Chapter 1

(มุมมองของลินดา)

ฉันเป็นผู้หญิงที่ค้นหาความรักมาหลายปี แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จสักที ฉันทำงานพิเศษหลายงาน และมีอยู่งานหนึ่ง เป็นงานพาหมาเดินเล่น

ฉันมีเพื่อนที่ดีสองคนคือ ดีแลนและเอเลน่า เรามีความสุขมากด้วยกัน

ฉันยังชอบการวาดภาพด้วยมือ ฉันรักชีวิตของฉัน ดังนั้นในเวลาว่าง ฉันจะหยิบปากกาวาดภาพมาวาดตามใจชอบ ได้สงบสติอารมณ์ การวาดรูปสามารถผ่อนคลายตัวเองได้เต็มที่ ถ้าฉันพูดได้ สิ่งที่ฉันเป็น “ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ธรรมดาๆ ของคุณ”

เช้าตรู่... ฉันมองไปที่ด้านหลังของเด็กผู้หญิงที่ฉันวาดรูปในสมุดวาดภาพ ราวกับว่ามีบางอย่างขาดหายไป ฉันหยิบปากกาขึ้นมาอีกครั้ง และกรอกรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของภาพวาด

“สวัสดี ฉันลินดา กรุณาฝากข้อความ” ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น

“สวัสดี ลินดา นี่คือแครอล จากศูนย์ตัวแทนลูกจ้างชั่วคราวในลอสแองเจลิส ฟังนะ ดร.เบอร์ไทร์ต้องการคุณพรุ่งนี้ ตกลงไหม? โปรดติดต่อฉันโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ลาก่อน” ฉันเหลือบดูข้อความในโทรศัพท์และไม่สนใจอะไรมาก ฉันยังคงวาดภาพในสมุดวาดเขียนของฉันต่อไป

"อรุณสวัสดิ์เพื่อนบ้าน... " ดีแลนทักทายฉัน ขณะที่เขากินขนมปังในมือหนึ่ง และกาแฟอีกหนึ่งถ้วยในมืออีกข้างหนึ่ง

“เฮ้ ช่วยฉันที” ฉันหันไปมองดูความเกียจคร้านของเขา และไม่สนใจเขา

“เอ่อ.. ขอบใจนะ ฉันกินหมดแล้ว” ดีแลนกางมือและบอกฉันว่า เขากินข้าวเช้าเสร็จแล้ว มันหยาบคายจริงๆ ฉันอยากจะบอกเขาว่ามันน่าเกลียดนะ แต่ประเด็นคืออะไร? เขาจะทำมันซ้ำแล้วซ้ำอีกน่ะซิ ฉันรู้จักเขาดี

“โอ้ ทำไมฉันต้องคอยตอบปัญหาด้วยล่ะ .. รู้ไหม ดีแลน ฉันให้กุญแจฉุกเฉินกับคุณ สำหรับตอนที่เร่งด่วนมาก มาก ไม่ใช่เพื่อให้ฉันต้องมาชินกับอะไรแบบนี้” ฉันไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรที่ห้องฉันอีก ฉันทำอะไรไม่ถูก ภาพเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่อุตส่าห์วาดมาเป็นเวลานาน ได้สูญเสียอารมณ์ของเธอในทันที ฉันจึงฉีกมันออกและขยำเป็นก้อนกลม เมื่อฉันจะเดินออกจากห้อง ฉันจึงปามันใส่ดีแลน!!

“ใช่ ฉันต้องการกาแฟ” เขาพูดอย่างหน้ากวนๆ เขามาเพราะว่าเขาต้องการกาแฟ เขาไม่สนใจ เขานั่งบนเตียงของฉัน “ไม่รู้ ไม่เป็นไร ฉันอยากอยู่ที่นี่ ขอบคุณ” เขาเปิดภาพวาดที่ฉันขยำทิ้งแล้ว เพื่อดูสิ่งที่ฉันวาดบนกระดาษ อืม..ก็ถือเป็นคำชมที่ดี

“ฉันต้องไปงานแรกแล้ว ฉันจะไปสาย คุณอยู่กินข้าว อาบน้ำ และค้นหาของในลิ้นชักของฉันได้เลย” ฉันปล่อยให้ดีแลนอยู่ในห้องคนเดียว เพราะฉันมีงานแรกของฉัน ฉันอารมณ์ดีกว่าเมื่อลงไปข้างล่าง และฉันก็รีบวิ่งลงไป โดยไม่ลืมส่งจูบให้พวกรูปวาดของฉัน

ฉันกำลังเดินอยู่ริมถนน และมองเห็นคู่สามีภรรยาสูงอายุ กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่นอกร้านค้าท้องถิ่นแห่งหนึ่งในเมือง ชายชรากำลังหั่นแพนเค้กบนจาน และจุ่มลงในน้ำเชื่อม แล้วส่งให้ภรรยากิน ฉันเห็นพวกเขายิ้มให้กัน มันอบอุ่นหัวใจมากเลยนะ และฉันรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

ฉันถามตัวเองว่าฉันจะได้พบกับความรักแบบนั้นในชีวิตของฉันด้วยหรือเปล่า? ความรักที่คงอยู่ ความรักที่ไม่เห็นแก่ตัว และความรักที่จะทำให้ใจฉันละลายได้เพียงแค่สบตาคู่นั้น ฉันเป็นคนเดียวที่ปรารถนาความรักแบบนั้นเปล่านะ หรือฉันเป็นแค่คนโรแมนติกที่สิ้นหวังแล้วจริงๆ?

ฉันยุ่งมากกับความคิดของฉัน จนไม่ทันเห็นว่าเด็กวิ่งมาหาฉัน เมื่อฉันสังเกตเห็นเขา มันก็สายเกินไปแล้วที่ฉันจะหลบ ดังนั้นเขาจึงชนเข้ากับฉัน!!

“อ๊ะ ขอโทษครับ ผมทำคุณเจ็บหรือเปล่า” ถามเหมือนเป็นสุภาพบุรุษ แต่น้ำเสียงยังเหมือนเด็ก เขาน่ารักมาก ฉันอยากหยิกแก้มเขาเสียจริง

“ฉันไม่เป็นไร คราวหน้าอย่าวิ่งอีกล่ะ” ฉันตอบพลางบีบแก้มอ้วนๆของเขาเล็กน้อย

เขาพยักหน้าแล้วโบกมือลาฉัน ฉันทำได้แค่ยิ้มให้เขา และคิดถึงวันของฉันจนถึงตอนนี้

"สวัสดีลินดา สวัสดีตอนเช้า" เมื่อฉันผลักประตูอาคารที่ฉันทำงานอยู่ ซึ่งเป็นประตูร้านอาหาร ที่ฉันจะพาสุนัขเดินเล่น ฉันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของป้า

“เด็กๆ พร้อมกันหรือยัง?” ฉันถามเกี่ยวกับสุนัข ฉันจะพาสุนัขไปเดินเล่น คุณป้าจะป้อนอาหารและล่ามโซ่ไว้ก่อนแล้ว คุณป้ากลัวว่าคนเดินถนนข้างนอกจะน่ากลัวสำหรับพวกสุนัข

“มังกร! ซอร์โร!” ป้าเรียกหมาน่ารักสองตัว เพื่อบอกว่าว่าจะพาไปเดินเล่นเหมือนในทุกวัน เมื่อพวกมันเห็นฉันก็วิ่งอย่างตื่นเต้น ฉันก้มลงและใช้มือลูบหัวอันน่ารักของพวกมัน แล้วพามันออกไป

"เฮ้ เด็กๆ ไปกันเถอะ"

"ลาก่อน." ฉันบอกกับคุณป้า แล้วเดินออกจากอาคาร งานนอกเวลาของฉันทุกวัน คือการช่วยป้าของฉันพาหมาไปเดินเล่น พอเราออกไปพวกมันก็วิ่งอย่างมีความสุข ราวกับว่าไม่ได้ออกมานานจนโซ่เกือบหัก

"ลาก่อน." ฉันได้ยินป้าของฉันพูดกลับมาจากระยะไกล

ฉันแค่โบกมือเป็นสัญญาณ แล้วเดินจากไป สุนัขสองตัวนี้ไฮเปอร์มาก จนฉันคิดว่าฉันจะถูกดึงเหมือนกันนะ พวกเขาวิ่งไปทุกที่ตามต้องการและฉันก็ถูกดึงจริงๆ ฉันถอนหายใจกับสถานการณ์ของฉันตอนนี้ไม่น้อย

แค่เพียงไม่กี่นาที ที่พวกเขาดึงฉัน และฉันก็ดึงพวกเขา ฉันรู้สึกเหนื่อยจึงเดินช้าลง

"ที่รัก เด็กๆ ช้าลงหน่อย" ฉันพาสุนัขไปที่ชายหาดริมทะเล พระอาทิตย์ส่องแสงสวยงาม มีผู้คนมากมายบนชายหาดนั้น พวกเขากำลังเดิน กำลังอาบแดดกันอยู่ และครอบครัวก็มาเล่นเกมด้วยกัน

“วันนี้อากาศอบอวลไปด้วยความรัก ไม่มีใครปฏิเสธเสน่ห์ของคุณได้ วันนี้อย่าออกจากบ้านสายเกินไป อย่าค้นหาอย่างสิ้นหวัง ความรักอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว” ฉันนั่งอยู่บนชายหาดและอาบแดด ดูหนังสือพิมพ์ฉบับล่าสุด บรรยากาศช่างสวยงามมาก มีสุนัขน่ารักสองสามตัวนอนอยู่รอบตัวฉัน

วันนี้มันสงบมาก และไม่มีข่าวผิดปกติในหนังสือพิมพ์ ฉันมองดูทิวทัศน์รอบๆ จนตัวฉันก็อดยิ้มไม่ได้ อยากให้ทุกวันเป็นแบบนี้ ทุกวันเป็นวันที่สงบสุขสมบูรณ์แบบ และจะดีมากถ้ามีใครสักคนอยู่ข้างๆ ใช่ไหม?

เมื่อพูดถึงใครบางคน ฉันก็นึกถึงสามีในอนาคตของฉันได้อีกครั้ง ฉันถามตัวเองว่าเมื่อไหร่จะได้เจอคุณ ฉันขอให้คุณหล่ออย่างที่คิด ฉันกำลังจินตนาการถึงสิ่งต่างๆ ดังนั้นฉันจึงไม่เร่งรีบที่จะอ่านหนังสือพิมพ์ในมือ

"ว่าไงเกิดอะไรขึ้น?" จู่ๆ ก็มีสุนัขตัวเล็กตัวหนึ่งลุกขึ้นเห่า

ฉันเหลือบมองเข้าไปทางสายตาของมัน มีชายรูปงามคนหนึ่งวิ่งอยู่บนชายหาดด้วยท่อนบนเปลือยๆ กล้ามที่แข็งแรงของเขาดูมีเสน่ห์จริงๆ เขาช่างดูเปล่งประกายส่องสว่างไปทั่ว ฉันถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ฉันรู้สึกตาร้อนผ่าว เขายังมองมาที่ฉัน ยิ้มกว้างให้ฉันจนเห็นฟันขาวสะอาด และวิ่งไปข้างหน้าต่อไป ฉันตอบกลับด้วยรอยยิ้มและมองไปที่อื่นด้วยความตื่นตระหนก

"ฉันสั่งกาแฟครีมพร่องมันเนย แต่ตอนนี้ไขมันเยอะไปหมดแล้ว" เมื่อฉันมาดื่มกาแฟที่ร้านกาแฟ ฉันได้ยินลูกค้าคนหนึ่ง กำลังพูดด้วยเสียงโกรธต่อพนักงานเสิร์ฟ ซึ่งทำให้ฉันหันไปมองลูกค้าที่ใส่แว่นและชุดกีฬาสีส้มที่ดูไม่เป็นมิตรหรือหล่อเอาซะเลย

“ฉันยินดีที่จะเปลี่ยนให้คุณ” พนักงานเสิร์ฟบอกเขาอย่างเร่งรีบ แต่เขาไม่ปล่อยให้เธอพูดจบ