EP 4/1 เพราะรัก...จึงลา

[4]

เพราะรัก...จึงลา

______________

บริษัท GB

สายตามากกว่าสิบคู่ จ้องเขม็งมายังร่างบางในอ้อมแขนแกร่งของบอดี้การ์ดหนุ่ม กวินร้อนใจเกินกว่าจะฉุกคิดว่าเขาไม่ควรทำเช่นนี้ เขาก้าวเข้าลิฟต์สำหรับผู้บริหารด้วยความร้อนใจ ไม่ได้ไยดีต่อสายตาใคร่รู้ของพนักงานที่อยู่ข้างนอก

หลังจากที่เขาพาเกล็ดมุกออกไปกินมื้อเที่ยงตามคำสั่งของเจ้านายที่ร้านหรูแห่งหนึ่ง ขากลับมาหล่อนก็ขอแวะร้านกาแฟ ระหว่างที่รอกาแฟ ก็เห็นหล่อนเล่นมือถือตามประสาหนุ่มสาวสมัยนี้ และนั่นคงเป็นเหตุให้หล่อนเห็นภาพบาดตาในข่าวซุบซิบ และตามมาด้วยอาการแปลกๆ ที่เขาไม่แน่ใจนักว่าจะเป็นเพียงโรคกระเพาะตามที่เจ้าหล่อนเอ่ยอ้าง

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสูงสุดของตึก GB กวินวางเกล็ดมุกลงบนโซฟาตัวใหญ่ด้วยความทะนุถนอม หล่อนตัวเล็กนิดเดียว เอวบางร่างน้อย ใบหน้าที่เคยสวยหวานบัดนี้กลับซีดเซียวไร้สีสัน ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อที่เคยเรียกให้เขาชิมอาหารที่หล่อนลงมือทำ ก็เหลือเพียงสีชมพูซีดจาง

บอดี้การ์ดหนุ่มเพ่งพินิจวงหน้าของหล่อนนิ่งนาน หญิงสาวผู้น่าสงสาร เขาเข้าใจดีถึงความจริงที่หล่อนต้องเผชิญ แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเป็นหล่อนเองที่ยินยอมพร้อมใจก้าวขึ้นมาสู่ตำแหน่งนี้ เขาเองก็เคยทักท้วงหล่อนมาแล้ว เมื่อครั้งที่หล่อนเข้ามาเป็นพนักงานใหม่ๆ ความสดใสร่าเริงและเอื้ออาทรที่หล่อนมีต่อเพื่อนร่วมงาน ทำให้เขาหวนคิดถึงภรรยาที่เสียไปแล้ว ทั้งสองมีหลายอย่างคล้ายกัน คล้ายกันมากจนเขาไม่ปรารถนาให้หล่อนเป็นทุกข์ ไม่อยากเห็นแววตาที่สุกใสอยู่เป็นนิจมีความหม่นเศร้าเข้ามาแทน...แต่มันคงสายไปเสียแล้ว

“นั่นนายจะทำอะไร! กวิน!”

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของวาคิมตะคอกถามบอดี้การ์ดหนุ่ม หัวใจในอกเต้นถี่ระรัว โลหิตร้อนๆ สูบฉีดวิ่งพล่านไปทั่วร่าง ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าชวนให้คิดว่าคนทั้งสองกำลังกระทำบางอย่างที่เขาไม่ชอบใจ

กวินดีดตัวออกห่าง เขาเอ็นดูเกล็ดมุกเหมือนน้องสาวเท่านั้น แต่หากเขาพูดมันออกไปในตอนนี้ เจ้านายหนุ่มก็คงไม่เชื่อ เจ้าตัวไม่รู้เอาเสียเลยว่าแววตาแหนหวงทวงสิทธิ์ มันทอแสงแรงกล้าออกมาจากนัยน์ตาสีนิลของเขาแล้ว

บอดี้การ์ดหนุ่มยิ้มกริ่มในใจ เจ้านายผู้เย็นชากำลัง ‘หึง’ โดยไม่รู้ตัว

“เปล่าครับนาย คุณมุกไม่สบายผมเลยพาขึ้นมาพัก เธอยังไม่ได้สติเลยครับ”

“แค่นั้นจริงนะ!”

“ครับนาย แค่นั้นจริงๆ ครับ”

“ขอให้จริงเถอะ ไปได้แล้ว วันนี้ฉันคงไม่ลงไปข้างล่างอีก เกล็ดมุกก็เหมือนกัน มีอะไรนายก็รับเรื่องไว้ก็แล้วกัน” วาคิมสั่งเสียงดุ รู้สึกเหม็นขี้หน้าบอดี้การ์ดของตัวเองขึ้นมาดื้อๆ

กวินค้อมศีรษะรับคำสั่งเจ้านาย เขาหันหลังก้าวตรงไปที่ประตู แต่ทว่า...

“กวิน!” วาคิมร้องเรียกมือขวาคนสนิทด้วยเสียงดุๆ

“ครับนาย”

“ห้ามนาย ‘แตะ’ เธออีก ฉันไม่ชอบ” สั่งพลางกลั้นความกรุ่นโกรธเอาไว้ เพราะเจ้าชายน้ำแข็งผู้เย็นชารู้นิสัยใจคอกวินดี รู้ดีเกินกว่าจะโยนความผิดให้เขา

“ครับนาย” ลูกน้องหนุ่มขานรับด้วยความเต็มอกเต็มใจ ถ้าหากเกล็ดมุกตื่นขึ้นมาได้ยินคงดีใจไม่น้อย

จังหวะเดียวกันนั้น เมื่อร่างของกวินลับหายหลังบานประตู เกล็ดมุกก็เริ่มได้สติ อาการปั่นป่วนในช่องท้องมาพร้อมอาการเวียนศีรษะ มันเริ่มจู่โจมเธออีกครั้ง

“คุณวา...มุก มุกเวียนหัวจัง”

สองมือยันกายลุกขึ้นนั่ง นิ้วเรียวทั้งสิบนวดคลึงที่ขมับสองข้าง ความหนักอึ้งปวดร้าวเข้ารุมเร้าราวกับว่าสมองน้อยๆ ถูกกดทับด้วยแท่นศิลาก้อนหนาหนัก

“ไม่สบายทำไมไม่ไปหาหมอ หรือว่าชอบที่กวินมันคอยดูแล!”

น้ำเสียงกร้าวแฝงแววเยาะหยันอยู่ในที วาคิมตกใจในความรู้สึกนี้ เขาไม่ควรมีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ กับเกล็ดมุก แต่ดูเหมือนว่ามันจะห้ามไม่ได้ ใช่! เขากำลังประชดหล่อน

เกล็ดมุกน้อยเนื้อต่ำใจในถ้อยคำที่วาคิมกล่าวหา จนทำให้มองผ่านความรู้สึกที่ฉายชัดในหน่วยตาสีนิลคู่นั้น ขณะเดียวกัน ความอ่อนโยนที่พึงมีต่อเขา ก็ถูกกลบด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยวไม่ยอมคน ซึ่งเป็นนิสัยอันจริงแท้ วาคิมไม่สนใจไยดีในยามเจ็บไข้เธอไม่เคยว่า แต่เขาไม่มีสิทธิ์มากล่าวหากันแบบนี้

“ถ้ามุกจะชอบอย่างนั้นมันก็เรื่องของมุก คุณบอกเองไม่ใช่หรือว่าอยากทำอะไรกับใคร หรือว่าอยากจะไปไหนก็เชิญ คุณไม่เคยสนใจอยู่แล้ว แต่นี่อะไรคะ มุกไม่สบายอยู่นะ คุณจะหาเรื่องกับมุกให้มันได้อะไรขึ้นมา หรือว่าอยากเฉดหัวมุกทิ้ง บอกกันดีๆ ก็ได้คุณวาคิม ไม่ต้องอ้างเรื่องโน่นนี่ให้วุ่นวาย ฉันเรียนหนังสือมา ไม่ได้โง่จนมองไม่ออกหรอกนะ!”

เกล็ดมุกพูดจบก็ถึงกับหอบแฮ่กๆ วาคิมยืนจังงังอยู่กับที่ เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเจ้าหล่อนฟิวส์ขาด คำแทนตัวอันแสนห่างเหินนั่นมันช่างแสลงหูสิ้นดี!

“เธอไม่มีสิทธิ์ก้าวร้าวฉัน” เขาย้อนด้วยเสียงเย็นเฉียบ นัยน์ตาแข็งกระด้าง

เกล็ดมุกขนลุกเกรียว หวาดหวั่นต่อธารลาวาที่กำลังไหลเชี่ยวอยู่ใจกลางพายุน้ำแข็ง

 “ฉัน...มุก มุกขอโทษ” รีบเอื้อนเอ่ยออกไป เธอไม่สมควรแสดงกิริยาอย่างนั้น หากว่ายังต้องการอยู่ตรงนี้ “มุก เอ่อ...ขอโทษค่ะ มุก...มุกเห็นรูปคุณกับ...ว่าที่คู่หมั้น มุกหัวเสีย มันทำให้มุกลืมตัวพาลใส่คุณ มุกหลงลืมไปว่าไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนั้น ไม่มีสิทธิ์หึง ไม่มีสิทธิ์หวง ขอบคุณนะคะที่ช่วยเตือน มุกจะจำให้ขึ้นใจ ขอตัวนะคะ”