บทที่ 5

คุณลุงจ้าวรู้ว่าฉันต้องแอบฟัง ทุกครั้งที่อยู่กับแม่ เขาจะตั้งใจพูดถึงฉันเสมอ

ตอนแรกแม่ยังรู้สึกอายเล็กน้อย

แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานขึ้น ประกอบกับการชี้นำอย่างจงใจของคุณลุงจ้าว

แม่ก็เปลี่ยนจากการหลีกเลี่ยง มาเป็นคนหยิบยกเรื่องของฉันมาพูดล้อเล่นเอง

"กังจื่อ นายว่าฉันสวยกว่า หรือเสี่ยวเถาสวยกว่า?"

คุณลุงจ้าวหอบหายใจอย่างหนักขณะทำกิจกรรม

"สวยทั้งคู่แหละ สไตล์มันต่างกันไม่ใช่เหรอ?"

แม่ส่งเสียงฮึดฮัด ดูเหมือนจะหึงเล็กน้อย

"ฉันขอเตือนนายไว้นะ! ได้ฉันแล้ว ห้ามไปยุ่งกับคนอื่น ห้ามคิดจะแตะต้องลูกสาวฉันเด็ดขาด"

"ครับๆๆ ..."

คุณลุงจ้าวตอบอย่างขอไปที แล้วเริ่มเร่งจังหวะหนักขึ้น

ฉันรู้

เรื่องตลกที่คนสองคนพูดกันในสถานการณ์แบบนี้ เป็นเพียงส่วนหนึ่งของการเพิ่มรสชาติให้ความสัมพันธ์ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับศีลธรรมและความประพฤติส่วนตัวเลย

แต่ฉันก็ยังทนความเร้าใจที่มาพร้อมกับความรู้สึกต้องห้ามแบบนี้ไม่ไหว

การแอบฟังเป็นเวลานานทำให้อาการป่วยของฉันแย่ลงเรื่อย ๆ และพัฒนาเร็วขึ้นมาก

ถึงขั้นที่ต้องใช้แผ่นซับน้ำนมเวลาออกไปข้างนอกเลยทีเดียว

วันรุ่งขึ้น ขณะที่คุณอาเฉาออกไปทำงาน ฉันลังเลอยู่นานก็ตัดสินใจพูดก