ตอนที่ 2 การปะทะครั้งที่สอง

วันนี้วันแรกของการเข้ามหาวิทยาลัย ทุกคนคงเหนื่อยๆ กัน ไปลงทะเบียนให้เสร็จก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวรุ่นพี่จะพาไปดูที่พักกัน" รุ่นพี่มองสลับไปมาระหว่างเลโอกับไทเกอร์ สัมผัสได้ถึงความตึงเครียด

"ครับพี่" ไทเกอร์พยักหน้า 

"ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะไอ้เด็กบ้านนอก เพราะตอนนี้มึงต้องอยู่ในพื้นที่ของกู" ก่อนจะเดินจากไปเขาหันมากระซิบข้างหูเลโอ เลโอไม่ตอบอะไร เขาเพียงหันไปมองไทเกอร์ด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่แสดงอาการตื่นตระหนกใดๆ ทั้งที่ในใจกลับกำลังคิดทบทวน... เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาสร้างศัตรู แต่ดูเหมือนว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยจะไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด

"มาเถอะน้อง ไปลงทะเบียนกันเถอะ เดี๋ยวสาย"รุ่นพี่หญิงที่พาเลโอมาแต่แรกเรียกเลโอ และเขาพยักหน้าก่อนจะเดินตามรุ่นพี่ไป

จุดลงทะเบียนเต็มไปด้วยนักศึกษาใหม่ รุ่นพี่ต่างวิ่งวุ่นพยายามช่วยเหลือและให้คำแนะนำ เลโอยืนต่อแถวอย่างอดทน ทั้งที่แดดร้อนจัด

"เฮ้ย นั่นไทเกอร์มั้ย?" เสียงนักศึกษาหญิงสองคนที่ยืนต่อแถวข้างกันดังขึ้น

"ใช่ๆ คนนั้นแหละ โอ้โห หล่อมากอะ ว่าแต่ใครจะเสนอชื่อเขาเป็นเดือนคณะไหม? กูว่าเข้ารอบแน่ๆ"

"ยังไม่ทันเปิดเทอมเลย พูดถึงอะไรกันแล้วเนี่ย" อีกคนหัวเราะคิกคัก

"ก็มันเห็นๆ กันอยู่นี่ไง จำลูกชายนักธุรกิจคนนั้นที่เคยออกนิตยสารไม่ได้เหรอ? ครอบครัวเขารวยมาก พ่อเป็นเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์"

"จริงด้วย เคยเห็นในงานการกุศลด้วย โอ้พระเจ้า กูตื่นเต้นจัง! อยู่คณะเดียวกับเรา!"

เลโอถอนหายใจเฮือกใหญ่ การเป็นคนมีชื่อเสียงทำไมสำหรับเขาแล้วรู้สึกน่ารำคาญจัง หลังจากที่ได้ยินการสนทนาเรื่องของไทเกอร์ เขาขอเป็นลูกชายเจ้าของธุรกิจใหญ่จากต่างจังหวัดที่ไม่มีใครรู้จักในกรุงเทพฯ จะดีกว่า เลโอเลือกที่จะซ่อนตัวตนนี้ไว้ ไม่ต้องการความสนใจหรือการปฏิบัติที่แตกต่างจากคนอื่น เขาแค่อยากใช้ชีวิตนักศึกษาธรรมดาๆ เรียนให้จบ และกลับไปสานต่อธุรกิจครอบครัว

"ชื่ออะไรครับน้อง?" เสียงของรุ่นพี่ที่โต๊ะลงทะเบียนเรียกความสนใจของเลโอกลับมา

"เลโอครับ กัณต์ดนัย เดชาทวีวงศ์"

"อ๋อ นี่แกเอง คะแนนสอบอันดับหนึ่งของคณะเราเลยนะ"  รุ่นพี่เลื่อนรายชื่อและพลางมองหน้าเลโอขึ้น

"ครับ"

"เก่งมากเลยนะ" รุ่นพี่ยื่นเอกสารให้

"นี่ตารางเรียน กำหนดการต่างๆ กับคู่มือนักศึกษา ส่วนนี่กุญแจห้องพักหอใน เราจัดให้น้องเรียบร้อยแล้ว ห้อง 412 ตึก B นะ"

"ขอบคุณครับ"

เมื่อเลโอรับเอกสารและกุญแจเรียบร้อย เขากำลังจะหันไปหยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเอง แต่เสียงฮือฮาจากทางด้านหลังทำให้เขาเหลือบมอง ไทเกอร์และเพื่อนกำลังเดินฝ่ากลุ่มนักศึกษาหญิงที่กรี๊ดกร๊าดเข้ามาทักทาย รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ของไทเกอร์ฉายชัด เขาหยุดถ่ายรูปกับนักศึกษาหญิงบางคน ดูเหมือนจะชื่นชอบความสนใจนั้น

"พระเจ้า นี่มันเหมือนดาราเลย" เด็กสาวคนหนึ่งพูดกับเพื่อนข้างๆ

"แล้วนี่มันดาวคณะเรายังไงล่ะ!"

เลโอหมุนตัวกลับ ตั้งใจจะเดินไปเก็บกระเป๋าเดินทางของตน แต่เสียงของไทเกอร์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เฮ้ย! ไอ้บ้านนอก!"

เลโอชะงัก หลังตรง เขาไม่อยากมีเรื่อง แต่ก็ไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนขี้ขลาด ช้าๆ เขาหันกลับไปเผชิญหน้ากับไทเกอร์

"มึงอยู่หอในเหรอ? คงสมองดีมากสินะ ถึงได้ที่หอได้ง่ายๆ" ไทเกอร์ถาม สายตาเหยียดหยาม มีเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ ของไทเกอร์แม้จะไม่ใช่มุกตลกที่ดีนัก

"กูไม่รู้ว่ามึงมีปัญหาอะไรกับกู นอกจากเรื่องนาตาลี กูไม่เคยทำอะไรให้มึงเดือดร้อนเลย"  เลโอพูดและสายตาจับจ้องที่ไทเกอร์

"นาตาลี พูดแบบนี้เหมือนนาตาลีเป็นของมึงงั้นแหละ"

"ไม่ใช่แบบนั้น" เลโอตอบกลับทันที

"แต่นาตาลีเลือกกู และมึงก็เป็นคนโกหกนาตาลีมาตลอด"เลโอตอกย้ำอีกครั้ง

"แล้วไง? มึงก็แค่มาแย่งเดตกู แถมยังทำหน้าภูมิใจด้วย"" ไทเกอร์เอียงคอยิ้มเย้ยหยัน

"กูไม่สนใจเรื่องนาตาลีแล้ว แต่มึงพาลมาใส่กูทั้งที่มันจบไปแล้ว นี่มันเด็กประถมรึไง?"  เลโอพูดเสียงเรียบ

"มึงเรียกกูว่าเด็กประถมเหรอ?" ไทเกอร์หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ก้าวพรวดเข้ามาประชิดตัวเลโอ

 "คิดว่าตัวเองเก่งนักใช่ไหม? เพราะได้คะแนนดี? แต่จำไว้นะไอ้บ้านนอก ชีวิตในมหาลัยไม่ได้มีแค่เรียนอย่างเดียว" ท่าทางคำพูดของไทเกอร์เป็นการเปิดศึกกับเลโอชัดเจน

"มึงคิดว่ากูกลัวมึงงั้นเหรอ?" เลโอถาม เสียงทุ้มต่ำเย็นชา แววตาคมกริบ

 "มึงอาจจะมีทุกอย่าง เงิน หน้าตา เพื่อนฝูง แต่กูไม่สน และกูก็ไม่กลัว" คำตอบที่ไม่กลัวและยังนิ่งตามสไตล์ของเลโอ

ไทเกอร์ชะงักเล็กน้อย เขาไม่เคยมีใครสบตาและพูดกับเขาแบบนี้มาก่อน แววตาที่เย็นชาของเลโอกลับแฝงความมั่นใจบางอย่างที่ทำให้ไทเกอร์รู้สึกหวั่นไหว แต่ความรู้สึกนั้นก็แวบหายไปในพริบตา ถูกแทนที่ด้วยความโกรธ

"มึงจะได้รู้ว่ากูทำอะไรได้บ้าง" ไทเกอร์พูดเสียงเกรี้ยว มือกำหมัดแน่น ดูเหมือนว่าเขาอาจจะลงมือทำร้ายเลโอได้ทุกเมื่อ

นักศึกษาที่ยืนอยู่แถวนั้นเริ่มมุงดูมากขึ้น บางคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอ ทำให้บรรยากาศตึงเครียดยิ่งขึ้น

"เฮ้ย! มีอะไรกันวะเนี่ย?" เสียงตะโกนดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของรุ่นพี่ชายคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาแทรกระหว่างทั้งคู่ ตามมาด้วยรุ่นพี่อีกสามคน

"มึงทำบ้าอะไรวะไทเกอร์? วันแรกเลยนะโว้ย! แล้วนี่ใครวะ?" รุ่นพี่คนแรกถามเสียงดุ ก่อนจะหันไปมองเลโอ

"น้องเลโอครับพี่ อัจฉริยะคนใหม่ของคณะเรา คะแนนสอบอันดับหนึ่งของคณะปีนี้" รุ่นพี่หญิงที่พาเลโอมาแต่แรกตอบ

"อ้อ ไอ้เด็กเทพนั่นเอง มีปัญหาอะไรก็คุยกันดีๆ ถ้ามีเรื่องชกต่อยกัน พี่จัดให้ในสนามมวย ไม่ใช่ตรงนี้" รุ่นพี่พยักหน้า ก่อนจะหันกลับไปมองทั้งคู่

"ไม่มีอะไรครับพี่ แค่เจอเพื่อนเก่า เลยทักทายกันหน่อย"  ไทเกอร์ตอบ น้ำเสียงเปลี่ยนไปทันที เป็นเด็กดีมีมารยาท เลโอนิ่งเฉย ไม่ได้พูดอะไร

"ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันไป" รุ่นพี่สั่ง

 "ไป ไทเกอร์ พวกมึงไปลงทะเบียนได้แล้ว"รุ่นพี่อีกคนบอกไทเกอร์อีกครั้ง

เมื่อไทเกอร์และเพื่อนเริ่มเดินจากไป เขาหันกลับมาสบตากับเลโออีกครั้ง แววตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ริมฝีปากขยับขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน

"เจอกันอีกแน่" เขากระซิบเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป ท่ามกลางสายตาของเหล่านักศึกษาหญิงที่ยังคงมองตามด้วยความหลงใหล

เลโอถอนหายใจเบาๆ วันแรกในมหาวิทยาลัยยังไม่ทันผ่านไปครึ่งวัน แต่เขากลับได้ศัตรูมาเรียบร้อยแล้ว

"น้องไม่เป็นไรใช่มั้ย?" รุ่นพี่หญิงถาม น้ำเสียงห่วงใย

"ไม่เป็นไรครับ แล้วรุ่นพี่ทุกคนรู้จักหมอนั่นเหรอครับ" เลโอตอบเรียบๆ แต่ในใจกลับรู้ดีว่า นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวอีกมากมายที่จะตามมา…

“ทุกคนจะรู้จักคนตระกูลของไทเกอร์เพราะสนับสนุนมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่ง โดยเฉพาะคณะวิศวกรรมศาสตร์เพราะตระกูลนี้เรียนที่นี่รู่นสู่รุ่น ไทเกอร์ อยู่ปี 2 นะคะ” รุ่นพี่อธิบายคร่าวๆให้เลโอเข้าจทำไมรุ่นพี่ถึงได้รู้จักไทเกอรืเกือบทุกคนทั้งที่เข้ามาลงทะเบียนกันวันแรก

“ห๊า ผมนึกเขาอยู่ปี 1 เข้าใจแล้วครับ”

“ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงนะคะ ”น้ำเสียงห่วงใยจากรุ่นพี่สาวบอกออกมาอีกครั้ง

“ครับ”

เลโอตั้งใจจะเรียนที่นี่ไปแบบเงียบสงบแต่ดูเหมือนแค่ย่างกรายเข้ามาในมหาวิทยาลัยวันแรกชีวิตของเลโอดูเหมือนจะไม่สงบสุขแล้ว

“เรียกก็กูมึงมาขนาดนี้แล้วคงไม่ต้องมารุ่นพงรุ่นพี่แล้ว”

เห้อ...ความสงบสุขในรั้วมหาวิทยาลัยได้หายไปแล้ว...เลโอ