共有

บทที่ 83

last update 最終更新日: 2025-09-04 23:16:34

หนึ่งเดือนต่อมา

ทุกก้าวเดินของณดาจะมีอลันตามติดเป็นเงาตลอด แม้แต่ตอนที่จะเข้าห้องน้ำ คนหน้ามึนอย่างอลันก็ยังจะหน้าด้านตามเข้าไปด้วยอยู่ดี ไม่รู้ว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมให้โอกาสกับเขา นับวันยิ่งเหมือนโรคจิตเข้าไปทุกที

"พี่อลันจะตามทำไมคะเนี่ย น้องจะเข้าห้องน้ำ!"

"ก็เข้าไปสิ พี่ก็จะเข้าไปเฝ้าด้วยไง"

"พี่เป็นโรคจิตหรือไงกัน ถ้าว่างก็ไปดูลูกนู่น"

"ลูกมีพี่เลี้ยงดูแลแล้ว แต่ว่าลูกเรายังไม่มีน้องเลย" เขาตอบออกมาด้วยสีหน้านิ่ง ๆ

"พี่อลันเลิกหื่นสักวันจะได้ไหมคะ" เธอชักจะหมดความอดทนกับเขาแล้วนะ ในหัวมีแต่เรื่องอย่างว่า จนทุกวันนี้เธอแทบไม่ได้เจอหน้าลูกเลยด้วยซ้ำ เพราะถูกพ่อของลูกชวนเล่นจ้ำจี้ตลอด

ตั้งแต่ที่ณิรินมีพี่เลี้ยง ตอนกลางคืนเธอแทบไม่ได้เจอหน้าลูกเลย เพราะเขาไม่ยอมให้ลูกมานอนด้วย โดยเอาเหตุผลครั้งที่ณิรินตื่นมาตอนที่เขากำลังทำรักกับเธอมาอ้าง

"เลิกไม่ได้หรอก แถมณิรินก็ยังไม่มีน้องด้วย ยิ่งเลิกไม่ได้ใหญ่เลย"

"เฮ้อ! ถอยไปได้แล้วค่ะน้องจะเข้าห้องน้ำ" เถียงไปก็เท่านั้น คนหน้ามึนอย่างเขาคงไม่มีวันเข้าใจหรอก หรือเข้าใจแต่ทำมึนอยู่แบบนี้ไง

"พี่ก็จะเข้าห้องน้ำด้วยไง ไปเร็วเรามีเว
この本を無料で読み続ける
コードをスキャンしてアプリをダウンロード
ロックされたチャプター

最新チャプター

  • แค้นรัก   บทที่ 100

    "อื้ออออ~" "อืมมม" เธอกับเขาเหมือนแม่เหล็กที่ถูกดูดเข้าหากันจนแน่น ไม่ใช่แค่เขาที่ต้องการมอบรสจูบอันแสนดูดดื่มให้กับเธอ เพราะเธอเองก็ตอบสนองทุกสัมผัสจากเขาเช่นกัน แม้ว่าจะไม่ช่ำชองเหมือนเขาก็ตาม มือหนาของไบรอันต์เริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อร่างกายเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่เคยสงบนิ่งแต่ตอนนี้กำลังค่อยๆตื่นตัวขึ้นมา ไหนจะสัมผัสที่แสนเงอะงะไร้เดียงสาจากเธอ มันทำให้เขาอดใจไม่ไหว เธอช่างมีอิทธิพลต่อเขาเสียจริง "อื้ออ!" เสียงครางอื้อในลำคออย่างทรมาน พร้อมกับกำปั้นน้อยๆของเธอที่ทุบลงบนอกแกร่งของเขา เมื่อเธอเริ่มขาดอากาศหายใจ ปึกๆๆ ไบรอันต์ค่อยๆถอนริมฝีปากออก แต่ก็ยังคงประคองท้ายทอยของเธอไว้เช่นเดิม ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะบดขยี้ลงบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง ทั้งเร่าร้อนและหนักหน่วงในเวลาเดียวกัน จุ๊บ จ๊วบบ~ พรึบ! "อะ! อื้อออออ" ร่างบางถูกจับพลิกให้นอนหงายลงกับเตียง ก่อนที่เขาจะตามมาคร่อมทับอย่างแนบชิดด้วยความรวดเร็ว มือหนาลูบไล้ไปตามร่างกายของเธอ ก่อนที่สัมผัสเย็นๆจากมือเขาจะล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางของเธอ ทำเอาฮันน่าถึงกับสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสที่แปลกใหม่ และวาบหวิวจากเขา "อื้อ! คะ

  • แค้นรัก   บทที่ 99

    ภายในห้องนอนหรูหรา ที่ถูกตกแต่งไปด้วยโทนสีเทาเข้มและขาวซะส่วนใหญ่ เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างภายในห้องดูเรียบหรูมีสไตล์ ไม่ต่างจากเจ้าของห้องที่ดูสุขุม และดูน่าค้นหาในเวลาเดียวกัน "ดูคุณหมอจะตั้งใจมากเลยนะครับ" เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบ ขณะที่ตัวเขาเองยังคงนั่งพิงหัวเตียงให้เธอทำแผลให้ใหม่อยู่ "ก็เพราะมันคือสิ่งที่ต้องตั้งใจทำค่ะ" การรักษาคนไข้จะให้มาทำชุ่ยๆมันก็ไม่ได้ เธอเองก็รักในอาชีพหมอของเธอมาก การรักษาคนอื่นคือสิ่งที่เธอตั้งใจและใส่ใจมากให้สมกับที่ตั้งใจเรียนมา ฮันน่าก้มๆเงยๆอยู่กับการทำแผลบริเวณหน้าท้องให้กับไบรอันต์ โดยมีสายตาคมที่จับจ้องทุกอิริยาบถของเธอ ยิ่งเวลาที่เธอดูจริงจังและตั้งใจทำอะไรสักอย่าง มันยิ่งชวนให้เขาอยากจะมองเธอไปแบบนี้เรื่อยๆ ในทุกๆวัน "ผมขอถามอะไรหน่อยสิ" ไบรอันต์เอ่ยขึ้นเสียงทุ้มจริงจัง "คะ?" ฮันน่าเองก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัย เพราะน้ำเสียงของเขามันดูจริงจังจนเธอเองก็อยากจะรู้ว่าเขาจะถามอะไร "คุณหมอมีแฟนหรือยังครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามออกมา ก่อนจะสบตากับเธออย่างหวาดหวั่น ทำไมเขาถึงได้กลัวคำตอบจากเธอแบบนี้นะ ทั้งที่เขาเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ดันร

  • แค้นรัก   บทที่ 98

    "ผมแค่..." เสียงทุ้มของไบรอันต์ที่เคยละมุนน่าฟัง เปลี่ยนเป็นเสียงแหบพร่ากระเซาที่กำลังกระชิบอยู่ข้างหูของเธอ "....." ฮันน่าเงียบตั้งใจฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่ออย่างใจจดใจจ่อ น้ำเสียงของเขาทำเอาเธอขนลุกซู่ไปทั้งตัวอย่างบอกไม่ถูก หวังว่าเธอคงจะไม่เป็นลมไปก่อนที่เขาจะพูดจบนะ "แค่...มาตามลงไปทานข้าวครับ" ไบรอันต์เว้นวรรคประโยคได้อย่างน่าหวาดเสียว ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะขบเม้นที่ใบหูขาวสะอาดของเธอเบาๆ พรึบ!! "ถะ ถอยไปห่างๆเลยนะ ฉัน ฉันขอเข้าห้องแล้วจะรีบตามไป" ฮันน่ารีบผลักอกแกร่งเขาออกทันทีด้วยความตกใจ โดยที่เธอก็ลืมว่าเขามีแผลอยู่บริเวณหน้าท้อง ไม่รู้ว่าจะกระทบกระเทือนแผลของเขาหรือเปล่า ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที ด้วยอาการที่ทำอะไรไม่ถูก "อย่านานนะครับ ผมหิวแล้ว" ไบรอันต์ตะโกนตามหลังพร้อมกระตุกยิ้มร้ายกาจ "ทะลึ่ง!" เสียงหวานตะโกนตอบกลับออกมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น "หึ! ใครกันแน่ครับที่ทะลึ่ง ผมหมายถึงหิวข้าวนะครับคุณหมอ" เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ยิ้มกับคำพูดของเธอขนาดนี้กัน แค่ใบหน้าเนียนใสขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเขินอาย เขาก็แทบอดใจไม่ไหวจับเธอกดให้จมไปกับเตียงแล้ว

  • แค้นรัก   บทที่ 97

    "ว้ายยยยยย! คะ คุณ! O.O" "นอนครับ อย่าดิ้นนะเดี๋ยวแผลผมฉีก" ไม่พูดเปล่าเขายังพลิกตัวเธอนอนลงข้างๆเขา ก่อนที่ตัวเองจะเลื่อนตัวลงนอนราบบนเตียงอีกครั้ง ตวัดแขนกอดเธอแนบกายไว้แน่นไม่ยอมปล่อย "คุณ คุณไบรอันต์ปะ..." "ผมบอกให้นอนไงครับ" "คุณก็ปล่อยฉันสิคะ เดี๋ยวฉันไปนอนที่โซฟา" ฮันน่าบอกพลางพยายามใช้มือดันอกแกร่งเขาออกห่าง จะดิ้นมากก็ไม่ได้ กลัวว่าจะไปกระทบกระเทือนแผลของเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เจ็บ หรือเธอคิดไปเองก็ไม่รู้ เพราะตอนที่เธอล้มทับเขา เขาไม่มีอาการอะไรเลย แต่จะไม่ดิ้นเลยก็ไม่ได้ เพราะเธอจะตายอยู่แล้ว เธอไม่โอเคกับการโดนเขากอดอยู่แบบนี้ มันทำให้เธอเสียการควบคุมอย่างหนัก และที่สำคัญเลยคือมันไม่สมควร เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน จะให้มานอนกอดกันแบบนี้ไม่ได้ "ผมไม่ชอบพูดซ้ำนะครับคุณหมอ ถ้าคุณหมอยังไม่นอนผมคงต้องทำให้คุณหมอเพลียนะครับ" "….." คำพูดของไบรอันต์ราวกับมนต์สะกด ที่ทำให้เธอสามารถนอนนิ่งๆอย่างไม่ไหวติงได้ในทันทีที่เขาพูดจบ ก่อนที่จะรู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาและพบว่าเขาเองก็กำลังจ้องมองเธออยู่เหมือนกัน ก่อนที่ใบหน

  • แค้นรัก   บทที่ 96

    "เขาไปโดนอะไรมาคะ" ฮันน่าหันกลับมาถามโลเวลและฮาเกนที่ยืนอยู่ในห้องด้วยเสียงสั่นนิดๆ อาการหนักขนาดนี้แทนที่จะไปโรงพยาบาล แต่กลับมานอนหน้าซีดอยู่แบบนี้ได้ยังไงกัน "โดนแทงครับ" น้ำเสียงนิ่งๆของโลเวลตอบออกมา ทำให้เธอมองสำรวจร่างกายเขาอีกครั้ง ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับบริเวณหน้าท้องที่มีเลือดซึมออกมาเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีดำของเขา ไม่รอช้าเธอรีบเปิดเสื้อขึ้นดูแผลของเขาทันที บริเวณขอบที่บริเวณเอวสอบมีผ้าพันแผล พันห้ามเลือดไว้ชั่วคราว เธอรีบลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกเพื่อดูว่ามีแผลที่อื่นอีกไหม ก่อนจะรีบแกะผ้าพันแผลออกดูแผลให้เขาทันที "ฉันขอน้ำสะอาดหน่อยคะ แล้วก็เสื้อผ้าของเขาด้วยนะคะ ส่วนคุณช่วยฉันถอดเสื้อเขาหน่อยค่ะ" ฮันน่าหันไปขอความช่วยเหลือจากโลเวลและฮาเกน ก่อนที่ทั้งสองจะขานรับพร้อมกัน "ครับ/ครับ" ฮันน่าเริ่มลงมือทำแผลให้เขาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด โดยมีโลเวลและฮาเกนยืนดูอยู่ห่างๆ เผื่อเธอต้องการอะไรเพิ่มจะได้รีบหาให้ทัน ส่วนคนเจ็บอย่างไบรอันต์ก็ยังคงหลับไม่ได้สติ ฮันน่าจัดการทำแผลให้เขาจนเสร็จเรียบร้อย พร้อมทั้งให้น้ำเกลือและยาแก้ปวดยาฆ่าเชื้อต่างๆผ่านทางสายน้ำเกลือไปด้วย ก่อน

  • แค้นรัก   บทที่ 95

    "ชอบมั้ยครับ" ไบรอันต์ถามด้วยรอยยิ้ม นี้เป็นครั้งแรกที่เขาทำอะไรแบบนี้ให้กับผู้หญิง แม้ว่าดอกไม้ช่อนี้เขาจะไม่ได้เป็นคนเลือกเองก็เถอะ แต่ดูแล้วเธอจะชอบมันไม่น้อยเลย "ชอบ...ชอบค่ะ ^^" ชอบมากเลยด้วย เพราะไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้ให้เธอมาก่อน เขาเป็นคนแรก "หมายถึงผมนะครับ คุณหมอชอบมั้ย" ได้ทีเขาก็ไม่รอช้ารีบหยอดคำหวานใส่เธอทันที มันอาจจะดูไม่เหมาะกับคนแบบเขา แต่กับเธอเขาอยากจะพูดมันออกไปมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรออกไปเหมือนครั้งที่แล้ว และกลัวว่าเธอจะตื่นกลัวเขาที่รุกหนักขนาดนี้ "หึๆ ทานข้าวต่อเถอะครับ" แค่เห็นใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อเขาก็พอใจแล้ว ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์น่าหลงใหลจริงๆ บอกตรงๆว่าเธอไม่สามารถทานอาหารตรงหน้าต่อได้เลย เขาทำเธอเขินจนตักอาหารผิดถูกไปหมดแล้ว แล้วไหนจะอัตราการเต้นของตัวใจที่แรงจนควบคุมไม่ได้นั้นอีก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนเงียบขรึมอย่างเขาจะโปรยเสน่ห์เก่งแบบนี้ ยิ่งอยู่ใกล้เขามากเท่าไหร่เธอยิ่งเสียการควบคุมมากเท่านั้น "มึงหายหัวไปไหนมาตั้งนานสองนาน!" น้ำเสียงหงุดหงิดจากแดเนียลเอ่ยถามทันทีที่เห็นไบรอันต์เดินเข้ามาในโกดังเก็บ

続きを読む
無料で面白い小説を探して読んでみましょう
GoodNovel アプリで人気小説に無料で!お好きな本をダウンロードして、いつでもどこでも読みましょう!
アプリで無料で本を読む
コードをスキャンしてアプリで読む
DMCA.com Protection Status