EP.2 ข้อเสนอเร้าใจ (4) จบตอน

ชายหนุ่มค่อยๆ นั่งคุกเข่าลงบนพื้นในท่าขัดสมาธิ นั่งลงท่ามกลางพื้นกระเบื้องเฉอะแฉะของน้ำ เขาค่อยๆ ก้มหัวลง ทำให้เห็นทัศนียภาพตรงหน้าเป็นศีรษะได้รูปกับผมหยักศกที่กำลังทำท่าเหมือนรอให้เธอเหยียบ

มุลิใจเต้นรัวเร็ว ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเคยเหยียบย่ำใครสักคน เมื่อก่อนแค่มีเด็กผู้หญิงรุ่นน้องเผลอมองหน้าเธอนานๆ ก็ถูกเธอลากไปตบในห้องน้ำโดยไม่มีเหตุผลได้แล้ว ยอมรับว่าเธอสมัยก่อนนี่เหลือทนจริงๆ

เธอช่างร้ายกาจ แสบสันไม่ต่างกับลูกไฟที่พร้อมแผดเผาคนรอบตัวให้วอดวาย และเพราะเธอเป็นคนแบบนั้น จึงมักจะดึงดูดแต่ผู้คนที่แสน ‘เลว’ มาวนเวียนรอบตัวอยู่เสมอ

เธอหยาบคาย ต่ำทราม ขี้อิจฉา ไร้สามัญสำนึก ทำเหมือนเรื่องรุนแรงที่ตัวเองทำลงไปแบบสิ้นคิดนั้นเป็นเรื่องที่เจ๋ง จะห้าวหาญมากตอนที่มีพวกเยอะๆ

แค่คิดถึงก็ร้อนที่นัยน์ตา อยากร้องไห้ให้กับความโง่เง่าของตนเอง

มุลิห่างหายจากการเหยียบย่ำคนมาสองปี ตั้งแต่เธอเก็บตัวเพราะคลิปฉาว ใครๆ ต่างก็รุมซ้ำเพราะเธอมันนิสัยไม่ดี พอล้มก็แทบไม่มีใครเห็นใจ กลับกันกลับเหยียบย่ำเธอแบบไม่เหลือชิ้นดี

แน่ล่ะ แม้แต่เพื่อนที่เธอคิดว่าสนิทและคอยตามดูเธอรังแกใครต่อใครมาก่อนอย่างยัยนั่น

แม้แต่ยัยนั่น ก็ทอดทิ้งและรุมเหยียบซ้ำเธอร่วมกับส้นตีนของคนอื่นๆ

คนที่เคยไว้ใจว่าเป็นแฟน เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด มันก็แค่พวกเหี้ยที่เมื่อเธอล้มลุกคลุกคลานจนไม่สามารถยืนหยัดขึ้นได้อีก ก็พร้อมเปลี่ยนฝั่งและหันหลังให้

จากความกลัวเริ่มเปลี่ยนเป็นความแค้นจากนิสัยดั้งเดิม เธอยอมรับว่าตัวเองก็ไม่ใช่คนที่ดีสักเท่าไหร่ เด็กสาวบิดปากคว่ำด้วยความหงุดหงิด แค่คิดก็แทบจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เธอไม่ถอดรองเท้า แต่กลับเลือกจะใช้รองเท้าคัทชูที่เปรอะดินเหยียบย่ำที่ศีรษะของผู้ชายตรงหน้า ขยี้มันแรงๆ เหมือนว่าเขาคือเศษฝุ่นที่เธอต้องการขยี้ให้แหลก

“ทำไม”

“...”

“ทำไม ทำไม ทำไมทุกคนต้องทอดทิ้งเรา!”

ปลายเท้าขยี้ที่ศีรษะของมหิงสาหนักแน่นขึ้น เธอบดบี้ ขยี้ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายลงไปกองที่ปลายเท้า ชายหนุ่มร่างยักษ์รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่รุนแรง เขาชอบความรู้สึกนี้จนแทบบ้า

ทั้งเจ็บ ทั้งรู้สึกดี

“ทำไมทุกคนมองเราเหมือนอีตัว ทำไมทุกคนถึงโทษว่าเป็นความผิดของเราที่คอลกับไอ้เหี้ยนั่น ทั้งๆ ที่คนที่ผิดคือตัวมันที่ลงคลิปโป๊ของเรา!!”

“...”

“เราขอสาปแช่ง สาปแช่งพวกมันทุกคนที่มองเราเหมือนขยะ สาปแช่งไอ้แฟนเก่าเหี้ยๆ ที่ทำลายชีวิตเรา เราจะเหยียบพวกมันให้จมดิน!!”

ท้ายประโยคเธอกระแทกส้นคัทชูลงที่ศีรษะของอีกฝ่ายอย่างแรง มหิงสาสะเทือนจนเกือบเซคว่ำหน้าลงพื้น มุลิที่รู้สึกตัวว่าทำมากเกินไปจึงรีบผละปลายเท้าออกพร้อมกับประนมมือขอโทษ

“ระ... เราขอโทษนะคะ เราขาดสติไป”

“ไม่หรอก แบบนี้ดีเลย” แต่คนตรงหน้ากลับเงยหน้าขึ้นสบตาด้วยสีหน้าชอบใจ มุลิที่รู้สึกตัวว่าตนเองลืมถ่ายคลิปเขาไว้จึงเริ่มทำหน้าตาตื่น

“ระ... เราลืมถ่ายคลิปพี่ จะเป็นอะไรไหม”

“ไม่เป็นไร” เขาตอบปัด ยังไงทุกอย่างที่เกิดขึ้นเขาก็สัมผัสได้โดยตรงและมันช่างอิ่มเอมใจเสียเหลือเกิน หญิงสาวจึงได้แต่ก้มหน้างุดด้วยความขลาดอาย เมื่อครู่เธอเผลอแสดงด้านมืดที่ไม่ได้เปิดเผยและเก็บกดมานานให้คนตรงหน้าได้เห็น ทั้งๆ ที่ไม่อยากให้ไอ้หมาเห็นสภาพที่น่าสมเพชนั่นมากที่สุด

ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่เขายังคงมีสารรูปไม่ต่างจากขยะ เธอคงกล้าที่จะแสดงความรุนแรงทุกรูปแบบให้เห็น ไม่ได้แสดงความอหังกา แค่เพราะรังเกียจอยากให้ไปให้พ้นหูพ้นตาเท่านั้น แต่ตอนนี้กลัวว่าจะดูไม่ดีในสายตาของเขา

แค่เปลือกนอกคนเราเปลี่ยนไป ก็เป็นไปได้ขนาดนี้เลยสินะมุลิ

ก็ต้องยอมรับตามตรงว่าเธอมองคนที่หน้าตา พอนึกได้ลางๆ ก็จำได้ว่าในอดีตมันก็หน้าตาเค้าโครงดูดีอยู่แล้ว ติดที่บุคลิก และท่าทางน่าขนลุกนั่นทำให้เธอรู้สึกว่าไร้เสน่ห์

ไอ้หมาที่ลุคเปลี่ยนไปราวกับคนละคน แต่ยังเชื่อฟังให้ยอมสิโรราบให้เธอเหมือนเดิม ทำให้เด็กสาวเผลอจินตนาการไปไกล

“ไวป์เมื่อกี้ดีมาก”

“... คะ?”

“พี่หมายถึง อารมณ์ลิที่เหยียบพี่เมื่อกี้... โคตรดี ดีที่สุด” ดวงตาสีครามราวกับผลึกมองเธออย่างมีเจตนาแอบแฝง ทำเอาเด็กสาวถึงกับสะดุ้งเฮือก เธอรีบหลุบตาลงต่ำ แต่เชื่อไหมว่าพอได้แสดงอารมณ์รุนแรงออกไป ความเครียด ความเก็บกดมันหายไปแล้ว แม้จะไม่ทั้งหมดจากที่สะสมมาตลอดสองปี แต่เชื่อสิว่ามันสบายใจกว่าเดิม ช่วงเวลาที่อยู่กับตัวเองมีแต่จะทำให้ฟุ้งซ่านขึ้นเท่านั้น ในตอนนั้นเธอเกือบเผลอจะทำร้ายตัวเองอยู่หลายครั้ง จนกระทั่งมังกรเก็บของมีคมทุกอย่างออกไปจากห้องให้พ้นมือเธอ

เด็กสาวถอนหายใจด้วยความโล่งอก และอยากขอบคุณเขาที่ช่วยเธอ ทั้งๆ ที่อาจจะเป็นเพราะเขารู้สึกสนุกไปเองคนเดียวก็ตาม

“ขอบคุณไอ้หมามากนะคะ ที่ช่วยเรา ตอนนี้ไม่รู้ทำไม เรารู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”

“...”

“ไอ้หมาอยากให้เราตอบแทนอะไรไหม” เธอคุ้นเคยกับการเรียกเขาว่าไอ้หมามากกว่าพี่หิ้ง ก็เลยเรียกแบบนั้น

แต่คนตรงหน้ากลับอารมณ์ค้างและยังตื่นตัว

“คืนนี้ไปค้างห้องพี่ ทำอะไรสนุกๆ ให้หายเครียดดีไหม”

“...”

“คราวนี้... พี่จะได้ถอดได้ด้วย”

เป็นคำพูดสองแง่สองง่าม ที่ถึงแม้มุลิจะมีอดีตที่ไม่ดี แต่เพราะคนตรงหน้าคือไอ้หมาหิง ไอ้หมาที่อยู่ใต้เท้าเธอเสมอ ถ้าหมอนี่ทำอะไรไม่ดี เธอจะแบล็คเมล์เขาก็คงไม่สาย

ก็ขนาดเมื่อกี้ยังยอมให้เหยียบหัวเลยนี่นา

ภายในจิตใจลึกๆ ของมุลิเต็มไปด้วยความโลภ คนตรงหน้าคือคนที่เคยรังเกียจแท้ๆ แต่เธอกลับอยากอยู่ใกล้ อยากปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา แม้อาจจะต้องใช้เวลาที่เธออาจจะยอมเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา แต่เขาทำให้เธอรู้สึกมีความกล้ามากกว่าก่อนหน้านี้ หลังจากได้เหยียบย่ำเขา เธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะสามารถทำได้ทุกอย่าง                                

“ไอ้หมาจะยังไม่แตะต้องเราใช่ไหม” คำถามนั้นกระตุ้นหัวใจของมหิงสา เขามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความคลั่งไคล้ คำตอบคือใช่ แต่ไม่ใช่ไม่อยากแตะ อยากแตะมากๆ จนแทบทนไม่ไหวเลยต่างหาก อยากให้เธอรับเลี้ยงเขาเป็นหมาส่วนตัวของเธอเสียเดี๋ยวนี้

แต่ว่า... เขาเองก็มีความอดทนมากพอที่จะทำให้อีกฝ่ายเชื่อใจจนยอมวางทั้งตัวให้เขา

“เมื่อไหร่พร้อม ก็บอก”

“อื้อ”

“...”

“แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้”