EP 7/3 น้องสาวของวาคิม นางบำเรอของเมฆา

“โอ...ไม่น่าเชื่อ! คุณหนูนักเรียนนอกยังบริสุทธิ์ผุดผ่องงั้นเหรอ อย่างนี้มันค่อยสมน้ำสมเนื้อหน่อย เป็นยังไงครับคุณหนูวารินทร์ ได้ผัวครั้งแรกที่ข้างถนน มีความสุขดีไหม อา...ฉันอยากให้พี่เธอมันรับรู้จังว่ามันมีน้องเขยเป็นตัวเป็นตน แล้วก็เป็นโจรแล้วนะ ไอ้วาคิมมันคงกระอักเลือดเป็นลิ่มๆ เธอว่าไหม หึๆๆ”

น้ำเสียงเย้ยหยันและวาจาถากถาง ยังไม่เท่าการกระทำที่จาบจ้วงรุนแรง ร่างกายของเธอทุกตารางนิ้วไม่มีส่วนไหนเลยที่มันเป็นของเธออีกต่อไป เขาตีตราเป็นเจ้าของด้วยเรียวลิ้นที่เพียรขบเม้มและดูดดึง เธอแน่ใจที่สุดว่าพรุ่งนี้มันคงเกิดร่องรอยแดงช้ำให้ได้อาย

วารินทร์ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เธอหลับตาลงเสีย กล้ำกลืนความเจ็บปวดเอาไว้ หยดน้ำตารินไหลเป็นทาง เขาโถมกายเข้าหาเธออย่างรุนแรง อัดสะโพกกระแทกกระทั้นถี่ระรัว เขาทำอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ร่างเธอสั่นสะเทือน พุ่มทรวงกระเพื่อมไหว หลายสิบนาทีกว่ามันจะจบลง พร้อมๆ กับบางอย่างที่พุ่งจากส่วนนั้นของเขาเข้ามาในกายเธอ อุ่นวาบจนน่าใจหาย

เมฆาฟุบศีรษะลงยังทรวงอกของวารินทร์อย่างสิ้นแรง ความสาวของหล่อนช่างวิเศษนัก มันทำให้เขาสุขเกินบรรยายจริงๆ พรหมจรรย์ของหล่อนช่างหวานหอมจนเขาชักจะติดใจ

“ออกไป...จากตัวฉันได้แล้ว!” วารินทร์บอกเสียงสั่น

เมฆาเงยหน้าขึ้นมาหลังจากปลดปล่อยสายธาราแห่งชีวิตเข้าสู่กายสาวจนหมดสิ้น ทุกหยาดหยด

“นึกว่าฉันพิศวาสเธอนักเหรอ นอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ไร้อารมณ์ ห่วยชะมัด!” ปากเอ่ยคำดูถูก แต่นิ้วสากกลับลูบไล้ที่ริมฝีปากบวมเจ่ออย่างทะนุถนอม

วารินทร์น้ำตาคลอ ทำไมเขาต้องเอาเรื่องบ้าๆ มาดูแคลนกันด้วย แล้วทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บปวด ไม่อยากให้เขาว่าด้วยนะ

“ถ้านายปล่อยฉันกลับไป ฉันจะขึ้นเตียงกับผู้ชายสักร้อย แล้วถามพวกเขาว่าเซ็กซ์ของฉันมันห่วยจริงหรือเปล่า”

ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ประชดกลับไป แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มเย้ยเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นนิ่งขึง เธอก็คิดไม่ผิดเลยที่ทำเช่นนั้น เธอหลับตาแล้วหันหน้าหนีเขา ความอ่อนเพลียจากศึกรักทำให้เธออยากหลับเสียให้ได้ มันทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย อยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย

เมฆากัดฟันกรอดๆ เฝ้ามองคนที่กำลังดำดิ่งสู่ห้วงนิทราด้วยความไม่พอใจ

“ฝันไปเถอะ! เธอเป็นของฉัน ของฉันคนเดียวเท่านั้น”

เขากระซิบบอก ใบหน้าคมเข้มรกครึ้มด้วยเคราหนา ค่อยๆ โน้มปลายจมูกลงหาแก้มนวล สูดกลิ่นเนื้อสาวแผ่วเบาอ่อนโยน อย่างที่เจ้าตัวไม่เคยปฏิบัติต่อใคร มันเป็นไปเองด้วยความเผลอไผล ริมฝีปากอิ่มสวยของหล่อนบวมเจ่อแต่มันกลับน่ามอง นายเหมืองหนุ่มอดใจไม่ไหว ขโมยจุมพิตเจ้าหญิงนิทราไปอีกหนึ่งทีแล้วเอนตัวลงนอนเคียงข้างกัน

ชายหนุ่มไม่ลืมดึงเอวบางมาไว้ใกล้ตัว โอบกอดคนสวยที่หลับใหลพร้อมคราบน้ำตาเอาไว้แนบแน่น

‘โทษฉันไม่ได้นะวารินทร์ เธอต้องโทษตัวเองที่เกิดเป็นน้อง ไอ้วาคิม!’

เช้าวันรุ่งขึ้น บริษัท GB

‘แม่คะ พี่วาด้วย น้องวาเจอเพื่อนแล้วนะคะ บ้านเธอทำฟาร์มไข่มุกที่ภาคใต้ บนเกาะไม่ค่อยมีสัญญาณ น้องเลยขี้เกียจพกโทรศัพท์ เอาไว้เที่ยวบ้านเพื่อนให้หายคิดถึงแล้วจะรีบกลับมาทำงานช่วยพี่วานะคะ’

น้องวา     

#แล้วจะหาทางโทรมานะคะ

วาคิมพับเก็บจดหมายแผ่นบางลงลิ้นชัก มารดาที่รักเพิ่งเอามาให้เขาเมื่อเช้านี้ก่อนเวลาทำงาน นอกจากเรื่องที่น้องสาวไม่ยอมพกโทรศัพท์ เขาก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจแต่อย่างใดที่หล่อนทิ้งจดหมายไว้อย่างนี้ นั่นเพราะคนสวยของบ้านชอบหนีเที่ยวเสียจนคนในบ้านขี้เกียจตาม สุดท้ายเลยปล่อยสาวเจ้าเที่ยวให้หนำใจ แบงก์ในกระเป๋าหมดเมื่อไร เจ้าตัวก็กลับมาเอง

“เจ้านายครับ ได้เวลาแล้วครับ”

กวินเอ่ยเตือนอีกครั้ง เมื่อเจ้านายยังนิ่งเฉยหลังจากวางจดหมายน้องสาวลงในลิ้นชัก

“อาวัลลภมาหรือยัง”

“มาแล้วครับ ท่านรอที่ห้องประชุมแล้ว”

“อืม...แล้วเรื่องที่ให้จัดการเรียบร้อยหรือเปล่า”

“ครับ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ เลขาของผู้บริหารทุกคนต้องได้รับการเช็กประวัติก่อนเข้าทำงาน และต้องเช็กกับทะเบียนราษฎร์ของรัฐบาลก่อนทุกครั้ง พรุ่งนี้ผลการตรวจสอบของคนเก่าๆ ก็จะเสร็จเรียบร้อย”

“ดี อย่าให้ถูกสวมรอยเหมือนคราวเกล็ดมุก มันหมายถึงการที่เราไม่เป็นมืออาชีพ ฉันไม่ชอบให้คนของคู่แข่งมาเป็นหนอนชอนไชอยู่ในบริษัทของเรา” กล่าวแค่นั้นแล้วก้าวออกจากห้องทำงาน มุ่งหน้าสู่ห้องประชุม ไม่รู้ว่าตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จะมาไม้ไหน แต่ที่แน่ๆ เขาจะไม่ยอมขาดทุน!

ร่างสวยสง่าดุจนางพญา ก้าวเข้ามาในถ้ำของศัตรูด้วยใจมุ่งมั่น ใบหน้าเรียวสวยถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดี ส่งผลให้สาวหน้าหวานดูคมเข้มชวนมอง เกล็ดมุกสงวนท่าที ไม่มีส่งยิ้มให้ใคร แม้จะเคยรู้จักคนผู้นั้น

บริเวณล็อบบี้ที่คุ้นเคย ปรากฏร่างพนักงานราวสิบชีวิต พอเห็นเธอเข้า พวกเขาต่างก็หันไปกระซิบกระซาบกับคนข้างๆ วันนี้ก็คงมิวายหาเรื่องนินทาเธออย่างเคย

เรียวขาเสลาของลูกสาวเจ้าพ่อมีอันต้องหยุดชะงัก เมื่อคู่ปรับตลอดกาลตรงรี่เข้ามาหา หล่อนก้าวเข้ามาพร้อมกับความสงสัยใคร่รู้และคำทักทายเจ็บๆ เหมือนเคย

“ต๊ายตาย! นี่ใช่น้องมุกหรือเปล่าคะ ไม่ได้เจอกันซะนาน เจอเสี่ยใจป้ำเข้าหรือคะคุณน้องขา ถึงได้ทิ้งบอสผู้น่าสงสารของเราไป” พูดแล้วส่งเสียงหัวเราะที่เสแสร้งแกล้งทำ มันน่าเกลียดจนโทนี่อดใจไม่ไหวควักปืนออกจากชายพกแล้วเล็งไปที่พีอาร์สาวของ GB

“ว้าย!!!” เจ้าตัวร้องลั่นหน้าซีดปากสั่น แต่ไม่กล้าขยับไปไหน พนักงานราวสิบชีวิตออกอาการตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เกล็ดมุกอยากขำแต่ก็ขำไม่ออก ดูท่าว่าคู่ปรับของเธอจะสิ้นลายก็คราวนี้

“โทนี่! เก็บปืนเดี๋ยวนี้ เรามาทำการค้าไม่ได้มาหาเรื่องใคร” ดุบอดี้การ์ดแล้วหันไปหาหล่อนคนนั้น

“พี่นภาไม่ต้องกลัวนะ คนของมุกเองค่ะ บางทีพวกเขาก็ใจร้อนบุ่มบ่ามไปบ้าง พี่นภาอย่าถือสาเลยนะ” เธอเอ่ยเสียงเรียบเย็นแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจ มือเรียวเข้าประคองแขนพี่นภาให้กลับไปที่โต๊ะทำงานของหล่อน ซึ่งอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์

“ทุกคนไม่ต้องตกใจนะคะ แค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น มุกต้องขอโทษพี่ๆ ทุกคนด้วย ในไม่ช้านี้เราคงได้ร่วมงานกันอีกครั้ง มุกหวังว่าทุกคนคงไม่ลืมมุกนะคะ”

เสียงหวานเปล่งออกมาจากริมฝีปากคู่สวย แต่มาดสง่าดุจนางพญาก็ไม่ได้ทำให้เหล่าพี่ๆ น้องๆ ที่หญิงสาวเอ่ยถึง คุ้นชินแต่อย่างใด

เกล็ดมุกส่งยิ้มหวานให้ทุกคนอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟต์ผู้บริหารพร้อมกับโทนี่และลูกน้องอีกสองคน สายตาทุกคู่ที่อยู่ด้านนอกยังจดจ้องตามมา จวบจนประตูลิฟต์ปิดสนิท

นี่แค่ลูกน้องปลายแถวยังทำให้เธอต้องวุ่นวาย ถ้าเจอหัวหน้าระดับบอสใหญ่อย่างวาคิม เธอจะรับมือกับเขาอย่างไรดีนะ