Ep.12 ความสุขของฉัน คือเธอ

Ep.12 ความสุขของฉัน คือเธอ

ช่วงพักเที่ยง

กลุ่มสาวสวยจากเเผนกบัญชีสี่คนเดินรวมกลุ่มกันมาทางคนตัวเล็กด้วยท่าทางที่สง่างามราวกับนางพญาก็ไม่ปานเเล้วก็มาหยุดฝีเท้ายืนเรียงรายกันอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเธอ ซึ่งคนที่เอ่ยถามหญิงสาวมีตำเเหน่งเป็นหัวหน้าสูงสุดของเเผนกนี้

"น้องเดซจ๊ะ?"

"คะพี่ริน?" คนตัวเล็กจำต้องละความสนใจจากการนั่งทำบัญชีรายรับเเละรายจ่ายของเเต่ละเดือนของบริษัทเพื่อมาคุยกับพี่ๆที่ร่วมงานกับเธอ

"เที่ยงเเล้วไปกินข้าวเที่ยงกับพวกพี่นะ พวกพี่จะเลี้ยงต้อนรับน้องเดซที่ร้าน xxxxx" พี่รินพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเเละท่าทางที่เป็นมิตร

"โห~ นั่นมันร้านอาหารชื่อดังเลยนะคะ" ฉันตกใจมากเมื่อได้ยินชื่อร้านอาหารจากปากของพี่ริน เพราะนั่นมันเป็นร้านอาหารที่หรูหราเเละอาหารก็เเพงมากเช่นกัน ถึงฉันจะเคยไปทานที่นั่นกับวีมาก่อนเเล้วก็เถอะ "พี่ๆคะ ไม่ต้องพาเดซไปกินอาหารเเพงๆขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เดซเกรงใจ" ฉันรู้สึกเกรงใจพี่ๆมากจริงๆนะ ฉันคิดว่าเเค่เลี้ยงต้อนรับ พาฉันไปกินร้านธรรมดาๆก็ได้

"โถ~น้องเดซ ไม่ต้องเกรงใจพวกพี่หรอกนะจ๊ะ พวกพี่เต็มใจที่จะเลี้ยงต้อนรับน้องเดซอยู่เเล้วจ๊ะ"

"เออ คือว่า..."

"ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด! งั้นตกลงตามนี้นะจ๊ะ" เป็นพี่บีที่รีบห้ามปรามฉันก่อนที่ฉันจะได้ปฏิเสธพวกพี่ๆ "ปะ พวกเราไปกันเถอะ มาจ๊ะน้องเดซ" พี่บีหันไปบอกกลุ่มเพื่อนสาว เเล้วหันกลับมารีบมาคว้าข้อมือของฉันเเล้วก็พาเดินไปขึ้นรถเพื่อที่จะไปเลี้ยงต้อนรับนักศึกษาฝึกหัดคนใหม่อย่างฉัน

ณ ร้านอาหารหรูเเห่งหนึ่ง

"นี่จ๊ะ กุ้งล็อบสเตอร์อบชีสร้อนๆ พี่ให้น้องเดซคนสวยจ๊ะ" พี่รินกล่าวหลังจากตักกุ้งล็อบสเตอร์อบชีสมาใส่จานให้ฉัน

"เออ ขอบคุณค่ะพี่ริน" ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจมากๆที่พี่ๆเเต่ละคนดูรักเเละเอ็นดูฉัน พี่ๆทุกคนดูเเลฉันเป็นอย่างดี ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นน้องเเท้ๆของพวกพี่ๆเลยอ่ะ

"ทานเยอะๆเลยนะจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจพวกพี่หรอกนะ มื้อนี้เเก๊งสุดสวยขอเลี้ยงน้องเดซเต็มที่ อยากกินอะไรก็บอกพวกพี่ได้เลยนะจ๊ะ" พี่รินกล่าวด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ

"เดซขอบคุณพี่ๆมากเลยนะคะ ที่ดูเเลเดซเป็นอย่างดี" ฉันยกมือขึ้นไหว้พวกพี่ๆด้วยความซาบซึ้งใจ

"ไม่เป็นไรจ๊ะ พวกพี่เต็มใจ" ทุกคนส่งยิ้มหวานมาให้ฉันอย่างนึกเอ็นดูฉัน

"มะพวกเราชนเเก้วกันหน่อย วันนี้เเก๊งสุดสวยขอยินดีต้อนรับน้องเดซี่คนสวยมาร่วมงานกับพวกเรา เย้~" ทุกคนต่างก็พากันยกเเก้วที่บรรจุน้ำผลไม้สีหวานขึ้นรวมทั้งฉันด้วย เเล้วก็เอามาชนกัน

เคล้ง!!

จังหวะที่ฉันกำลังชนเเก้วฉลองกับพวกพี่ๆอยู่นั้น สายตาก็ดันไปเห็นใครบางคนที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง

"....." พะ พี่ออซซี่! ละ เเล้วผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนั้นเธอเป็นใครกัน ทำไมถึงได้มานั่งอยู่ข้างๆพี่ออซซี่ เเถมเธอยังดูสนิทสนมกับพี่ออซซี่อีกต่างหาก...หรือว่า...เธอจะเป็นเเฟนของพี่ออซซี่!!! นะ นี่พี่ออซซี่มีเเฟนเเล้วหรอ!? ทำไมฉันไม่เคยรู้เลย ในหัวของฉันคิดไปเองต่างๆนานา จนเผลอเเสดงสีหน้าเศร้าออกมาโดยไม่รู้ตัวจนพี่มายด์ทัก

"น้องเดซไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ? สีหน้าดูซีดๆนะ"

"ปะ เปล่าค่ะ" ฉันรีบเอ่ยตอบพี่มายด์ด้วยรอยยิ้มเเละก็พยายามทำสีหน้าให้ดูปกติเช่นเดิมที่สุด เเต่ทันใดนั้นเอง...

"นี่พวกเเก!!!?" จู่ๆพี่ทรายที่นั่งอยู่ข้างๆฉันก็เอ่ยออกมาด้วยความตกใจอะไรซักอย่าง

"นี่เเกจะตะโกนทำไมเสียงดังเนี่ย! ยัยทราย!?" พี่บีกล่าวอย่างไม่เข้าใจเพื่อนของตัวเองที่มีท่าทางเเปลกๆเเถมยังพูดเสียงดัง

"พวกเเกดูนั่นสิ นั่นมันคุณออซซี่หนิ มากับผู้หญิงด้วยนะ!" พอพี่บีพูดจบเท่านั้นเเหละ ทุกคนต่างก็พร้อมใจกันหันไปมองยังจุดหมายที่พี่บีหมายถึงรวมถึงฉันด้วย

เเค่ได้เห็นพี่ออซซี่อยู่กับผู้หญิงคนอื่น ทำไมหัวใจของฉันมันถึงเจ็บปวดเเละทรมานเเบบนี้ เเต่ไม่เป็นไร ขอเเค่พี่ออซซี่มีความสุขเดซก็มีความสุขเหมือนกันค่ะ เพราะความสุขของเดซ คือการได้เห็นพี่ออซซี่มีความสุขในทุกๆวัน เดซขอให้ผู้หญิงคนนั้นรักพี่ออซซี่มากๆนะคะ

"จริงด้วย เเถมผู้หญิงคนนั้นยังสวยมากซะด้วย หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นเเฟนคุณออซซี่!!?" พี่รินกล่าวด้วยสีหน้าตกใจกับคำพูดของตัวเอง

อีกมุมหนึ่ง

"คุณออซซี่คะ? คืนนี้ว่างหรือเปล่าคะ? คือหลินอยากจะชวนคุณออซซี่ไปดื่มด้วยกันนะคะ" หลิน เธอคือลูกสาวของคุณเตชินท์ ซึ่งเป็นนักธุรกิจชื่อดังของประเทศที่ร่วมทำธุรกิจกับมาเฟียหนุ่มมานานเเล้ว เเละทั้งสองก็ยังเป็นพันธมิตรกันอีกด้วย

"ไม่ว่าง" ปากตอบคนที่นั่งอยู่ข้างๆเเบบส่งๆ ทว่าสายตากลับจ้องมองไปยังอีกคนที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเธอก็มาทานอาหารที่นี่เหมือนกัน

"งั้นไว้วันอื่นที่คุณออซซี่ว่างดีไหมคะ เเล้วเราค่อยนัดกันอีกที?"

"ฉันไม่เคยว่าง เธอไปชวนคนอื่นเถอะ" กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจบมาเฟียหนุ่มก็ยกไวน์สีอำพันขึ้นจิบเเละสายตาก็ยังคงวางอยู่ที่ใครบางคนไม่ละไปไหนโดยไม่สนใจคนข้างๆที่มาด้วยเลย เเละคำพูดของเขาทำให้หลินมีสีหน้าที่เจื่อนไป

ณ บริษัท A Group

หลังจากที่พวกเราไปทานอาหารเลี้ยงฉลองกันจบ พวกเราก็กลับมาทำงานเช่นเดิมในช่วงบ่ายจนตอนนี้เวลาล่วงเลยมาถึงหนึ่งทุมครึ่งเเล้ว

"น้องเดซจ๊ะ? ยังไม่กลับบ้านอีกหรอจ๊ะ นี่มันก็ดึกเเล้วนะเเถมฝนก็ดันตกอีกต่างหาก" พี่รินกล่าวขณะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่มครึ่งเเล้ว เเต่ฉันยังคงพยายามที่จะกรอกข้อมูลลงคอมให้เสร็จ เพราะไม่อยากให้งานค้าง

"อ๋อยังค่ะ เเต่ก็เกือบเสร็จเเล้วค่ะ เดซขอเคลียร์งานอีกนิดหน่อย เดี๋ยวก็กลับเเล้วค่ะ" ฉันพูดกับพี่รินด้วยรอยยิ้มหวาน

"Ok จ๊ะ งั้นพี่กลับก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้จ๊ะ"

"ค่ะ สวัสดีค่ะ" หลังจากที่ฉันยกมือขึ้นไหว้สวัสดีพี่ริน จากนั้นพี่รินก็เดินจากไป...