บทที่ 5 ปรับตัว

หลังจากศึกรักอันเร่าร้อนผ่านพ้นไป ในยามเช้าน้ำชาเขาก็ได้ลุกขึ้นมาอาบน้ำแล้วพยายามถูแรงๆยังรอยที่เอกภพเขาที่ฝากเอาไว้ เพียงเพราะหวังว่าจะลบรอยอันอัปยศเหล่านี้ออกได้ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์เพราะเขายิ่งถูเท่าไหร่รอยแดงมันก็ยิ่งชัดขึ้นเท่านั้น

ก็อก ก็อก ก็อก

"คุณน้ำชาค่ะ เสร็จหรือยังคะคุณเอกภพให้ดิฉันขึ้นมาตามลงไปทานข้าวค่ะ "เสียงของป้าแก้วเคาะประตูห้องน้ำแล้วเอ่ยบอกกับคนที่อยู่ด้านใน

"เสร็จแล้วครับป้า" น้ำชาเขาได้ตะโกนตอบอีกฝ่ายแล้วพยายามล้างคราบน้ำตาพร้อมทั้งล้างฟองสบู่ที่อยู่บนตัวออกอย่างรวดเร็ว

"ผมขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ป้าต้องรอนาน" เมื่อน้ำชาเดินออกมาจากห้องน้ำเขาก็ได้ทำการขอโทษผู้สูงวัยด้านนอกทันที

"ไม่เป็นไรค่ะมาเถอะเดี๋ยวป้าช่วยแต่งตัว" เมื่อกล่าวจบป้าแก้วเขาก็ได้เดินมาหาน้ำชาแล้วช่วยอีกฝ่ายเช็ดตัวเช็ดผมแล้วก็ช่วยแต่งตัวเหมือนกับน้ำชาเป็นเด็กเล็ก นั่นก็ทำให้น้ำชาเขารู้สึกเขินอายเป็นอย่างมากแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้

และเมื่อแต่งตัวให้น้ำชาเสร็จเรียบร้อยแล้วป้าแก้วเขาก็ได้พาอีกฝ่ายไปยังห้องอาหารที่เจ้าของบ้านได้นั่งรออยู่แล้ว

"สวัสดีครับคุณเอกภพ "เมื่อน้ำชาเขานั่งเรียบร้อยแล้วเขาก็หันไปทำความเคารพผู้เป็นเจ้าของบ้าน

"เมื่อคืนฉันบอกว่าอะไรจำไม่ได้หรอ หรือต้องให้คืนนี้ฉันไปทบทวนความจำอีกรอบ" เมื่อเอกภพเขาได้ยินดังนั้นเขาก็ได้เอ่ยขึ้นอย่างมีเลศนัย

และนั่นก็ทำให้น้ำชาหน้าขึ้นสีความนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

"พะ...พี่เอก..."น้ำชาเขาได้เอ่ยขึ้นอย่างกระตุกกระตักแต่นั่นก็ทำให้เอกภพเขารู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมาอยากจะจับอีกฝ่ายมาทรมานอยู่ใต้ร่างของเขา

"กินข้าวเถอะเพราะถ้าหากเธอยังทำตัวน่ารักไม่เลิกแบบนี้ฉันจะจับเธอกินแทนข้าวแล้ว" เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมจ้องมาที่น้ำชาด้วยสายตาที่อยากจะกลืนกิน

และเมื่อน้ำชาได้ฟังดังนั้นเขาก็ตักข้าวต้มที่วางอยู่ตรงหน้าเข้าปากทันที

"แล้วพี่เอกไม่กินข้าวหรอครับ" หลังจากกินมาได้สักพักน้ำชาเขาก็สังเกตเห็นว่าเจ้าของบ้านไม่ได้กินข้าว

"ตอนเช้าฉันไม่กินข้าวฉันกินขนมปังกับกาแฟ " เอกภพเขาได้ฟังดังนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นจากเอกสารแล้วเอ่ยตอบ และเมื่อน้ำชาได้ฟังดังนั้นเขาก็พยักหน้าเข้าใจแล้วหันมาลงมือกินข้าวต่อ

"เออ...พี่เอกครับถ้าผมอยากจะเข้าครัวทำขนมได้ไหมครับ" หลังจากที่กินข้าวเสร็จน้ำชาเขาก็ได้เอ่ยถามอย่างช้าๆ

"เธออยากจะทำอะไรเธอก็ทำไปเลยไม่ต้องขอฉัน เธออยากจะทำอะไรในบ้านหลังนี้เธอก็ทำให้เต็มที่ "

"ขอบคุณครับ "น้ำชาเขาเอ่ยขอบคุณคนตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มที่สดใสนั่นก็ทำให้หัวใจของเอกภพสั่นไหวอย่างรุนแรง

ในเมื่อน้ำชาขอบคุณเสร็จแล้วเขาก็ได้ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องครัวทันที โดยมีป้าแก้วเดินตามหลังน้ำชาไปติดๆ

"คุณน้ำชาจะทำอะไรหรอค่ะ "ป้าแก้วเธอได้เอ่ยขึ้นเมื่อมาถึงห้องครัวแล้ว

"ผมจะทำขนมอินทนิลครับ มันเป็นขนมที่ผมกับแม่ใหญ่เคยทำด้วยกันตอนที่แม่ใหญ่ยังอยู่"

"แล้วมีส่วนผสมอะไรบ้างคะป้าจะได้ให้คนไปเตรียมให้ "

"แป้งมันสำปะหลัง ใบเตย น้ำตาลทราย กะทิถ้าเกิดว่าหากะทิอบควันเทียนได้ก็ยิ่งดีนะครับ ดอกเกลือแล้วก็น้ำเปล่าครับ "

เมื่อป้าแก้วเธอได้ฟังดังนั้นเธอจะได้ให้คนไปเตรียมของทั้งหมดทันที

แล้วเมื่อน้ำชาเขาได้เห็นดังนั้นเขาก็เริ่มลงมือทำทันที โดยสิ่งแรกที่เขาทำก็คือคั้นน้ำใบเตย และเมื่อเขาคั้นน้ำใบเตยเสร็จเขาก็ได้นำแป้งมันสำปะหลังมาแล้วเทน้ำใบเตยที่เขาคั้นเสร็จ เขาจึงได้นำทั้งหมดมาใส่พร้อมทั้งคนแป้งและน้ำใบเตยจนเข้ากัน เขาจึงนำมันไปพักไว้แล้วหันมาเตรียมน้ำกะทิ

โดยเขาได้ตั้งน้ำด้วยไฟปานกลางต้มจนน้ำเริ่มเดือดเขาก็ใส่ใบเตยลงไปประมาณ 4-8 ใบแล้วเคี่ยวจนใบเตยส่งกลิ่นหอมเขาจึงได้ใส่น้ำตาลทรายลงไปเคี่ยวจนละลายแล้วสุดท้ายเขาก็เติมกะทิลงไปแล้วต้มต่ออีกอีกสักพักก่อนจะปิดไฟแล้วยกลง

เมื่อทำน้ำกะทิเสร็จแล้วนั้นเขาก็จะได้นำแป้งที่นำไปนวดกับน้ำใบเตยนำมาใส่กระทะแล้วไปตั้งบนเตาโดยใช้ไฟอ่อน ก่อนจะเริ่มค่อยๆกวนอย่างเบามือจนแป้งจากเดิมเป็นสีเขียวขุ่นตอนนี้เป็นสีเขียวใสแล้วถือว่าเป็นอันเสร็จ และเมื่อน้ำชาได้เตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็ได้ปั้นแป้งเป็นลูกพอดีคำจัดใส่จานอย่างสวยงามพร้อมนำน้ำกะทิมาราดแล้วโรยงาคั่วเล็กน้อยเพิ่มกลิ่นหอม

"คุณน้ำชาเก่งจังเลยนะคะ" ป้าแก้วเธอได้เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าน้ำชาทำเสร็จแล้ว

"ไม่หรอกครับป้าแก้วนี่มันก็เป็นเมนูง่ายๆ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมเอาขนมไปให้คุณเอกภพก่อนนะครับ ในส่วนที่เหลือนอกจากที่ผมแบ่งเอาไว้ป้าก็ให้คนอื่นกินได้นะครับ "น้ำชาเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมนำขนมขึ้นไปยังชั้น 2 ซึ่งเป็นที่ทำงานของเจ้าของบ้าน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณเอกภพครับคุณน้ำชามาขอพบ "

"ให้เขาเข้ามา "เมื่อได้รับคำสั่งเช่นนั้นบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าห้องก็เปิดประตูให้น้ำชาเดินเข้ามาข้างใน

"พอดีว่าผมทำขนมเลยอยากเอามาให้คุณชิมครับ" เมื่อน้ำชาเดินเข้ามายังภายในเขาก็ได้วางถ้วยที่ใส่ขนมไว้บนโต๊ะทำงานแล้วเอ่ยบอกพร้อมทั้งทำท่าจะหันหลังเดินกลับ

"ฉันอนุญาตให้เธอออกไปได้แล้วหรอ" เมื่อเอกภพเขาได้เห็นว่าน้ำชากำลังจะเดินออกไปเขาก็ได้เอ่ยขึ้นมานั้นก็ทำให้ปลายเท้าของน้ำชาหยุดชะงักทันที ก่อนที่ตัวของเขาจะค่อยๆหันไปมองที่เอกภพ

"มานี่สิ" เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมตบมาที่ขาของตัวเอง

เมื่อน้ำชาได้ฟังอย่างนั้นเขาก็เดินไปนั่งยังตักของเอกภพนิ่งไม่ขยับ

"ป้อนฉันหน่อยสิ" เมื่อเอกภพคอยได้เห็นว่าคนตรงหน้านี้ช่างไม่เป็นงานเอาซะเลย เขาเลยบอกอีกฝ่ายให้รู้ว่าต้องทำอะไร และเมื่อน้ำชาเขาได้ฟังดังนั้นเขาก็เอื้อมมือไปหยิบช้อนตักขนมขึ้นมาป้อนเอกภพ แต่เอกภพกลับไม่กินมันเอาแต่จ้องที่ริมฝีปากของน้ำชา ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้น้ำชาต้องหน้าแดงขึ้นเพราะตัวของน้ำชาเข้าใจความหมายที่เอกภพต้องการจะสื่อ

"กินมันเข้าไป "เมื่อน้ำชาได้ฟังดังนั้นเขาก็นำจนมที่ตักเข้าปากของตัวเอง และเมื่อเอกภพได้เห็นดังนั้นเขาก็ไม่รอช้ารีบก้มลงไปจูบน้ำชาทันที พร้อมทั้งใช้ปลายนิ้วโป้งเขี่ยตรงคางของน้ำชาเล็กน้อยเพื่อให้เปิดปากกว้างจนเขาสามารถแทรกลิ้นเข้าไปเอาของที่อยู่ในปากน้ำชามาใส่ในปากตัวเองได้ เอกภพเขาได้ใช้ลิ้นของเขาเข้าไปชิมในปากของน้ำชาอย่างเอาเป็นเอาตายจนทำให้น้ำชาเกือบขาดอากาศหายใจ

"หึ รสชาติก็ไม่เลวเลยเอาใหม่ฉันอยากกิน" เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมจ้องมาที่น้ำชาด้วยสายตาที่เหมือนจะกลืนกินน้ำชาเข้าไปทั้งตัว และเมื่อน้ำชาได้ฟังดังนั้นเขาก็หน้าแดงด้วยความเขินอายก่อนจะตัดขนมเข้าปากของตัวเอง แล้วเงยขึ้นเพื่อให้เอกภพสามารถกินได้ง่ายๆ น้ำชาเขาได้ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆจนขนมที่เขานำมาหมด

"หึ รสชาติก็ไม่เลว คราวหน้าทำมาให้ฉันกินอีกฉันชอบ "เอกภพเขาได้เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งกอดเอวของน้ำชาไว้แน่นไม่ปล่อย

"คุณเอกภพครับ "

"ฉันบอกให้เรียกฉันว่าอะไร" เมื่อเอกภพได้ฟังดังนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เข้มพร้อมจ้องมาที่น้ำชาที่สายตาคาดโทษ

"พี่เอกครับปล่อยผมได้แล้วครับ ถ้าทำแบบนี้พี่จะทำงานไม่ได้นะครับ" เมื่อน้ำชาได้เห็นดังนั้นเขาก็รีบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน

"น้ำชาเธออย่าไปทำแบบนี้ให้ใครเห็นเด็ดขาดเข้าใจไหม "เมื่อเอกภพได้เห็นดังนั้นเขาก็ได้เอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิดเพราะคิดว่าถ้าหากคนบนตักตนนั้นไปทำแบบนี้กับคนอื่นเขาคงต้องควักลูกตาแล้วตัดหูของคนผู้นั้นทิ้งเพื่อระบายความโกรธ

เมื่อน้ำชาเขาได้ฟังดังนั้นเขาก็ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ พร้อมทั้งพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนนั้นแต่มันก็ไม่เป็นผล และเขาได้นั่งอยู่ในอ้อมแขนของเอกภพนั้นจนถึงเวลาอาหารเที่ยง