Ep.11 ไหวไหม?

Ep.11 ไหวไหม?

ณ ห้องทำงานของออซซี่

ก๊อก! ก๊อก!

คนตัวเล็กยกกำปั่นของตัวเองขึ้นเคาะประตูด้วยมือที่สั่นเทาราวกับลูกเเมวตกน้ำก็ไม่ปาน เธอเคาะประตูด้านหน้าอย่างไม่เเรงนัก ซึ่งตอนนี้มีใครบางคนกำลังรอเธออยู่ในนั้น เเค่คิดใจดวงน้อยของเธอก็สั่นไปหมดทั้งดวง

จากนั้นไม่นานประตูก็ถูกปลดล็อคออกอย่างอัตโนมัติด้วยฝีมือของคนด้านใน เดซี่จึงใช้มือที่สั่นเทาของตัวเองนี่เเหละเปิดประตูออกอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ขะ ขออนุญาตค่ะ" เจ้าของเสียงหวานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ติดๆขัดๆเมื่อได้เห็นคนที่เเอบชอบนั่งอยู่ด้านหน้าของเธอ เเละเเล้วมาเฟียหนุ่มที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับเอกสารมากมายที่กองไว้บนโต๊ะต้องเงยหน้าขึ้นมามองเเขกผู้มาเยือน

"....." ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากปากกระจับได้รูป ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อมีสายตาคู่สวยดั่งมังกรมองมายังเธอ ทว่าความรู้สึกนั้นก็ถูกอีกความรู้สึกเข้ามาเเทนที่ เพียงเเค่เห็นเอกสารมากมายกองอยู่ตรงหน้าของเขา ทำไมหัวใจของเธอถึงรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเขาเช่นนี้

เธอกลัวว่าเขาจะเหนื่อย พักผ่อนไม่เพียงพอ เขาจะเมื่อยตัวไหมที่ต้องนั่งเซนเอกสารเยอะขนาดนั้น เเล้วเขาจะกินอะไรบ้างหรือยัง? เพียงเท่านี้หัวใจดวงน้อยกลับรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมาทันที เธออยากจะถามคนตรงหน้าเเทบใจจะขาด เเต่ก็ไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปากถาม ซึ่งสีหน้าของเธอเเสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ากำลังรู้สึกเช่นไรอยู่

"พี่ออซซี่เรียกเดซมาพบ มีอะไรหรือเปล่าคะ?" น้ำเสียงหวานๆพยายามเอ่ยถามคนตรงหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด

"นั่งก่อนสิ" เจ้าของน้ำเสียงราบเรียบกล่าว

"ขอบคุณค่ะ" คนตัวเล็กนั่งลงบนเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานหลังจากที่พูดจบ

"พี่จะให้เธอไปฝึกงานอยู่เเผนกบัญชี ไหวหรือเปล่า?"

"เดซไหวอยู่เเล้วค่ะ" คนตัวเล็กตอบกลับมาเฟียหนุ่มทันทีที่เขาถามจบ งานบัญชีสำหรับเธออ่ะมันเรื่องจิ๊บๆ ให้ทำทั้งวันยังได้เลย

"อืม ถ้ามีปัญหาอะไรก็ถามคนอื่นๆหรือไม่ก็มาถามพี่ได้" ประโยคข้างหน้าไม่เท่าไหร่ ทว่าประโยคสุดท้ายนี้สิ ทำเอาใจดวงน้อยเต้นเเรงเเทบไม่เป็นจังหวะ นี่เขาบอกเธอว่า ถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้มาถามเขาได้งั้นหรอ? 'พี่ออซซี่ใจดีจังเลย'

"ขอบคุณค่ะ" คนตัวเล็กยกมือขึ้นไหว้คนตรงหน้าด้วยความซาบซึ้งใจที่เขาคอยช่วยเหลือเธอมาโดยตลอด ตั้งเเต่รับเธอมาฝึกงาน ช่วยบอกข้อมูลสำคัญ ไหนจะเรื่องที่พักอีก ไหนจะเรื่องนี้อีก นี่เขาจะทำให้เธอหลงรักไปถึงไหนกัน ทำเอาเดซี่เผยรอยยิ้มทั้งหวานทั้งน่ารักสดใสออกมาอย่างลืมตัว โดยที่เธอเองก็ไม่ทันสังเกตเห็นเลยว่าตอนนี้กำลังมีสายตาคมเข้มของใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่

"งั้นเดซขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ"

"เดี๋ยว" ก่อนที่คนตัวเล็กจะได้ออกจากห้องนี้ไป มาเฟียหนุ่มก็เอ่ยขึ้นซะก่อน เเล้วก็ย่างเท้าเดินไปหาเธอโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว เเละมันก็ดันบังเอิญเพราะเป็นจังหวะเดียวกันที่คนตัวเล็กกำลังหันกลับมาหายังเจ้าของเสียงห้ามพอดี

"คะ? พี่... ว้ายย!!" ยังไม่ทันที่เดซี่จะพูดจบ เธอก็ต้องตกใจเเทบช็อคเมื่อมีใบหน้าอันหล่อเหลาที่เธอชอบเเอบมองเป็นประจำมาอยู่ด้านหน้าของเธอในระยะประชิดจนริมฝีปากเเทนจะประกบกันอยู่เเล้วเชียว เหตุนี้เองทำให้เธอตกใจจนขาเรียวทั้งสองข้างไร้เรี่ยวเเรงเเละทรงตัวไม่อยู่ ทว่าเธอเป็นคนที่มีโชคเพราะก่อนที่เธอจะล้มลงบนพื้นห้องอย่างน่าอับอาย ก็ได้มีเจ้าชายรูปงามดั่งเทพบุตรขี้ม้าขาวมาช่วยเธอไว้ซะก่อน

หมับ!

มาเฟียหนุ่มรีบคว้าไปที่เอวคอดอันบอบบางได้ทันเเล้วดึงคนตัวเล็กเข้ามาหาลำตัวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของตัวเองเพราะกลัวเธอจะล้มลงพื้น ทำให้ตอนนี้ใบหน้านวลซบอยู่ที่อกเเกร่งของชายหนุ่มรูปงาม เเละยิ่งไปกว่านั้นตรงกลางอกเเกร่งนั้นกลับเปลือยเปล่าเนื่องจากเขาได้ปลดกระดุมออกไปสามเม็ดก่อนหน้านั้นเเล้ว

ไม่นานเมื่อสติสตังค์ของคนตัวเล็กกลับเข้าสู่ร่างครบเเล้ว ใบหน้านวลก็ขึ้นสีเเดงราวกับผลตำลึงสุก หัวใจดวงน้อยๆก็เต้นเเรงเเทบจะทะลุออกมาจากอกข้างซ้าย เพราะตอนนี้เธอกำลังซบอยู่ที่อกเเกร่งของคนที่ชอบ เธอละเเทบอยากจะกรี๊ดมันออกมา

"เเน่ใจหรอว่าไหว?" น้ำเสียงอันเเผ่วเบาผสมเซ็กซี่กระซิบกระซาบใกล้ๆใบหน้านวลของคนตัวเล็กทำให้รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดหน้า ทว่าตอนนี้เธอกำลังเผลอไผลไปกับการสูดดมกลิ่นกายอันหอมสะอาดจนน่าหลงใหล ทำให้เธอลืมความเขินอายไปชั่วขณะราวกับโดนสาป

"....." ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆจากคนในอ้อมอก จึงทำให้มาเฟียหนุ่มพอจะรู้ว่าตอนนี้เธอนั้นกำลังเเอบขโมยสูดดมกลิ่นกายจากตัวเขาอยู่ เขาก็เลยเเกล้งถามเธออีกครั้งจนทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ของกลิ่นกายหอมๆที่ชื่นชอบจนเเทบอยากจะเอามาสกัดเป็นน้ำหอมกลิ่นของตัวเอง เเละเธอก็จะได้ฉีดมันทุกๆวัน

"เธอยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะ สรุปไหวหรือไม่ไหว?" มาเฟียหนุ่มก้มลงกระซิบด้วยน้ำเสียงที่เซ็กซี่ข้างๆกกหูของคนขี้ขโมยเป็นครั้งที่สอง เดซี่ถึงกับหลุดออกจากภวังค์

"ไม่วะ เอ่อ ไม่ใช่ค่ะ! วะ ไหวค่ะ เดซไหว" คนตัวเล็กทำตัวลุกลี้ลุกลน พูดก็เเทบจับใจความไม่ได้ หน้าตาก็เเสดงออกถึงควาประหม่า ใบหน้าก็เห่อร้อนไปหมด หัวใจก็เต้นเเทบหลุดออกจากอก 'เอาจริงๆตอนนี้ฉันไม่ไหวอ่าา~' เดซี่ได้เเต่คิดอยู่ในใจ "งะ งั้นเดซขอตัวก่อนนะคะ" เมื่อคนมีพิรุจกล่าวจบก็รีบใส่เกียร์เสือชีตาห์จากทวีปเเอฟริกาวิ่งหนีออกจากห้องไปอย่างกระส่วยอวกาศ

พรึ่บ!

"หึๆ" มาเฟียหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างชอบอกชอบใจในท่าทางเขินอายของยัยตัวเล็ก มันทำให้เขานึกเอ็นดูเธอไม่น้อย เธอจะมีอาการเเบบนี้ทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้ๆเขา จึงทำให้เธอดูน่าเเกล้ง เเละเขาเองก็ชอบเเกล้งเธอซะด้วยสิ น่าเอ็นดูชะมัด!! งั้นเอาไว้เเกล้งยัยเด็กขี้อายโอกาสหน้าอีกก็เเล้วกัน สนุกดี!

"ฟิวว~ ฮือๆ หัวใจเต้นเเรงอีกเเล้ว" ทางด้านของเดซี่หลังจากหนีออกมาได้สำเร็จ ก็ทำเอาเธอหลุดหอบหายใจเเทบช็อคราวกับไปวิ่ง4×100มา ไม่คิดเลยว่าการเข้าไปพบเขาครั้งเเรกจะทำให้เธอเจอเเต่เรื่องที่ไม่คาดฝันเเบบนี้ เเค่คิดหัวใจข้างซ้ายก็กระหน่ำเต้นเเรงตุบๆๆๆ~อีกเเล้ว เธอละเหนื่อยหัวใจ ได้เเต่ภาวนาว่าให้ตัวเองไม่เป็นโรคหัวใจตายในวัยที่ไม่อันควร...