บทที่ 26 ครั้งเดียวไม่พอ1

"สู้ ๆ เมย์"

เมษาพึมพำให้กำลังใจตัวเองผ่านหน้ากระจกบานใหญ่เพราะเธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าหลังจากกลับไปหาชายหนุ่มที่ห้องแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เธอมองตัวเองในชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวลายหมี ติดกระดุมจนถึงคอแล้วถอนหายใจออกมาหวังว่าแต่งตัวด้วยชุดนอนมิดชิดขนาดนี้แล้วจะเซฟตัวเองได้บ้าง

จากนั้นก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ปลายเตียง เดินกลับไปยังห้องชายหนุ่ม ยกมือเคาะประตูเชิงขออนุญาตคนด้านในพอเป็นพิธีแล้วค่อย ๆ เปิดเข้าไป

เห็นเขานั่งก้มหน้าเล่นมือถืออยู่บนโซฟาที่เดิม แต่ชุดถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นสบาย ๆ ทรงผมปล่อยเซ่อไม่ได้จัดแต่งใด ๆ เขาคงจะอาบน้ำแล้วเหมือนกัน

"เธอใช้เวลานานไปนะ" เจ้านายเอ่ยทั้งที่ยังจ้องหน้าจอมือถือ ก่อนจะกดปิดหน้าจอเงยหน้ามองร่างบางนาทีต่อมา "รู้ไหมว่าฉันไม่ชอบรอ"

คิ้วเข้มพลันขมวดมุ่นเมื่อเห็นการแต่งตัวของเธอ เขาแสยะยิ้มร้ายคล้ายรู้ทันความคิด "คิดว่าชุดนอนแค่นี้มันจะช่วยเธอได้เหรอเมษา"

"ห้องคุณมันหนาวฉันเลยใส่มาแบบนี้" คนถูกรู้ทันรีบเฉไฉ สายตาเลิ่กลั่กไปมาอย่างมีพิรุธ

"งั้นเหรอ" เจ้านายว่าแค่นั้น แล้วลุกเดินไปยืนตรงหน้าร่างบางในระยะประชิดทำอีก