All Chapters of แรงปรารถนาต้องห้าม: Chapter 1 - Chapter 9

ฉันชื่อซูเถา เป็นหญิงสาวที่เพิ่งแต่งงานใหม่ แต่สามีกลับเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์หลังแต่งงานได้ไม่นานสามีของฉันชอบเล่นกับหน้าอกของฉันเป็นพิเศษ เขาได้พัฒนาส่วนนั้นให้กลายเป็นจุดอ่อนไหวที่สุดของฉัน ซึ่งแค่สัมผัสก็ทำให้ร่างกายสั่นสะท้านจนเกือบถึงจุดสุดยอดแต่เขามีปัญหาอวัยวะเพศไม่แข็งตัว ดังนั้นความสัมพันธ์ใกล้ชิดของเราในชีวิตประจำวันจึงจบลงเพียงแค่นั้นหลังจากเขาจากไป ความว่างเปล่านี้ก็กระตุ้นให้เกิดอาการที่ไม่อาจยอมรับได้ทันทีที่หน้าอกของฉันถูกกระตุ้น มันก็จะหลั่งน้ำนมออกมาทันที จนเสื้อผ้าเปียกชื้นอย่างรวดเร็วด้วยเหตุนี้ ฉันจึงไม่กล้าหาแฟนใหม่ฉันกลัวว่าเมื่อพวกเขาปลดเสื้อผ้าของฉันออกแล้วเห็นน้ำนมที่ไหลออกมาเพราะความรู้สึกทางเพศของฉันพวกเขาจะต้องคิดว่าฉันกำลังตั้งครรภ์ และด่าว่าฉันเป็นผู้หญิงสำส่อนไร้ยางอายฉันจึงไม่เคยติดต่อกับผู้ชายคนไหนอีกเลยจนกระทั่งปีนี้ แม่ของฉันพาแฟนใหม่กลับมา คุณลุงจ้าวตอนเจอกันครั้งแรก ฉันเพิ่งสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองในห้องนอน รสชาตินั้นทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ ยังไม่ทันได้เช็ดนิ้วให้แห้ง แม่ก็เรียกให้ฉันออกไปเจอเขา"เสี่ยวเถา สวัสดี ฉ

คืนนั้น ฉันรู้สึกทรมานอย่างมาก นอนอยู่บนเตียง ในหัวเต็มไปด้วยสายตาที่รุกเร้าของคุณอาเฉาท้องน้อยรู้สึกคันยุบยิบ อยากจะปลอบประโลมมันเสียเหลือเกินแต่คืนนี้คุณอาเฉาพักอยู่ที่ห้องข้าง ๆ ซึ่งเป็นห้องรับแขก ห้องไม่เก็บเสียง ฉันจึงไม่กล้าเล่นอะไรพิเรนทร์ ๆแต่แล้วความเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดกลับดังมาจากห้องข้าง ๆ เสียก่อน"อืม... เบา ๆ หน่อยนะ อย่าให้เสี่ยวเถาได้ยิน"เสียงนี้ เหมือนจะเป็นเสียงของแม่?พวกเขากำลังทำอะไรกันลับ ๆ ล่อ ๆ?ในเมื่อยังไงก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว ฉันจึงตัดสินใจแนบหูไปที่กำแพงเพื่อฟังอย่างละเอียดเสียงครางของแม่และเสียงหอบหายใจของคุณลุงจ้าวสลับกันไปมา เสียงเตียงก็ดังเอี๊ยดอ๊าด"พวกเขากำลังทำเรื่องแบบในวิดีโอ!"เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ ร่างกายของฉันก็ยิ่งร้อนผ่าวฉันแอบลูบคลำตัวเองอย่างทนไม่ไหว แม่ครางที ฉันก็ครางตามเพื่อปล่อยเสียงออกมา จะได้ไม่มีใครจับได้"กังจื่อ ฉันยังไม่ได้ถามนายเลยว่า วันนี้... นายรู้ได้ยังไงว่าเสี่ยวเถาก็มีน้ำนม?"คุณลุงจ้าวกระทำอย่างรุนแรงขึ้น"ก็ต้อง... เดาเอาสิ เสี่ยวเถาตัวใหญ่ขนาดนั้น มองปราดเดียวก็รู้ว่าเหมือนเธอนั่นแหละ จับแล้วต้องฟิน

ฉันกลืนน้ำลายด้วยความตื่นเต้น ไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนดีฉันควรจะพูดอะไรดี?พูดว่าคุณลุงจ้าวฉวยโอกาสตอนที่แม่หลับ มาพบว่าฉันกำลังช่วยตัวเองอยู่ แล้วเขาพยายามช่วยฉันบรรเทาอาการด้วยวิธีเดียวกับที่เขาทำกับแม่เหรอ?แม้ว่ามันจะไม่ใช่ความผิดของฉันแต่ฉันก็ยังไม่กล้าบอกความจริงทั้งหมดกับแม่ถ้าฉันพูดออกไป นั่นเท่ากับเป็นการยอมรับทางอ้อมว่าฉันเป็นผู้หญิงที่เลวและมีความต้องการใช่ไหม?อีกอย่าง แม่รักคุณลุงจ้าวมาก ถ้าฉันพูดออกไป แม่ก็จะต้องอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวอีกครั้งฉันบิดนิ้วตัวเองแน่น ไม่ตอบคำถามใด ๆโชคดีที่ก่อนที่แม่จะหมดความอดทนและโกรธ คุณลุงจ้าวก็พูดขึ้นมา"สุ่ยฉิน คือตาฉันมันไม่สบายขึ้นมาอีกแล้ว เห็นเธอนอนหลับสบายดี ฉันเลยมาให้เสี่ยวเถาช่วยฉันหน่อย เมื่อกี้..."คุณลุงจ้าวไออย่างกระอักกระอ่วนอยู่สองครั้ง"เมื่อกี้มันออกไม่สะดวก ฉันก็เลยช่วยกระตุ้นนิดหน่อย""สุ่ยฉิน เธออย่าคิดมากนะ วันนี้เธอก็พูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าฉันกับเสี่ยวเถายังไงก็ต้องเป็นความสัมพันธ์แบบพ่อลูก เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องถือสาเรื่องพวกนี้หรอก ใช่ไหม?"คุณลุงจ้าวพูดจบ แม่ก็ยังคงเงียบอยู่ ไม่พูดอะไรออกม

"เสี่ยวเถา บอกแม่มาว่าทำไมตอนที่คุณลุงจ้าวแตะตัวลูก ลูกถึงมีน้ำนมไหลออกมา?""หมอบอกว่าลูกจะหลั่งน้ำนมเฉพาะตอนที่รู้สึก... แล้วลูก... ลูกชอบคุณลุงจ้าวเหรอ?"จบกันแม่จับได้จนได้ถึงแม้ฉันจะไม่เข้าใจว่าอะไรคือชอบอะไรคือไม่ชอบ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันรู้สึกหวั่นไหวกับคุณลุงจ้าวจริง ๆไม่อย่างนั้นอาการก็คงไม่หนักขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงนี้ฉันก้มหน้าลง ใบหน้าร้อนผ่าว ความอับอายปกคลุมไปทั่วร่าง"หนูขอโทษค่ะแม่ หนูมันต่ำทราม หน้าไม่อาย""จริง ๆ แล้วหนูไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย แต่หนูก็ไม่รู้ว่าทำไม สิ่งนี้ มันควบคุมไม่ได้ มันก็เลย..."ฉันพูดไปร้องไห้ไป กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแม่ก็ตาแดงก่ำเช่นกันเธอแค่กอดฉันไว้ในอ้อมแขน โดยไม่พูดอะไรเลยพอคุณลุงจ้าวเลิกงานกลับมาตอนค่ำ เขาก็สังเกตเห็นบรรยากาศที่ไม่ปกติระหว่างฉันกับแม่ได้อย่างรวดเร็ว"สุ่ยฉิน เกิดอะไรขึ้น?"แม่เม้มปากด้วยความลังเล มองฉันอยู่หลายครั้ง จากนั้นก็เหมือนตัดสินใจได้แล้ว จึงดึงคุณลุงจ้าวเข้าห้องไป"กังจื่อ เข้ามานี่หน่อย ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"แม่จะทำอะไร? แม่จะบอกเรื่องอาการป่วยของฉันให้คุณลุงจ้าวรู้เหรอ?มันน่าอายมากเลยนะ?ฉั

เมื่อฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลจ้าวกังหายไปแล้ว มีเพียงแม่ที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงเมื่อเห็นฉันตื่น แม่ก็ดีใจจนน้ำตาไหล ใบหน้าที่ดูซูบผอมในที่สุดก็คลายความตึงเครียดลง"เสี่ยวเถา ลูกตื่นแล้ว เป็นยังไงบ้าง? ยังเวียนหัวอยู่ไหม?"ฉันส่ายหน้าอย่างเลื่อนลอยค่อย ๆ นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ความเศร้าก็ถาโถมเข้ามาทันที"แม่คะ เมื่อคืนคุณลุงจ้าวเขา...""ไม่ต้องพูดแล้วเสี่ยวเถา แม่... แม่รู้เรื่องหมดแล้ว"แม่ตาแดงก่ำ โผเข้ากอดฉันด้วยความสงสาร น้ำตาไหลอาบแก้ม ขอโทษฉันไม่หยุด"ขอโทษนะเสี่ยวเถา ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เอง ที่แม่ดูคนผิด พาหมาป่าเข้าบ้าน จนเกือบทำให้ลูกได้รับอันตราย""เป็นความผิดของแม่ทั้งหมด ขอโทษนะ"ได้ยินดังนั้น ฉันกลับรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยดูเหมือนว่าจ้าวกังไม่ได้มาหาฉันตามคำพูดของแม่จริง ๆแต่เขาจงใจพูดแบบนั้น เพื่อที่จะฉวยโอกาสล่วงละเมิดฉันได้ง่าย ๆแม่ได้อธิบายกระบวนการทั้งหมดให้ฉันฟังอย่างชัดเจนจริง ๆ แล้วคืนนั้นที่แม่เรียกจ้าวกังเข้าห้อง ก็คือพูดคุยเรื่องอาการป่วยของฉันนั่นแหละโดยหวังว่าเขาจะช่วยหาทางแก้ไขได้จ้าวกังบ