EPISODE 2 คนที่ไม่อยากเจอ

หญิงสาวรูปร่างอวบอัดตัวเล็กแบบไทยๆ หน้าตาสะสวยที่กำลังจะเดินออกมาจากรถสปอร์ตสีแดงเพลิงรุ่นใหม่ล่าสุดคนนี้ชื่อแพรมุก เธอมีหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักผิวขาวอมชมพูเรียบเนียน แก้มใสทั้งสองข้างถูกเติมแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพงอย่างบางเบาชวนน่ามอง

เธอสวมชุดเดรสเปิดไหล่สีดำ ยิ่งขับผิวขาวให้สว่างขึ้นไปอีกพร้อมรองเท้าส้นสูงสีดำและกระเป๋าคลัทช์สีแดงกำลังเดินออกมาจากรถที่ตนพึ่งจอดเสร็จ

วันนี้เธอมีนัดกับเพื่อนรักอย่างรสาที่คลับแห่งนี้หลังจากเพื่อนของเธอวุ่นอยู่กับการเลี้ยงดูลูกน้อยทั้งสองคนทำให้เธอและเพื่อนนานๆเจอกันครั้ง ตอนแรกที่เธอย้ายมาอยู่อเมริกาเธอเองก็พักอยู่กับรสาแต่เพราะความเกรงใจจึงออกมาอยู่คอนโดคนเดียวแต่ก็แวะไปหาหลานอยู่บ่อยๆ

ช่วงหลังเธอค่อนข้างยุ่งเพราะร้านเบเกอรี่ที่เปิดร่วมกับเพื่อนที่นี่ค่อนข้างโด่งดังยอดขายเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและเธอต้องคอยเข้าไปเช็คดูเกี่ยวกับการทำงานของลูกน้องบ่อยๆจึงห่างกับเพื่อนไปบ้าง

วันนี้จึงเป็นโอกาสเหมาะที่จะเจอรสานอกสถานที่แบบนี้และหลังจากครั้งนี้ก็คงอีกนานกว่าจะได้มาอีก เธอเดินเบียดเสียดฝ่ากลุ่มคนเข้าไปในคลับที่ผู้คนเต้นกันสนุกสนาน หนุ่มๆต่างมองเธอพลางส่งยิ้มชักชวนอย่างเปิดเผย แต่คนอย่างแพรมุกไม่สนใจหรอก

เธอจึงรีบเดินทันทีและมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำก่อนเพื่อทำธุระให้เสร็จ เธอเดินพลางควานหามือถือในกระเป๋าจนลืมมองทางจึงชนเข้ากับร่างหนาจนร่างเธอซวนเซจนเกือบล้มลง

“อ๊ะ ว๊าย” หญิงสาวตกใจเผลอร้องออกมา

พอดีกับที่ชายหนุ่มคว้าเอวของเธอไว้ได้ทัน ไม่งั้นมีหวังลงไปจับกบแน่ๆ เธอคิดในใจพลางเงยหน้าขึ้นไปจะขอบคุณ

“ขะ..ขอบ...คุณ” คำขอบคุณกลายเป็นเสียงอันแผ่วเบาเมื่อเธอเห็นคนที่รั้งเอวเธออยู่ พรางสายตาวูบไหว หัวใจเต้นระรัวเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้งเหมือนมีของแหลมคมปักลงไป ตัวเธอชาวาบและเมื่อตั้งสติได้เธอรีบผลักเขาออกไปทันทีพร้อมกับกลืนก้อนสะอึกในลำคอลงไป

“มุก...” ชายหนุ่มตรงหน้าเรียกเธอเสียงแผ่วเบาเช่นกัน เขาไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่และที่ประเทศนี้ แววตาของเขาแสดงสีหน้ารู้สึกผิดออกมาอย่างชัดเจนแต่หญิงสาวแสร้งทำเป็นไม่เห็นมัน

แพรมุกหวนคิดถึงเรื่องในอดีตอีกครั้ง หนึ่งปีที่แล้วเธอย้ายมาอยู่อเมริกาและคิดว่าจะอยู่อย่างถาวรก็เพราะเขา เขาคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ณ ตอนนี้

เธอพยายามทุกทางที่จะลืมเขา พยายามที่จะใช้ชีวิตปกติ พยายามมีความสุขในทุกๆวัน แต่วันนี้คนที่เธอพยายามลืมมาตลอดกลับมาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งตรงหน้าเธอ เหมือนความพยายามที่ผ่านมาของเธอมันสูญเปล่า

ชายหนุ่มตรงหน้าที่เห็นหญิงสาวยืนเงียบอยู่ก็มีความรู้สึกหลากหลาย ทั้งรู้สึกผิด ทั้งสงสาร ความรู้สึกปะปนกันไปหมด เขาอยากจะขอโทษเธออีกครั้งในสิ่งที่เขาทำผิดไปในอดีต

หลังจากวันนั้นเขาไม่ได้ติดต่อหญิงสาวอีกเลยเพราะเธอบล็อกเขาทุกช่องทางแล้วหายไปจากชีวิตเขาโดยที่เขาไม่สามารถตามหาเธอได้เลย แต่ตอนนี้หญิงสาวที่เขาพยายามตามหากลับยืนอยู่ตรงหน้าและมองเขาด้วยสายตาเย็นชาผ่านแววตาคู่นั้น

แพรมุกก้มหน้าหลบสายตาเขาพลางเห็นแหวนแต่งงานที่สวมอยู่บนนิ้วเขาแล้วแกล้งมองไปทางอื่นอย่างรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะยืนไม่ไหว เธออยากหายไปจากตรงนี้

“มุกมาทำอะไรที่นี่เหรอ”

“มุกไม่จำเป็นต้องตอบ” แพรมุกพูดออกมาอย่างเย็นชา

“คือทิวอยากขอโทษมุกอีกสักครั้ง ฟังทิวหน่อยได้ไหม” ทิวเขาพูดออกมาเชิงขอร้อง

“เรื่องมันจบไปตั้งนานแล้ว ช่างมันเถอะ มุกขอตัวก่อนนะ” แพรมุกเดินออกไปทันทีเมื่อพูดจบโดยไม่รอฟังสิ่งที่ชายหนุ่มอยากจะพูดออกมา

ทิวเขามองหญิงสาวที่เดินหายไปในกลุ่มคนแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าตนเองด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานและมาเป็นดีเจอยู่ที่ไนต์คลับแห่งนี้สักพักแล้ว ไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงที่เขารักหลังจากเธอหายไปเมื่อหนึ่งปีก่อน...

แพรมุกเดินเข้ามายังห้องวีไอพีที่ทุกคนนั่งรออยู่ก่อนแล้วพลางสลัดความรู้สึกทุกอย่างออกไปแล้วนั่งลงข้างรสา

“แกหายไปไหนมา ทำไมมาช้าจัง”

“โทษที พอดีฉันเจอคนรู้จักนะ เลยแวะคุยนิดหน่อย” เธอพูดพลางยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกรวดเดียว ความร้อนจากแอลกอฮอล์ไหลลงสู่กระเพาะจนแสบร้อน

เมื่อรสาเห็นสีหน้าของเพื่อนก็รับรู้ได้ทันทีว่าแพรมุกต้องมีอะไรในใจแน่ๆและยิ่งกระดกเหล้าเป็นน้ำเปล่าขนาดนั้น

“แกเป็นอะไรหรือเปล่า” รสาถามออกไปเป็นภาษาไทยเพราะปกติแล้วเธอจะคุยภาษาอังกฤษกันหากมีคนอื่นอยู่ด้วย

“ฉันเจอทิวที่นี่ ไว้ฉันจะเล่าให้ฟังนะแก” เธอบอกเพื่อนสาวพลางฝืนยิ้มออกมา

เมื่อรสาฟังดังนั้นก็รู้ถึงสาเหตุที่เพื่อนของเธอดื่มเหล้าเข้าไปอย่างหนักจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเข้าใจความรู้สึกของแพรมุกดีกว่าใครเพราะเธอรับรู้เรื่องราวของเพื่อนสาวมาตลอด

สองพี่น้องที่นั่งมองหน้ากันก็สงสัยว่าหญิงสาวทั้งสองคนกำลังคุยอะไรกันจนคิ้วขมวด เพราะพวกเขาฟังภาษาไทยไม่ออกแต่พอเดาได้ว่าเรื่องที่คุยกันน่าจะเป็นเรื่องที่ตึงเครียดพอสมควร

ไม่นานเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของรสาดังขึ้น พี่เลี้ยงโทรมาว่าลูกน้อยของเธอตื่นและร้องไห้หนัก เธอคงต้องรีบกลับก่อน

“แก ฉันกับฮาร์ฟต้องกลับแล้ว ฮอร์นตื่นมางอแง”

“แกไปเถอะ ไม่เป็นไร” แพรมุกบอกรสา ใบหน้าของเธอเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อพร้อมเหงื่อที่ซึมตามกรอบหน้าเพราะเหล้าเพียวๆที่กระดกเข้าไปอย่างต่อเนื่อง

“แกนั่งดื่มกับพี่ฮิลล์ไปก่อนนะ”

“มึงอยู่เป็นเพื่อนแพรมุกไปก่อนนะฮิลล์ กูต้องกลับแล้ววะ” ฮาร์ฟบอกผู้เป็นพี่ที่นั่งเงียบอยู่

“เออๆ ไปเถอะ”

สองสามีภรรยาจึงรีบเดินออกไปทันที

ฮิลล์นั่งมองหน้าแพรมุกแล้วจ้องลึกลงไปในดวงตาที่แสดงออกมาถึงความเจ็บปวดคู่นั้นอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวกันแน่เพราะตอนนี้เธอกระดกเหล้าเข้าปากเหมือนคนไม่มีความรู้สึกรู้สา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบเป็นเวลานานจนหญิงสาวทำลายความเงียบลงด้วยการพูดในสิ่งที่ผู้ชายคนไหนก็ไม่อาจปฏิเสธได้

“สนใจ ไปนอนกับฉันไหม”