บทที่ 211

เซียวอวี้ลุกขึ้นมา พูดด้วยเสียงแหบแห้งทุ้มต่ำว่า

“เตรียมขบวน กลับตำหนักจื้อเฉิน”

เขาไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้ ออกมาจากตำหนักหย่งเหอโดยตรง

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองดูแผ่นหลังของเขา ด้วยแววตาเยือกเย็นชา

เหลียนซวงไม่เข้าใจ

“ฮองเฮา อยู่ดีๆ ทำไมฝ่าบาทถึงไปแล้ว?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่พูดอะไร

ช่วงยามไฮ่ ไฟในตำหนักฉางซิ่นสว่างไสว

เซียวอวี้นั่งอยู่ในตำหนัก รออยู่หนึ่งชั่วยาม

เห็นว่าเวลาค่ำมืดแล้ว เฉินจี๋พูดขึ้นมาว่า

“ฝ่าบาท น่าจะไม่มาแล้ว...”

ทันใดนั้น ด้านนอกประตูมีเสียงเคาะประตูดัง “ตูมๆ ” ขึ้นมา

แววตาเฉินจี๋เป็นประกายขึ้นมา

นักฆ่าหญิงคนนั้น จะเป็นฮองเฮาไหม?

เซียวอวี้ส่งสายตาไปมอง เฉินจี๋เปิดประตูทันที

ทว่าคนที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่นักฆ่าหญิงคนนั้น ทว่าเป็นขันทีน้อยธรรมดาคนหนึ่ง

ขันทีน้อยคนนั้นเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ข้างในคือฝ่าบาท ก็รีบคุกเข่าอยู่บนพื้น ตัวสั่นเทาไม่หยุด

“บ่าวๆ บ่าวๆ...บ่าวถวายบังคมฝ่าบาท!”

แววตาเซียวอวี้ลึกล้ำ

เฉินจี๋รีบถามขันทีคนนั้นว่า “เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!”

อีกฝ่ายตอบอย่างสั่นเทาว่า

“บ่าวเดินผ่านตำหนักฉางซิ่น เห็นว่าข้างในมีไฟสว่างอยู่และไม่มีคนเฝ้าดู จึงนึกว่