บทที่ 83

หนึ่งเดือนต่อมา

ทุกก้าวเดินของณดาจะมีอลันตามติดเป็นเงาตลอด แม้แต่ตอนที่จะเข้าห้องน้ำ คนหน้ามึนอย่างอลันก็ยังจะหน้าด้านตามเข้าไปด้วยอยู่ดี ไม่รู้ว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมให้โอกาสกับเขา นับวันยิ่งเหมือนโรคจิตเข้าไปทุกที

"พี่อลันจะตามทำไมคะเนี่ย น้องจะเข้าห้องน้ำ!"

"ก็เข้าไปสิ พี่ก็จะเข้าไปเฝ้าด้วยไง"

"พี่เป็นโรคจิตหรือไงกัน ถ้าว่างก็ไปดูลูกนู่น"

"ลูกมีพี่เลี้ยงดูแลแล้ว แต่ว่าลูกเรายังไม่มีน้องเลย" เขาตอบออกมาด้วยสีหน้านิ่ง ๆ

"พี่อลันเลิกหื่นสักวันจะได้ไหมคะ" เธอชักจะหมดความอดทนกับเขาแล้วนะ ในหัวมีแต่เรื่องอย่างว่า จนทุกวันนี้เธอแทบไม่ได้เจอหน้าลูกเลยด้วยซ้ำ เพราะถูกพ่อของลูกชวนเล่นจ้ำจี้ตลอด

ตั้งแต่ที่ณิรินมีพี่เลี้ยง ตอนกลางคืนเธอแทบไม่ได้เจอหน้าลูกเลย เพราะเขาไม่ยอมให้ลูกมานอนด้วย โดยเอาเหตุผลครั้งที่ณิรินตื่นมาตอนที่เขากำลังทำรักกับเธอมาอ้าง

"เลิกไม่ได้หรอก แถมณิรินก็ยังไม่มีน้องด้วย ยิ่งเลิกไม่ได้ใหญ่เลย"

"เฮ้อ! ถอยไปได้แล้วค่ะน้องจะเข้าห้องน้ำ" เถียงไปก็เท่านั้น คนหน้ามึนอย่างเขาคงไม่มีวันเข้าใจหรอก หรือเข้าใจแต่ทำมึนอยู่แบบนี้ไง

"พี่ก็จะเข้าห้องน้ำด้วยไง ไปเร็วเรามีเว