Chapter  2 ความเจ็บปวด

ภายในบ้านหลังเล็กๆ ตามฐานะของแก้วกานดา เมื่อบิดาเสียชีวิตลง ทรัพย์สินทั้งหมดจึงตกเป็นของเธอ แต่ทว่าหญิงสาวกลับไม่คิดว่าบ้านหลังนี้เป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว เพราะมีมารดาอย่างกนกและน้องสาวที่เธอนั้นต้องดูแล                                                                                  

            กิ่งฉัตรกำลังจะเข้าเรียนในระดับชั้นอุดมศึกษา พี่สาวอย่างแก้วกานดา จึงควรรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด เพราะที่ผ่านมานั้น กนกได้ทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยบิดาของเธอส่งเสียค่าเล่าเรียนจนจบการศึกษาได้เป็นนางพยาบาลสมใจ                                                                            

            “มื้อเย็นแม่ทำของโปรดแก้วทั้งนั้นเลย กินเยอะๆ นะลูก ดูสิผอมหมดแล้ว” กิ่งฉัตรถึงกับแอบอมยิ้ม ให้กับท่าทีของมารดา ที่พยายามเอาอกเอาใจแก้วกานดา ซึ่งเธอเข้าใจดีว่ามารดารักพี่สาวมากเพียงใด

            “พี่แก้ว ทานให้หมดเลยนะ แม่ตื่นเต้นนั่งคิดเมนูตั้งแต่เช้า นับวันหายใจเข้าหายใจออกก็มีแต่พี่แก้ว แม่นั่งตั้งตารอพี่กลับบ้าน จนกิ่งคิดว่าแม่ลำเอียงรักแต่ลูกสาวคนโต”                                                    

            เพียะ! ต้นแขนของกิ่งฉัตรถูกฝ่ามือของมารดาปะทะเข้าอย่างแรง เธอถึงกับสะดุ้ง เมื่อมารดาตีลงมาอย่างไม่ทันได้ระวังตัว                        

            “ทีหลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ แม่มีลูกสาวอยู่สองคน ก็รักเท่าๆ กันนั่นแหละ พ่อก็ไม่อยู่แล้ว เราต้องปรองดองรักใคร่กลมเกลียวกัน” คำสอนของนางตอกย้ำถึงความสัมพันธ์ ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปกี่ปีกี่ฤดูกาล กนกก็ยังคงเป็นกนก ผู้หญิงที่เพียบพร้อมไปด้วยกิริยาและวาจาที่แสนจะงดงาม เธอคือเพชรน้ำดี ที่บิดาคว้ามาครอบครอง พลอยทำให้แก้วกานดาโชคดีไปด้วย                                                                    

            “ขอบคุณนะคะแม่ แก้วรักแม่ รักกิ่งนะ แก้วสัญญาจะเป็นคนหาเงินส่งน้องเรียนเอง แม่ไม่ต้องห่วง มันถึงเวลาแล้ว ที่แก้วจะดูแลแม่กับกิ่ง เพื่อตอบแทนสิ่งดีๆ ที่แม่คนนี้มอบให้แก้วมา” ทั้งสามส่งยิ้มให้กัน ท่ามกลางความรู้สึกที่ส่งผ่านแววตาคู่สวย                                                  

             “พรุ่งนี้แม่จะไปถามเจ้าของตลาด ตั้งใจว่าจะเอาเงินไปวางมัดจำ จะได้มีแผงขายขนม ไม่ต้องใช้รถเข็ญเดินไปเดินมา”                            

            “ดีเลยค่ะแก้วเห็นด้วย พรุ่งนี้แก้วเองก็ตั้งใจจะออกไปสมัครงาน แต่ไม่รู้ว่าจะมีที่ไหนต้องการคนอย่างแก้ว ทำงานบ้างหรือเปล่า”                         

            “ถ้าไม่มีที่ไหนอ้าแขนรับ ก็กลับมาขายขนมกับแม่นะลูก” มือนุ่มของหญิงวัยกลางคนแตะลงไปกุมมือเล็กเรียวของแก้วกานดาเอาไว้ เพื่อส่งกำลังใจให้กับเธอ

            เช้าวันใหม่แก้วกานดาตื่นแต่เช้า เธอเข้าครัวเอง หญิงสาวทำอาหารใส่บาตร อีกทั้งยังทำไว้ให้คนในบ้านได้รับประทานอีกด้วย                  

            วันนี้เธอแต่งตัวสวย พร้อมกับกระเป๋าเอกสาร ที่ต้องใช้เป็นหลักฐานในการสมัครงาน ถ้าหากว่าวุฒิการศึกษาปริญญาตรีไม่มีคนจ้าง เธอก็จะใช้วุฒิการศึกษามัธยมปลายแทน แก้วกานดามีความมุ่งมั่น ในการออกหางานทำเป็นอย่างยิ่ง เธอจะไม่เกี่ยงงาน ขอเพียงแค่มีรายได้เพิ่มเข้ามาในบ้านก็พอใจ เธอไม่ได้ต้องการอะไร มากไปกว่าการได้ส่งเสียให้กิ่งฉัตรได้เรียนจนจบปริญญาตรี                                                        

            “แม่ค่ะ ยัยกิ่ง มาทานมื้อเช้าได้แล้วค่ะ”                                        

            “ว้าว! พี่แก้ว ทำไมวันนี้แต่งตัวสวยจัง โอ้โฮ... พี่เป็นคนทำอาหารพวกนี้ทั้งหมดเองเลยเหรอคะ” กิ่งฉัตรรู้สึกแปลกใจกับเมนูอาหารในจาน ซึ่งปกติแล้วมารดาจะทำให้รับประทานอย่างมากก็แค่สองอย่างเท่านั้น

            “ใช่แล้วจ้า แม่ละ ทำไมยังไม่มาอีก”                                            

            “กว่าแม่จะออกจากห้องได้ในแต่ละวัน ยิ่งวันนี้ไม่ได้เปิดร้านก็นานหน่อยนะพี่”                    

            “ทำไมเหรอ”                                                                             

            “ก็แม่มัวแต่คุยกับพ่อนะสิ! อ้อ... เอ่อ... พี่แก้วทำอาหารอร่อยขึ้นเยอะเลยนะคะ แบบนี้กิ่งคงต้องฝากท้องไว้กับพี่แก้วแล้วล่ะค่ะ” กิ่งฉัตรเปลี่ยนเรื่องคุยแทบไม่ทัน เธอไม่รู้ว่าอีกกี่คืนวัน มารดากับพี่สาวถึงจะทำใจได้ ใช่ว่าเธอจะไม่เสียใจกับการจากไปของบิดา แต่ที่ทำเป็นเฉยชา เพราะไม่อยากอยู่ในสภาวะของครอบครัว ที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ                                                                                                   

            “ยัยกิ่ง!”                                                                                               

            “โธ่แม่! อะไรกันเนี่ย อยู่ดีๆ ก็เรียกออกมาเสียเสียงดังเชียว ตกอกตกใจหมดเลย” หญิงสาวถึงกับเอามือขึ้นมาทาบอก ซึ่งทำให้แก้วกานดาเผยยิ้มน้อยๆ ออกมา ให้กับท่าทีของกิ่งฉัตร                                  

            “แม่บอกกี่ครั้งว่าให้นั่งดีๆ รู้จักไหมคำว่ากุลสตรีน่ะ กินข้าวก็ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวก็ติดคอหรอกบอกไม่เคยจำ ดูอย่างพี่เขาบ้างสิ ลูกคนนี้นี่”       

            “อย่าดุน้องเลยค่ะ มาทานข้าวดีกว่า มื้อนี้แก้วทำของโปรดให้กับทุกคนเลยนะคะ ผัดคะน้าหมูกรอบของชอบยัยกิ่ง น้ำพริกกะปิของโปรดแม่ ส่วนหมูทอดกระเทียมนั้น พ่อชอบทานเป็นประจำ และเมนูนี้ฉู่ฉี่ปลาทู เป็นอาหารที่พ่อชอบทำให้แก้วทานบ่อยๆ จนมันกลายเป็นเมนูโปรดของแก้วไปโดยปริยาย”           

            “อาหารมื้อนี้อร่อยที่สุดเท่าที่เคยทานมาเลย กินเยอะๆ นะลูก จะได้มีแรงไปตะเวนสมัครงาน แม่บอกให้พักก่อน อีกสี่ห้าวันค่อยออกหางานทำก็ได้ แม่ยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง ถ้าแก้วขาดเหลืออะไร ก็บอกแม่ได้เสมอนะลูก” กนกเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจงดงาม เธอไม่เคยมองว่าแก้วกานดาเป็นลูกติดสามีมาเลยสักครั้ง        

            “ขอบคุณมากค่ะแม่ แก้วก็ยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้างนิดหน่อย ยังไงในวันนี้แก้วก็ต้องหางานทำให้ได้” หญิงสาวมีความมุ่งมั่นและตั้งใจ แต่ทว่ากนกกลับแอบลอบถอนหาย เมื่อนางรู้ดีว่างานทุกวันนี้หายากแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้น แก้วกานดายังมีประวัติที่ไม่สู้จะดีนัก ใครเขาจะอ้าแขนรับลูกสาวของเธอเข้าทำงาน 

            “แม่ขออวยพรให้แก้วได้งานทำ ไปที่ไหนก็มีแต่คนรักใคร่เอ็นดูขอให้ลูกประสบผลสำเร็จในทุกเรื่องนะจ๊ะ”                                                       

            “ขอบคุณมากค่ะแม่”                                                                 

            เมื่อรับประทานมื้อเช้าเสร็จ แก้วกานดานั่งแท็กซี่ไปที่บ้านของเหมันต์ เธอต้องการคำตอบจากเขา ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้หายไปแบบนี้ ถ้าหากว่าแฟนหนุ่มมีใครเดินเข้ามาในชีวิต เธอก็พร้อมจะหลีกทางอย่างไม่มีข้อแม้ แค่อยากมาเห็นกับตา จะได้ไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจกันอีก