Chapter 5

เมื่อรถสปอร์ตคันหรูแล่นเข้ามาในบ้านที่หลังไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป ความรู้สึกของหญิงสาวที่มีในเวลานี้ บ้านหลังนี้มันคือที่แปลกใหม่สำหรับเธอ กับชายหนุ่มข้างๆ ที่ดูเหมือนว่าจะคุ้นเคย แต่ความเป็นจริงแล้วเปล่าเลย เธอกับเขานั้นแทบจะเรียกได้ว่าเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกันและกัน                                                  

               "ถึงบ้านแล้วก็ลงไปสิ นั่งบื้ออยู่ทำไมล่ะ" ประโยคที่ได้ยินจากชายหนุ่ม ช่างทำให้เธอนั้นไม่อยากจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเขาเอาเสียเลย แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว คงถอยหลังกลับไปไม่ได้                           

               "ทำไมเสียงดังจังเลยค่ะ" เมื่อลงจากรถได้ขวัญข้าวก็ถามอัครเดชออกมาในทันที ถ้าเธอเป็นบ้านหลังข้างๆ จะแจ้งตำรวจมาจับปรับให้เข็ดเลย พวกที่ชอบทำเสียงดังรบกวนเพื่อนบ้านแบบนี้                

               "ถือของตามเข้ามา อย่าถามมาก ก็บอกแล้วไงว่ามีปาร์ตี้ไม่ได้เดินจงกรมทำสมาธินะถึงจะเงียบได้" ชายหนุ่มพูดออกมาก่อนจะเดินนำหน้าขวัญข้าวเข้าไปในบ้าน เสียงดังของเครื่องเสียง ผสมผสานกับน้ำเสียงของหญิงชายกระเซ้าเย้าแหย่กันไปมาอย่างสนุกสนาน คงดังมาจากบริเวณข้างสระน้ำของบ้าน                             

               พอเข้ามาในบ้านหญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ เขาจัดบ้านได้น่าอยู่กว่าที่เธอคิดเอาไว้มาก มีมุมนั่งเล่นกับเก้าอี้ตัวเล็กๆ จัดตกแต่งเอาไว้ถัดไปจากห้องรับแขกด้วย ซึ่งมีไม้ประดับหลายชนิด วางเรียงรายกันเอาไว้อย่างสวยงาม                                                                                                      

               "เอาถุงน้ำพริกวางไว้ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวฉันจะเก็บเอง ส่วนเธอตามฉันขึ้นมาบนบ้านเดี๋ยวจะบอกห้องของเธออยู่ตรงไหน"                                            

               หญิงสาวไม่ตอบโต้ใดๆ ออกไป เธอเพียงแค่ทำตามที่เขาสั่งเท่านั้น พร้อมกับเดินตามอัครเดชขึ้นไปบนบ้าน ชายหนุ่มค่อยๆ เปิดประตูห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของเขา                                                                      

               "นี่ห้องของเธอ ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็เรียกฉันได้ ห้องฉันอยู่ตรงข้ามกับเธอนี่เอง อ้อ... เธอจะกินอะไรไหม เพื่อนฉันน่าจะย่างบาร์บีคิวเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะใส่จานมาให้ แล้วไม่ต้องเสนอหน้าเข้าไปในงานปาร์ตี้นะ ฉันไม่ชอบให้คนนอกเข้าไปวุ่นวาย"

                ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่คนฟังนั้นกลับรู้สึก เหมือนกับว่าโดนตบมาที่ใบหน้าอย่างแรง เมื่อเขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่คนนอกเท่านั้น ซึ่งความเป็นจริงแล้วเขาก็พูดออกมาได้อย่างถูกต้อง เธอเป็นแค่กาฝากที่มารดาของเขาเก็บมาชุบเลี้ยง แต่ทว่านางนั้นกลับมีจิตใจโอบอ้อมอารีให้กับเธอ ซึ่งตรงกันข้ามกับเขาที่ทำตัวห่างเหิน เพราะนางทั้งรักและฟูมฟักเลี้ยงดูขวัญข้าวเป็นอย่างดีราวกับลูกในอุทร                          

               "ฉันรู้ฐานะของตัวเองดี ขอบคุณนะคะ พี่ไม่ต้องลำบากหาอะไรมาให้ฉันทานหรอก เดี๋ยวฉันหาทานเองขอตัวนะคะ"                                     

               ปึง!! หญิงสาวพูดออกมา พร้อมกับปิดประตูใส่หน้าชายหนุ่มอย่างแรง จนเขารู้สึกและสัมผัสได้ ถึงความน้อยใจในตัวเธอ แต่ที่อัครเดชพูดออกไปแบบนั้น ก็เพราะว่าไม่อยากตอบคำถามของเพื่อน โดยเฉพาะพวกผู้ชายคงเห็นเธอเป็นเพียงแค่กระต่ายน้อย ที่พร้อมจะขย้ำหญิงสาวมาเป็นเหยื่อ ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงต้องรู้สึกหวงแหนเธออย่างบอกไม่ถูก จนเผลอพูดอะไรแรงๆ ออกไปแบบนั้น                              

               เมื่อปิดประตูลงกลอนเรียบร้อยขวัญข้าวได้วางกระเป๋าลงที่เตียงนอน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเปิดไฟฉายหาปุ่มสวิตช์เปิดไฟ จากนั้นเธอได้เดินไปที่หน้าต่างแล้วเปิดผ้าม่านออก ที่ริมสระน้ำเต็มไปด้วยสาวสวยหุ่นเซ็กซี่และหนุ่มหล่อ ทุกคนต่างเฮฮาปาร์ตี้กันอย่างสนุกสนาน                                                    

               "ต่อให้พี่ไม่ห้าม ขวัญก็ไม่มีทางที่จะเข้าไปเหยียบในงานแบบนั้นหรอกค่ะ" ขวัญข้าวพูดพึมพำออกมาคนเดียว จากนั้นเธอจึงเดินมารูดซิปกระเป๋าเป้แล้วหยิบชุดออกมาแขวนไว้ในตู้ ซึ่งมันมีไม่กี่ชุดเอง ก่อนจะตัดสินใจหยิบชุดนอนเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวสีชมพูลายมุ้งมิ้งน่ารักพร้อมกับผ้าเช็ดตัว เข้าไปในห้องน้ำ เธอต้องแปลกใจเล็กน้อยเพราะดูเหมือนว่าพี่เสือของเธอนั้น เขาได้เตรียมการเอาไว้สำหรับเธออย่างเรียบร้อย เพราะในห้องน้ำมีทั้งแปรงฟันยาสีฟัน ครีมอาบน้ำ รวมทั้งโฟมล้างหน้า ที่เธอนั้นยังแปลกใจว่าทำไมเขาถึงรู้ถึงยี่ห้อที่เธอเคยใช้ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้ท้องร้องจ๊อกๆ หิวข้าวจะแย่แล้ว หญิงสาวรีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะได้ไปหาอะไรกินในครัว

               ในขณะที่อัครเดชกำลังนั่งกับเพื่อนๆ ที่ริมสระ โดยมีหญิงสาวมากหน้าหลายตา สวยๆ หุ่นเซ็กซี่ทั้งนั้น เพราะเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที ที่มาในงานปาร์ตี้นี้ด้วย พวกหล่อนมักจะส่งสายตายั่วยวนมาที่ชายหนุ่มบ่อยครั้ง จนเดียน่านั้นถึงกับหน้าบึ้ง บอกบุญไม่รับเลยทีเดียว                  

               "ไอ้เควินมึงลดเสียงลงหน่อยสิ เกรงใจชาวบ้านเขาบ้างเดี๋ยวเขาก็โยนรองเท้าเข้ามาในบ้านกูหรอก รองเท้าไม่เท่าไหร่แต่ถ้าลูกปืน พวกมึงบังให้กูด้วย" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับนั่งจิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ลงคออย่างช้าๆ ภายในใจของเขานั้นเขากำลังจดจ่ออยู่แต่ภายในบ้าน เมื่อชายหนุ่มกำลังเป็นห่วงว่าขวัญข้าวเธอจะได้ทานข้าวหรือยัง                               

               "ไอ้เชี้ย! ไหนมึงบอกว่าเคลียร์แล้วไง จ่ายให้ทุกบ้าน แล้วพวกเขายังกล้ามีปัญหากับมึงอีกเหรอ" ชาร์ลพูดออกมาเสียงดัง เมื่อเขานั้นกำลังกลัวว่าเพื่อนบ้าน จะทำในสิ่งที่อัครเดชพูดออกมาจริงๆ                        

               "เออน่า...กูเคลียร์แล้วแต่ช่วยลดเสียงเบาลงกว่านี้ก่อนเหอะ" เควินยอมทำตามที่เพื่อนบอกอย่างว่าง่าย ในขณะที่เขานั้นไม่เข้าใจว่าทำไม อัครเดชถึงมาแปลกจากทุกครั้ง ทั้งที่วันนี้เสียงของเพลงนั้น ก็ไม่ได้ดังกึกก้องเหมือนกับที่เคยเปิดด้วยซ้ำ                                                          

               ทางด้านขวัญข้าว เมื่อลงมาที่ครัวสิ่งแรกที่เธอต้องทำก็คือหุงข้าว และรู้สึกว่าครัวนี้ไม่ได้ผ่านการทำอาหารมานานแล้ว จากนั้นเธอก็ได้หยิบไข่มาสองฟองตอกใส่ชาม เพื่อทำไข่เจียว ยังโชคดีที่ไข่มันยังไม่เน่าไม่อย่างนั้นแล้วละก็ เธอคงได้กินข้าวกับน้ำพริกที่หิ้วมา

ในขณะที่หญิงสาวกำลังปรุงรสไข่เจียวเสียง ไลน์โทรเข้าจากสมาร์ตโฟนเครื่องแพงก็ดังขึ้น เธอหยิบมาดูปรากฏว่ามารดาโทรมา หญิงสาวไม่รอช้ารีบกดปุ่มเปิดรับทันที                                                                   

"สวัสดีค่ะแม่...ขวัญคิดถึงแม่ที่สุดในโลกเลย" หญิงสาวพูดออกมาพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เมื่อชีวิตของเธอนั้นไม่มีใครนอกจากผู้หญิงสูงวัยในจอ                                                                         

"คิดถึงแต่ไม่โทรมาหาสักที ปล่อยให้คนแก่รอจนอดใจไม่ไหวโทรหาเองเนี่ยนะ" หญิงสูงวัยแกล้งพูดแหย่ลูกสาวออกไป แต่ภายในใจก็รู้สึกดีที่เห็นขวัญข้าวยิ้มได้ในวันนี้                                                                        

"ขวัญมัวแต่ยุ่งอยู่เลยยังไม่ได้โทรหาค่ะแม่"                                                          

"นั่นทำอะไรอยู่ในครัว อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้ทานข้าวนี่มันจะสองทุ่มแล้วนะขวัญ" หญิงสูงวัยเอ็ดลูกสาวออกไปเบาๆ เพราะความห่วงใย                                                                                                                     

"ขวัญกำลังจะทำไข่เจียว แต่รอให้ข้าวสุกก่อนค่ะแม่" หญิงสาวพูดออกไปตามความจริง โดยที่เธอนั้นไม่ได้คิดอะไรเลย                              

"พี่เสืออยู่ไหน เรียกมารับสายแม่ทีซิ...โทรไปหลายครั้งแล้วก็ไม่ติดปิดเครื่องเฉยเลย" คราวนี้หญิงสูงวัยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธนิดๆ จนขวัญข้าวสัมผัสได้ถึงหายนะ ที่กำลังจะคืบคลานเข้ามาในชีวิตของเธอ หากจะต้องเอาโทรศัพท์ไปให้ชายหนุ่มรับสายจากมารดา                                        

"แม่ค่ะ คือว่าพี่เสือมีปาร์ตี้ที่สระน้ำ เขาเปิดเพลงเสียงดัง เอาไว้วันหลังค่อยคุยกับพี่เขานะคะ" ขวัญข้าวพยายามพูด เพื่อหาทางเลี่ยงที่จะไม่เอาโทรศัพท์ไปให้พี่ชายรับสาย                                                            

"อะไรกันตัวเองไปนั่งดื่มอย่างสนุกสนานแล้วปล่อยให้น้องทำไข่เจียวทานมันใช้ได้ที่ไหนกัน" หญิงสูงวัยเริ่มโวยวายออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจในตัวของลูกชาย                                                                               

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่...เรื่องแค่นี้เอง ขวัญชอบทานไข่เจียวแม่ก็รู้" หญิงสาวพยายามแย้งผู้เป็นมารดาขึ้นมาอีกครั้ง                                       

"ขวัญแม่บอกว่าให้เอาโทรศัพท์ไปให้พี่เสือ แม่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่ ไม่ต้องกลัว ถ้าพี่เสือทำอะไรบอกแม่ได้เลย เดี๋ยวแม่จะจัดการขั้นเด็ดขาด ไอ้ลูกคนนี้ชักจะไปกันใหญ่แล้ว" คราวนี้ขวัญข้าวคงไม่สามารถขัดคำสั่งของมารดาได้ จำใจต้องเดินออกไปจากครัว เพื่อเอาโทรศัพท์ไปให้พี่ชายได้คุยกับมารดาที่วิดีโอคอลมา ในช่วงเวลาที่เขากำลังนั่งดื่มเหล้าเคล้านารี