Semua Bab โซ่คล้องรักอสูร: Bab 1 - Bab 10

“อื้อ” พี่ชายพยักหน้า“จะเอาอะไรไปโรง’บาลมั้ง ก็ต้องเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยเน้อ เดี๋ยวจะหาว่าแป้งไม่เตือน” นรินภัทรเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มเอาของที่กองใกล้เท้าพี่ชายยกขึ้น“รู้แล้วจ้า พูดมากเสียจริงเนอะ... เนอะ” ทำหน้าพยักพเยิดกับชูใจ เด็กน้อยที่ไม่ประสาก็พยักหน้ารับ สองลุงหลานรักใคร่ใกล้ชิดกันมากณัฐกรและอรนิลเปิดร้านขายน้ำชากาแฟอยู่ในตลาดสดยามเช้าที่แถวตลาดปากน้ำ ในตอนบ่ายก็จะว่าง แต่ทั้งสองก็เลือกที่จะหยุดในวันอาทิตย์ด้วย เพราะทำงานมากไปแบบไม่มีวันหยุดร่างกายก็เหนื่อยก็ล้าได้และที่จะเปิดเร็ว ๆ นี้คือโฮสเทลที่เอาตึกมาสร้างเป็นห้องพักให้นักท่องเที่ยวแบบราคาไม่แพง ก็อยู่แถวปากน้ำด้วยเช่นเดียวกัน“มะ... แม่พูดมาก” พูดยานคางด้วยเสียงน่ารัก แล้วส่งมือไปแตะที่หน้าท้องของคุณป้าอรนิล“น้องอยู่ในนี้ ออกมาไว ๆ นะ จะได้มาเล่นด้วยกัน”ทั้งลุงทั้งหลานเอาหูแนบไปกับหน้าท้องของอรนิล เธอ หยิบหมอนมาพิงด้านหลังและเอนตัวลงไปนอน แล้วพากันส่งเสียงหัวเราะคิกคัก เพราะเจ้าตัวเล็กในท้องของอรนิลแผลงฤทธิ์เดชถีบใหญ่ ทว่าอรนิลก็ทำท้องเกร็งแข็งขึ้นมาอีกนรินภัทรรีบยกของแล้วเดินเข้าครัว สีหน้าของนรินภัทรไม่ค่อยดีน

รามิลปล่อยโฮ‘จะห้าปีแล้วสินะ’‘โธ่แป้ง แป้ง... ลูกครับ พ่อผิดไปแล้ว พ่อมันชั่ว พ่อมันเลวที่สุด พ่อไม่มีหน้าไหนที่จะไปพบเจอหน้าลูกได้อีก’น้ำตาของรามิลค่อย ๆ ไหลออกมา เขาเก็บรูปนั้นลงไปไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม รามิลทรุดนั่งลงไปบนพื้นอย่างหมดแรงปัง... เสียงบานประตูที่ถูกปิดลงไปอย่างแรง เสียงของมันดังมาก ณ ยามราตรีกาลแบบนี้ รามิลสะดุ้งตื่น เขามองไปที่นาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ตัวเลขบอกตีสอง“ไม่มีใครเปิดไฟเอาไว้บ้างหรือยังไง จะงกไปถึงไหนกัน ค่าไฟแค่นี้” เสียงดังเอาเรื่อง และน้ำเสียงอ้อแอ้มาก ๆศศิตาสำเริงรักกับฐิติวัฒน์ไม่พอ เธอยังดื่มมาอีกด้วยไฟฟ้าสว่างพรึบ... คนที่กำลังคลำหาสวิตช์ไฟถึงกับชะงัก“นี่ตา... ไม่รู้หรือว่า มันกี่โมง กี่ยามแล้ว”“อ้อ... นึกว่าใคร ผัวของตานี่เอง ทำไมวันนี้กลับมานอนบ้านได้ล่ะคะ”“ผมก็นอนที่นี่ทุกคืน”“อ้าวเหรอ ฮึ... ตาไม่ยักกะรู้แฮะ ก็คลำ ก็ลูบไปทั่วทั้งที่นอนแล้ว แต่ไม่มีร่างหมอนอนอยู่ใกล้ ๆ นะคะ ก็เลยคิดว่าไม่กลับบ้าน”“คุณก็ตื่นให้มันเช้าขึ้นมาหน่อยสิ จะได้กินข้าวเช้าด้วยกัน”“หื้อ... ผัวนัดกินข้าวแฮะ ฮ่า... คุณผัวขา ขอเมียกินอย่างอื่นได้ไหม” ศศิตานึกแกล้ง เธ

“ไม่ ผมไม่กลับ ตา... คุณต้องช่วยผมนะ ไอ้พวกนั้นมันจะฆ่าผมแน่ ๆ”“แล้วฉันบอกคุณกี่ครั้งแล้ว เรื่องไอ้พนันบ้าบอนั่น กับไอ้เรื่องกู้นอกระบบนะ”“ผมก็เลิกแล้วไง”“เลิกแล้วหรือ ถ้าเลิกทำไมต้องหนีหัวซุกหัวซุน”“ตา... ผมขออาศัยอยู่ที่นี่ก่อนนะ คุณอย่าเพิ่งผลักไสผม” เขาอ้อนวอน ฐิติวัฒน์หันกลับมาคว้าร่างของศศิตาและกอดแน่น เธอพยายามดิ้นส่าย“นี่... ไม่ไงวัฒน์”“ตา... ผัวคุณไม่ว่าหรอกจริงไหม”“ไม่ได้นะวัฒน์ คุณต้องกลับออกไปเดี๋ยวนี้ แม่ของหมอก็อยู่ที่นี่ด้วย และที่นี่ก็เป็นบ้านของหมอ”“ชิ... ไอ้พวกกาฝากทั้งนั้น พวกนี้ผลาญเงินมาจากแม่ของคุณเท่าไรแล้ว และทำไมคุณต้องไปเกรงใจพวกมัน”“วัฒน์ คุณเริ่มพูดไม่รู้เรื่องล่ะ”“ทำอะไรกันนะ หนูตา แล้วไอ้ผู้ชายคนนี้เป็นใคร” เสียงของคุณนิรันรัตน์ทำให้ศศิตาตกใจ เธอรีบผละออกจากเขา“สวัสดีครับ” ฐิติวัฒน์หันมายิ้มให้กับคุณนิรันรัตน์“แหม... ได้ยินตาเล่าเรื่องคุณนายให้ฟังหลายครั้งแล้วครับ ได้มาเจอตัวจริงสักที” ทำเหมือนคุ้นเคยมาเนิ่นนาน และศศิตาไม่มีความลับกับฐิติวัฒน์“หนูตา” ท่านจ้องมองผ่านฐิติวัฒน์ไปจ้องหน้าศศิตา“เพื่อนของหนูเองค่ะคุณแม่ เพื่อนกันมานานแล้วค่ะ”“เพื

หน้าห้องไอซียู ศศิตายังคงยืนหน้าซีด“ยายตา”“คุณแม่”“คุณรัตน์เป็นอย่างไรบ้าง”“อาการหนัก หมอว่าหัวใจล้มเหลว”“จะได้กลับมาไหม”“หนูไม่รู้คะแม่”“เฮ้อ... เป็นอะไรกันนักนะ” สายตามองไปยังห้องไอซียูอย่างเป็นห่วง ก่อนจะนั่งลงใกล้ ๆ ลูกสาวความรักของเพื่อน ซึ่งเป็นเพื่อนแท้จริง ๆ ระหว่างคุณสิริมณีกับคุณนิรันรัตน์รามิลเดินออกมาจากห้องไอซียู“คุณแม่เป็นอย่างไรบ้างคะ” ศศิตาลุกขึ้นยืน“คุณรัตน์ฟื้นหรือยังราม”“ยังครับ” ท่าทางทั้งเหนื่อยและล้า“ขอบคุณนะครับ” เขายกมือไหว้แม่ยาย“ขอบคุณอะไรกัน เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันรัก คุณรัตน์มาก คุณรัตน์เป็นเพื่อนสนิทของฉันคนเดียวที่คุยกันได้ทุกเรื่อง โธ่เอ้ย! อะไรกันนักกันหนา” น้ำตาปริ่ม“อาการของคุณแม่คงจะไม่ดีขึ้นในวันสองวันนี้นะครับ คุณแม่จะต้องอยู่ดูอาการในห้องไอซียูต่อไป ผมว่าคุณแม่กลับบ้านไปก่อนนะครับ แล้วผมจะส่งข่าว”“พี่ราม... คือ...”“พี่จะอยู่ดูแม่ที่โรง’บาลนะ ตาก็กลับบ้านไปเถอะ”“เรื่องเมื่อคืน ตาขอโทษพี่ราม คือ...” ศศิตารู้ว่าผิด และตอนนี้อยู่ต่อหน้าคุณแม่ เธอก็ไม่อยากให้เขาปากลั่นฟ้องแม่ ซึ่งรามิลก็ไม่เคยทำแบบนั้นสักที“นี่แกหาเรื่องทะเลาะกับ

ในห้องพักพิเศษของอรนิล นรินภัทรยังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่มือถือ เธอกำลังบรีฟปกกับนักเขียนท่านหนึ่งอยู่“เสร็จแล้วพี่ปั๊ม มีอะไร”“มัวทำอะไรอยู่ล่ะ มาถ่ายรูปให้พี่หน่อยสิ” พร้อมกับยื่นมือถือของตัวเองให้“พี่ว่าหน้าอรยังแจ่มอยู่ไหมจ๊ะ” อรนิลยื่นหน้าไปใกล้คุณสามี“แจ่มสิ ดีนะที่อรบล็อกหลัง ดูหน้าไม่เหมือนคนที่เพิ่งคลอดเลย”“พรุ่งนี้แหละมั้งคงจะรู้สึกเจ็บ แต่มันแค่ตึง ๆ อยู่”“ลิป ลิป ลิป” ชูใจชี้ไปที่ปากของป้า“พี่ปั๊มอรต้องทาลิปเพิ่มอีกนิดไหม ซีดแน่ ๆ”“ไม่ซีดเลยจ้ะ กำลังดูดี” ทั้งพ่อทั้งแม่ลูบไปที่ผ้าอ้อมที่ห่อหุ้มตัวลูกน้อย เด็กชายอยู่ในอ้อมกอดของแม่“ชูใจมาเร็ว” ณัฐกรเรียกชูใจ ก่อนอุ้มสาวน้อยขึ้นสู่วงแขน“แม่มาถ่ายรูป”“ชูใจ เราต้องทำมืออย่างนี้นะ” คุณลุงยกนิ้วขึ้นมาทำ มินิฮาร์ต สาวน้อยชูใจที่ฝึกมาแล้วหลายครั้ง เด็กหญิงพยายามทำ ก่อนจะชูขึ้นทั้งสองมือใบหน้าของนรินภัทรมีรอยยิ้ม แต่ข้างในจิตใจกลับห่อเหี่ยว เธออยากมีโมเมนต์แบบนี้บ้าง แต่อสูรตัวนั้น ไอ้ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นแค่คนผลิตน้ำเชื้อ เขาไม่ไยดีด้วยซ้ำไปนรินภัทรอยากให้โอกาสเขา เพราะเธอรักเขา โดยส่งรูปของลูกสาวที่อยู่ในท้องไปให้ แต่