LOGINShare
บทที่ 533
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 534
"ใช่ รีบเรียกไอ้สารเลวหลินเฟยนั่นออกมาเดี๋ยวนี้!""ตาแก่อย่างฉันจะสั่งสอนมันให้สาสมไปเลย!"พ่อเฒ่าจางไม่สนใจที่จะโต้เถียงกับคนของตระกูลพานแต่อย่างใด พร้อมกับเดินเข้าไปถามด้วยในทันที!"เสี่ยวโหรว อาเล็ก เราไม่ต้องไปสนใจคนบ้ากลุ่มนี้ ให้พวกเขาเอะอะโวยวายไปเถอะ เรารีบเข้าห้องกันดีกว่านะ!""รอให้เสี่ยวเฟยกลับมาแล้ว ค่อยคิดบัญชีกับพวกเขาก็แล้วกัน!"พานเสี่ยวเหลียนรีบดึงซูเสี่ยวโหรวและถังรั่วเสวี่ยกลับเข้าไปในคลินิกทันทีจากนั้นก็ปิดประตูเสียงดังปัง พร้อมกับล็อกประตู!หลังจากที่ปิดประตูแล้ว พานเสี่ยวเหลียนก็โยนมีดทำครัว แล้วเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ"เสี่ยวเหลียน ฉันต้องขอโทษคุณแทนเสี่ยวเฟยด้วยนะ หากไม่ใช่เขาที่ไปรุกรานคุณ คุณก็ไม่ต้องได้รับความคับข้องใจแบบนี้หรอก"เมื่อได้เห็นเธอเป็นแบบนี้ ถังรั่วเสวี่ยก็รู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมากเธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาในวันนี้ ก็เพราะหลินเฟยเป็นต้นเหตุ"อาเล็ก คุณพูดอะไรน่ะ สิ่งที่ฉันทำแล้วไม่รู้สึกเสียใจภายหลังมากที่สุดในชีวิตนี้ก็คือ การได้อยู่กับหลินเฟยนะ""เหตุการณ์ในวันนี้ ฉันคิดมานานแล้วล่ะ"พานเสี่ยวเหลียนปาดน้ำตา พร้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 535
ชาวบ้านที่มามุงดูความครึกครื้นต่างก็เกิดความสนใจขึ้นมา และไม่ได้ตั้งใจจะจากไปแต่อย่างใดหนึ่งกลายเป็นสิบ สิบกลายเป็นร้อย!ผ่านไปสักพัก เรื่องนี้ก็ได้กระจายไปทั้งหมู่บ้าน!"พ่อคะ พ่อรีบไปจัดการตาแก่คนนั้นหน่อยสิคะ หากขืนให้เขาตะโกนต่อไป พวกเราจะมีหน้าไปพบใครได้อย่างไรกัน?"ลูกสะใภ้ของพานต้าไห่กระทืบเท้าอย่างโมโห"ฉันจะไปจัดการกับพวกเขาได้อย่างไร?" พานต้าไห่รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมากเขาติดอยู่ที่นี่ ออกไปก็ไม่ได้ จะไม่ออกไปก็ไม่ได้ทันใดนั้น เขาก็ปิ๊งไอเดียหนึ่งขึ้นมาได้ และรีบตะโกนใส่พ่อเฒ่าจางในทันที"บ้านดอง ฉันว่าเอาแบบนี้ดีไหม""พวกเราจะกลับไปคิดหาวิธีรวบรวมเงินมาให้คุณ""คุณว่าให้เรากลับไปรวบรวมเงินที่บ้านเสียก่อนจะดีไหม?"พ่อเฒ่าจางตะคอกด้วยใบหน้าที่แดงก่ำว่า"ตอนนี้เราเสียหน้าไปแล้ว จะเอาเงินมาทำอะไรอีก?""พวกคุณรออยู่ที่นี่แหละ รอให้หลินเฟยกลับมา แล้วกระทืบเขาให้หนักๆ สักยก!""กระทืบตายแล้ว ฉันจะรับผิดชอบเอง!""ได้ คุณพูดเองนะ ขอแค่ไม่ให้เราคืนเงิน อะไรก็ได้ทั้งนั้น"พานต้าไห่ตอบกลับอย่างไม่ลังเลใจ!ภายในคลินิกเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่อยู่ข้างนอก สีหน้าข
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 536
"มีอะไรเหรอคุณเจียง?" หลินเฟยตอบอย่างสบายๆ"ครั้งที่แล้วตอนที่ฉันไปเภสัชกรรมหนานผิงเพื่อเจรจาการร่วมมือนั้น ทำไมผู้หญิงสาวสวยคนนั้นถึงได้เชื่อฟังคุณขนาดนั้นล่ะ?""คุณบอกไม่ร่วมมือ เธอก็ไม่ร่วมมือ""พวกคุณสองคน…มีความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่?"เจียงเฉินหยู่กัดริมฝีปากของตัวเอง จ้องไปที่หลินเฟยอย่างไม่ละสายตา ราวกับว่าจะเค้นหาอะไรอย่างไงอย่างงั้นต้องรู้ว่าในตอนนั้นเจียงเฉินหยู่ยังจำได้ว่า ในตอนที่เธอไปขอเจรจาความสัมพันธ์กับใครเขาจนถึงที่แล้วแบบนั้น เห็นได้ชัดว่าเหล่าบรรดาผู้ถือหุ้นของเภสัชกรรมหนานผิงต่างก็กระตือรือร้นขนาดนั้นแล้วแต่ทว่า มีเพียงเจียงซินเยว่เท่านั้นที่มีสีหน้าสงบและถามความคิดเห็นจากหลินเฟยอยู่ตลอดจะมีประธานใหญ่ของบริษัทไหนที่จะไม่อยากทำเงิน และปฏิเสธที่จะร่วมมือกับตระกูลเจียงแบบนี้?แต่ทว่าจางซินเยว่กลับทำแบบนี้ลงไป!ซึ่งสิ่งนี้มันทำให้เจียงเฉินหยู่อดที่จะสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างหลินเฟยและจางซินเยว่ขึ้นมาไม่ได้โดยเฉพาะเธอยังคิดที่จะพาหลินเฟยกลับบ้าน ดังนั้นเธอจึงต้องถามให้ชัดเจนเสียก่อนอยู่แล้ว!"ผมกับเธอเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ยังเด็ก แล้วอีกอย่างสูตรยาเสริมค
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 537
"อา...งั้นเธอ เธอคงลำบากมากเลยนะ"หลังจากฟังคำบรรยายที่ทำให้ผู้ฟังอดสงสารและอดที่จะหลั่งน้ำตาออกมาไม่ได้นั้นเจียงเฉินหยู่ก็แทบจะร้องไห้ออกมาเธอมองไปยังหลินเฟยด้วยดวงตาที่แดงก่ำและซาบซึ้งใจ"หลินเฟย คุณเป็นผู้ชายที่มีจิตใจดีที่สุดเท่าที่ฉันได้เจอมา หากเป็นฉันแล้วละก็ ฉันคงไม่ใจกว้างพอที่จะยอมยกสูตรยาที่ดีขนาดนั้นให้กับคนอื่นหรอกนะ ดูแล้วเหมือนฉันใช้จิตใจที่คับแคบมองจิตใจที่กว้างใหญ่ของคุณยังไงยังงั้น""ขอโทษด้วยนะ หลินเฟย...""ไม่เป็นไรหรอกคุณเจียง เป็นเพราะคุณแคร์ผมเกินไป ก็เลยเกิดความสงสัยขึ้นมาแบบนี้ ผมไม่โกรธหรอกนะ""แต่ผมรู้สึกดีใจเสียมากกว่า"หลินเฟยเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริงออกไปพร้อมกับอาศัยโอกาสนี้ซุกหน้าไปยังร่องภูเขาสูงของเจียงเฉินหยู่ และสูดดมกลิ่นหอมของทรวงอกสาวโดยที่น้ำลายได้ไหลเปียกอกเสื้อของเจียงเฉินหยู่ไปหมดแล้ว"อย่าร้องไห้เลยนะหลินเฟย ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรสงสัยพวกคุณ""ต่อไปฉันจะไม่ถามอีกแล้ว ดีไหม?""คุณลุกขึ้นก่อนนะ ฉันจะได้ขอโทษคุณอย่างจริงใจ"เธอถูกหลินเฟยซึ่ง ‘ร้องไห้’ จนน้ำตาได้ไหลจนเปียกชุ่มเสื้อไปหมดแล้วจู่ๆ เจียงเฉินหยู่ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจนจ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 538
หลังจากได้ยินคำพูดสบประมาทแบบนี้ของหลินเฟยใบหน้าของเจียงเฉินหยู่ก็แดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แล้วโต้กลับอย่างโกรธๆ ออกมาว่า"คุณอย่าเพ้อเจ้อ ฉันจะสวมเสื้อผ้าแล้วกลับคำได้อย่างไรกัน?"หลินเฟยพูดอย่างจริงจังว่า"คุณเจียง ตอนนี้คุณไม่ยอมนอนกับผม มันก็เป็นการกลับคำแล้วไม่ใช่เหรอ?""หรือว่าผมพูดอะไรผิดไป?"เจียงเฉินหยู่อดไม่ได้ที่จะนึกถึงการกระทำของตัวเองในตอนนี้ ซึ่งมันก็มีส่วนคล้ายกับสิ่งที่หลินเฟยพูดเอาไว้มากเพราะท้ายที่สุดแล้ว ในตอนนั้นเธอเป็นคนที่ขอร้องให้หลินเฟยนอนกอดเธอแบบนั้นจริงๆ"หลินเฟย ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ยอมนอนกับคุณ แต่คุณดูคุณตอนนี้สิ...ตอนนี้ คุณได้ดันฉันจนเจ็บหมดแล้ว ฉันจะกล้านอนกับคุณได้อย่างไรกัน?""ถ้าคุณเกิดกินฉันขึ้นมาจะทำอย่างไร?"เจียงเฉินหยู่ก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ จึงอธิบายออกมาว่าขณะที่เธอพูด ดวงตาของเธอก็ชำเลืองไปที่ไหนสักแห่ง จนทำให้หัวใจเต้นตึกตักอยู่ไม่หยุดหลินเฟยกระแอมไอสองครั้ง แล้วพูดอย่างประหม่าขึ้นมาว่า"อา คุณกลัวมันเหรอ จะพูดไปก็เพราะว่าคุณเจียงสวยเกินไปนะ หากเป็นผู้หญิงที่ขี้เหร่ๆ คนหนึ่ง มันก็คงไม่ตอบสนองกลับมาหรอกนะ""ผมรับปร
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 539
ยังดีที่ว่า สิ่งที่คาดคิดเอาไว้นั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นมาจริงๆและในเวลาเดียวกัน ความอบอุ่นและความสบายใจที่แสนจะคุ้นเคยนั้นก็ได้ห่อหุ้มไปทั้งตัว ทำให้เจียงเฉินหยู่รู้สึกผ่อนคลายความหวาดระแวงลงไปได้แต่ทว่าทันทีที่เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาจู่ๆสีหน้าของเจียงเฉินหยู่ก็เปลี่ยนไปในทันทีทันใด เธอรู้สึกว่าจู่ๆ หลินเฟยก็คลายออกจากตัวเธอจากหางตา เธอมองเห็นเขากำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกเจียงเฉินหยู่ปกป้องจุดที่สำคัญที่สุดของตัวเอง แล้วถามขึ้นมาว่า"หลิน...หลินเฟย คุณถอดเสื้อผ้าทำไม?""คุณเจียง คุณอย่าเพิ่งเอะอะไป ผมชินกับการนอนถอดเสื้อ แบบนี้มันสบาย คุณคงไม่รังเกียจผมใช่ไหม?"ในไม่ช้า หลินเฟยก็เปลือยล่อนจ้อน เผยฟันขาวสะอาดทั้งปากออกมา ยิ้มอย่างใสบริสุทธิ์แล้วพูดว่า"ไม่...ไม่นี่ เรารีบนอนกันเถอะนะ"และมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่เจียงเฉินหยู่จะเปลี่ยนความเคยชินของหลินเฟยได้เธอทำได้เพียงนอนตะแคงหันหลังให้ แล้วตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อแต่ทว่า ภายใต้ความประหม่านี้ เธอกลับลืมไปเสียแล้วว่า เมื่ออยู่ในถ้ำหลินเฟยไม่ได้มีความเคยชินที่ถอดเสื้อผ้านอนแบบนี้ และเธอก็รีบบังคับตัว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 540
เขาเดินออกไปข้างนอกพร้อมกันกับเจียงเฉินหยู่ หลังจากจัดการกับมื้อเช้าที่แสนอร่อยนั้นแล้วภายใต้การนำพาของคนงาน หลินเฟยก็ได้มาถึงพื้นที่หน้าเหมืองแร่หยกด้วยกันในเวลานี้ ที่นี่มีคนกว่าร้อยคนมารวมตัวกันแล้วพวกเขาทั้งหมดต่างก็รอคอยอยู่อย่างเงียบๆ"คุณเจียง ปรมาจารย์หลินครับ พวกคุณลองดูหินหยกหยาบที่ขุดขึ้นมาได้ในตอนเช้าพวกนี้สิครับ"เมื่อเห็นว่าหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่มาถึงแล้ว หัวหน้าคนงานคนหนึ่งก็รีบลุกขึ้น ชี้ไปยังกองหินขนาดใหญ่ที่อยู่หน้าเหมืองแร่ด้านหลังของเขาหินหยกหยาบพวกนี้มีขนาดเล็กใหญ่แตกต่างกันไป ขนาดเล็กเท่าฝ่ามือ หรือขนาดใหญ่สูงเท่าตัวคน ดูแล้วน่าจะมีหลายสิบชิ้นได้"ไม่เลวเลยทีเดียว เช้าก็ขุดหินได้เยอะขนาดนี้แล้ว ลำบากพวกคุณแล้วนะ""หลังจากโครงการเสร็จสิ้น ทุกคนจะได้รับเงินเดือนเป็นสองเท่า"เมื่อเจียงเฉินหยู่เห็นหินหยกหยาบมากมายขนาดนี้ สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความยินดีต้องรู้ว่า การที่วันแรกก็ขุดหยกได้มากขนาดนี้แล้ว ต่อไปก็ต้องขุดหินยิ่งเยอะและขนาดใหญ่ออกมาได้อีกเรื่อยๆ อย่างแน่นอนหลังจากที่พยักหน้าของกับคนงานแล้ว เธอก็มองไปยังหลินเฟย"หลินเฟย คุณลองดูหินพวกนี้ก่อ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 541
เมื่อเห็นว่าหลินเฟยและเจียงเฉินหยู่จับมือกันไปดูหยก โดยเมินเฉยต่อตัวเองแบบนี้ อู๋เทียนก็แทบจะเสียสติไปแล้ว!"หลินเฟย หลินเฟย ฉันจะจัดการกับแกซะ!""พอจัดการกับแกเสร็จ ฉันก็จะแย่งเสี่ยวหยู่กลับคืนมาได้แล้ว!"ภายใต้ความอับอายจนทำให้โกรธ จู่ๆ อู๋เทียนก็ได้ควักปืนกระบอกหนึ่งออกมา ส่งเสียงคำรามและล็อกมือไปที่ไกปืน!"ปรมาจารย์หลิน ระวัง!"ขณะที่อู๋เทียนควักปืนกระบอกนั้นออกมา คนงานรวมทั้งหัวหน้าคนงานก็รีบส่งเสียงเตือนขึ้นมาทันที!แต่ทว่ามันสายเกินไปแล้ว กระสุนนั้นได้ยิงออกมาตั้งนานแล้ว!"หลินเฟย รีบหลบไป!"เมื่อเจียงเฉินหยู่ได้ยินเสียงปืน เธอก็หันกลับมามอง จู่ๆ ใบหน้าก็ถอดสีในทันที!ด้วยเสียงดังปัง หลินเฟยเซถลาและหยุดชะงัก จากนั้นเสื้อของเขาก็ขาดเป็นรูที่ด้านหลัง"ฮ่าฮ่าฮ่า ไปตายซะ ไปตายซะ!""แกเก่งนักไม่ใช่เหรอ?""ฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่า แกเก่งแค่ไหน!"เมื่อเห็นว่าตัวเองยิงถูกหลินเฟย อู๋เทียนก็ตื่นเต้นจนร้องเสียงดังออกมา!และขณะเดียวกันเขาก็คิดว่า ตัวเองน่าจะยิงหลินเฟยทิ้งเสียตั้งนานแล้ว!"หลินเฟยคุณ... คุณโอเคไหม?" เมื่อเห็นหลินเฟยถูกยิง เจียงเฉินหยู่ก็ร้องไห้หลั่งน้ำตา"
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
