บทที่ 362

สีหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียนเงียบสงบ หายใจหนักเล็กน้อย

นางกำหมัดในแขนเสื้อไว้แน่น ตอบอย่างนอบน้อม

“เพคะ”

เหลียนซวงขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ในใจกระสับกระส่ายอย่างซับซ้อน

นางเป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยคนหนึ่ง ตายไปก็ช่างเถอะ ฮองเฮาไม่ควรที่จะเผื่อเส้นทางให้กับนาง

เซียวอวี้ส่งเสียงเมิน

“นายบ่าวรักกันลึกซึ้งเหลือเกิน”

ยามนี้ ซุนหมัวมัวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเดินเข้ามาเอ่ยถาม “ฝ่าบาท ฮองเฮา จะรับประทานอาหารค่ำหรือยังเพคะ?”

ซุนหมัวมัวยิ้มแย้มอย่างเอาใจ เหลือบเห็นเหลียนซวงคุกเข่าอยู่บนพื้น ยังคิดว่ายัยเด็กคนนี้ทำอะไรผิดอีก พลันเกิดความรู้สึกที่ดั่งหัวอกเดียวกัน รอยยิ้มกลายเป็นหวาดกลัวไม่เป็นสุขขึ้นมาทันที

ทว่าเห็นว่า ฝ่าบาทแลดูอารมณ์ดีอย่างไม่น้อย ลุกขึ้นมาจับมือฮองเฮา แววตาที่ปกติเคร่งขรึมเฉียบคม แลดูอมยิ้ม

“ตั้งสำหรับ”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ปัดมือของเขา แต่ก็ไม่มีกะจิตกะใจทานข้าว

นางพูดกับเหลียนซวง “เตรียมเก็บข้าวของ ออกจากวังพรุ่งนี้”

เหลียนซวงทำใจไม่ได้

“เพคะ ฮองเฮา”

นางกำลังจะไป จู่ๆ เซียวอวี้ก็พูดขึ้นมา

“ยังไงก็เป็นนางข้าหลวงใหญ่ข้างกายฮองเฮา พรุ่งนี้เราให้องครักษ์ส่งเจ้ากลับบ้านเกิด”