ตอนที่สิบเจ็ด ไออุ่น

ตอนที่สิบเจ็ด

ไออุ่น

“แผลเพียงเท่านี้ทำอันใดพี่ไม่ได้หรอก

“อย่าดื้อสิ ข้ารู้ว่าพี่จิ้นเป็นแม่ทัพ เป็นชายชาติทหาร ย่อมมีความอดทนสูง แต่ชีวิตคนเราไม่อาจล้อเล่น หากพี่เป็นอันใดไป แล้วข้าเล่า ข้าจะอยู่อย่างไร” เสียงที่เอ่ยออกมาทั้งสั่นทั้งเศร้าอีกทั้งยังมีน้ำตาไหลประกอบ เซี่ยจิ้นกว่างถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่อาจเอ่ยคำปฏิเสธได้

“ข้าได้ยินเสียงน้ำแผ่วๆ คาดว่าอีกไม่ไกลน่าจะมีแม่น้ำหรือลำธาร พวกเราลองเดินไปหากัน ระหว่างทางลองก้มมองหาใบไม้ซึ่งมีหลายแฉกสีเขียวหม่น หรือใบไม้เล็กสีม่วงเข้ม ข้าจะนำมาตำช่วยหยุดเลือดและรักษาแผล”

เซี่ยจิ้นกว่างไม่แปลกใจที่หญิงสาวรู้จักสมุนไพรบางอย่างด้วยตำรับตำราในจวนราชครูมีมากมายซึ่งกล่าวถึงสมุนไพรหลายชนิด

หากจะแปลกใจ เขาควรแตกตื่นที่เจียงลี่มี่ สาวน้อยแสนซนบุตรสาวราชครูฝ่ายบุ๋น มีทั้งวิชาตัวเบาอันเยี่ยมยอด และฟันดาบยิงธนูได้คล่องแคล่วมากกว่า

“พี่จิ้น โชคดีจริง มีสมุนไพรห้ามเลือดขึ้นเป็นกอเลย” หญิงสาวเด็ดใบไม้สีม่วงอย่า