบนพื้นอย่างขัดใจ เมื่อกลับมายังพื้นที่ตัวเองแล้วพบกับภาพบาดตา“เจนาสคุณทำแบบนี้กับลิซ่าได้ยังไงคะ!” หญิงสาวตั้งท่าจะเข้าไปกระชากผู้หญิงหน้าด้านที่แอบย่องมาหาชายหนุ่มคู่ควง ตอนที่ตัวเองเผลอตัว“หยุด! อย่ามาทำตัวเป็นเจ้าของผมน่ะลิซ่า กริยาผู้หญิงข้างถนนแบบนี้อย่ามาทำต่อหน้าผมอีก” เสียงตวาดของชายหนุ่ม ลลิตาจึงหยุดชะงักโดยอัตโนมัติเปรมกอดกระชับร่างบอบบางให้แน่นขึ้น หลังจากที่ทั้งสองคนหลุดออกมาจากภวังค์หวาม ปลายนิ้วกดบนแผ่นหลังกาสะลอง โอบกอดหล่อนแนบแน่นและออกโรงปกป้องเธอเต็มที่ หญิงสาวหัวใจเต้นระรัว ทั้งความรู้สึกแปลกใหม่และเหตุการณ์คับขันตรงหน้า“แม่นี่เป็นใครคะเจนาส?” ลลิตาเค้นเสียงถาม เมื่อความหึงหวงพุ่งเต็มหน่วยตา“เธอจะเป็นใครก็ช่างเถอะ! ไม่เกี่ยวกับคุณนะลิซ่า” ชายหนุ่มตอบเสียงเย็นเยียบ ประกายสายตาเคร่งเครียด“คุณทำแบบนี้กับลิซ่าไม่ได้นะคะ ลิซ่าเสียหน้าเพื่อน แล้วลิซ่าจะตอบกับเพื่อนๆ ว่ายังไงคะ”“ตามใจคุณสิ อยากบอกใครยังไงก็แล้วแต่คุณ วันนี้ผมคงไปส่งคุณไม่ได้แล้วล่ะ ผมมีธุระ”“อะไรนะ!”“ผมไม่สะดวกที่จะไปส่งคุณลลิตา แต่ผมจะให้คนของผมไปส่งแทน ok

บทที่5.ข้อเสนอร่างผอมบางของคุณหญิงประกายถูกหญิงสาวที่หมายตาประคองลงมาจากชั้นบน ชายหนุ่มมองไม่วางตา เมื่อผู้สูงวัยทรุดตัวนั่งฝั่งตรงข้าม ดวงตาหลังกรอบแว่นคลอไปด้วยหยดน้ำใสๆ ที่ปริ่มเต็มเกือบจะหยด ริมฝีปากสีซีดสั่นระริก ท่านมองดวงหน้าชายหนุ่มไม่วางตา ชายหนุ่มค้อมศีรษะทำความเคารพและส่งยิ้มทักทาย ดวงตาคมดุสะดุดตากับวงหน้าคมคาย แม้จะผ่านวันเวลาก็ยังคงความงดงามไม่แปรเปลี่ยน“ที่นี่ที่ไหนกันดอกปีบ?” เสียงแหบห้าวกระซิบถาม เมื่อความทรงจำเลือนราง เริ่มกระจ่างขึ้นมาทีละเล็กละน้อย“บ้านพงษ์ไพศาลกิจค่ะคุณเปรม”“เธอๆ เธอหลอกผม!!” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน กรรโชกเสียงดัง พร้อมทั้งตวัดสายตามองหญิงชราอย่างจงชัง“คุณปฏิเสธความจริงไม่ได้หรอกค่ะ ยังไงเสียคุณก็เป็นหลานท่าน”“ผมเคยมีสายเลือดแบบนั้นไหลวนอยู่ในตัวจริง แต่มันนานแล้วล่ะ อย่ามาอ้างเรื่องไร้สาระ ผมโตมากับแม่ ไม่เคยได้รับความเหลียวแลจากคนที่คุณพูดถึง”“พอเถอะดอกปีบ ขอฉันคุยกับเขาแค่สองคน เธอออกไปก่อน”“คุณท่านคะ”“ออกไปเถอะ...ฉันไม่เป็นอะไร”“ค่ะ” กาสะลองรับคำ กระถดตัวคลานเข่าออกไปจากห้องรับแขกด้วยความจนใจ ดวงตากลมโตมองประมุขของพงษ์ไพศาลกิจด้วยความเป็น