บทที่เก้า

“ไหวไหมแก”

คราแรกณัฐนิชาเองก็เป็นห่วงลูกๆของเธอว่าขึ้นเรือแล้วอาจจะมีอาการเมาเรือแต่เปล่าเลยลูกๆของเธอยังอยู่บนเรือได้แบบสบายๆแต่ป๋อมแป๋มนี่สิหน้าซีดหน้าเซียวอย่างเห็นได้ชัดจนเธอต้องคว้ายาดมในกระเป๋าออกมาให้เพื่อนเธอดมกันเจ้าละหวั่น

เรือแล่นมาประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงเกาะเพตราเมื่อเรือจอดเทียบท่าณัฐนิชาก็ต้องพาป๋อมแป๋มขึ้นจากเรือมาอย่างทุลักทุเลและจำต้องวานให้ธาดาอุ้มเจ้าสองแสบให้เพราะยังต้องดูแลป๋อมแป๋มไม่ห่าง

“นั่งก่อนแก..ไหวไหมเนี่ย”

ณัฐนิชาพยุงตัวป๋อมแป๋มเดินเข้ามาใน้บ้านก่อนจะค่อยๆวางเพื่อนสาวนั่งที่โซฟาในห้องห้องโถงของบ้านหลังใหญ่หลังนี้ทั้งมีสีหน้ากังวลกับอาการของป๋อมแป๋มพอสมควร

“ขอบคุณนะคะคุณเว”

ณัฐนิชาหันไปขอบคุณธาดาขณะที่เขาพาเจ้าแฝดมานั่งลงใกล้ๆเธอ

“ครับ...งั้นเดี๋ยวผมไปเอาของลงก่อนนะครับ...”

ว่าจบก็รีบหันหลังเดินออกไปที่ท่าเรือเพราะยังต้องขนของอีกเยอะพอสมควร

“สวัสดีค่ะ...ฉันชื่อดาวเรืองเป็นแม่บ้านที่นี่ค่ะเรียกว่าป้าดาวก็ได้”

ดาวเรืองเดินออกมาเสริฟน้ำให้กับหญิงสาวทั้งสองที่เป็นแขกของบ้าน

“สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะ..นี่ป๋อมแป๋มค่ะส่วนหนูชื่อนิชาแล้วนี่ก็ลูกแฝดของหนูค่ะชื่อใยไหมกับใบหม่อน”

ป๋อมแป๋มกล่าวสวัสดีหญิงตรงหน้าด้วยท่าทีอ่อนเพลียณัฐนิชาเองก็รีบแนะนำตัวทุกคนให้หญิงตรงหน้ารู้จักอย่างรวดเร็วและหันมาดูแลเพื่อนเธอต่อ

“สวัสดีคร้าบ/สวัสดีค่ะ”

“เด็กๆน่ารักจังเลยนะคะ...แล้วเธอเป็นอะไรคะ”

ดาวเรืองฉีกยิ้มกว้างให้เจ้าก้อนทั้งสองที่มารยาทงามเหลือเกินสวัสดีผู้ใหญ่โดยไม่ต้องมีคนบอกพร้อมหันไปถามอาการของป๋อมแป๋มกับณัฐนิชาว่าทำไมหญิงสาวจึงมีอาการเป็นแบบนั้น

“เมาเรือน่ะค่ะ...”

“งั้นเดี๋ยวป้าไปหาน้ำส้มมาให้ดื่มนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ดาวเรืองได้ยินเช่นนั้นก็รีบเข้าไปในครัวหยิบน้ำส้มที่คั้นสดเมื่อเช้าในตู้เย็นนำมาให้ป๋อมแป๋มได้ดื่มเผื่อจะสดชื่นขึ้นบ้าง

“น้ำส้มค่ะ”

“ขอบคุณมากๆเลยนะคะป้าดาว”

ดาวเรืองเดินถือแก้วน้ำส้มคั้นมาให้ป๋อมแป๋มเมื่อแก้วน้ำส้มวางบนโต๊ะป๋อมแป๋มก็รีบหยิบขึ้นมาดื่มทันทีเมื่อดื่มไปครึ่งแก้วน้ำส้มคั้นสดที่มีรสอมเปรี้ยวนิดๆมันทำให้เธอนั้นรู้สึกดีมากขึ้นจริงๆ ณัฐนิชาอุ่นใจอย่างมากที่คนในบ้านนี้ต้อนรับพวกเธอเป็นอย่างดีอีกทั้งยังเอ็นดูพวกลูกๆของเธออีกด้วย

“พอดีคุณเมฆเค้าไปที่ท้ายเกาะน่ะค่ะเย็นๆคงจะกลับคุณเมฆบอกป้าเอาไว้ว่าเมื่อคุณๆมาถึงก็ให้พักกันตามสบายหรือถ้าอยากจะเดินดูรอบๆบ้านก็บอกป้าได้เลยค่ะ...ส่วนห้องของคุณทั้งสองป้าจัดไว้ให้เรียบร้อยแล้วค่ะแล้วถ้าเกิดว่าคุณทั้งสองจะทำงานก็เอาเด็กๆมาฝากป้าไว้ได้เลยนะคะ..เดี๋ยวป้าขอตัวไปเตรียมอาหารเที่ยงก่อนนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ดาวเรืองเห็นว่านี่ก็ใกล้ที่จะเที่ยงแล้วเมื่อดูแลความเรียบร้อยตรงนี้เสร็จแล้วเธอเองก็ต้องขอตัวไปในครัวทำอาหารกลางวัน

“เฮ้อ...สดชื่นขึ้นมาหน่อย”

ป๋อมแป๋มได้น้ำส้มแก้วนั้นช่วยชีวิตก็พอที่จะลุกเดินปรับสายตามองรอบๆได้ดีขึ้นหน่อย

“กระเป๋าของพวกคุณผมเอาไปเก็บไว้ในห้องให้แล้วนะครับ...ห้องคุณป๋อมแป๋มอยู่ทางซ้ายส่วนห้องคุณนิชาอยู่ตรงข้ามกันห้องนั้นจะใหญ่เหมาะกับการที่มีเด็กอยู่ด้วย..ส่วนข้างห้องคุณป๋อมแป๋มฝั่งขวาจะเป็นห้องของผมครับ...ที่นี่พึ่งสร้างเสร็จประมาณห้าเดือนถ้าติดขัดอะไรตรงไหนเรียกผมได้ตลอดเหมือนเดิมเลยนะครับ”

ธาดาที่เอากระเป๋าของหญิงสาวทั้งสองไปเก็บไว้ในห้องเรียบร้อยแล้วจึงเดินอกมาบอกว่าห้องของทั้งสองนั้นอยู่ด้านไหนที่ต้องให้ณัฐนิชานอนห้องฝั่งตรงข้ามกับเขาและป๋อมแป๋มก็เพราะว่าห้องอีกฝั่งค่อนข้างใหญ่กว่าและเหมาะกับการที่จะมีเด็กๆทั้งสองอยู่ด้วยอีกห้องที่ติดกับห้องของณัฐนิชาก็คือห้องของม่านเมฆเจ้านายของเขาที่นอนอยู่เป็นประจำเพราะขี้เกียจขึ้นไปนอนห้องด้านบนที่ยังไม่ค่อยเรียบร้อยดี

“ค่ะ...เอ่อ..เกาะนี้สัมปทานมานานแล้วแต่พึ่งจะสร้างบ้านเองเหรอคะ”

ณัฐนิชาสงสัยพอประมาณเธอรู้ว่าเกาะนี้ค่อนข้างสัมปทานไว้นานแล้วแต่ทำไมพึ่งจะสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมาเธอคิดว่าบ้านหลังนี้สร้างเอาไว้นานแล้วและพึ่งอยากจะตกแต่งเสียอีกแล้วตอนที่ทุกคนในบ้านนี้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่พวกเค้าอยู่ที่ไหนกัน

“บ้านหลังนี้พึ่งจะสร้างครับแต่เมื่อก่อนที่คุณเมฆมาอยู่จะมีบ้านที่ท้ายเกาะหลังเล็กอีกหลังครับส่วนหลังนี้เป็นความต้องการของคุณมัทที่ต้องการสร้างเพื่อให้เป็นของคุณเมฆครับ”

“อ๋อ...ค่ะ”

ณัฐนิชาพยักหน้าเบาๆ

“อืม...แป๋มว่าเรียกว่าบ้านมันคงจะไม่ได้ล่ะมั้งคะใหญ่ขนาดนี้นี่เป็นคฤหาสน์ย่อมๆได้เลยนะคะ...”

ป๋อมแป๋มที่รู้สึกดีขึ้นเธอพยายามมองไปรอบๆเธอเห็นว่าบ้านหลังนี้มันใหญ่เกินคำว่าบ้านตอนที่เธอเห็นในรูปเธอคิดว่ามันจะเล็กกว่านี้เสียอีกเธอกะว่าจะมาที่นี่สามสี่วันงานก็คงจะเสร็จแต่เปล่าเลยเธอว่าคงใช้เวลาอยู่ไม่น้อยรู้แบบนี้เธอพาทีมมาด้วยอีกสองสามคนจะดีกว่า

“พวกคุณจะอยู่ดูงานนานเท่าไรก็ได้นะครับคุณเมฆอนุญาตเพราะคุณเมฆไม่อยากให้พวกคุณรีบร้อนกันเกินไปงานจะได้ออกมาดีส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายไม่อั้นเลยครับ”

ธาดาพอรู้ว่าทั้งสองคงจะต้องใช้เวลาหลายวันในการที่จะออกแบบตกแต่งทุกพื้นที่ในบ้านหลังนี้พร้อมบอกกับทั้งสองให้สบายใจว่าเจ้านายของเขาอนุญาตให้อยู่ที่นี่กี่วันก็ได้ขอแค่งานออกมาสมบูรณ์แบบเป็นพอ