Semua Bab แค้นรัก: Bab 1 - Bab 10

ณ ปัจจุบัน 07 : 45 น. "เสร็จแล้ว" เสียงหวานใสของณดาเอ่ยพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้มอย่างภูมิใจ เมื่ออาหารที่เธอทำเองกับมือนั้นเสร็จเรียบร้อยพร้อมทาน "คุณหนูคะ คุณท่านให้ตามไปพบค่ะ" แม่บ้านใหญ่ประจำตระกูล เดินเข้ามาเอ่ยบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและนอบน้อม "ค่ะ ณดาฝากดูต่อด้วยนะคะ" วันนี้เป็นวันที่ค่อนข้างจะพิเศษ เธอถึงได้ตื่นมาเข้าครัวเตรียมอาหารแต่เช้า เพราะว่าวันนี้จะเป็นวันที่เธอได้เจอหน้าพี่ชายอีกครั้งในรอบเกือบสองปี เธอเลยตั้งใจจะทำเมนูโปรดของพี่ชายไว้เป็นพิเศษ เพื่อต้อนรับการกลับมาเจอกันอีกครั้ง ในรอบเกือบสองปีเต็ม ๆ ที่เธอไม่ได้เจอหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายเลย ก๊อก ก๊อก ก๊อก "คุณพ่อเรียกน้องเหรอคะ" ณดาเดินเข้ามาในห้อง พร้อมเอ่ยพูดกับคนเป็นพ่อด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นร่างสูงสง่า ของคนที่เธอไม่ได้เจอหน้ามานานเกือบสองปี กำลังนั่งหันหลังให้เธออยู่ "มานั่งก่อนสิลูก พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย" โอลิเวอร์เอ่ยบอกลูกสาวเสียงทุ้ม ณดาพยักหน้ารับแล้วเดินมานั่งลงที่โซฟาข้าง ๆ กับร่างสูงสง่าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายอย่างอลัน ที่นั่งนิ่งขรึมไม่สนใจแม้จะทักทายเธอด้วยซ้ำ เขาทำเ

เช้าวันต่อมา 7 : 25 น. "ป้าคะ พี่อลันออกไปไหนแต่เช้าเหรอคะ" ณดาเอ่ยถามหนึ่งในแม่บ้านที่กำลังจัดเตรียมอาหารเช้ากันอยู่ในครัวด้วยความสงสัย เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับทั้งคืน อาจจะเพราะแปลกที่ แปลกทาง เช้านี้เลยทำให้เธอดูไม่ค่อยจะสดใสเท่าไหร่นัก ก่อนจะเข้ามาในครัวเธอแอบเห็นพี่ชายของตัวเองออกจากบ้านไปด้วยความเร่งรีบทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ จึงอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะรีบไปไหน "คุณอลันออกไปทำงานค่ะ คุณหนูจะรับอาหารเช้าเลยไหมคะ ดิฉันจะได้ตั้งโต๊ะให้เลย" "ไม่เป็นไรค่ะณดายังไม่หิว แล้ว…พี่อลันไม่ทานข้าวก่อนออกไปทำงานเหรอคะ?" เสียงใสเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนจะตั้งคำถามกลับอย่างสงสัยอีกครั้ง "ไม่ค่ะ คุณอลันไม่ทานข้าวเช้าค่ะ" แม่บ้านเอ่ยตอบไขข้อสงสัยให้เธอทันที พอได้คำตอบณดาก็ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมเขาถึงไม่ทานข้าวเช้า แล้วแบบนี้จะมีแรงทำงานได้ยังไง ไม่ห่วงสุขภาพของตัวเองเลยจริง ๆ ณดาได้แต่บ่นในใจให้กับพี่ชายจอมเย็นชาของเธอ ที่ไม่ว่าจะไม่เจอกันนานแค่ไหนก็ยังเย็นชาไม่เปลี่ยน ร่างบางเดินออกมาจากห้องครัว เดินสำรวจไปจนทั่วทั้งบ้านที่มันเปลี่ยนไปเยอะจนแทบไม่หลงเหลือเค้าโครงเดิมเลย ก่อนจะมาหยุดอยู

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ผ่านมากว่าหนึ่งอาทิตย์ ที่อลันเอาแต่ทำงานและวุ่นวายอยู่กับการพบปะสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน โดยไม่คิดที่จะสนใจใยดีคนที่รอเขาอยู่ที่บ้านสักนิด เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาไม่ได้กลับเข้าบ้านอีกเลยตั้งแต่วันที่เขาสั่งกักขังณดาให้อยู่แต่ในห้อง และเขาก็ได้รับรายงานจากลูกน้องทุกวันในเรื่องต่าง ๆ ของเธอ ตั้งแต่ที่ถูกเขาสั่งกักบริเวณให้อยู่แต่ในห้อง ก็รู้สึกว่าเธอจะซึมเศร้าไร้รอยยิ้มไปมาก นั่นคือสิ่งที่ลูกน้องเขารายงานทุกวัน แต่แล้วยังไงล่ะ เขาจำเป็นต้องสนใจกาฝากแบบเธอด้วยงั้นเหรอ? "ได้ข่าวว่ามึงสั่งขังน้องสาวตัวเองเหรอวะ" น้ำเสียงนิ่ง ๆ ของไบรอันต์ เพื่อนสนิทในแก๊งของเขาเอ่ยถามขึ้น เมื่อรับรู้มาว่าเพื่อนรักสั่งขังสาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มสดใสอย่างณดา "กูไม่มีน้องสาว!" อลันตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาไม่เคยนับเธอเป็นน้องสาว หรือเป็นคนในครอบครัว และก็ไม่คิดที่จะนับด้วย "แต่น้องเขาก็คิดว่ามึงเป็นพี่ชายอยู่ดี" ไบรอันต์ยังคงพูดต่อในสิ่งที่เห็นมา และแอบนึกเห็นใจณดาอยู่ไม่น้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ต้องมาถูกเพื่อนรักของเขาคิดแก้แค้นแบบนี้ "นั่นมันเรื่องของเธอ" เขาไ

เช้าวันต่อมา ณดารีบตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้า เพื่อรอที่จะออกไปข้างนอกพร้อมกับพี่ชายของเธอด้วยความดีใจ วันนี้ดูเธอจะสดใสและยิ้มไม่หุบ เพราะตั้งแต่วันที่แอบเข้าห้องของเขาวันนั้น ก็ไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเธออีกเลย รวมถึงตัวเธอเองก็ด้วย "ทำไมคุณหนูมาอยู่นี่ครับ แล้วนี่คุณหนูจะไปไหนเหรอครับ?" เดลลูกน้องคนสนิทของอลันที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย ที่เห็นร่างบางของณดามานั่งอยู่ที่ห้องรับแขก แถมยังแต่งตัวซะสวยเลย แล้วเธอออกมาจากห้องได้ยังไงกัน? "พี่อลันบอกว่าจะพาณดาไปซื้อของค่ะ" ณดาเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มสดใสอย่างดีใจ "ห๊ะ!/ห๊ะ!" คำตอบของเธอทำเอาเดลและฟาโรห์ต่างร้องอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ และไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เพราะไม่คิดว่าผู้เป็นนายของตนจะพาคนที่ตัวเองเกลียดนักเกลียดหนาไปซื้อของ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? แถมยังไม่ได้สั่งกักบริเวณเธอแล้วด้วย "ไปเตรียมรถ" ก่อนที่เดลและฟาโรห์จะได้ถามอะไรต่อ น้ำเสียงเรียบนิ่งของเจ้าของบ้านอย่างอลัน ก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง "ปะ..ไปไหนครับนาย" เป็นเดลที่เอ่ยถามขึ้นด้วยความที่ยังมึนงงอยู่บ้าง เพราะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินน

วันนี้พวกเขาทั้งสี่คนไม่ได้มีงานที่ไหน และเป็นวันที่ว่างตรงกัน ก็เลยนัดกันออกมานั่งดื่ม ที่ตอนแรกจะไปคาสิโนของไบรอันต์ แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกเพื่อน ๆ เขานึกยังไงถึงได้ขนกันมาที่บ้านของเขาแทน แถมยังให้ลูกน้องเรียกผู้หญิงมาเล่นสนุกปรนนิบัติถึงที่นี่อีก "หึ! กูยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" อลันกระตุกยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจะอารมณ์ดี ทั้งที่เมื่อกี้นี้ยังรู้สึกหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์อยู่เลยแท้ ๆ รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจและเล่ห์เหลี่ยมของเขานั้น มันดูน่ากลัวจนคนที่ได้พบเห็นต่างก็ขนลุกซู่ขึ้นมาได้ไม่ยาก "แรงอีกคนสวย อ่าาส์ อื้ม~ ดูดแรงๆ ซี๊ดดดดด!!" เสียงครางกระเส่าของคริสเตียน ก็ยังคงดังขึ้นมาไม่หยุด ไม่ได้สนใจสถานการณ์ตอนนี้เลยสักนิดว่าใครจะเป็นอะไรยังไง "ไอ้เหี้ยคริส! มึงแหกตาดูบ้างว่าเขากำลังซีเรียสกันอยู่ ครางซะกูอยากจะร่วมด้วยเลยสัส!" แม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่สายตาของแดเนียลก็ไม่ยอมลดละจากหน้าอกอวบใหญ่ของสาวสวยข้างกาย ที่ตอนนี้เปลือยเปล่าไปทั้งตัว ไม่ต่างจากหญิงสาวที่กำลังใช้ริมฝีปากปรนเปรอความเป็นชายให้คริสเตียนอยู่ "อ่าาส์~ กูก็ไม่ได้ห้ามนะครับเพื่อน หึ!" คริสเตีย