Chapter 2.2 สะใภ้แม่น่ะร้าย แม่รู้หรือยัง?

รามิลปล่อยโฮ

‘จะห้าปีแล้วสินะ’

‘โธ่แป้ง แป้ง... ลูกครับ พ่อผิดไปแล้ว พ่อมันชั่ว พ่อมันเลวที่สุด พ่อไม่มีหน้าไหนที่จะไปพบเจอหน้าลูกได้อีก’

น้ำตาของรามิลค่อย ๆ ไหลออกมา เขาเก็บรูปนั้นลงไปไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม รามิลทรุดนั่งลงไปบนพื้นอย่างหมดแรง

ปัง... เสียงบานประตูที่ถูกปิดลงไปอย่างแรง เสียงของมันดังมาก ณ ยามราตรีกาลแบบนี้ รามิลสะดุ้งตื่น เขามองไปที่นาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ตัวเลขบอกตีสอง

“ไม่มีใครเปิดไฟเอาไว้บ้างหรือยังไง จะงกไปถึงไหนกัน ค่าไฟแค่นี้” เสียงดังเอาเรื่อง และน้ำเสียงอ้อแอ้มาก ๆ

ศศิตาสำเริงรักกับฐิติวัฒน์ไม่พอ เธอยังดื่มมาอีกด้วย

ไฟฟ้าสว่างพรึบ... คนที่กำลังคลำหาสวิตช์ไฟถึงกับชะงัก

“นี่ตา... ไม่รู้หรือว่า มันกี่โมง กี่ยามแล้ว”

“อ้อ... นึกว่าใคร ผัวของตานี่เอง ทำไมวันนี้กลับมานอนบ้านได้ล่ะคะ”

“ผมก็นอนที่นี่ทุกคืน”

“อ้าวเหรอ ฮึ... ตาไม่ยักกะรู้แฮะ ก็คลำ ก็ลูบไปทั่วทั้งที่นอนแล้ว แต่ไม่มีร่างหมอนอนอยู่ใกล้ ๆ นะคะ ก็เลยคิดว่าไม่กลับบ้าน”

“คุณก็ตื่นให้มันเช้าขึ้นมาหน่อยสิ จะได้กินข้าวเช้าด้วยกัน”

“หื้อ... ผัวนัดกินข้าวแฮะ ฮ่า... คุณผัวขา ขอเมียกินอย่างอื่นได้ไหม” ศศิตานึกแกล้ง เธอล้วงมือลงไปในเป้ากางเกงนอนของรามิลในทันที

มือน้อย ๆ ของเธอตะปบไปที่ลูกชายของคุณหมอ

“อุ้ย! สู้มือเสียด้วย”

“นี่... เมาแล้วก็อย่าทำแบบนี้ ไปนอนเสีย” หน้าตาของเขาโกรธมาก

“ของของตา จะจับ จะทำอะไรก็ได้”

หมับ... เขาจับมือของเธอออก แล้วบีบอย่างแรง

“โอ้ย! เจ็บนะไอ้บ้า ปล่อย อะ... เจ็บ” ศศิตาหมุนข้อมือของเธอไปด้วย แต่รามิลก็ไม่ยอมปล่อย

“จะทำตัวต่ำ ๆ เป็นกะหรี่ก็เป็นข้างนอก ในบ้านขอให้คุณ...”

เพียะ... มืออีกข้างของศศิตาตบเข้าไปที่ใบหน้ารามิล

“กล้าดียังไงฮึ แก... บังอาจมากที่มาด่าว่าฉันเป็นกะหรี่ ถ้าฉันเป็นกะหรี่ แม่ของคุณกับคุณก็คือแมงดา เชอะ... แมงดาปีกทองเสียด้วย แมงดาที่เกาะชายกระโปรง แบมือขอเงินแม่ของฉันมาโดยตลอด” ดวงตาแข็งกร้าว ขบปากข่มความโกรธ

“เอาไหมล่ะหย่ากันเสียเลยสิ ฉันท้าคุณเลย” ศศิตาท้าทาย แหกปากดัง ไม่เกรงใจว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว

“ชิชะ... ไม่กล้าละสิ เชอะ...” หน้าตาหยัน ๆ

รามิลนึกไปถึงหนังสือสัญญาที่เขาเซ็นในเอกสารที่คุณสิริมณี หากเขาหย่าขาดกับศศิตา

บ้านหลังนี้ที่เป็นสมบัติของพ่อของเขาก็ต้องยกให้กับศศิ­ตา ถ้าเป็นเช่นนั้น คุณแม่ของเขาก็จะต้องกลั้นใจตายแน่ ๆ หรือไม่ก็คงตรอมใจที่สุด

“ฮ่า...” ศศิตาระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

รามิลรีบเข้าไปตะปบปิดปากของเธอเอาไว้ ศศิตาทำเสียงอึกอักต่อต้านอยู่ในลำคอ รามิลใช้กำลังที่มากกว่าลากร่างของศศิตาเข้าไปในห้องนอน

ผลัก... เขาโยนร่างของศศิตาลงไปบนที่นอน

“โอ้ย! ไอ้บ้า ฉันเจ็บนะ แกไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้”

“มีสิ ทำไมจะไม่มี คุณเป็นเมียผมนะ แต่ถ้าผมไม่เห็นแก่หน้าของแม่ของคุณละก็ ผมจะ...”

“จะทำอะไรฉันไม่ทราบฮะ”

“ผมก็จะฆ่าคุณเสียนะสิ” รามิลขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก่อนจะแสยะยิ้มให้ศศิตาอย่างร้าย ๆ

“กรี๊ด...” ศศิตากรีดร้อง

รามิลก็ไม่สนใจ เขารีบก้าวขาออกไปจากห้องนอน แล้วรีบปิดประตู

แต่ทว่า... พอเปิดประตูออกมาก็เจอเข้ากับคุณแม่

“มีอะไรกันนะราม ทะเลาะอะไรกันฮึ... ลูก เสียงดังไปแปดบ้านสิบบ้าน มีเรื่องอะไรกัน”

รามิลส่ายหน้า พร้อมกับจับตัวของแม่หมุนให้กลับไปทางห้องของแม่เอง

“แม่ครับ... แม่ตื่นมาทำไมครับ”

คุณนิรันรัตน์เองก็คงจะรู้อยู่เต็มหัวอกว่าอะไรเป็นอะไร แต่น้ำก็ท่วมปาก

“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ แม่กลับไปนอนเถอะ ไปครับ ผมจะพากลับห้อง”

“ราม” เสียงอ่อยลง

“ไม่มีอะไรจริง ๆ ครับแม่ ผัวเมียก็เหมือนลิ้นกับฟัน ไปครับ แม่ควรพักผ่อนให้เยอะ ๆ อย่าลืมนะครับ อีกสองวันต้องไปตรวจร่างกายนะครับ แม่ต้องนอนเยอะ ๆ นะครับ ผมอยากให้แม่อยู่กับผมไปนาน ๆ”

ท่านไม่พูดอะไร แต่ก็ยอมเดินตามแรงจูงของลูกชาย

รามิลพาแม่มานอนที่เตียง เขาห่มผ้าให้กับแม่

“ฝันดีนะครับ” รามิลผละจาก

“รามจะไปนอนที่ไหน” ถามอย่างเป็นห่วง

“ผม... เอ่อ...”

“รามมานอนกับแม่สิ” ท่านเอ่ยปากชวน

“มาเร็ว ๆ เข้า”

“ครับแม่” รามิลล้มตัวลงไปนอนข้าง ๆ แม่ และกอดท่าน ทั้งสองคนลืมตาในความมืด

แม่คือคนที่รามิลเลือกและเขาจะทำทุกอย่างเพื่อแม่

ในใจของคุณนิรันรัตน์ในตอนนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับมีคนไปนั่งจุดไฟอยู่ในทรวงของท่าน มันเร่าร้อนดั่งไฟที่สุมแน่น รอวันที่ทุกอย่างจะแผดเผาให้มอดไหม้