EP 4/2 เพราะรัก...จึงลา

เธอลุกยืนแล้วเดินเข้าห้องนอนอย่างช้าๆ รู้สึกถึงไอร้อนผะผ่าวทั่วร่าง เธอคงจับไข้เข้าให้แล้ว

วาคิมแสดงน้ำใจอันล้นเหลือด้วยการยืนกอดอก สองตาเพ่งมองร่างที่ไร้เรี่ยวแรงกำลังตะเกียกตะกายเข้าห้อง ถ้าหล่อนร้องขอความช่วยเหลือสักคำ เขาคงอุ้มหล่อนไปส่งให้ถึงเตียงเชียว แต่นี่ไม่เลย เก่งให้ตลอดนะเกล็ดมุก ผู้หญิงหัวดื้อ!

เกล็ดมุกสะท้อนในอก หากล้มลงไปตรงนี้วาคิมจะถลามาคว้าไว้หรือว่าจะก้าวข้ามกันแน่ เธอยิ้มขมขื่น จ้องมองทางข้างหน้าผ่านม่านน้ำตา ห้องน้ำด้านในห้องนอนคือจุดมุ่งหมาย และเมื่อเข้ามาได้ เธอก็ขย้อนเอาอาหารเที่ยงออกมาอีกครั้ง ร่างอ่อนแรงแทบสลบข้างโถชักโครก แต่ก็ยังแข็งใจฝืนลุกมาอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ ยาแก้ไข้ถูกป้อนเข้าปากตามด้วยน้ำอีกหนึ่งแก้วใหญ่ เธอปีนขึ้นเตียงนอน อยากหลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

ปัง!

เสียงสัญญาณที่บ่งบอกว่า ณ บัดนี้บนชั้นสูงสุดของตึก GB มีเพียงเกล็ดมุกเท่านั้นที่ยังอยู่ วาคิมบันดาลโทสะอันมากมีของเขาลงกับประตูบานเดิม เขาคงไม่พอใจอะไรสักอย่าง หรือไม่ก็คงหัวเสียที่วันนี้เธอกล้าเถียงเขา วาคิมเคยบอกว่าไม่เคยใส่ใจเรื่องของเธอ แต่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเขากลับหยิบยกเอาเรื่องเพียงเล็กน้อยมาเป็นชนวนชวนทะเลาะ หรือว่าเขาจะเบื่อเธอแล้ว และอยากจะเขี่ยทิ้งเหมือนที่พี่ชายของเธอว่า แล้วจู่ๆ ภาพของแพรวรุ้งก็แวบเข้ามาในสมอง

เธอถอนหายใจอย่างอ่อนแรง ข่าวของเขากับนางแบบสาวออกมาในรูปนี้ งานวิวาห์คงมีขึ้นในเร็ววันนี้แน่ๆ ฝ่ายแพรวรุ้งก็ยิ่งออกตัวว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของวาคิมเสียขนาดนั้น หรือว่ามันถึงเวลาที่เธอต้องถอนตัวเสียที ทำไมความรักของเธอมันเจ็บปวดอย่างนี้นะ มันทำให้เธอท้อแท้และสิ้นหวัง ถ้าตอนนี้มีใครสักคนให้คุยด้วยก็คงดี

เสียงเพลงเรียกเข้าดังมาจากมือถือเครื่องบาง เป็นเสียงที่เกล็ดมุกคุ้นเคยดี เธอรีบหยิบมันมาแนบหู บิดาที่รักกรอกเสียงทุ้มอ่อนโยนมาตามสาย ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเช่นเคย

‘ยัยหนู เป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่าลูก’

“คุณป๋าคะ...ไม่เลยค่ะ หนูเล็ก...” จำต้องกลั้นก้อนสะอื้นลงคอ ก่อนจะตอบคำถามของบิดา “หนูเล็ก...ไม่สบายมากๆ เลยค่ะ ได้แต่นอนจมเตียง...ปวดหัวแล้วก็อาเจียนทั้งวันด้วย...ฮึกๆ คุณป๋าขา หนูเล็กคิดถึงคุณป๋า ฮือออ...” เกล็ดมุกปล่อยโฮไปตามสาย น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยที่สะท้อนกลับมายิ่งทำให้เธออยากกลับไปซุกอกอุ่นๆ ของบิดา

‘อย่าร้องลูกอย่าร้อง หนูไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ ไม่สบายก็ไปหาหมอ ไหวหรือเปล่า ป๋าให้โทนี่ไปรับหนูก็ได้นะ แล้วผู้ชายคนนั้น มันไปไหน ทำไมปล่อยลูกสาวป๋าให้เจ็บไข้ได้ป่วยอยู่คนเดียว ใช้ไม่ได้’

เจ้าสัวเมฆินทร์เอ่ยออกมาด้วยความคับแค้นใจ เมื่อไรหนอผู้ชายคนนั้นจะมีใจให้กับบุตรสาวของท่านบ้าง

“เราทะเลาะกันนิดหน่อยค่ะ ฮึกๆ เขาออกไปข้างนอก ตอน...นี้ อาจอยู่กับ...ว่าที่คู่หมั้น” เกล็ดมุกตอบกระท่อนกระแท่น สะอื้นฮักๆ ดวงตาที่เคยแวววาวสุกใสอยู่เป็นนิจ บัดนี้หม่นแสงลงจนน่าใจหาย

‘โธ่เอ๋ยลูกรัก หนูฟังป๋านะลูก ป๋าจะไม่ยอมให้เขาดูถูกดูแคลนหนูอีกแล้ว กลับบ้านเราเถอะนะ เห็นแก่ป๋าสักครั้ง รู้ไหมว่าตั้งแต่หนูไปป๋าไม่เคยนอนหลับได้สนิทเลยสักคืน แม่ของหนูมาต่อว่าป๋า ร้องห่มร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดในความฝัน อย่าให้ป๋ารู้สึกผิดต่อวิญญาณคนตายมากไปกว่านี้เลย ป๋าเจ็บเหลือเกินลูกรัก เจ็บที่เห็นหนูเจ็บ เจ็บที่เห็นหนูต้องอดทนในสิ่งที่หนูไม่จำเป็นต้องทน หนูยังมีป๋า มีพี่เมฆ ที่สำคัญหนูมีฟาร์มไข่มุกที่หนูรัก ป๋าสร้างมันไว้ให้หนูนะ ถึงเวลาที่หนูต้องกลับมาดูแลมันแล้ว เพราะฉะนั้นกลับบ้านเราเถอะนะลูกนะ’

เจ้าสัวใหญ่วอนขอบุตรสาว น้ำตาแห่งความเสียใจน้อยใจซึมเอ่อที่หัวตา

เกล็ดมุกรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงแตกพร่าของบิดา ท่านคงเค้นถ้อยคำออกมาพร่ำสอนลูกอกตัญญูอย่างเธอ แต่ตอนนี้ความรักที่มีต่อวาคิมมันมีมากเหลือเกิน มากจนกลบฝังความกตัญญูเอาไว้ยังส่วนลึกของจิตใจ สัมผัสได้เพียงเงารางเลือนเท่านั้น

“แต่...หนูเล็กรักเขา คุณป๋าให้หนูเล็กอยู่ต่ออีกสักเดือนนะคะ ”

เกล็ดมุกวอนขอน้ำตาไหลไม่แพ้บิดา แต่ความเฉียบขาดอย่างอดีตเจ้าพ่อ ลูกสาวอย่างเธอยังมีไม่พอ

‘ไม่! หนูต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้! นี่เป็นคำสั่ง! ป๋าจะให้โทนี่ไปรับหนูที่ GB ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เตรียมตัวให้พร้อม อย่าได้คิดขัดใจป๋าเพราะป๋าไม่เหมือนใคร คนที่มันทำลูกสาวป๋าเจ็บ มันต้องเจ็บกว่าหลายเท่านัก!’

“คุณป๋า!”

‘เกล็ดมุก ลุกมาแต่งตัวซะ! ป๋าหมดความอดทนแล้ว!’

เสียงกดตัดสาย ดังสะเทือนเลือนลั่นถึงขั้วใจ เกล็ดมุกลุกมาเก็บข้าวของมือเป็นระวิง ร่างสวยเหงื่อแตกพลั่กๆ เพราะยาแก้ไข้เริ่มออกฤทธิ์ ชุดทำงานสีฟ้าอ่อนถูกหยิบมาสวมอีกครั้งหลังจากที่มันถูกแขวนแช่ในตู้มากว่าครึ่งปี

เธอตรวจสอบในกระเป๋าถือใบน้อยอีกครั้ง นอกจากเครื่องสำอางเล็กน้อยกับโทรศัพท์มือถือ มันยังมีกรอบรูปเล็กๆ ที่ใส่รูปเธอกับเขาเอาไว้ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะค้านคำสั่งของบิดา ท่านเลี้ยงดูลูกทั้งสองอย่างอิสระเต็มที่ ไม่เคยดุด่า ทั้งยังให้กำลังใจและข้อคิด แต่หากวันใดที่ท่านย้ำชัดว่าเป็น ‘คำสั่ง’ นั่นหมายถึงต้องปฏิบัติตามเท่านั้น!