ตอนที่ 1 การปะทะครั้งแรก

แดดเปรี้ยงของปลายเดือนพฤษภาคมแผดเผาทุกอณูของลานกิจกรรมมหาวิทยาลัย เสียงจอแจของการเตรียมงานต้อนรับเหล่านักศึกษาใหม่ดังระงมไปทั่ว สีเสื้อคณะต่างๆ สว่างตาในวันแรกของการเปิดเทอม

เลโอหยุดมองป้ายคณะวิศวกรรมที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า พลางสูดลมหายใจลึกๆ เขาผ่านมันมาได้แล้ว การสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศด้วยคะแนนอันดับต้นๆ กระเป๋าเป้สีดำใบเดิมที่ใช้มาตั้งแต่มัธยมพาดบ่าข้างเดียว เขาลากกระเป๋าเดินทางอีกใบติดมือมาด้วย เพราะคืนนี้เขาจะเข้าหอพักนักศึกษาที่ได้จองไว้ล่วงหน้า

"เด็กต่างจังหวัดสินะ" เสียงทักของรุ่นพี่หญิงในชุดเสื้อคณะสีเหลืองทอง

"วิศวะใช่ไหมน้อง?"

"ครับ ปีหนึ่ง" เลโอตอบสั้นๆ เขาไม่เคยเป็นคนพูดมาก โดยเฉพาะกับคนแปลกหน้า

"มาเถอะ พี่พาไปลงทะเบียน ปล่อยกระเป๋าไว้ตรงนั้นก่อนได้ มีรุ่นพี่ดูแลให้ แล้วค่อยมาเอาทีหลัง"

เลโอพยักหน้ารับ ปล่อยกระเป๋าเดินทางไว้ในจุดที่กำหนด แล้วเดินตามรุ่นพี่ไปที่จุดลงทะเบียน

แสงแดดที่สาดส่องลงมาทำให้เหงื่อผุดซึมที่หน้าผาก เลโอหยิบแว่นสายตากรอบสี่เหลี่ยมออกมาเช็ด ก่อนจะสวมกลับเข้าไปใหม่ ขณะกำลังเดินเขาก็หันไปมองรอบๆ สำรวจสถานที่ที่จะเป็นบ้านของเขาอีกสี่ปีข้างหน้า ทันใดนั้นเอง ภาพตรงหน้าทำให้เขาชะงักกึก เลโอรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวูบ  คนคนนั้น...

ย้อนความหลัง

"มึงจะเอายังไงวะ?"

เสียงนั้นแทบจะตวาดออกมา ชายหนุ่มในชุดสุดคูลหน้าตาดีจ้องมองเลโอด้วยสายตาเหยียดหยาม พวกเขายืนเผชิญหน้ากันอยู่นอกร้านกาแฟชื่อดังในห้างแห่งหนึ่ง เด็กหนุ่มทั้งสองดึงดูดสายตาคนรอบข้างที่เริ่มหันมามอง

"นี่มันเรื่องระหว่างกูกับนาตาลี มึงไม่เกี่ยว" เลโอตอบกลับเสียงเย็น

"ไม่เกี่ยว เชี่ยไร ?" คู่กรณีหัวเราะหยัน

"แฟนกูแต่มึงมาจีบต่อหน้ากูเนี่ยนะ แล้วบอกว่ากูไม่เกี่ยว?" ไทเกอร์บอกเหตุผลที่เขาเกี่ยวข้องกับเขาแน่นอน

"นาตาลีบอกกูว่าไม่ได้คบกับมึงแล้ว บอกว่ามึงเป็นแค่คนที่เคยคุยกัน" เลโอไม่ลดราวาศอก

"กูไม่รู้ว่ามึงเป็นใคร นาตาลีไม่เคยพูดถึงมึงเลยสักครั้ง"เลโอตอกย้ำอีกครั้ง

"ไอ้เวร! นาตาลีเป็นแฟนกู!" ไทเกอร์ตะคอก หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

"สองเดือนแล้ว!"ไทเกอร์ย้ำว่าเขาเป็นแฟนของหญิงสาว

"แล้วทำไมนาตาลีถึงบอกกูว่าโสด?" เลโอสวนกลับ

ไทเกอร์ชะงัก ใบหน้าเจื่อนลง ความไม่แน่ใจแล่นผ่านแววตา แต่ถูกแทนที่ด้วยความโกรธอีกครั้ง

 "มึงโกหก!"ไทเกอร์ตะโกนในเลโอสุดเสียง

"กูไม่จำเป็นต้องโกหก" เลโอยืนยันเสียงเรียบ

"ถามเธอสิ ว่ากูพูดจริงหรือเปล่า" เลโอบอกออกไปอย่างมั่นใจว่าตัวเองเป็นแฟนของนาตาลีตอนนี้

ทั้งสองหนุ่มหันไปมองหญิงสาวในชุดเดรสสั้นสีขาวที่ยืนก้มหน้าอยู่ไม่ไกล

"นาตาลี เธอบอกไอ้นี่ว่าเธอไม่ได้คบกับกูจริงเหรอ? " ไทเกอร์เรียกด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

"ฉัน... ฉันแค่บอกว่าพวกเรา... ไม่ได้จริงจัง..." หญิงสาวมองทั้งสองหนุ่มด้วยสายตาสับสน

"เห็นไหม มึงเข้าใจผิด" เลโอพูด สายตาจับจ้องไปที่ไทเกอร์

"แต่กูกับเธอก็...บอกไอ้นี่ว่าเราคบกันอยู่!" ไทเกอร์พูดอึกอักเขาหันไปหานาตาลีอยากให้เธอช่วยยืนยันความสัมพันธ์

"ฉันบอกนายแล้วนี่ไทเกอร์ ว่าฉันยังไม่พร้อมผูกมัด เราแค่เที่ยวด้วยกัน" นาตาลีสั่นศีรษะเบาๆ น้ำตาคลอ

"มึงก็แค่รู้จักเธอไม่กี่วัน มาที่ห้างแห่งนี้เพราะต้องมาซื้อของกับครอบครัว แต่กลับจะมาแย่งแฟนกู?" ไทเกอร์หน้าซีด ก่อนจะหันกลับมาที่เลโอ

"ไม่มีใครแย่งใคร เธอเลือกเอง และเธอเลือกกู" เลโอตอบเสียงเรียบ

ไทเกอร์พุ่งเข้าใส่เลโอราวกับสายฟ้าฟาด กำปั้นพุ่งเข้าหาใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว แต่เลโอหลบทัน จับแขนไทเกอร์บิดไปข้างหลัง

"ปล่อย!" ไทเกอร์ครางด้วยความเจ็บปวด

"แค่อยากให้เธอได้เลือกด้วยตัวเองถ้ามึงทำร้ายกู เรื่องมันจะใหญ่" เลโอพูดเสียงเย็น

"จำไว้เลย มึงจะต้องเสียใจที่หักหน้ากูวันนี้"  ไทเกอร์พูดเสียงเกรี้ยวขณะที่เลโอปล่อยเขา

"แล้วมึงทำอะไรกูได้?" เลโอถาม แววตาท้าทาย

"รอดูเหอะส่วนเธอ... เราจบกัน คราวหน้าอย่ามาง้อกู"  ไทเกอร์สะบัดแขนที่ถูกบิด ก่อนจะหันไปมองนาตาลี ไทเกอร์เดินจากไปด้วยความโกรธเคือง ทิ้งเลโอกับนาตาลีไว้ด้วยกัน

"ขอโทษนะ ฉันไม่คิดว่าเขาจะตามมาเจอเรา..."  นาตาลีพูดเบาๆ

"ไม่เป็นไร " เลโอตอบ ก่อนจะหันไปมองทิศทางที่ไทเกอร์จากไป

ปัจจุบัน

"คราวนี้มันจบแล้ว"เลโอกระพริบตาไล่ความทรงจำนั้นออกไป เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่สังเกตเห็นเขา แต่...

"เฮ้ย! เจอกันอีกแล้วเหรอไอ้เด็กบ้านนอก!" เสียงเรียกดังมาจากกลุ่มเด็กหนุ่มชุดนักศึกษาใหม่เช่นกัน หนึ่งในนั้นคือไทเกอร์ เขากำลังเดินนำหน้าเพื่อนอีกสามคน ใบหน้าคมเข้มเหยียดยิ้มเย้ยหยัน เลโอหยุดเดิน เขาไม่ได้หันไปมอง แต่ก็ไม่ได้เดินหนี

"มึงดูสิ ไอ้เด็กต่างจังหวัดที่แย่งแฟนกูตอนปิดเทอม" ไทเกอร์ชวนเพื่อนคุย เสียงดังพอให้เลโอและคนแถวนั้นได้ยินชัดเจน

"ดูสิ ได้เป็นเพื่อนกูละ เข้าคณะเดียวกันอีกด้วย"ไทเกอร์ย้ำคำว่าเพื่อนที่ฟังแล้วไม่เป็นมิตรเลย

"เหมือนหมาสองตัวต้องอยู่ในกรงเดียวกันเลยว่ะ!" เพื่อนของไทเกอร์พูดและเพื่อนๆ ของไทเกอร์หัวเราะชอบใจ คนหนึ่งผิวปาก

เลโอกัดฟันกรอด ก่อนจะหันไปมองไทเกอร์ด้วยสายตาเย็นชา

"กูก็แปลกใจเหมือนกันคะแนนน้อยแค่นั้น จ่ายสินบนให้ใครเข้ามาวะ?" เลโอพูดเรียบๆ แต่ทำให้อักคนโมโหได้ทันที

"มึงว่าไงนะ?" จากตอนแรกที่ใบหน้าของไทเกอร์มีรอยยิ้มกลับเลือนหายไป

"กูว่ามึงหูหนวกรึเปล่าหรือว่านอกจากหน้าตาดี มึงไม่มีอะไรเหลือแล้ว?" " เลโอตอบกลับ ครั้งนี้เสียงของเลโอดังชัดเจน

"ไอ้เหี้ย! มึงนี่มันกล้าดียังไง!"  ไทเกอร์สบถ ก้าวเข้ามาประชิดตัวเลโอ มือกำหมัดแน่น

แม้ไทเกอร์จะสูงในระดับเดียวกัน แต่ด้วยบุคลิกที่เหนือกว่าและการแต่งตัวที่ดูดีกว่า ทำให้เขาดูข่มคนตรงหน้าได้ไม่ยาก โดยเฉพาะเมื่อเลโอยังสวมแว่น แต่งตัวเรียบง่ายในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ธรรมดา แต่แววตาของเลโอกลับไม่มีความหวาดกลัวใดๆ

"มึงมาหาเรื่องกูก่อน แล้วมึงก็ทำแบบนี้มาตั้งแต่ที่ห้างวันนั้นแล้ว"เลโอตอบเรียบๆ แต่สายตาจับจ้องคมกริบ

"วันนั้นมึงต่างหากที่มาก้าวก่ายกู" ไทเกอร์ไม่ลดละ

"ก้าวก่าย?" เลโอหัวเราะเบาๆ

"มึงเป็นคนหลอกผู้หญิงต่างหาก นาตาลีบอกกูเองว่าพวกมึงไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่มึงกลับไปขู่นาตาลี" เลโอบอกในสิ่งที่เขารู้มาจากนาตาลี

"ไอ้..." ไทเกอร์กำหมัดแน่นขึ้น ใบหน้าเริ่มแดงก่ำด้วยความโมโหสุดขีด

"เป็นอะไรกัน!?" เสียงดังแทรกขึ้น เป็นรุ่นพี่ชายคนหนึ่งในชุดเสื้อคณะสีเหลืองทอง กางเกงสแล็คสีดำ ผมเซ็ตเรียบร้อย ดูเป็นนักศึกษาคนจริงจัง

"ไม่มีอะไรครับพี่ แค่ทักทายเพื่อนเก่าน่ะครับ"  ไทเกอร์ตอบทันที น้ำเสียงเปลี่ยนไปทันตาเห็น

"เพื่อนเก่า? รู้จักกันมาก่อนเหรอ?" รุ่นพี่มองไปที่เลโอ

"ครับ ใช่ไหมเพื่อน?" ไทเกอร์ตอบ ก่อนจะหันไปหาเลโอด้วยรอยยิ้มเสแสร้ง

"ไม่ใช่เพื่อนครับ แค่รู้จักกัน" เลโอตอบรุ่นพี่ ก่อนจะมองหน้าไทเกอร์

"โอเค วันนี้วันแรกของการเข้ามหาวิทยาลัย ทุกคนคงเหนื่อยๆ กัน ไปลงทะเบียนให้เสร็จก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวรุ่นพี่จะพาไปดูที่พักกัน" รุ่นพี่มองสลับไปมาระหว่างเลโอกับไทเกอร์ สัมผัสได้ถึงความตึงเครียด

"ครับพี่" ไทเกอร์พยักหน้า  ก่อนจะเดินจากไปเขาหันมากระซิบข้างหูเลโอ

"ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะไอ้เด็กบ้านนอก เพราะตอนนี้มึงต้องอยู่ใ