Chapter 2.3 โชคร้ายจริง ๆ

วันต่อมา

“จะบ่ายโมงแล้วนะ หนูตายังไม่ตื่นอีก” คุณนิรันรัตน์รู้สึกสับสนไปหมด เรื่องเมื่อคืนทำให้ท่านต้องกลับมาทบทวนเรื่องราวทุกอย่างอีกครั้ง

ปานใจเข้ามาเก็บจานไปล้าง “คุณนายต้องการอะไรอีกไหมคะ เอาน้ำชาร้อน ๆ หน่อยไหมคะ”

“ไม่หรอกปาน ไหนเธอว่าจะขอลาครึ่งวัน”

“ก็คุณตายังไม่ตื่น” ปานใจมีสีหน้าเกรงใจ

“ไปเหอะ ฉันอยู่ได้ ไม่เป็นไรจริง ๆ”

“ถ้าอย่างนั้นปานเก็บโต๊ะเสร็จ ก็จะขอไปเลยนะคะ”

“อื้อ... เดินทางก็ระมัดระวัง แล้วพรุ่งนี้จะมากี่โมง”

“เหมือนเดิมนั่นแหละค่ะคุณนาย”

คุณนิรันรัตน์ลุกขึ้นด้วยท่าทางงกเงิ่นจากที่เส้นเลือดในสมองตีบ ท่านป่วยไปหลายเดือนกว่าจะกลับมาหัดเดินได้อีกครั้ง

“ให้ปานช่วยค่ะ” ปานใจรีบเช็ดมือ เพราะล้างจานใบสุดท้ายคว่ำพอดี

 “เฮ้อ... ไม่รู้ยังไง” พ่นลมหายใจยาว ๆ ตายังมองไปยังห้องนอนของศศิตา

“เรื่องอะไรหรือคะ” ปานใจรู้อยู่แล้วก็คงไม่พ้นเรื่องลูกสะใภ้คนโปรดกับคุณรามิล

“ยังไม่ชินอีกหรือคะกับพฤติกรรมของคุณตาน่ะค่ะ” ปานใจถามย้อน

คุณนิรันรัตน์ถึงกับหันมามองหน้า ปานใจยิ้มแห้ง ๆ

“ปานไม่ขอออกความคิดเห็นค่ะ แต่ก็คิดว่า... อะไรที่มันไม่ใช่ คุณนายก็อย่าไปฝืนเลยค่ะ ปานเห็นคุณหมอไม่เคยมีความสุขเลยสักกะวันเดียว ตั้งแต่แต่งงานมานี่น่ะค่ะ” ปานใจพาคุณนิรันรัตน์นั่งลงที่ห้องรับแขก

เสียงมือถือของปานใจดังขึ้น

“ปานไปก่อนนะคะคุณนาย สงสัยพวกนั้นจะมารอกันที่หน้าบ้านแล้วล่ะค่ะ”

“อื้อ”

พอปานใจพ้นไป สายตาของคุณนิรันรัตน์ก็มองไปรอบบ้าน บ้านหลังใหญ่หลังนี้ เมื่อก่อนเคยมีแต่เสียงหัวเราะ พอคุณรามันย์สามีของคุณนายเสียชีวิต ทิ้งไว้เพียงหนี้สิน คนที่ไม่เคยทำงานเลย บริหารงานไม่เป็นสุดท้ายก็พังพินาศ

มีเพียงมือของคุณสิริมณีที่ยื่นเข้ามาช่วย พอคุณสิริมณีเอ่ยปากยกลูกสาวให้ ท่านจะปฏิเสธได้อย่างไร

ปานใจก็ไม่อยู่แล้ว บ้านก็ยิ่งเหงาขึ้นไปอีก

คุณนิรันรัตน์จึงตัดสินใจลุกขึ้น เดินไปที่ห้องอ่านหนังสือของลูกชาย บ้านหลังใหญ่ ไม่มีคนก็เงียบผิดปรกติ

เมื่อสมัยนั้นตอนที่สามีของท่านอยู่ ที่ห้องนี้ คือห้องสมุดย่อม ๆ มีหนังสือหลายเรื่องที่น่าอ่านอยู่ในนี้ รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า มีหนังสือหลายเล่มที่ท่านชอบและก็เคยอ่าน ตอนนี้คงถูกทิ้งให้แห้งแล้งอยู่บนชั้นหนังสือ ถ้าได้หนังสือมาอ่านสักเรื่องสองเรื่องก็คงจะดี

พอไปถึงข้างในห้องนั้น ท่านเปิดไฟได้ แล้วก็เริ่มรื้อค้น  พอก้ม ๆ เงย ๆ ก็เริ่มมึนและวิงเวียนจนแทบจะหน้าทิ่ม คุณนิ­รันรัตน์จึงตัดสินใจเดินมานั่งเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของลูกชาย

ลิ้นชักด้านล่างที่ปิดไม่สนิททำให้คนแก่เอื้อมมือจะไปปิด แต่แสงไฟที่ส่องจากเพดานก็กระทบกับกระจกของกรอบรูป คุณนิรันรัตน์จึงเปิดตู้ เห็นรูปถ่ายคู่ของลูกชายกับผู้หญิงคนหนึ่ง ท่านจึงหยิบขึ้นมาและพิจารณา

คุณนิรันรัตน์ขยับแว่น ใช้สายตาเพ่งมอง รอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้ากระจ่างใส ผมสีดำขลับยาวประบ่า ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นลักยิ้มของหญิงสาวด้วย

“อ้อ... จำได้ล่ะ เคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง”

“เอ๊ะ!” สายตาของท่านสะดุ้งที่มือของผู้หญิงที่จับกันแน่นกับมือของลูกชาย

ตอนนั้นมากันหลายคน และรามิลแนะนำว่าเป็นรุ่นน้อง คุณนิรันรัตน์พลิกรูปดู ในตอนนั้นเอง

รูปอัลตราซาวนด์ที่นรินภัทรส่งมาให้รามิลก็หล่นลงไปบนโต๊ะ ท่านเคยเห็นไอ้รูปลักษณะนี้เหมือนกัน ปานใจเอาให้ดูจากมือถือ บอกว่ามี การแฉดาราหนุ่มไปทำผู้หญิงท้อง และผู้หญิงเอารูปนี้ไปให้นักข่าวดู ท่านจึงถามว่ามันคืออะไร

“รูปอัลตราซาวนด์ค่ะ แบบไปให้หมอส่องดูข้างในท้องนะคะ และถ่ายออกมา เป็นรูปเด็กที่อยู่ในท้องค่ะคุณนาย”

‘รูปเด็กที่อยู่ในท้องอย่างนั้นหรือ’  

คุณนิรันรัตน์พลิกอ่านด้านหลัง ข้อความที่ปรากฏทำให้ท่านตกใจมาก

‘ท้อง ให้ทำแท้ง อะไรกัน’ ใบหน้าของท่านซีดราวกระดาษ ลำคอแห้งผากขึ้นมาเฉย ๆ

‘รามทำอะไรลงไป แล้วผู้หญิงคนนี้ท้องหลานของเรา ลูกของรามอย่างนั้นหรือ’

อ๊อด... เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น และคนที่กดจงใจกดแบบรัว ๆ

คุณนิรันรัตน์ลุกขึ้น และเดินไปเปิดผ้าม่าน ชะเง้อชะแง้มองว่าเป็นใคร

เสียงตึกตักที่อยู่ข้างนอกห้อง เสียงเปิดปิดประตู ทำให้ขยับเท้า แต่ด้วยความช้า ก็ไม่ถึงสักที จึงตัดสินใจหยุด และมองไปข้างนอกหน้าต่างแทน

มีชายหญิงกำลังถกเถียงกันอยู่ที่ประตูรั้วหน้าบ้าน ผู้หญิงคือศศิตา แต่ผู้ชายไม่รู้จัก ผู้ชายคนนั้นผลักร่างของศศิตาและเดินเข้ามาข้างใน ศศิตาวิ่งตาม

“กลับออกไปเดี๋ยวนี้นะวัฒน์” เสียงเขียว เธอหันรีหันขวางมองว่ามีใครบ้าง จำได้ว่า หลายวันก่อนปานใจบอกจะไปธุระ และคุณแม่ก็คงจะหลับอยู่