Share
บทที่ 26
Kaugnay na kabanata
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 27
“บ้าเอ้ย ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้กันแน่นะ?”หลินเฟยรีบกลับบ้านอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่เจอร่องรอยของถังรั่วเสวี่ย และเขาก็เริ่มวิตกกังวลมากขึ้นทันใดนั้น หลินเฟยก็คิดได้ว่าในระหว่างวัน โจวต้าชุนและกลุ่มของมันบอกว่าพวกมันต้องการนอนกับอาเล็กของเขา!“กูจะฆ่ามึง โจวต้าชุน ถ้าเป็นมึงจริงๆ กูจะฆ่ามึงแน่นอน!”ดวงตาของหลินเฟยเปลี่ยนไปเป็นสีแดง และเขาวิ่งไปที่ร้านค้าในหมู่บ้านหลังจากที่พ่อแม่ของเขาจากไป ถังรั่วเสวี่ยก็เป็นญาติเพียงคนเดียวของเขาหากมีบางอย่างเกิดขึ้นกับถังรั่วเสวี่ย เป็นไปไม่ได้เลยที่หลินเฟยจะไม่ทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นแบบนี้เดิมทีใช้เวลามากกว่าสิบนาทีในการไปถึงร้านค้า แต่หลินเฟยวิ่งไปที่นั่นภายในไม่ถึงห้านาที“โจวต้าชุน ไอ้สารเลว ไสหัวของแกออกมาซะ!”“แกพาอาเล็กของฉันไปไว้ที่ไหน? ”หลินเฟยเตะเปิดประตูร้านเล็กๆ และตะโกนด้วยความโกรธมีป้าหลายคนเล่นไพ่นกกระจอกอยู่ข้างใน และพวกเขาก็ตกใจกันหมดหลินเฟยกวาดตาไปรอบๆ และไม่เห็นร่องรอยของโจวต้าชุนเลย และทันใดนั้นก็เริ่มวิตกกังวลมากขึ้นไปอีก“เจ้าหนู เธอกินยาผิดมาหรือเปล่า? กล้าดียังไงมาทำท่ากร่างอยู่ที่นี่”“รีบออกไปจากที่นี่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 28
“ถ้าจะนอนกับเธอก็ต้องเอาให้คุ้มสิ! ไม่งั้นที่โดนทุบตีตั้งแต่เช้าก็เสียเปรียบแย่น่ะสิ!”เป็นโจวต้าชุนและหวังเอ้อโก่วพูดดูเหมือนว่าเป็นเพราะพวกเขาได้รับความอับอายจากน้ำมือของหลินเฟยในตอนเช้า คนเหล่านี้ไม่สามารถระงับความโกรธได้ ดังนั้นพวกเขาจึงลักพาตัวถังรั่วเสวี่ยเพื่อมาแก้แค้นและระบายความโกรธของพวกเขา!“พวกแกอย่าเข้ามานะ......”ถัวรั่วเสวี่ยกำลังตื่นตระหนกในขณะนี้ เธอไม่ต้องการถูกคนสกปรกเหล่านี้แตะต้องตัวของเธอขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เธอคงจะไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับหลินเฟย!“เราทุกคนมาจากหมู่บ้านเดียวกัน หากเสี่ยวเฟยทำให้คุณขุ่นเคือง ฉันต้องขอโทษพวกคุณด้วย แต่พวกคุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย”“ขอโทษไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร? นอนกับเธอสบายกว่าเห็นๆ!”โจวต้าชุนหัวเราะเบา ๆเธอกำลังจินตนาการว่าจะนอนกับถังรั่วเสวี่ยอย่างไรให้สบายยิ่งขึ้น“ถูกต้อง อย่าคาดหวังว่าเจ้าเด็กเหลือขอ หลินเฟยนั่นจะมาช่วยเธอเลย เขาคงถูกเสือเคี้ยวจนไม่เหลือกระดูกแล้วล่ะมั้ง!”หวังเอ้อโก่วจ้องไปที่ถังรั่วเสวี่ยด้วยแววตาที่เป็นประกายตอนที่พวกเขาหลายคนไปที่คลินิก พวกเขาไม่พบเงาของหลินเฟย จึงคิดไปเองว่าหลิ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 29
“เสี่ยวเฟย ระวังตัวด้วย อย่าหุนหันพลันแล่นนะ!”ถังรั่วเสวี่ยตะโกนอย่างกังวลเธอไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอกลัวว่าหลินเฟยจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหวังเอ้อร์โก่วและคนอื่นๆ“อาเล็ก ไม่ต้องกังวลครับ ไอ้สัตว์ร้ายพวกนี้กล้าแตะต้องอาเล็ก ผมจะทำให้พวกมันต้องชดใช้!”หลินเฟยยังคงโกรธและพูดโดยที่ไม่หันกลับมามอง“แกล้งทำบ้าอะไรอยู่ พ่อแกกินหญ้าแทนข้าวรึไง!”“ถ้าฉันไม่ได้จัดการแกให้เป็นชิ้นๆ ก็อย่ามาเรียกฉันว่าหวังเอ้อโก่ว!”ดวงตาของหวังเอ้อโก่วแดงก่ำ เขายกม้านั่งขึ้นและทุ่มตัวโจมตีหลินเฟยอย่างแรง!“ไอ้เวรเอ้ย! ”หลินเฟยสาปแช่งด้วยความโกรธ ยกกำปั้นขึ้นและโจมตีบุกเข้าไปด้วยกำลังทั้งหมดที่มีของเขา!ปั๊ง!ทันใดนั้น ม้านั่งในมือของหวังเอ้อโก่วก็พังทลายลง และเศษไม้ก็ปลิวไปทุกทิศทุกทาง!แต่หมัดของหลินเฟยยังไม่หยุดชก กระแทกเข้ากับรูขนาดใหญ่บนไหล่ของเขาโดยตรงเพียงแค่เสียงแกร๊กเดียว หวังเอ้อโก่วก็รู้สึกว่าไหล่ของเขาหัก เขาล้มลงกับพื้นและกรีดร้องเหมือนหมู!“ถุ๊ย ก็แค่พวกสวะ!”หลินเฟยถมน้ำลายสิ่งที่น่ากลัวเกี่ยวกับการชกของเขาเมื่อกี้คือ มันทำให้หวังเอ้อร์โก่วกลายเป็นอัมพาตครึ่งซีกไปตลอดชีวิต แล
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 30
เฉินกุ้ยเฟินตั้งใจที่จะหย่ากับเขา ดังนั้นเธอจึงถ่มน้ำลายใส่และวิ่งหนีไปโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อยเมื่อเดินผ่านหลินเฟย เฉินกุ้ยเฟินก็หยุดอยู่ครู่หนึ่ง“ฉันขอโทษนะ เสี่ยวเฟย ที่ฉันตำหนิหนูไปเมื่อกี้”“ถ้าไม่ใช่เพราะหนู ฉันคงไม่ได้รู้ใบหน้าที่แท้จริงของสัตว์ร้ายตัวนี้”“ต่อไป หากหนูต้องการความช่วยเหลืออะไรก็ให้ติดต่อฉันได้เลย ถือซะว่าเป็นการทดแทนความรู้สึกของหนูที่เสียไปก็แล้วกัน”หลินเฟยพยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก“บ้าเอ้ย! ที่ฉันต้องเป็นแบบนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะแก!”“ฉันจะไม่ปล่อยแกไปง่ายๆแน่!”เมื่อโจวต้าชุนเห็นตัวเองไม่สามารถโน้มน้าวเฉินกุ้ยเฟินให้กลับมาได้ เขาก็ตะโกนใส่หลินเฟยอย่างขมขื่นทันที“ทั้งหมดนี่มันเป็นความผิดของตัวแกเอง ถ้าแกไม่จับอาเล็กมา แล้วแกจะกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง? ”หลินเฟยตะคอกใส่อย่างเย็นชา หันหลังกลับและจากไปพร้อมกับถังรั่วเสวี่ยอย่างไรก็ตาม โจวต้าชุน ก็ไม่ต่างจากคนไร้ประโยชน์คนหนึ่งในตอนนี้ กระดูกส่วนใหญ่ในร่างกายของเขาหัก ดังนั้น หลินเฟยจึงไม่กังวลว่าเขาจะสร้างปัญหาอะไรอีก“เสี่ยวเฟย ทำไมนายถึงทำให้พวกเขาขุ่นเคืองได้ล่ะ? ”ระหว่างทางถังรั่วเสวี่ย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 31
“ไอ้หลินเฟย คุณคิดแต่จะรังแกฉัน คุณมันช่างใจร้ายจริงๆ ฮือฮือ”จ้าวลู่ลู่รอจนกระทั่งพ่อแม่ของเธอเข้านอนก่อน เธอจึงกล้าแอบออกมาแต่กลับถูกหลินเฟยทุบตีอีกครั้ง เธอร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจทันที“พี่ลู่ลู่ ผมคิดว่าเป็นโจร ผมไม่รู้ว่าจะเป็นพี่จริงๆนะ”“ถ้าผมรู้ว่าเป็นพี่ ผมคงไม่ตีพี่หรอก”หลินเฟยรีบปลอบเธอด้วยคำพูดที่ดีๆ และในขณะเดียวกันก็เอื้อมมือออกไปนวดหัวของจ้าวลู่ลู่โชคดีที่หลินเฟยเพิ่งได้เรียนรู้เทคนิคการนวดมา และหลังจากนั้นไม่นาน จ้าวลู่ลู่ก็รู้สึกดีขื้นและไม่เจ็บปวดอีกแล้วแต่หญิงสาวคนนี้ยังรู้สึกน้อยใจอยู่ ไม่ว่าหลินเฟยจะพยายามเกลี้ยกล่อมเธออย่างไร เธอก็ยังไม่ยอมสนใจหลินเฟย“พี่ลู่ลู่ ผมรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ผมสัญญาว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้วนะครับ”“ถ้าพี่ยกโทษให้ผม ผมสัญญาว่าต่อจากนี้จะฟังคุณในทุกเรื่อง โอเคไหม?”หลินเฟยยังกังวลใจอยู่เล็กน้อย พยายามเกลี้ยกล่อมเธออีกครั้ง"จริงเหรอ?"“งั้นถ้าพรุ่งนี้โจวหมิงมาหาเรื่องนายอีก นายก็อย่าไปมีเรื่องชกต่อยกับเขาอีกนะ”จ้าวลู่ลู่หยุดร้องไห้ทันที“โอเค ผมจะเชื่อฟังพี่ครับ”หลินเฟยรับปากเธออย่างไม่ลังเลด้วยร่างเล็กๆของโจวหมิง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 32
ทันใดนั้น ในสมองของหลินเฟยก็มีความคิดหนึ่งขึ้นมาได้“พี่ลู่ลู่ เวลาพี่สอนผมอ่านหนังสือ พี่ช่วยนั่งบนตักของผมได้ไหม?”“เอ่อ ทำไมต้องนั่งบนตักของนายด้วยล่ะ?”จ้าวลู่ลู่ถามด้วยสายตาหวาดระแวงทันที“คือว่าตอนนี้ผมง่วงนิดหน่อยน่ะ และผมเกรงว่าผมจะจำไม่ได้เมื่อพี่สอนผมอ่านหนังสือ”“แต่ถ้าพี่นั่งบนตักผมแล้วทับผมไว้ ผมก็จะตื่นตัวหน่อย นอกจากนี้ ถ้าพี่พูดข้างๆหูผม ผมจะได้ยินเสียงของพี่ได้ชัดเจนยิ่งขึ้นไงครับ”คำพูดของหลินเฟยนั้นเต็มไปด้วยคำโกหก"นายคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?"เห็นได้ชัดว่าจ้าวลู่ลู่ไม่เชื่อเขาเลย“จริงๆนะพี่ลู่ลู่ พี่ดีกับผมมาก แล้วผมจะโกหกพี่ได้อย่างไรกัน? ถ้าผมโกหกพี่ ผมยังจะเป็นคนอยู่อีกไหม”หลินเฟยกล่าวในขณะที่เขาสอดมือไว้ใต้รักแร้ของจ้าวลู่ลู่ และกอดเธอไว้บนตักของเขา โดยไม่สนว่าเธอจะต่อต้านยังไงก็ตามเมื่อบั้นท้ายที่นิ่มนวลของเธอนั่งลงบนตักของเขา หลินเฟยรู้สึกสุขใจและสับสน จิตใจฟุ้งเฟ้ออย่างอดไม่ได้“ไอ้สารเลวหลินเฟย...... ฉันขอเตือนนายให้ทำตัวดีๆหน่อยนะ ถ้านายกล้าก่อกวนฉันอีก ฉันก็จะวิ่งออกไปทันที!”“และฉันก็จะไม่มาหาเธออีกต่อไป!”จ้าวลู่ลู่รู้สึกว่าเธอเจ็บปวดมากจา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 33
หลังจากพูดอย่างนั้น หลินเฟยก็จูบปากที่เหมือนเชอร์รี่ของจ้าวลู่ลู่ในทันทีรสหวานจากปากของเธอนั้น ทำให้หลินเฟยรีบดูดซับมันอย่างตะกละตะกลาม และอยากจะดูดเอาลิ้นสีชมพูของจ้าวลู่ลู่ทั้งหมดเข้าไปในท้องของเขาสองมือของเขาดึงเสื้อของจ้าวลู่ลู่ออกมาอย่างคล่องแคล่วเธอที่อายุ 18 ปี กำลังเปราะบางราวกับดอกไม้ ผิวของเธอเรียบเนียนและขาวมาก เกือบจะเป็นสีเดียวกับนมวัว และให้ความรู้สึกเหมือนหยกชั้นดีแม้ว่าเธออายุไม่มาก แต่รูปร่างของเธอก็เรียกได้ว่าน่าทึ่ง หน้าอกไม่ได้เล็กไปกว่าผู้หญิงที่เพิ่งคลอดลูกเสร็จเลย“ฮือฮือ......หลินเฟย ไม่ได้นะ......”ทันใดนั้น จ้าวลู่ลู่ก็ตัวสั่นไปทั้งตัว แต่เธอซื่งถูกหลินเฟยทรมานมาเป็นเวลานาน และไม่มีแรงพอที่จะผลักหลินเฟยออกไปได้เลย“ห้ามทำอะไรกับฉันนะ……ฉันขอร้องเถอะ หลินเฟย…”“รีบปล่อยฉันไปเถอะ......”จ้าวลู่ลู่ร้องไห้ด้วยความคับข้องใจ"ไม่ พี่จะกลับไปไม่ได้นะ พี่ลู่ลู่ พี่เป็นแฟนของผมแล้ว และมันก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผมที่จะมีอะไรกับคุณ!"หลินเฟยปฏิเสธอย่างคลุมเครือ และเริ่มถกกระโปรงของจ้าวลู่ลู่ขึ้นมาอีกครั้ง“อย่า อย่านะ หลินเฟย!”จ้าวลู่ลู่รีบคว้ากระโปรงขอ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 34
“หลินเฟย อย่าเศร้าไปเลยนะ โอเคไหม? ไม่อย่างงั้น ฉันจะยอมเป็นแฟนของเธอให้ก็ได้……”หลินเฟยชักมือของเขากลับและพูดอย่างเฉยเมยว่า“ช่างเถอะ ผมไม่ต้องการความสงสารจากพี่หรอกนะ”“ฉันไม่ได้สงสารนาย ฉันพูดความจริงนะ”“นายได้เห็นทั้งตัวของฉัน ทั้งจูบและลูบไล้ตัวฉัน ถ้าฉันไม่ชอบนายเลย ฉันคงจะโกรธนายไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ? และฉันถึงกับปกปิดเรื่องนี้ไม่ให้พ่อรู้อีกด้วย”“แต่เมื่อกี้นายหยาบคายกับฉันมากเกินไป และฉันก็กลัวนายมาก มีที่ไหนกันเมื่อเป็นแฟนกันก็อยากจะมีเพศสัมพันธ์ทันที?”เมื่อเห็นเขาเช่นนี้ จ้าวลู่ลู่ก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาด้วยความคับข้องใจ จริงๆแล้วเธอยังชอบที่หลินเฟยลวนลามเธออีกด้วย แต่สิ่งที่หลินเฟยทำตอนนี้มันมากเกินไป!“จริงเหรอ?” ในที่สุดหลินเฟยก็ฟื้นความสงบอีกครั้ง จากนั้นกอดจ้าวลู่ลู่และเช็ดน้ำตาของเธอ“แต่เมื่อกี้พี่พูดเองว่าพี่จะไม่สามารถแต่งงานกับผมได้”“นายก็รู้อยู่รู้ว่าพ่อแม่ของฉันจะต้องเรียกร้องมากขนาดไหน แล้วพวกเขาจะยอมให้นายแต่งงานกับฉันง่ายๆได้ยังไง……”“แต่ถ้านายทำให้พวกเขาพอใจได้ อย่างไรก็ตาม ฉันจะปล่อยให้นายมีอะไรกับฉันได้”จ้าวลู่ลู่ร้องไห้อย่างหนัก น้ำเสียงข
Pinakabagong kabanata
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 420
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 419
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 418
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 417
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 416
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 415
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 414
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 413
- แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 412
