LOGINShare
สะใภ้แม่น่ะร้าย แม่รู้หรือยัง?
Last Updated:
2025-05-15 11:36:56รามิลปล่อยโฮ
‘จะห้าปีแล้วสินะ’
‘โธ่แป้ง แป้ง... ลูกครับ พ่อผิดไปแล้ว พ่อมันชั่ว พ่อมันเลวที่สุด พ่อไม่มีหน้าไหนที่จะไปพบเจอหน้าลูกได้อีก’
น้ำตาของรามิลค่อย ๆ ไหลออกมา เขาเก็บรูปนั้นลงไปไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม รามิลทรุดนั่งลงไปบนพื้นอย่างหมดแรง
ปัง... เสียงบานประตูที่ถูกปิดลงไปอย่างแรง เสียงของมันดังมาก ณ ยามราตรีกาลแบบนี้ รามิลสะดุ้งตื่น เขามองไปที่นาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ตัวเลขบอกตีสอง
“ไม่มีใครเปิดไฟเอาไว้บ้างหรือยังไง จะงกไปถึงไหนกัน ค่าไฟแค่นี้” เสียงดังเอาเรื่อง และน้ำเสียงอ้อแอ้มาก ๆ
ศศิตาสำเริงรักกับฐิติวัฒน์ไม่พอ เธอยังดื่มมาอีกด้วย
ไฟฟ้าสว่างพรึบ... คนที่กำลังคลำหาสวิตช์ไฟถึงกับชะงัก
“นี่ตา... ไม่รู้หรือว่า มันกี่โมง กี่ยามแล้ว”
“อ้อ... นึกว่าใคร ผัวของตานี่เอง ทำไมวันนี้กลับมานอนบ้านได้ล่ะคะ”
“ผมก็นอนที่นี่ทุกคืน”
“อ้าวเหรอ ฮึ... ตาไม่ยักกะรู้แฮะ ก็คลำ ก็ลูบไปทั่วทั้งที่นอนแล้ว แต่ไม่มีร่างหมอนอนอยู่ใกล้ ๆ นะคะ ก็เลยคิดว่าไม่กลับบ้าน”
“คุณก็ตื่นให้มันเช้าขึ้นมาหน่อยสิ จะได้กินข้าวเช้าด้วยกัน”
“หื้อ... ผัวนัดกินข้าวแฮะ ฮ่า... คุณผัวขา ขอเมียกินอย่างอื่นได้ไหม” ศศิตานึกแกล้ง เธอล้วงมือลงไปในเป้ากางเกงนอนของรามิลในทันที
มือน้อย ๆ ของเธอตะปบไปที่ลูกชายของคุณหมอ
“อุ้ย! สู้มือเสียด้วย”
“นี่... เมาแล้วก็อย่าทำแบบนี้ ไปนอนเสีย” หน้าตาของเขาโกรธมาก
“ของของตา จะจับ จะทำอะไรก็ได้”
หมับ... เขาจับมือของเธอออก แล้วบีบอย่างแรง
“โอ้ย! เจ็บนะไอ้บ้า ปล่อย อะ... เจ็บ” ศศิตาหมุนข้อมือของเธอไปด้วย แต่รามิลก็ไม่ยอมปล่อย
“จะทำตัวต่ำ ๆ เป็นกะหรี่ก็เป็นข้างนอก ในบ้านขอให้คุณ...”
เพียะ... มืออีกข้างของศศิตาตบเข้าไปที่ใบหน้ารามิล
“กล้าดียังไงฮึ แก... บังอาจมากที่มาด่าว่าฉันเป็นกะหรี่ ถ้าฉันเป็นกะหรี่ แม่ของคุณกับคุณก็คือแมงดา เชอะ... แมงดาปีกทองเสียด้วย แมงดาที่เกาะชายกระโปรง แบมือขอเงินแม่ของฉันมาโดยตลอด” ดวงตาแข็งกร้าว ขบปากข่มความโกรธ
“เอาไหมล่ะหย่ากันเสียเลยสิ ฉันท้าคุณเลย” ศศิตาท้าทาย แหกปากดัง ไม่เกรงใจว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว
“ชิชะ... ไม่กล้าละสิ เชอะ...” หน้าตาหยัน ๆ
รามิลนึกไปถึงหนังสือสัญญาที่เขาเซ็นในเอกสารที่คุณสิริมณี หากเขาหย่าขาดกับศศิตา
บ้านหลังนี้ที่เป็นสมบัติของพ่อของเขาก็ต้องยกให้กับศศิตา ถ้าเป็นเช่นนั้น คุณแม่ของเขาก็จะต้องกลั้นใจตายแน่ ๆ หรือไม่ก็คงตรอมใจที่สุด
“ฮ่า...” ศศิตาระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
รามิลรีบเข้าไปตะปบปิดปากของเธอเอาไว้ ศศิตาทำเสียงอึกอักต่อต้านอยู่ในลำคอ รามิลใช้กำลังที่มากกว่าลากร่างของศศิตาเข้าไปในห้องนอน
ผลัก... เขาโยนร่างของศศิตาลงไปบนที่นอน
“โอ้ย! ไอ้บ้า ฉันเจ็บนะ แกไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้”
“มีสิ ทำไมจะไม่มี คุณเป็นเมียผมนะ แต่ถ้าผมไม่เห็นแก่หน้าของแม่ของคุณละก็ ผมจะ...”
“จะทำอะไรฉันไม่ทราบฮะ”
“ผมก็จะฆ่าคุณเสียนะสิ” รามิลขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก่อนจะแสยะยิ้มให้ศศิตาอย่างร้าย ๆ
“กรี๊ด...” ศศิตากรีดร้อง
รามิลก็ไม่สนใจ เขารีบก้าวขาออกไปจากห้องนอน แล้วรีบปิดประตู
แต่ทว่า... พอเปิดประตูออกมาก็เจอเข้ากับคุณแม่
“มีอะไรกันนะราม ทะเลาะอะไรกันฮึ... ลูก เสียงดังไปแปดบ้านสิบบ้าน มีเรื่องอะไรกัน”
รามิลส่ายหน้า พร้อมกับจับตัวของแม่หมุนให้กลับไปทางห้องของแม่เอง
“แม่ครับ... แม่ตื่นมาทำไมครับ”
คุณนิรันรัตน์เองก็คงจะรู้อยู่เต็มหัวอกว่าอะไรเป็นอะไร แต่น้ำก็ท่วมปาก
“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ แม่กลับไปนอนเถอะ ไปครับ ผมจะพากลับห้อง”
“ราม” เสียงอ่อยลง
“ไม่มีอะไรจริง ๆ ครับแม่ ผัวเมียก็เหมือนลิ้นกับฟัน ไปครับ แม่ควรพักผ่อนให้เยอะ ๆ อย่าลืมนะครับ อีกสองวันต้องไปตรวจร่างกายนะครับ แม่ต้องนอนเยอะ ๆ นะครับ ผมอยากให้แม่อยู่กับผมไปนาน ๆ”
ท่านไม่พูดอะไร แต่ก็ยอมเดินตามแรงจูงของลูกชาย
รามิลพาแม่มานอนที่เตียง เขาห่มผ้าให้กับแม่
“ฝันดีนะครับ” รามิลผละจาก
“รามจะไปนอนที่ไหน” ถามอย่างเป็นห่วง
“ผม... เอ่อ...”
“รามมานอนกับแม่สิ” ท่านเอ่ยปากชวน
“มาเร็ว ๆ เข้า”
“ครับแม่” รามิลล้มตัวลงไปนอนข้าง ๆ แม่ และกอดท่าน ทั้งสองคนลืมตาในความมืด
แม่คือคนที่รามิลเลือกและเขาจะทำทุกอย่างเพื่อแม่
ในใจของคุณนิรันรัตน์ในตอนนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับมีคนไปนั่งจุดไฟอยู่ในทรวงของท่าน มันเร่าร้อนดั่งไฟที่สุมแน่น รอวันที่ทุกอย่างจะแผดเผาให้มอดไหม้
Latest chapter
โซ่คล้องรักอสูร โชคร้ายจริง ๆ
วันต่อมา “จะบ่ายโมงแล้วนะ หนูตายังไม่ตื่นอีก” คุณนิรันรัตน์รู้สึกสับสนไปหมด เรื่องเมื่อคืนทำให้ท่านต้องกลับมาทบทวนเรื่องราวทุกอย่างอีกครั้งปานใจเข้ามาเก็บจานไปล้าง “คุณนายต้องการอะไรอีกไหมคะ เอาน้ำชาร้อน ๆ หน่อยไหมคะ”“ไม่หรอกปาน ไหนเธอว่าจะขอลาครึ่งวัน”“ก็คุณตายังไม่ตื่น” ปานใจมีสีหน้าเกรงใจ“ไปเหอะ ฉันอยู่ได้ ไม่เป็นไรจริง ๆ”“ถ้าอย่างนั้นปานเก็บโต๊ะเสร็จ ก็จะขอไปเลยนะคะ”“อื้อ... เดินทางก็ระมัดระวัง แล้วพรุ่งนี้จะมากี่โมง”“เหมือนเดิมนั่นแหละค่ะคุณนาย”คุณนิรันรัตน์ลุกขึ้นด้วยท่าทางงกเงิ่นจากที่เส้นเลือดในสมองตีบ ท่านป่วยไปหลายเดือนกว่าจะกลับมาหัดเดินได้อีกครั้ง“ให้ปานช่วยค่ะ” ปานใจรีบเช็ดมือ เพราะล้างจานใบสุดท้ายคว่ำพอดี “เฮ้อ... ไม่รู้ยังไง” พ่นลมหายใจยาว ๆ ตายังมองไปยังห้องนอนของศศิตา“เรื่องอะไรหรือคะ” ปานใจรู้อยู่แล้วก็คงไม่พ้นเรื่องลูกสะใภ้คนโปรดกับคุณรามิล“ยังไม่ชินอีกหรือคะกับพฤติกรรมของคุณตาน่ะค่ะ” ปานใจถามย้อนคุณนิรันรัตน์ถึงกับหันมามองหน้า ปานใจยิ้มแห้ง ๆ“ปานไม่ขอออกความคิดเห็นค่ะ แต่ก็คิดว่า... อะไรที่มันไม่ใช่ คุณนายก็อย่าไปฝืนเลยค่ะ ปานเห็นคุณหมอไม่เคยมีความสุ
โซ่คล้องรักอสูร สะใภ้แม่น่ะร้าย แม่รู้หรือยัง?
รามิลปล่อยโฮ‘จะห้าปีแล้วสินะ’‘โธ่แป้ง แป้ง... ลูกครับ พ่อผิดไปแล้ว พ่อมันชั่ว พ่อมันเลวที่สุด พ่อไม่มีหน้าไหนที่จะไปพบเจอหน้าลูกได้อีก’น้ำตาของรามิลค่อย ๆ ไหลออกมา เขาเก็บรูปนั้นลงไปไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม รามิลทรุดนั่งลงไปบนพื้นอย่างหมดแรงปัง... เสียงบานประตูที่ถูกปิดลงไปอย่างแรง เสียงของมันดังมาก ณ ยามราตรีกาลแบบนี้ รามิลสะดุ้งตื่น เขามองไปที่นาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ตัวเลขบอกตีสอง“ไม่มีใครเปิดไฟเอาไว้บ้างหรือยังไง จะงกไปถึงไหนกัน ค่าไฟแค่นี้” เสียงดังเอาเรื่อง และน้ำเสียงอ้อแอ้มาก ๆศศิตาสำเริงรักกับฐิติวัฒน์ไม่พอ เธอยังดื่มมาอีกด้วยไฟฟ้าสว่างพรึบ... คนที่กำลังคลำหาสวิตช์ไฟถึงกับชะงัก“นี่ตา... ไม่รู้หรือว่า มันกี่โมง กี่ยามแล้ว”“อ้อ... นึกว่าใคร ผัวของตานี่เอง ทำไมวันนี้กลับมานอนบ้านได้ล่ะคะ”“ผมก็นอนที่นี่ทุกคืน”“อ้าวเหรอ ฮึ... ตาไม่ยักกะรู้แฮะ ก็คลำ ก็ลูบไปทั่วทั้งที่นอนแล้ว แต่ไม่มีร่างหมอนอนอยู่ใกล้ ๆ นะคะ ก็เลยคิดว่าไม่กลับบ้าน”“คุณก็ตื่นให้มันเช้าขึ้นมาหน่อยสิ จะได้กินข้าวเช้าด้วยกัน”“หื้อ... ผัวนัดกินข้าวแฮะ ฮ่า... คุณผัวขา ขอเมียกินอย่างอื่นได้ไหม” ศศิตานึกแกล้ง เธ
โซ่คล้องรักอสูร ลูกสะใภ้ที่แม่ต้องการ
“แม่ว่าหนูตาคงเหงาน่ะ ลูกก็เอาแต่ทำงาน อ้อ... แม่เอ่ยปากขอเงินจากคุณมณีแล้วนะ ที่ว่าจะเอามาเปิดคลินิกน่ะ”รามิลก็นิ่งงันไปเช่นกัน เขากัดปาก“ผมบอกกับแม่ตั้งหลายครั้งแล้วว่าอย่าไปขอเงินขอทองมาจากคนพวกนั้นอีก แค่เท่าที่ได้มาก่อนหน้านั้น ผมก็ชดใช้บุญคุณให้ไม่หมดแล้วครับ”“ตาราม รามก็แต่งงานกับหนูตาแล้ว เรากับเขาเป็นทองแผ่นเดียวกัน และที่ต้องรีบทำคลินิก แกก็จะได้ไม่ต้องไปทำโรงพยาบาลอะไรนั่นอีก นี่ถ้าไม่ได้เงินจากคุณมณี ลูกก็ต้องไปทำงานใช้ทุนอีก”รามิลดวงตาแดงก่ำ กลั้นความเจ็บปวดลึก ๆ กับการกระทำของแม่ ความอดกลั้นทำให้เขาอดปากเอาไว้ไม่ได้“แม่ทำตัวเหมือนคนไม่มีศักดิ์ศรี ทำตัวเหมือนขอทานอยู่นะครับ แม่รู้ตัวไหม”คุณนิรันรัตน์ชะงักฝีเท้าหันมามองหน้ารามิล“เจ้าราม ทำไมแกพูดแบบนี้” ท่านทำเสียงเขียวพอเห็นมารดาน้ำตาคลอ เขาก็ต้องหยุดและปิดน้ำคำที่จะหลั่งไหลออกมา“ผมขอโทษครับแม่”“ฮึ... แม่เลือกทำทุกอย่างก็เพื่อแก ในตอนนั้นพ่อแกทำให้แม่กับแกสุขสบายไม่ได้ แต่คุณมณีเขาให้เราสองคนได้”“มันไร้ศักดิ์ศรี”“แต่แกก็สุขสบาย แล้วฉันก็เป็นอย่างที่เห็น ไม่ต้องไปเฝ้ายมบาล”“ผมเข้าใจแล้วครับแม่ ผมขอโทษ” รามิลหล
โซ่คล้องรักอสูร ที่ระลึกของอสูร
“อื้อ” พี่ชายพยักหน้า“จะเอาอะไรไปโรง’บาลมั้ง ก็ต้องเตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยเน้อ เดี๋ยวจะหาว่าแป้งไม่เตือน” นรินภัทรเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มเอาของที่กองใกล้เท้าพี่ชายยกขึ้น“รู้แล้วจ้า พูดมากเสียจริงเนอะ... เนอะ” ทำหน้าพยักพเยิดกับชูใจ เด็กน้อยที่ไม่ประสาก็พยักหน้ารับ สองลุงหลานรักใคร่ใกล้ชิดกันมากณัฐกรและอรนิลเปิดร้านขายน้ำชากาแฟอยู่ในตลาดสดยามเช้าที่แถวตลาดปากน้ำ ในตอนบ่ายก็จะว่าง แต่ทั้งสองก็เลือกที่จะหยุดในวันอาทิตย์ด้วย เพราะทำงานมากไปแบบไม่มีวันหยุดร่างกายก็เหนื่อยก็ล้าได้และที่จะเปิดเร็ว ๆ นี้คือโฮสเทลที่เอาตึกมาสร้างเป็นห้องพักให้นักท่องเที่ยวแบบราคาไม่แพง ก็อยู่แถวปากน้ำด้วยเช่นเดียวกัน“มะ... แม่พูดมาก” พูดยานคางด้วยเสียงน่ารัก แล้วส่งมือไปแตะที่หน้าท้องของคุณป้าอรนิล“น้องอยู่ในนี้ ออกมาไว ๆ นะ จะได้มาเล่นด้วยกัน”ทั้งลุงทั้งหลานเอาหูแนบไปกับหน้าท้องของอรนิล เธอ หยิบหมอนมาพิงด้านหลังและเอนตัวลงไปนอน แล้วพากันส่งเสียงหัวเราะคิกคัก เพราะเจ้าตัวเล็กในท้องของอรนิลแผลงฤทธิ์เดชถีบใหญ่ ทว่าอรนิลก็ทำท้องเกร็งแข็งขึ้นมาอีกนรินภัทรรีบยกของแล้วเดินเข้าครัว สีหน้าของนรินภัทรไม่ค่อยดีน
โซ่คล้องรักอสูร บทนำ
บทนำ“นี่คืออะไร” ใบหน้าเข้มคิ้วขมวดเข้าหากัน จ้องมองที่ตรวจครรภ์ในมือ แม้จะรู้อยู่แล้ว แต่ก็อยากจะถามให้ได้ยินกับหูของตัวเอง“พี่ราม แป้งท้องค่ะ” น้ำตานองหน้า ในใจเหมือนจะรู้คำตอบของคนตรงหน้าอยู่แล้วเขาเงยหน้าที่ก้มมองที่ตรวจครรภ์ในมือ ขึ้นมาจ้องหน้าของเธอ เขาถามย้ำ “พี่บอกแป้งตั้งแต่แรก ๆ ว่ายังไงนะ”“นอนกับพี่ได้แต่ห้ามท้อง” รามิลกลืนน้ำลายขม ๆ ลงไปในลำคอ เขาไม่อยากพูดแบบนี้เลย เขารู้ตัวดีว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ คำว่า ‘ตัดไฟเสียแต่ต้นลม’ มันก้องอยู่ในหัวของเขานรินภัทรเหมือนถูกคำพูดของเขาตบไปที่ใบหน้าแบบจัง ๆ น้ำตาที่เอ่อท่วมเริ่มไหลรินอาบทั้งสองพวงแก้ม“อย่าคิดเอาลูก มาผูกมัดพี่ได้นะ อย่าคิดว่าท้องแล้วต้องให้พี่รับผิดชอบ”“แล้วพี่จะให้แป้งทำอย่างไรคะ”“ไปเอาออกเสีย” ++++++++++++++++เสียงฝีเท้าของเด็กหญิงตัวน้อย ๆ วิ่งเข้ามาในบ้าน เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่ที่ข้อเท้าดังตามติดร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงเข้ามาด้วย“มะ... แม่ แม่ แม่...” เสียงพูดที่ยังไม่เป็นคำร้องเรียกหาผู้เป็นแม่ ทำให้นรินภัทรรีบวางปากกาวาดรูปในมือลงไปไว้ที่โต๊ะ รีบลุกขึ้นมา แล้วอ้าแขนรับเอาลูกสาวที่วิ่งหน้าตั้งมาหาด้วยความ
You may also like
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน302.6K viewsเสือร้ายพ่ายเมีย
ลำเจียก21.0K viewsบำเรอรัก❤️คุณหมอมาเฟีย NC18++
Me'JinJIn41.8K viewsท่านอ๋องไร้หัวใจ
จันทร์ส่องแสง13.1K viewsลวงรักวันไนท์สแตนด์
เจลสีเหลือง160 viewsก็แค่ของแถม (set..ก็แค่)
ไรท์โส66 viewsวุ่นรักเมียจำเป็น
ปลายฟ้า/ไรท์เกว2.4K viewsLove At First Sight ปิ๊งรักยัยสวยเวอร์
พลอยแก้ว167 views
