บทที่7.ของกำนัลตอบแทน 2

“น่าพักเดียว เดี๋ยวไปส่งถึงพงษ์ไพศาลกิจ จะได้ทันทานมื้อเย็นกับคุณหญิงด้วยเลยไง” เพียงแค่พูดถึงคุณหญิงประกาย ร่างที่กำลังแข็งขืนก็อ่อนยวบ เปรมจึงรอบยิ้มด้วยความพอใจ

“ค่ะ”

“ไปๆ...” ชายหนุ่มดันแผ่นหลังของกาสะลอง โอบกอดเรือนกายบอบบางกลายๆ จนหญิงสาวต้องหมุนตัวมาพูดเตือนน้ำเสียวแผ่วๆ

“ปล่อยค่ะ มันไม่เหมาะ”

“จะเป็นไรไปแตะนิดแตะหน่อยไม่สึกหรอหรอกคุณ”

“ค่ะมันไม่สึกไม่หรอ แต่มันดูไม่ดีในสายตาคนอื่น”

“ตามใจคุณ ไปกันเถอะเดี๋ยวเสียเวลา” เปรมรีบปล่อยมือที่ดันแผ่นหลังของกาสะลอง ชายหนุ่มเดินนำหน้า แอบกัดฟันกรอดด้วยความกรุ่นโกรธ

ร่างสูงใหญ่เดินนำลิ่วๆ กาสะลองต้องรีบเดินให้เร็วขึ้น เพื่อจะได้ตามชายหนุ่มให้ทัน หญิงสาวซอยเท้ายิกๆ ก็ยังตามเขาไม่ทันได้ เธอจึงเร่งฝีเท้าเพิ่มขึ้นอีก ลมหายใจหอบโยน เหนื่อยจนหอบแฮกๆ กว่าจะตามทันเขา ก็ถึงบริเวณด้านหน้าลิฟต์แก้วที่กาสะลองโดยสารขึ้นมาจากชั้นล่างเสียแล้ว เปรมปรายตามองกาสะลองนิ่งๆ ริมฝีปากหนาหยักเม้มแน่น เขาอยากกระชากหญิงสาวเข้ามาจูบ