Chapter 11

"เลือกได้หรือยังแม่คุณ! แค่เลือกกระเป๋าก็ปาไปเป็นชั่วโมงแล้วนะขวัญข้าว ชอบใบไหนก็หยิบมาเถอะ! จะเลือกอะไรนักหนาก็ไม่รู้" คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้ขวัญข้าวแอบชำเลืองหางตามองค้อนไปที่ใบหน้าคม ด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ ถ้าเธอไปตลาดคงได้มาหลายใบ แต่ตอนนี้คงต้องทำใจหยิบมาสักใบ เพื่อไม่ให้เขานั้นว่าเธอได้                                                   

"เอาใบนี้ก็แล้วกันค่ะ" หญิงสาวหยิบกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมสีดำ ยื่นให้พนักงานไปหนึ่งใบ                             

"ใบนี้ลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์นะคะ ราคาจะเหลือแค่เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าบาทเท่านั้น ตกลงคุณผู้หญิงรับใบนี้ใช่ไหมคะ" พนักงานสาวสวยถามขวัญข้าวออกมาด้วยรอยยิ้ม                                                            

"ใช่ค่ะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับหยิบบัตรเครดิตออกมา ซึ่งเธอใช้มันอย่างประหยัด จะรูดบัตรเฉพาะในยามที่จำเป็นเท่านั้น

"ไม่ต้องเดี๋ยวฉันจ่ายเอง เอาใบนี้ ใบนี้ แล้วก็ใบนี้ด้วยทั้งหมดรวมเป็นเจ็ดใบ" อัครเดชที่สังเกตการณ์อยู่นาน เขาพอจะเดาได้ว่าทำไมเธอถึงไม่เลือกสักที                                                                                               

"ไม่ค่ะ! ขวัญเอาใบนี้ใบเดียว ส่วนอีกหกใบ ถ้าพี่จะเอาก็เอาไว้ใช้เองแล้วกันนะคะ รูดบัตรเลยค่ะ" แม้ว่าขวัญข้าวจะรู้สึกเสียดายเงิน แต่เธอก็ไม่ชอบรับของจากใคร โดยเฉพาะผู้ชายอย่างอัครเดช เมื่อหญิงสาวกำลังคิดว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องซื้อให้กับเธอ เพราะทุกวันนี้บุญคุณจากมารดาของชายหนุ่มก็ท่วมหัวเธอจนไม่รู้จะชดใช้ยังไงหมด ขวัญข้าวจึงไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเขาอีกคน                                                   

"แล้วนั่นจะรีบไปไหน" เสียงทุ้มอันมีพลังของอัครเดชเปล่งออกมาดังจนคนแถวนั้นมองมาที่เขาเป็นตาเดียว เมื่อขวัญข้าวได้กระเป๋าจากพนักงาน เธอก็รีบเดินออกมาจากร้านทันที

"กลับบ้าน! แล้วพี่ไม่ต้องไปส่งขวัญหรอก เดี๋ยวขวัญจะเรียกแท็กซี่กลับเอง เพราะจะแวะตลาดด้วย" หญิงสาวหันมาพูดกับชายหนุ่ม โดยไม่แคร์สายตาของใครเลยในตอนนี้ เพราะกระเป๋าใบเดียวทำให้เธอนั้นสูญเงินไปเป็นหมื่นแล้ว                                                                                                             

"ฉันยังไม่ได้สั่งให้เธอกลับ เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะกลับ! มานี่! ยังมีรองเท้าและก็ชุดที่เธอยังไม่ได้ซื้อ" อัครเดชพูดพร้อมกับฉุดข้อมือเรียวให้เดินตามเขาเข้าไปในร้านรองเท้า ซึ่งแต่ละคู่นั้นบอกได้คำเดียว ราคาของมันไม่แตกต่างจากกระเป๋าเลยสักนิด                                                     

"เลือกเดี๋ยวฉันจะจ่ายเอง และอย่าบอกนะว่าจะเอาคู่เดียว เพราะเธอต้องไปทำงานทั้งหมดหกวันเลือกมาหกคู่ หรือมากกว่านั้นก็ได้ ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรไปบอกแม่ว่าเธอขัดคำสั่งของฉัน แล้วจะส่งกลับเชียงใหม่ทันที" คำขู่ของอัครเดชได้ผล ซึ่งขวัญข้าวนั้นไม่ได้กลัว เพียงแค่เธอไม่อยากให้มารดามีเรื่องไม่สบายใจเพิ่มขึ้น จึงยอมทำตามเขาอย่างว่าง่าย และแต่ละคู่ที่หญิงสาวเลือกลดราคาเจ็ดสิบถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ทั้งนั้น        

"ทั้งหมดสามหมื่นแปดพันเก้าร้อยบาทค่ะ จะจ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตดีคะ" พนักงานสาวถามออกมา ในขณะที่อัครเดชนั้นรีบหยิบบัตรเครดิตส่งให้กับเธอ เพราะไม่อยากให้ขวัญข้าวจ่ายอีก                   

"ชำระด้วยบัตรใบนี้ค่ะ" ขวัญข้าวเองก็รีบยื่นบัตรให้กับพนักงาน เพราะต่อให้เธอต้องจ่ายจนหมดตัว ก็จะไม่ยอมให้พี่ชายจอมปลอมต้องควักเงินจ่ายให้เธอเป็นเด็ดขาด                                                                      

"หึ! อวดดี" ชายหนุ่มหัวเราะอยู่ในลำคอ พร้อมกับสบถออกมาเบาๆ แต่ขวัญข้าวก็ได้ยินชัดเจน              

"มีอะไรที่จะต้องซื้ออีก ก็รีบพาขวัญไปสิคะ จะได้ซื้อทีเดียวให้มันจบๆ จะได้กลับบ้านสักที" หญิงสาวพูดพร้อมกับหิ้วของพะรุงพะรังออกมาจากร้านรองเท้า แม้ว่าอัครเดชจะแย่งมาถือเธอก็ไม่ยอม วันนี้แม่จะขอทำตัวเป็นเด็กดื้อให้สุดโต่งไปเลยสักวัน ขวัญข้าวกำลังขัดใจกับของแบรนด์เนมที่ชายหนุ่มกำลังยัดเยียดให้เธอได้ใช้                                                                          

"เชิญค่ะคุณลูกค้า จะรับชุดแบบไหนดีคะ" หญิงสาวแสนสวยเดินเข้ามาทักทายอัครเดช พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ แล้วถามชายหนุ่มออกมา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม                                                                                       

"ผมขอชุดที่ดูดีสำหรับพนักงานออฟฟิศ ให้กับคุณผู้หญิงท่านนี้สักสิบสองชุด" ชายหนุ่มพูดออกมาในจังหวะที่ขวัญข้าวเดินมาถึงร้านพอดี หญิงสาวเข่าแทบทรุด เมื่อชายหนุ่มบอกจำนวนชุดกับทางร้านออกไป

"นี่พี่เสือ! จะเอาให้ขวัญล้มละลายเลยหรือไงเอาแค่สองสามชุดก็พอแล้วมั้งคะ" ขวัญข้าวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตกอกตกใจ ก่อนจะค่อยๆ แผ่วเบาลงเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่อ้อนๆ แทรกเข้ามาแทน จนชายหนุ่มที่ยืนกอดอกหันหลังให้กับเธอนั้น ถึงกับแอบฉีกยิ้มกว้าง

เพราะนอกจากเธอจะไม่ยอมให้เขาจ่ายแล้ว ขวัญข้าวยังไม่ยอมให้เขาถือของช่วยเธออีก ระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งวันเธอกำลังจะทำให้เขานั้นรักจนหมดใจ แต่ชายหนุ่มก็ไม่กล้าแสดงอะไรออกไปมาก เพราะเขาอยากให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป ที่สำคัญถ้าเธอคงไม่โอเคกับความรู้สึกที่เขามีให้ มันจะกลายเป็นประเด็นสำคัญ เพราะอยู่บ้านเดียวกัน อาจจะทำให้เขาและเธอนั้น มองหน้ากันไม่ติดอีกเลยก็เป็นได้                                               

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจ่ายให้เอง" ชายหนุ่มรีบพูดเสียงเข้มออกมา จนขวัญข้าวนั้นทำหน้างออย่างงอนๆ เพราะเธอนั้นต้องจ่ายเงินเพิ่มอีกไม่รู้กี่หมื่น                                                                                                          

"ชุดของขวัญ ขวัญก็จ่ายเองสิ พี่จะจ่ายให้ทำไมเล่า จะให้ซื้ออะไรอีกก็บอกมาเอาที่สบายใจเลย" หญิงสาวพูดพร้อมกับวางของลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้สำหรับลูกค้า ที่มาใช้บริการภายในร้าน

"คุณเสือ! แพมมองอยู่ตั้งนานเลยตามคุณมาจากร้านรองเท้า แอบมาซื้อของไปให้สาวที่ไหนคะเนี่ย" หญิงสาวหุ่นเซ็กซี่ใส่ชุดโชว์เนื้อหนังมังสา แต่งหน้าทาปากมาเต็มรีบเดินเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่มอยู่กลางร้านด้วยท่าทางที่สนิทสนม                                                                              

"มานั่งก่อนค่ะคุณเสือ แพมมีเรื่องจะคุยกับคุณหลายเรื่องเลย นี่เธอลุกไปนั่งที่อื่นซิ! เด็กรับใช้ที่บ้านคุณ ดูไม่ค่อยมีมารยาทเลยนะคะ" หล่อนพูดพร้อมกับเบ้ปากมาที่ขวัญข้าวอย่างเหยียดๆ ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ แม้ว่าเธอนั้นจะแต่งตัวธรรมดา แต่เค้าโครงใบหน้าของหญิงสาวก็ดูสวยสะดุดตา จนคู่ขาของชายหนุ่มรู้สึกไม่ถูกชะตา เพราะคิดว่าถ้าหากคนใช้ที่บ้านสวยแบบนี้ เสืออย่างเขาคงไม่ปล่อยให้เธอลอยนวลแน่ แค่คิดแพมก็รู้สึกแย่ เพราะทุกวันนี้เขาก็แทบจะไม่แวะไปหาหล่อนที่คอนโดเลยด้วยซ้ำ