บทที่ 7...อยากเห็นจัง...เวลาที่มันเริ่มออกฤทธิ์

“เห็นดุ ๆ อย่างนั้น ได้ข่าวว่ากลัวเมียสุดๆ”

เสียงล่ำลือในหมู่ครูด้วยกัน บอกว่าครูชาติชายกลัวเมียจนไม่กล้ามองแม้แต่หมาตัวเมีย ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องเป็นความภาคภูมิใจของครูกมลชนก ที่สามารถควบคุมผัวเจ้าชู้ไว้ในกรงเล็บได้อยู่หมัด

“ฮึ!” ดุจดารายิ้มเยาะอย่างขำขัน นับเป็นตลกร้ายอีกเรื่องที่ทำให้เธออารมณ์ดี

“อิจฉาครูนกจัง ที่ได้ผัวดี...” ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ซึ่งเป็นสายจากผู้อำนวยการสาธิตนั่นเอง ตาแก่ก็ยังคงวอแวเว้าวอนขอให้เธอไปเล่นที่ห้องทำงานด้วยไม่เลิก หากไม่ใช่เพราะอยากปั่นหัวให้ลุ่มหลงและต้องการผลประโยชน์ในเรื่องงาน เธอก็คงหาเรื่องปฏิเสธไปแล้วล่ะ

“อะ ๆ รับก็ได้” เธอยอมกดรับโทรศัพท์ของตาแก่ขณะเดินผ่านหน้าห้องสำนักงานผู้อำนวยการ “ค่ะ ผอ.”

“มาหาผมที่ห้องหน่อยสิ”

“เอาไว้หลังเลิกเรียน หนูจะดิวไปนะคะ แต่ตอนนี้หนูขอทำหน้าที่ของหนูก่อน” บอกแค่นั้นแล้วกดวางสาย จากนั้นก็เดินตรงไปยังห้องสำนักงานฝ่ายภาษาไทย เพื่อทำหน้าที่คนส่งกาแฟผู้ขยันขันแข็ง

“ลาเต้หวานน้อยตามสั่งค่ะครูนก”

“ขอบใจนะ” ครูกมลชนกคนงามรับแก้วกาเฟจากเธอแล้ววางลงบนโต๊ะ รัวสองมือบนแป้นพิมพ์หน้าคอมพิวเตอร์ต่อ โดยไม่พูดอะไรอีก

แถมไม่คิดจะจ่ายเงิน...เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา !

“งานยุ่งหรือคะ?”

“อืม” ตอบโดยไม่มองหน้าคนถาม สองตามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ หยิบแก้วกาแฟขึ้นดื่มอย่างสบายใจ ทำเหมือนเป็นบอสใหญ่ในบริษัทหรู

ดุจดาราแอบยิ้มในใจ เหลือบมองน้ำกาแฟในแก้วใบใหญ่อย่างสาสมใจ หากครูกมลชนกรู้ว่าในนั้นมีส่วนผสมของอะไรอยู่ด้วย เธออาจจะอ้วกแตกเลยก็ได้

“กาแฟอร่อยมั้ยคะ”

“อืม รสชาติก็เหมือนทุกวันแหละ”

แล้วก็ไม่เคยจ่ายตังค์ให้เธอด้วย...ทำเหมือนลืม ทำเหมือนเงินของเธอไม่มีค่า...เกือบเดือนมาแล้วที่เธอต้องเป็นเบ๊ คอยซื้อกาแฟให้ครูกมลชนก ราวกับเธอติดหนี้แกอยู่อย่างนั้นแหละ

“ครูนกเก่งจังเลยนะคะ อายุยังน้อย แต่ได้เป็นหัวหน้าฝ่ายแล้ว”

“ใช่...ไม่ใช่ว่าใครจะเป็นได้ง่าย ๆ”

“คู่ของครูนกนี่...เพอร์เฟคจัง เป็นหัวหน้าฝ่ายทั้งคู่ เลย ครูนกทำยังไงคะ ถึงปราบทั้งครูปกครองและปราบนักเรียนได้อยู่หมัดแบบนี้”

ครูกมลชนกยิ้มภูมิใจ “จะเอาครูเป็นไอดอลก็ได้นะ แต่เธอต้อง...เปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งใหญ่เลย เพราะความสวยอย่างเดียว มันช่วยไม่ได้ เธอต้องเก่งด้วย ต้องเก่งจริงด้วยนะ อาศัยความฟลุ๊คหรือโชคช่วยอย่างเดียวไม่ได้ เพราะชีวิตมันไม่ได้ฟลุ๊คเสมอไป”

ดุจดาราแสร้งทำหน้าแบ๊วใส ทั้งที่เข้าใจดีว่าครูกมลชนกกำลังด่าเธออยู่ “สวยแต่รูป จูบไม่หอม แบบนี้ไม่น่ารอดใช่มั้ยคะ หนูจะต้องพยายามให้มากกว่านี้”

“พรสวรรค์ก็สำคัญนะ ลองหาดูว่าตัวเองมีอะไรพอจะพัฒนาได้บ้าง” น้ำเสียงก็ยังดูถูกเหมือนเดิม

ดุจดารายิ้มกริ่ม เพราะเธอหาพรสวรรค์ของตัวเองเจอมาตั้งนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องค้นหาอีกแล้ว ที่เหลือก็แค่เอาพรสวรรค์มาใช้ให้เกิดประโยชน์เท่านั้น

“ว่าแต่ ทำไมยังไม่มีลูกซะทีล่ะคะ”

“มันเรื่องอะไรของเธอจ๊ะหนู” ตอบกลับด้วยสีหน้าไม่พอใจสักเท่าไหร่ เพราะคนที่ไม่อยากมีลูก คือฝ่ายผู้ชายต่างหากล่ะ “ไปได้แล้ว ครูจะทำงาน”

เมื่อออกจากแผนกภาษาไทยมาแล้ว ดุจดาราไม่ได้กลับเข้าไปที่แผนกภาษาอังกฤษ ซึ่งมีห้องสำนักงานอยู่ติดกัน แต่เธอเลือกที่จะขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าของอาคารเรียนสี่ ซึ่งมีถึงเจ็ดชั้น นับว่าเป็นตึกเรียนที่สูงที่สุดของโรงเรียนก็ว่าได้

“ฮึ...อยากเห็นจัง...เวลาที่มันเริ่มออกฤทธิ์ ผู้ดีเค้าจะแสดงความเงี่ยนออกมายังไงนะ”

ใช่แล้วล่ะ...เธอแอบใส่ยาปลุกเซ็กส์ลงไปในกาแฟของครูกมลชนก เพิ่มรสชาติร้อนแรงให้กาแฟแก้วนั้น เพื่อปลุกตัวตนที่ซ่อนเร้นอยู่ในเสื้อผ้าราคาแพง...

“ครูชาติคะ” เธอกดโทรศัพท์หาครูชาติชาย ครูฝ่ายปกครองสุดโหดที่ชอบถือไม้หวายไปทั่วโรงเรียน สามีสุดที่รักของครูกมลชนกคนดี

“หนูจะโทรแจ้ง ว่าหนูเจอเด็กโดดเรียนค่ะ”

“ที่ไหนเหรอ” ครูชาติชายกระซิบถาม หัวใจเต้นแรงตั้งแต่เห็นเบอร์ของเธอปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์แล้ว แน่นอน เขารีบหาเบอร์เธอทันทีหลังจากออกจากห้องน้ำ เพราะเชื่อว่านั่นคือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ลับ ซึ่งเขาเต็มใจจะเป็นส่วนหนึ่งในความลับนั้น

“ชั้นดาดฟ้าของตึกสี่ค่ะ”

บอกเพียงเท่านั้น แล้วกดวางสาย เพราะมั่นใจว่าครูชาติชายรู้ความหมายที่เธอสื่อไป...จากนั้นเธอจัดการกดส่งข้อความไปหาผู้อำนวยการสาธิต ซึ่งกำลังกระวนกระวายรอการนัดหมายจากครูฝึกสอนรุ่นลูก

‘เจอกันที่ห้องฝ่ายปกครองหลังเลิกเรียนนะคะ แถวนั้นคนไม่พลุกพล่านดี’

ส่งข้อความไปแล้วก็กดปิดเครื่องเสร็จสรรพ เพราะไม่อยากอธิบายหรือตอบคำถามอะไรอีก

“หวังว่า...จะสนุกกันนะคะ”

ดุจดารายิ้มกริ่ม อย่างสาสมใจ เพราะเชื่อมั่นว่าแผนการร้ายของเธอจะเกิดขึ้นอย่างสวยงาม ด้วยแรงตัณหาราคะใคร่ที่ไม่มีมนุษย์หน้าไหนจะต้านได้ !

ท้องฟ้าในยามเย็นย่ำบนชั้นดาดฟ้าช่างสวยงามเหมือนภาพวาดสีน้ำ สายลมอ่อน ๆ หอบเอากลิ่นต้นไม้ใบหญ้านานาพันธุ์จากผืนป่ามาโปรยปรายความสดชื่นให้แก่โรงเรียนมัธยมแห่งนี้ในทุกอณู

“อืม...รู้สึกดีจัง” ดุจดาราก้มมองเหล่านักเรียนที่กำลังทยอยกันกลับบ้านอย่างร่าเริง สนุกสนานสมวัย รถราของครูบาร์อาจารย์ทั้งหลายก็เริ่มขับเคลื่อนเลื่อนออกจากลานจอดรถ เพื่อมุ่งสู้บ้านเหมือนเช่นทุกวัน